คมทิพย์ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห ดื่มเหล้าที่มีอยู่จนหมด ไม่รู้ว่าหมดสติไปตั้งแต่เมื่อไหร่
ภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าที่รุนแรง ร่างหนึ่งค่อยๆผลักประตูห้องเธอเบาๆ เห็นคมทิพย์ที่เมาไม่ได้สติล้มอยู่บนพื้น จึงอดไม่ได้ที่จะส่ายหัว
เขาก้าวเข้าไปอุ้มคมทิพย์ขึ้นมาแล้ววางลงไปบนเตียง แล้วจัดการเก็บขวดเหล้าที่กระจัดกระจายอยู่รอบๆขึ้นมา กลัวว่าตอนที่เธอตื่นจะสะดุดล้มได้
หลังจากจัดการเก็บกวาดห้องเสร็จแล้ว ฝ่ายชายยืนอยู่หน้าเตียงของคมทิพย์ เห็นสภาพที่เจ็บปวดทรมานของเธอ จึงอดไม่ได้ที่จะสงสาร
“แหวะ——”
จู่ๆคมทิพย์ก็รู้สึกถึงความทรมานในท้อง พาดอยู่ที่ข้างเตียงอยากจะอ้วกขึ้นมาทันที
ฝ่ายชายรีบไปหยิบกะละมังในห้องน้ำมาวางที่ใต้เตียงของเธอ มือข้างหนึ่งตบเบาๆอยู่ที่หลังของเธอ ตบเบาๆทีละครั้งทีละครั้ง อย่างอ่อนโยน
จู่ๆคมทิพย์ก็ตะลึงงัน แล้วรู้สึกใจสลายขึ้นมาทันที
“พฤกษ์ นายออกไปเลยนะ!”
เธอผลักผู้ชายตรงหน้าออกไป ร้องไห้ราวกับใจจะขาด
แต่ก่อนตอนที่เธอดื่มเยอะในงานปาร์ตี้ พฤกษ์ก็จะดูแลเธออย่างนี้ แต่เธอรู้ว่า เป็นไปไม่ได้ที่ตอนนี้พฤกษ์จะปรากฏตัวอยู่ที่นี่
เขาอยู่ในสถานกักกัน!
ความปวดใจที่กว่าแอลกอฮอล์จะยับยั้งเอาไว้ได้ทะลักขึ้นมาอีกครั้ง เสียดแทงจนเธอเจ็บไปทั้งตัว ทุกเซลล์กำลังสั่นเทิ้ม กำลังสั่นไหว
“ฉันดื่มจนเมาแล้วแต่ทำไมนายยังไม่ยอมไปไหนอีก? ทำร้ายฉันแล้วตอนนี้มาดูแลฉันมันจะมีประโยชน์อะไร? ตบหัวแล้วลูบหลังงั้นเหรอ? ฉันไม่ต้องการ! นายออกไปนะ!”
คมทิพย์ตะโกนจนเสียงแตก
สีหน้าของฝ่ายชายทั้งสับสนทั้งสงสาร
เขาชงน้ำผึ้งมาให้คมทิพย์ แต่กลับโดนคมทิพย์ปัดตกลงไป
“ไม่ต้องมาทำดีกับฉันอีก! ฉันขอร้องนายล่ะ! อยากหย่าไม่ใช่เหรอ? นายคิดจะทิ้งฉันแล้วจะมาสนใจฉันทำไม? ต่อไปฉันจะเป็นจะตายยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับนายแล้ว! อย่ามายุ่งกับฉัน!”
ร่างของฝ่ายชายนิ่งงัน แล้วค่อยๆกลับตัว ก้าวเท้าจะเดินออกไปข้างนอก
คมทิพย์เห็นร่างนั้นกำลังจะออกไป ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรไป ถึงค่อยๆยืนขึ้น แล้วกอดอีกฝ่ายจากด้านหลังเอาไว้ทันที
“อย่าไปนะ! พฤกษ์ อย่าไปนะ! ฉันทนไม่ได้! จริงๆนะ! นายให้ปัญหาที่แก้ยากขนาดนั้นกับฉัน ฉันควรจะทำยังไงดี? ด้านเหตุผลบอกฉันว่า นายทำผิดอย่างนี้ฉันไม่ควรให้อภัย ฉันไม่ควรทำให้ตัวเองลำบาก! แต่ด้านความรู้สึกฉันปล่อยนายไปไม่ได้ นายบอกมาสิฉันควรทำยังไง? ตั้งแต่เกิดเรื่องจนถึงตอนนี้ ฉันทรมานอยู่ทุกวินาที ฉันไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ตัวเองจะเป็นยังไง วันที่ไม่มีนาย เตียงมันว่างเปล่า มันเหน็บหนาว บ้านทั้งหลังราวกับอุโมงค์เก็บน้ำแข็ง หนาวจนทำให้ฉันตัวสั่น ฉันคิดถึงอ้อมกอดของนาย คิดถึงเสียงของนาย ฉันคิดถึงจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว! แต่เพราะอะไร? เพราะอะไรนายถึงทำร้ายฉันอย่างนี้? เพราะอะไร?”
น้ำตาของคมทิพย์ที่หยดลงบนหลังของฝ่ายชาย ราวกับน้ำมันร้อนๆที่กำลังลวกเขาอยู่
“ขอโทษนะ”
ฝ่ายชายพูดขึ้นเบาๆ
แต่คมทิพย์กลับส่ายหัวพูดขึ้น: “ฉันไม่อยากได้คำขอโทษ ร้อยพันหมื่นคำขอโทษจะมีประโยชน์อะไร? ฉันต้องการแค่นาย! พฤกษ์ นายเป็นทุกอย่างของฉัน เป็นโลกทั้งใบของฉัน! แต่ตอนนี้นายกลับทำลายโลกของฉัน นายจะให้ฉันทำยังไง?”
“ผม……”
ฝ่ายชายหันตัวกลับมายังไม่ทันได้พูดอะไร ก็โดนคมทิพย์จูบซะแล้ว
จูบของเธอรีบร้อนขนาดนั้น รอไม่ไหวขนาดนั้น ถึงกับมีความเด็ดเดี่ยวที่โถมเข้ามาโดยไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
ฝ่ายชายตะลึงงันไปทันที
“ไม่ได้นะ! คมทิพย์ คุณรู้สึกตัวหน่อยสิ!”
เขาอยากจะผลักคมทิพย์ออกไป แต่น่าเสียดายที่คมทิพย์ในตอนนี้เหมือนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เหนี่ยวรั้งฝ่ายชายเอาไว้อย่างแน่นหนา จูบที่เร่าร้อนพร้อมกับฉีกเสื้อผ้าเขาออกไปด้วย
“พฤกษ์ ฉันคิดถึงนาย คิดถึงนายจริงๆ! อย่าปฏิเสธฉันเลยนะ!”
การเคลื่อนไหวของคมทิพย์ดุเดือดบ้าระห่ำ ฝ่ายชายยอมรับไม่ได้จึงกำลังหลบหลีกเธอ
“ทำไมนายถึงหลบฉัน? นายไม่รักฉันแล้วใช่ไหม? นายชอบใครล่ะ? บุลินงั้นเหรอ? เพราะเธอให้กำเนิดลูกแก่นายได้แต่ฉันทำไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?”
แววตาที่สิ้นหวังของคมทิพย์ น้ำตาของเธอราวกับสร้อยไข่มุกที่โดนตัดสายหยดลงไปกระแทกบนร่างกายของกันและกัน ซึมผ่านเสื้อผ้าเข้าไปในผิวหนัง ราวกับเตารีดร้อนๆที่กำลังลวกผิวอยู่
“ไม่ใช่นะ! ไม่ใช่อย่างนั้น!”
“งั้นทำไมนายถึงไม่ต้องการฉัน? ตอนนี้แค่แตะต้องฉันนายก็ไม่ยินยอมแล้วใช่ไหม? นายตัดสินใจหย่ากับฉันอย่างเด็ดขาด อยากทิ้งฉันแล้วใช่ไหม? ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ปีนั้นพาฉันไปจากหลุมศพแล้วแบกฉันลงมาทำไม? นายให้ฉันตายอยู่ที่นั่นไม่ดีกว่าหรือไง?”
ตอนนี้คมทิพย์น้อยใจเหมือนเด็กคนหนึ่ง แววตาหม่นหมอง
ดวงตาของเธอแสนเศร้า ราวกับทะเลที่ไร้ชีวิตชีวาไร้ความรู้สึกโกรธ
จู่ๆฝ่ายชายก็ปวดใจ ก้าวเข้าไปกอดเธอเอาไว้ พูดขึ้น: “ต้องการ ผมต้องการคุณ! ไม่ว่าจะตอนไหนผมก็ต้องการคุณ”
คมทิพย์ยิ้มขึ้นมาทันที มือทั้งคู่ของเธอโอบคอของฝ่ายชายไว้แน่น เป็นฝ่ายมอบจูบของตนเองให้แก่เขา
ทั้งสองคนอดกลั้นความต้องการของกันและกันเอาไว้ไม่ได้แล้ว ทั้งคู่ล้มลงไปบนเตียงอย่างรวดเร็ว เปิดแสดงฉากเลิฟซีนอยู่ยองใย…..
ตอนที่คมทิพย์ตื่นขึ้นมาก็พลบค่ำแล้ว
เธอปวดหัวมาก รู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมา
คมทิพย์จัดการตนเองเล็กน้อยคิดจะลุกขึ้น แต่ความปวดเมื่อยบนร่างกายทำให้เธอชะงักงัน
ความรู้สึกนี้เธอคุ้นเคยดี!
ทุกครั้งที่เสร็จภารกิจที่เร่าร้อนกับพฤกษ์ก็จะเป็นอย่างนี้
แม้ตอนนี้เสื้อผ้าจะสวมอยู่บนร่างของเธออย่างเรียบร้อย แต่ความรู้สึกของตนเองไม่ผิดแน่ๆ ในหัวก็ปรากฏภาพทีละส่วนที่กระจัดกระจายอยู่ในความทรงจำออกมา
เหมือนเธอจะไปมีอะไรกับคนอื่นงั้นเหรอ?
ความคิดที่กระแทกเข้ามานี้แทบจะทำให้คมทิพย์แตกสลายแล้ว
คนๆนั้นไม่ใช่พฤกษ์แน่ๆ!
แล้วเป็นใคร?
ใครเข้ามาในห้องส่วนตัวของเธอ?
เมื่อคืนเธอดื่มจนเมาไม่รู้เรื่อง แล้วยังล็อกห้องของตนเองเอาไว้จากด้านนอกอีก ถึงได้หมดห่วงที่จะให้ท้ายตนเอง จะมีใครที่มีกุญแจห้องส่วนตัวนี้?
นอกจากบริกรก็ชญตว์สินะ?
บริกรจะใจกล้าขนาดนั้นเลยเหรอ?
ไม่ใช่แน่ๆ!
เธอดื่มไปเยอะ ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็กลายเป็นพฤกษ์ได้ทั้งนั้น ดังนั้น……
ความเดือดดาลของคมทิพย์ค่อยๆแผ่ออกมา
เธอไม่สนใจที่จะล้างหน้าแปรงฟันแล้ว ไปที่เคาน์เตอร์บาร์ทันที
“บอกเบอร์ห้องของชญตว์บอสของพวกนายมา!”
คมทิพย์เหมือนกับไดโนเสาร์พ่นไฟตัวหนึ่ง น่ากลัวจนบริกรรีบพูดขึ้น: “ห้องส่วนตัวของบอสจะ บอกใครสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้……อ๊าก!”
เขายังพูดไม่ทันจบ คมทิพย์ก็ฟาดขวดไวน์แดงที่อยู่หน้าเขาให้แตก เศษแก้วจึงบาดมือของเธอ เลือดไหลตามนิ้วมือของเธอหยดลงไปบนเคาน์เตอร์บาร์ แต่เธอไม่สนใจอยู่แล้ว หยิบเศษแก้วขึ้นมาแล้วจี้ไปที่คอของบริกรทันที
“เบอร์ห้อง!”
คมทิพย์ในตอนนี้กำลังเดือดดาล ถึงขั้นคลุ้มคลั่ง ท่าทีของเธอมาพร้อมกับรังสีอำมหิต ที่ทำให้คนอึดอัดใจและหวาดกลัว
ในที่สุดบริกรก็ไม่กล้าปิดบัง บอกเบอร์ห้องของชญตว์กับเธอ
คมทิพย์ถือมีดปอกผลไม้เล่มหนึ่งจากที่เคาน์เตอร์บาร์เดินไปทางห้องของชญตว์ทันที
ไอ้ผู้ชายเฮงซวย คิดบัญชีกับตนเองครั้งหนึ่งยังไม่พอ ตอนนี้ไม่นึกว่าจะกล้าทำเรื่องอย่างนี้กับเธอ! เธอมีเมตตาเกินไป ถึงทำให้เขารู้สึกว่าเธอน่าข่มเหงใช่ไหม?
วันนี้เธอจะทำให้ขาที่สามของเขาใช้การไม่ได้อีก! ทำให้เขารู้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่จะยอมโดนเขาลูบๆคลำๆได้ตามอำเภอใจ!
