“ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรเลยนะ”
ความมั่นใจของชญตว์อ่อนลงมากอย่างเห็นได้ชัด
คมทิพย์ทนไม่ไหวที่เขาพูดแก้ตัวแบบนี้ คว้าคอเสื้อเขาแล้วเน้นถามทีละคำ “นายกล้าสาบานกับสวรรค์ไหม? ว่าเมื่อกี้นายไม่ได้พูดอะไร? ว่าไม่ได้พูดว่าพฤกษ์เกิดเรื่อง? ชญตว์ นายเห็นฉันหูตึงหรือไง? หรือเห็นฉันเป็นไอ้โง่?”
ขณะที่พูด ดวงตาคมทิพย์ก็มีน้ำตาส่องประกาย
ผู้หญิงที่แข็งแกร่งมาตลอด ในเวลานี้จู่ๆ ก็เหมือนตุ๊กตาเปราะบาง ชญตว์อยากจะตบตัวเองสักสองทีจริงๆ
นรมนเห็นว่าปิดบังไว้ไม่ได้แล้ว ทำได้แค่เดินไปดึงมือคมทิพย์กลับมา ทำให้เธอสงบแล้วนั่งลง ก่อนพูดขึ้นเสียงทุ้ม “พฤกษ์เกิดเรื่องที่สนามรบในต่างประเทศ หน่วยจู่โจมทีมเล็กของพวกเขาหลังจากปฏิบัติภารกิจมีการสูญเสียการติดต่อ ตอนนี้เป็นเวลาสามวันแล้ว ยังไม่มีข่าวคราวกลับมาเลยแม้แต่นิดเดียว หลายๆ คนคิดว่าพวกเขาน่าจะรอดกลับมายาก”
“เป็นไปไม่ได้!”
คมทิพย์ปฏิเสธข่าวนี้โดยไม่รู้ตัว แต่น้ำตาเม็ดโตก็ไหลลงมาทีละเม็ด
นรมนรู้ว่าในใจเธอรู้สึกแย่ แต่ในตอนนี้ก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว ทำได้แค่หวังว่าคมทิพย์จะทนได้
ทุกคนไม่รู้ว่าควรพูดอะไร ในชั่วขณะหนึ่งภายในทางเดินก็เงียบสงบมาก
เมื่อหมอเปิดประตูออกมาก็ตกตะลึง แต่ก็ยังพูดเสียงทุ้ม “องค์หญิงหกไม่เป็นอะไรมากครับ พักผ่อนสักพักก็โอเคแล้ว”
“ขอบคุณครับ หมอ”
ชญตว์ตอบสนองทันที รีบเดินเข้าไป
เห็นชญตว์ห่วงใยดารัณ เจตต์ก็ถามอย่างสงสัยเล็กน้อย “พวกเขาเป็นแฟนกันเหรอ?”
“ชญตว์เติบโตมากับดารัณตั้งแต่เล็กๆ ถือได้ว่าเป็นคู่รักในวัยเด็ก ชญตว์ไม่สนใจใครทั้งนั้น แต่ปฏิบัติกับดารัณดีมากอยู่คนเดียว ก่อนหน้านี้ตอนที่ดารัณเกิดเรื่องชญตว์ไม่อยู่ในประเทศ ไม่งั้นเขาไม่มีทางให้ดารัณเป็นอะไรแม้แต่นิดเดียวแน่ๆ”
จณัตว์คุ้นเคยกับพวกเขา หลังจากพูดออกมาอย่างรวดเร็วก็ทำให้ทุกคนเข้าใจบ้างแล้ว
คมทิพย์อารมณ์เสียมาก นรมนทำได้แค่ให้คนอื่นๆ อยู่ต่อ ส่วนตัวเองกลับห้องไปกับคมทิพย์
“ไม่ต้องคิดมาก บุริศร์บอกว่าตอนนี้ยังไม่มีข่าวส่งกลับมาก็อาจจะเป็นเรื่องดี แสดงให้เห็นถึงความหวังที่พวกเขายังมีชีวิตอยู่”
ทั้งร่างคมทิพย์ค่อนข้างเหม่อลอย
เหตุผลที่ตัวเองกับเจตต์ต้องเลิกกันคืออะไรเธอรู้ดีที่สุด ตอนแรกเธอไม่ได้ตามขึ้นไปบนเฮลิคอปเตอร์พฤกษ์ ตอนเธอท้องก็ไม่มีวิธีติดต่อพฤกษ์ได้ ตอนนี้เขาเจอกับอันตราย ตัวเองยิ่งไม่มีทางช่วยเขาได้สักนิด
ตั้งแต่ที่พฤกษ์จากไป คมทิพย์ก็รู้สึกถึงโลกสองใบและพื้นที่สองใบที่ใช้ชีวิตกับพฤกษ์ ตอนนี้เธอไม่สนอะไรทั้งนั้น ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น เธอแค่อยากทำลายอุปสรรคระหว่างโลกสองใบ ตามหาคนรักในใจของตัวเองให้เจอ
คมทิพย์เช็ดน้ำตา มองนรมนขณะพูดขึ้นเสียงทุ้ม “นรมน ฉันอยากไปตามหาเขา”
“เธอบ้าไปแล้วเหรอ? นั่นมันสนามรบต่างประเทศนะ! ไม่มีใครเข้าไปได้! อีกอย่างการสู้รบที่นั่นรุนแรงมาก ตอนนี้เธออยู่ในสภาพนี้อีก……”
“ฉันอยากไปตามหาเขา! ฉันอยากพาลูกของเราไปตามหาเขาด้วยกัน!”
คมทิพย์เป็นคนดื้อรั้น ถ้าตัดสินใจเรื่องอะไรแล้ว ฉุดเท่าไรก็ไม่กลับมา
นรมนรู้ดี และเข้าใจ แต่ตอนนี้เธอยังอยากโน้มน้าวคมทิพย์ แต่ได้ยินเสียงทุ้มต่ำคมทิพย์พูดขึ้น “ถ้าตอนนี้บุริศร์เกิดเรื่อง เธอยังใจเย็นได้อยู่ไหม?”
ประโยคหนึ่งถามจนนรมนไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร
“นรมน ช่วยฉันนะ ฉันรู้เธอมีวิธีใช่ไหมล่ะ? เธอต้องช่วยฉันไปที่สนามรบต่างประเทศแน่ๆ! แค่เธอส่งฉันไป ไม่ว่าในอนาคตฉันจะเผชิญหน้ากับอะไร ฉันจะประสบพบเจออะไร ฉันก็จะไม่โทษเธอ แต่ถ้าเธอบังคับฉันอยู่ที่นี่ ให้ฉันไปตามหาพฤกษ์ไม่ได้ ฉันจะไม่พอใจเธอจริงๆ”
ดวงตาคมทิพย์ระยิบระยับ
นรมนรู้ว่าตอนนี้เธอตัดสินใจแล้ว
คมทิพย์ไปครั้งนี้อาจจะตายอยู่ข้างนอก ผลลัพธ์นี้นรมนไม่อยากเห็นเลย
“เรื่องนี้มันใหญ่เกินไป ฉันตัดสินใจไม่ได้ ฉันต้องปรึกษาปัญญ์กับนภดล คมทิพย์ ถ้าพฤกษ์ยังอยู่ ถ้ารู้สภาพเธอในตอนนี้ก็คงไม่เห็นด้วยที่เธอทำแบบนี้หรอกนะ”
นรมนลองโน้มน้าวคมทิพย์อีกครั้ง
เหมือนคมทิพย์ตัดสินใจแน่วแน่ไปแล้ว ก็ยิ้มขึ้นมาทันที
เธอยิ้มได้สวยมากจริงๆ โดยเฉพาะตอนนี้เป็นแม่คนแล้ว มีรังสีความเป็นแม่เล็กน้อย ยิ่งทำให้ละสายตาไปไม่ได้
คมทิพย์พูดขึ้น “น่าเสียดายที่เขาไม่อยู่ไม่ใช่เหรอ? ชีวิตนี้ตั้งแต่ฉันแต่งงานกับเขา เขาเป็นคนทุ่มเท ฉันเป็นคนรับอยู่เสมอ เขาเอาอกเอาใจจนฉันกลายเป็นเด็ก สนับสนุนทุกอย่างที่ฉันอยากทำ ถึงแม้ครั้งหนึ่งเคยทำร้ายฉัน แต่สุดท้ายก็กลับตัวกลับใจละทิ้งทุกอย่างไปสนามรบเพื่อฉัน บางครั้งฉันก็คิด ถ้าไม่ใช่ฉัน ตอนนี้พฤกษ์จะเป็นผู้ประสบความสำเร็จในวงการธุรกิจหรือเปล่า?”
“เรื่องนั้นไม่โทษเธอหรอก มันเป็นความผิดของพฤกษ์”
นรมนกลัวคมทิพย์คิดไม่ตก เอาทุกอย่างเข้าตัวเองหมด จึงรีบพูดขึ้น
คมทิพย์พูดเสียงทุ้ม “ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นความผิดใคร ฉันแค่อยากให้เขากลับมา! ถึงจะกลับมาไม่ได้ ฉันก็อยากตายไปกับเขา! เกิดแล้วไม่สามารถอยู่ด้วยกัน แต่สามารถตายด้วยกันได้ นี่คือสิ่งที่ฉันสาบานกับตัวเองในใจตอนแต่งงาน นรมน เธอคือเพื่อนสนิทของฉัน เพื่อนรักของฉัน ญาติของฉัน ถ้าเธอเข้าใจฉันก็อย่าขัดขวางฉัน!”
ทันใดนั้นนรมนก็สะอึก
เธอหันศีรษะไป เป็นครั้งแรกที่ค่อนข้างคิดมากและสับสนว่าควรปล่อยคมทิพย์ไปดีไหม
สุดท้ายนรมนก็โทรหาปัญญ์และนภดล
ทั้งสองได้ยินเรื่องพฤกษ์แล้ว ปัญญ์ไม่ได้ตอบอะไร เห็นได้ชัดว่าเขาอยากไปกับคมทิพย์ แต่นภดลกลับเอ่ยปากขึ้นมา
“ให้เธอไปเถอะ ความดื้อรั้นมากเกินไปของคนมันไม่ใช่เรื่องดี แต่ถ้าชีวิตนี้ไม่มีความดื้อรั้นมันจะไปมีความหมายอะไรล่ะ?”
ในเมื่อพวกเขาสองคนพูดแบบนี้ นรมนก็ขัดขวางไม่ง่ายแล้ว
เธอโทรหาพวกกิมจิ สั่งคนของอาณาจักรรัตติกาลให้เตรียมคุ้มกันคมทิพย์ไปที่สนามรบต่างประเทศตลอดทาง
บุริศร์ได้ยินว่าคมทิพย์จะไปตามหาพฤกษ์ ก็รู้ว่าตัวเองขวางไม่ได้ ก็ส่งคนบางส่วนไปให้คมทิพย์ หวังว่าจะทำให้คมทิพย์ปลอดภัยไร้กังวลได้
ปัญญ์ไม่พูดอะไร เก็บของเรียบร้อย กำชับเรื่องธุรกิจไปแล้ว ทำท่าทางจะไปกับคมทิพย์ด้วยจนถึงตอนสุดท้าย ทำให้คมทิพย์พูดอะไรไม่ได้แล้ว
มายตัดสินใจจะออกเดินทางไปกับคมทิพย์หลังจากได้รับการเห็นด้วยจากคิมและชินทร
เดิมทีแล้วนรมนก็อยากไปด้วย แต่ยังมีเรื่องมากมายต้องทำ คมทิพย์ก็พยายามห้ามสุดความสามารถ นรมนจึงอยู่ต่อ แต่ในใจก็กังวลอยู่เสมอ ยิ่งรู้สึกเสียใจมาก
คมทิพย์จับมือเธอแล้วพูดขึ้น “ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน และไม่ต้องเสียใจที่ออกไปกับฉันไม่ได้ นรมน เธอต้องใช้ชีวิตอย่างมีความสุขนะ ทุกคนมีความยืนหยัดและความเพียรของตัวเอง เพื่อคนที่ฉันรักฉันยอมลำบากทุกอย่าง และหวังว่าเธอจะเข้าใจฉัน”
“คมทิพย์!”
นรมนกอดคมทิพย์แน่น ดวงตามีความเปียกชื้นมาก
