“เอาล่ะ เป็นแม่ที่มีลูกสี่คนแล้ว ทำไมยังร้องไห้ขี้มูกโป่งเหมือนเด็ก?”
ถึงคมทิพย์จะยิ้ม แต่ในดวงตาก็มีน้ำตาส่องประกายเช่นกัน
การจากลาทะเลาะกันไม่ดีครั้งนี้ก็ทั้งชีวิตแล้ว ในใจคมทิพย์รู้สึกไม่ดีเช่นกัน แต่เธอรู้ว่านรมนมีบุริศร์ปกป้องอยู่ มีลูกๆ คอยอยู่ด้วย ชีวิตของหล่อนสมบูรณ์แบบแล้ว
แต่เธอต้องไปตามหาและปกป้องชีวิตของเธอ ความสุขของเธอ
เพื่อนสนิทที่สุดก้าวออกมาช่วยอย่างห้าวหาญตอนที่อีกฝ่ายเป็นทุกข์ และถอยออกมาหลังจากอีกฝ่ายได้รับความสุข
เธอกอดนรมนแน่น แล้วพูดขึ้น “อวยพรฉันสิ นรมน ถ้าฟ้ามีตา หวังว่าเธอจะได้ฉลองครบเดือนให้ลูกฉัน”
“ได้! ฉันจะต้องเข้าครัวเตรียมทำอาหารด้วยตัวเอง! เธอต้องสบายดีกลับมานะ!”
น้ำตานรมนไหลลงลงมาอย่างหยุดไม่อยู่อีกครั้ง
คมทิพย์พยักหน้า
คนจำนวนหนึ่งออกไปจากประเทศFเงียบๆ สุดท้ายก็ไม่ได้เข้าร่วมงานแต่งราเชน ราเชนก็ไม่ได้ตำหนิเกี่ยวกับเรื่องนี้
ที่จริงแล้วเจตต์ก็อยากไปตามหาพฤกษ์เช่นกัน แต่คมทิพย์พูดแล้ว นอกจากเธอแล้วคนอื่นก็ไม่จำเป็น
พฤกษ์คือสามีเธอ เป็นพ่อของลูกในท้องเธอ เธอพาลูกไปด้วยตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ จนกว่าจะตามหาพฤกษ์เจอ อีกอย่างคนอื่นๆ ตอนนี้ก็มีครอบครัวหมดแล้ว พวกขวัญตาก็ต้องการการดูแลจากผู้ชาย คมทิพย์เข้าใจเจตนาดีของพวกเขา แต่ไม่เห็นด้วยที่พวกเขาจะไปด้วย
เมื่อคมทิพย์ออกไป บุริศร์และเจตต์ก็ไม่วางใจอยู่ดี ทั้งสองร่วมมือกันโทรหาธเนศพล อยากให้ธเนศพลส่งคนไปคุ้มครองคมทิพย์ที่สนามรบต่างประเทศ นอกจากนี้ทั้งสองยังเสนอออกศึก หวังว่าจะไปตามพฤกษ์กลับมาได้ด้วยตัวเอง
ในตอนแรกธเนศพลไม่เห็นด้วย อย่างไรแล้วบุริศร์และเจตต์ก็เกษียณแล้ว พวกเขาคือทหารที่โดดเด่นที่สุด คือท่าไม้ตายของธเนศพล ตั้งใจว่าจะใช้ในตอนสุดท้ายที่สำคัญมากที่สุด แต่ความสัมพันธ์ของบุริศร์และเจตต์ที่มีต่อพฤกษ์นั้นพิเศษ การขอออกศึกเองของพวกเขาก็เด็ดเดี่ยวมากเป็นพิเศษ สุดท้ายธเนศพลก็อนุญาต
นรมนและขวัญตาก็ไม่ได้ขัดขวางพวกเขาสองคน แต่หลังจากได้รับคำสั่ง ทั้งสองก็ทำอาหารอร่อยๆ ให้สามีของตัวเองทาน
เจตต์มองขวัญตา พูดขึ้นอย่างรู้สึกผิดนิดหน่อย “ขวัญตา จะโทษฉันหรือเปล่า?คราวที่แล้วคุณแท้งลูก ฉันไม่ได้อยู่เคียงข้างคุณ คราวนี้คุณท้องอีกครั้ง ฉันก็ยังจากคุณไปอีก ฉันรู้สึกผิดกับคุณมากเลย ฉันไม่ใช่สามีที่ดี แต่……”
“ฉันเข้าใจ คราวที่แล้วคุณทำเพื่อนรมน ฉันเข้าใจคุณ คราวนี้คุณทำเพื่อพฤกษ์ พี่น้องของคุณ ฉันเข้าใจคุณ ในเมื่อแต่งงานกับเจตต์อย่างคุณไปแล้ว คนที่ฉันรัก คนที่ฉันชอบก็มีแค่คุณ ไม่ว่าคุณจะตัดสินใจอะไร ฉันก็จะสนับสนุนคุณ ฉันหวังว่าคุณจะกลับมาโดยปลอดภัย มาดูลูกเกิดและเติบโตด้วยกันกับฉัน แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจริงๆ เจตต์ คุณฟังฉันให้ดีนะ ขวัญตาคนนี้จะเฝ้าคุณและลูก ไม่แต่งงานอีกตลอดชีวิต!”
เจตต์ได้ยินขวัญตาพูดแบบนี้ ก็สะอึกทันที
เขากอดขวัญตาแน่น กอดเธอไว้แน่น ราวกับจะฝังเธอเข้าไปในกระดูกและเลือดเนื้อของเขา
บางครั้งเขาก็คิดว่า ชาตินี้พระเจ้าไม่ได้มอบครอบครัวที่แข็งแกร่งให้เขา ไม่ได้ให้พ่อแม่ที่รักเขา แต่ให้ภรรยาที่เข้าอกเข้าใจแต่ก็แข็งแกร่งและเป็นตัวของตัวเองให้กับเขา!
“ให้เวลาฉันหนึ่งอาทิตย์ ฉันรับรองว่าจะรอดชีวิตกลับมาหาคุณและลูก”
เจตต์พูดทีละคำ นี่คือคำสัญญาและคำสาบาน
ขวัญตาพยักหน้า น้ำตาในดวงตาไม่กล้าไหลออกมาตั้งแต่ต้นจนจบ
เธอกลัว!
กลัวว่าถ้าร้องไห้ออกไปแล้วเจตต์จะไม่ยอมไป
เธอรู้ตำแหน่งความสำคัญของพฤกษ์ภายในใจเจตต์ดีกว่าใครๆ
นั่นพี่น้องของเขา!
ถ้าตัวเองมีความสามารถไปช่วยเขาแต่กลับต้องทิ้งโอกาสนี้ไปเพราะขวัญตา ชีวิตที่เหลือของเจตต์จะต้องไม่มีความสุขแน่ๆ
และขวัญตาอย่างเธอต้องการให้เจตต์อย่างเขาใช้ชีวิตตามที่ใจต้องการ!
“ฉันจะรอคุณ!”
ขวัญตายิ้ม ดวงตาสุกใสนั้นกระทบหัวใจ แต่นำพาด้วยความอบอุ่นของความเข้าอกเข้าใจมากที่สุดในโลกนี้ ล้อมรอบจิตใจที่แข็งของเจตต์ไว้แน่น
ทางด้านนรมนไม่ได้เด็ดเดี่ยวเหมือนพวกเจตต์ เธอเตรียมอาหารและยาบางส่วนให้กับบุริศร์ และพูดอย่างยืดยาว “ยาพวกนี้มันจะช่วยชีวิตได้เมื่อไปถึงสนามรบ ฉันขอมันมาจากพี่ชายฉันโดยเฉพาะ คุณอย่าทำมันหายนะ หลังจากออกไปแล้วก็พกมันติดตัวด้วยเข้าใจไหม?”
ทั้งสอบผ่านความเป็นความตายมาหลายครั้งแล้ว นรมนเชื่อว่าบุริศร์จะรอดชีวิตโดยสวัสดิภาพ จะต้องเป็นอย่างนั้น!
พฤกษ์คือพี่น้องของเขา และเป็นสามีของคมทิพย์ด้วย เธอไม่มีเหตุผลที่จะไปขัดขวางบุริศร์ในการไปช่วยชีวิต
ที่จริงแล้วนรมนก็อยากไปเช่นกัน แต่เธอรู้ว่าเธอต้องอยู่ต่อ
เพราะมีหลายเรื่องยังไม่ชัดเจน พวกขวัญตาและหงส์ก็ต้องการเธอดูแล ความรับผิดชอบของเธอไม่น้อยไปกว่าพวกบุริศร์เลย
ได้ยินคำพูดมากมายจากนรมน บุริศร์ก็กอดเธอ แล้วพูดเสียงทุ้ม “ของกินกับยาฉันจะพกติดตัว เรื่องอื่นๆ คุณไม่ต้องกังวล ครั้งนี้การไปช่วยแค่เพื่อตามหาพวกพฤกษ์ แค่พบเจอพวกเขาเราก็จะถอนตัวกลับมา จะไม่เผชิญหน้ากับศัตรู คุณวางใจได้ คุณยังมีลูกๆ อยู่ด้วย ฉันจะไม่ยอมเอาชีวิตไปทิ้ง”
รู้สึกถึงความอบอุ่นและใจกว้างด้านหลัง นรมนพิงในอ้อมกอดเขา แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน “บุริศร์ ที่จริงคุณโหยหาสนามรบใช่ไหม? เดิมทีแล้วคุณควรเป็นนกอินทรีบนท้องฟ้า แต่เพื่อฉันและลูกๆ คุณต้องหักปีกของตัวเอง แล้วอยู่บนพื้นดินกับพวกเรา ฉันฉุดรั้งคุณเอาไว้”
“พูดไร้สาระอะไรกัน ไม่ควรมองคนอื่นด้วยมุมมองตัวเองนะ? ไม่ว่าคนอื่นจะพูดยังไง ความปรารถนาที่มากที่สุดของบุริศร์อย่างฉันคืออยากมีครอบครัวมีลูกมีหลาน รักกันจนแก่เฒ่าไปกับคุณ สำหรับเรื่องอื่นๆ ฉันไม่สนใจ ฉันยอมรับว่าฉันชอบสนามรบ แต่ถ้าเทียบกับคุณ ฉันชอบคุณกับลูกๆ มากกว่า เรื่องนี้เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอ? เมื่อช่วยชีวิตพวกพฤกษ์กลับมาได้ เราจะอยู่ที่ประเทศFถาวร ถึงตอนนั้นคุณให้ราเชนมอบตำแหน่งท่านอ๋องให้น้องเขยอย่างฉันคนนี้ด้วยนะ”
นรมนได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ ก็ยิ้มขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“รักษาเกียรติหน่อยไหม?”
“บนโลกนี้ตอนนี้ยังมีใครรักษาเกียรติอีกเหรอ? อีกอย่างฉันช่วยราเชนไปพันล้านแล้ว ให้เงินทุนเขาสร้างประเทศใหม่ ฉันยังซื้อตำแหน่งท่านอ๋องไม่ได้อีกเหรอ?”
คำพูดของบุริศร์ทำให้อารมณ์นรมนผ่อนคลายทันที
“คุณน่ะ มีวิธีทำให้ความกังวลผ่อนคลายได้เสมอเลยนะ”
“ตอนแรกมันก็ไม่ใช่เรื่องน่ากังวลอะไรนักนี่ ฉันกับเจตต์ไปสนามรบสองคน คนที่ควรกังวลไม่ใช่เรา แต่เป็นพวกศัตรูต่างหาก ดังนั้นอยู่ที่บ้านรอฉันกลับมานะ ไม่ต้องคิดฟุ้งซ่าน แค่จำไว้ว่าผู้ชายของคุณน่ะเก่งที่สุดก็พอ”
นรมนยิ้ม หันตัวไปใช้สองมือโอบรอบคอบุริศร์ ดวงตาอ่อนโยนมองบุริศร์ พูดขึ้นทีละคำ “ฉันจะรอคุณกลับมาอุ่นเตียงให้ฉันนะ”
ทันใดนั้นลำคอบุริศร์ก็ค่อนข้างกระหายน้ำ ร่างกายก็ร้อนผ่าวขึ้นมาเล็กน้อย
นี่เขาโดนภรรยาตัวเองยั่วยวนเหรอ?
