นรมนยังอยากดู แต่จณัตว์ยึดหัวไว้ให้ตรง เขารีบพูดขึ้น “อย่าไปมอง รีบไป”
นรมนในเวลานี้แทบถูกจณัตว์ลากออกจากห้อง ขณะที่เขาสองคนออกไปแล้ว จณัตว์ก็ปิดประตูห้อง
นรมนยังหวาดกลัวอยู่ สมองก็ยังงุนงง แต่เมื่อเห็นจณัตว์ปิดประตู ก็พูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ “มิลินยังอยู่ข้างใน!”
“หล่อนจัดการได้! เรื่องนี้มีแค่หล่อนเท่านั้นที่จัดการได้!”
ด้านหลังของจณัตว์เปียกชื้น
ผ่านมาตั้งหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขากลัวแบบนี้!
ถ้าตัวเองช้าไปหนึ่งก้าว ถ้านรมนไม่ได้ตามเขาออกมา ถ้าไม่พบว่าท้องของหญิงรับใช้ผิดปกติ ตอนนี้เขาน่าจะกลายเป็นกระดูกแล้ว
นรมนก็หวาดกลัวเช่นกัน ในสมองนึกถึงเรื่องที่เพิ่งพบเจอเมื่อครู่นี้ไม่หยุด
ท้องของหญิงรับใช้คนนั้นจู่ๆ ก็ระเบิดออกมา มีสิ่งที่มีรูปร่างเป็นหนอนสีแดงจำนวนมากหนาแน่นคลานออกมาจากในท้องเธอ
หนอนจำนวนมากพวกนี้สามารถทำให้ผู้ป่วยโรคกลัวรูตายได้ทันที
พวกมันคลานอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นสิ่งของไม่ว่าจะมีชีวิตหรือไม่มีก็จะแนบตัวเข้ากับมัน ภายในระยะเวลาสั้นๆ ไม่กี่วินาที ขาม้านั่งก็จะถูกกัดกร่อนจนหมด
นรมนไม่กล้าจะจินตนาการ ของแบบนี้ถ้าหากมันแนบเข้ากับตัวคนจะเกิดผลอย่างไร
เธออดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงมิลิน
มิลินจัดการได้จริงๆ เหรอ?
หนอนจำนวนมากขนาดนั้น ถ้ามีสักหนึ่งตัวมันปนเปื้อนโดนมิลินล่ะจะทำอย่างไร?
นรมนอยากจะไปดูสักหน่อย แต่ถูกจณัตว์ดึงเอาไว้แน่น
“เชื่อใจมิลินนะ ถ้าเรื่องนี้มิลินไม่มีทางแก้ไข คนที่นี่ก็อาจจะต้องตาย”
จณัตว์ไม่ได้มีเจตนาพูดให้ตกใจ
สีหน้านรมนซีดเซียวขึ้นมาทันที
“มันคืออะไรกันแน่? ทำไมน่ากลัวขนาดนั้น?”
นรมนไม่ค่อยเห็นเหตุการณ์แบบนี้ รู้สึกขาอ่อนอย่างช่วยไม่ได้
จณัตว์พูดเสียงทุ้ม “มันคือหงเหนียงสุสาน”
“อะไรนะ?”
“หนอนนั้นเรียกว่าหงเหนียงสุสาน พี่เคยเห็นในหนังสือโบราณมาก่อน สมัยก่อนใช้ปกป้องศพและโลงศพไม่ให้ถูกปล้นสุสาน พี่แค่ไม่คิดว่ามันจะปรากฏตัวที่นี่”
ได้ยินจณัตว์พูดแบบนี้ ทั้งร่างนรมนก็ตกตะลึง
“แล้วพวกมันคืออะไรกันแน่?”
“ก็ถือว่าเป็นหนอนกู่ล่ะมั้ง คือสิ่งที่มนุษย์เลี้ยง หงเหนียงสุสานพวกนี้มีความสามารถในการผสมพันธุ์ดีมาก และพวกมันก็ชอบมีชีวิตอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มืดและหนาว เมื่อพบเจอสิ่งมีชีวิตจะกัดผิวหนังทันทีและซึมเข้าไปในเส้นเลือด บุกรุกเข้าไปในตับไตไส้พุงมนุษย์อย่างช้าๆ จนกระทั่งมันว่างเปล่า เธอก็เห็นแล้ว พวกมันมีรูปร่างเป็นเส้น บางมาก คนปกติถ้าไม่ตั้งใจมอง แค่เส้นเดียวก็มองเห็นไม่ชัดหรอก”
จณัตว์บอกสิ่งที่ตัวเองรู้ทั้งหมด
นรมนหวาดกลัวมาก
“สุดยอดขนาดนี้เลยเหรอ?”
“ใช่!”
ไม่กี่ปีที่ผ่านมา น้อยครั้งมากที่จณัตว์จะกลัวอะไร
สำหรับหงเหนียงสุสานเขาก็แค่เคยได้ยิน ไม่เคยเห็นมาก่อน เมื่อครู่นี้ก็เลยจำไม่ได้โดยทันที
ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าเป็นของประเภทนี้ เขาไม่มีทางพานรมนเข้ามาในห้องเด็ดขาด
อีกนิดเดียว!
แค่อีกนิดเดียว เขาเกือบฆ่าน้องสาวตัวเอง!
ในใจจณัตว์ยังหวาดกลัวอยู่มาก ในขณะเดียวกันก็รู้สึกขอบคุณ ขอบคุณที่มิลินอยู่ที่นี่ ขอบคุณที่บุริศร์ใส่ใจนรมน ไม่งั้นวันนี้ทุกคนที่นี่อาจจะไม่รอด
เทียบกับความหวาดกลัวของจณัตว์ นรมนยิ่งคิดเยอะมาก
“พี่ พี่บอกว่าหงเหนียงสุสานมันเฝ้าโลงศพกับศพใช่ไหม?”
“อืม!”
จณัตว์พยักหน้า
นรมนนึกถึงศพที่บวมของหญิงรับใช้ ก็พูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ “งั้นเป็นไปได้ไหมว่าหญิงรับใช้คนนั้นอาจจะตายไปนานแล้ว แต่ถูกหงเหนียงสุสานครอบครองร่างกายเอาไว้ สิ่งที่ฉันเห็นจริงๆ แล้วคือศพที่ถูกควบคุม จุดประสงค์ที่แท้จริงของผู้ที่อยู่เบื้องหลังคือนภดล! เขาอยากให้นภดลตายโหง!”
จณัตว์ชะงักไป พยักหน้าอย่างหนักแน่น
“เลือดของนภดลมีความพิเศษ ถ้าหงเหนียงสุสานเหล่านี้เข้าไปในร่างกายนภดลได้จริงๆ นภดลจะถูกกินจนหมด แต่เพราะเลือดของนภดลมีความพิเศษ หงเหนียงสุสานเหล่านั้นก็เลยอยู่ไม่ได้ งั้นแสดงว่าอีกฝ่ายอยากฆ่าแค่นภดลคนเดียว?”
คำพูดของจณัตว์ทำให้นรมนขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้
“ถ้าแค่เพราะนภดลคนเดียว ถึงกับต้องทิ้งหนอนกู่ร้ายกาจขนาดนี้ออกมาเชียวเหรอ? หรืออีกฝ่ายเป็นคนใจอ่อน? อีกอย่าง ทวีตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ? บนโลกนี้ยังมีใครทำพิษกู่เป็นอีก?”
นี่คือสิ่งที่นรมนกังวลมากที่สุด
คิ้วจณัตว์ขมวดแน่นขึ้นมาเช่นกัน
“เรื่องนี้เดี๋ยวต้องตรวจสอบดีๆ”
ขณะที่พูดประตูห้องก็เปิดออก ทำให้นรมนและจณัตว์ตกใจมาก
เมื่อพวกเขาเห็นมิลินปรากฏตัวอย่างปลอดภัยไม่เป็นอะไรก็โล่งอกโดยอัตโนมัติ
“มิลิน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
นรมนก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว พบว่าสีหน้ามิลินค่อนข้างซีดเซียว
มิลินส่ายหน้าพูดขึ้น “ฉันไม่เป็นไรค่ะ แค่หงเหนียงสุสานมันมีจำนวนมาก การกำจัดทำความสะอาดมันลำบากนิดหน่อย ที่นี่มีของแบบนี้ได้ยังไง?”
“เราก็อยากรู้เหมือนกัน”
จณัตว์ค่อนข้างหดหู่
เขาเกือบทำให้เกิดหายนะแล้ว
มิลินพูดขึ้นเสียงทุ้ม “ของประเภทนี้เดิมทีแล้วมันไม่ชอบแสง ศพนั้นจึงตายมาอย่างน้อยห้าวันแล้ว”
ได้ยินมิลินพูดแบบนี้ นรมนกับจณัตว์ก็ไม่แปลกใจอะไร
“แต่ถ้าตายมาแล้วห้าวัน ทำไมร่างกายยังเหมือนคนยังไม่ตายล่ะ?”
นรมนไม่ค่อยเข้าใจ
มิลินมองนรมนขณะอธิบายว่า “ความสุดยอดของหงเหนียงสุสานมันอยู่ตรงนี้แหละ ทำให้คนสังเกตไม่ได้ว่าผู้ตายนั้นตายไปแล้ว นอกจากว่าเมื่อพวกมันจะผสมพันธุ์จนถึงจำนวนหนึ่งที่กำหนดไว้จนร่างระเบิดตาย ลักษณะการตายของผู้ตายถึงจะปรากฏขึ้นมา”
ได้ยินคำอธิบายจากเธอ นรมนก็ประหลาดใจมาก
สำหรับพิษกู่จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่ค่อยเข้าใจมากนัก ไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น
“มิลิน คุณคิดว่าของแบบนี้มันมาจากที่ไหน?”
“มันคือวิธีเลี้ยงกู่ของหมู่บ้านดารายน หรืออาจจะมีบันทึกในหนังสือโบราณ”
ได้ยินมิลินพูดแบบนี้ นรมนก็ชะงักไป
ในตอนนั้นเมื่อกานต์ได้รับหนังสือโบราณเล่มนั้นมา ไม่มีใครคิดมาก่อนว่าหนังสือนี้จะมีความสำคัญอะไร ต่อมาหนังสือเล่มนี้มันไปอยู่ไหนแล้วล่ะ?
นรมนนึกขึ้นได้ว่าเธอเหมือนจะให้โสธรไป
หรือว่าเป็นโสธร?
ไม่!
เป็นไปไม่ได้!
ในใจนรมนปฏิเสธทันที
มิลินมองนรมน พูดขึ้นเสียงทุ้ม “คุณนาย หนังสือโบราณเล่มนั้นฉันเคยอ่าน ผู้ใหญ่บ้านเคยอ่าน โสธรเคยอ่าน ยังมีอีกคนที่เคยอ่านมัน”
“ใคร?”
นรมนหรี่ตาขึ้นมาทันที
มิลินค่อนข้างลังเล แต่ก็พูดขึ้น “ปาณี ในตอนนั้นมีครั้งหนึ่งฉันบังเอิญไปเห็นว่าปาณีเคยเห็นหนังสือโบราณ”
นรมนรู้สึกแขนขาเย็นยะเยือกทันที
ปาณี?
จะเป็นเธองั้นเหรอ?
ไม่คิดว่าเธออยากให้นภดลตาย?
แต่ทำไมล่ะ?
นึกถึงการบ้าคลั่งของนภดลคือฝีมือของปาณี นรมนก็อารมณ์ไม่ค่อยดี
ไม่ดีมากๆ!
“ไม่ใช่เธอหรอก!”
ถึงนรมนจะพูดแบบนี้ แต่เธอรู้ว่าตัวเองโน้มน้าวตัวเองไม่ได้แล้ว
