นรมนมองไปรอบๆ นอกจากพนักงานก็มีลูกค้าไม่กี่คน เธอเลือกนั่งตำแหน่งริมหน้าต่าง
ไม่นานนภดลก็มา เมื่อเห็นนรมนก็ประหลาดใจไม่มากก็น้อย
“คุณไม่ได้ออกไปแล้วเหรอครับ?”
“เป็นห่วงนาย”
นรมนก็ไม่ได้พูดเรื่องอื่น
ทั้งสองสั่งบลูเมาหนึ่งแก้วและคาปูชิโน่ ดื่มอย่างช้าๆ
ไม่มีใครพูดอะไร มันเงียบสงบอย่างไร้เหตุผล
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ แต่ปาณีก็ยังไม่มา แต่มีพนักงานคนหนึ่งมาเสิร์ฟเครื่องดื่มให้พวกเขา ตอนไปนรมนก็พบกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งใต้แก้ว
“รีบไป!”
แค่สองคำ แต่หน้านภดลและนรมนเปลี่ยนสีแล้ว
นี่มันลายมือปาณี!
แสดงว่าปาณียังมีชีวิตอยู่จริงๆ ใช่ไหม?
แต่คนที่นัดนภดลมาที่นี่ในวันนี้ไม่ใช่ปาณีเหรอ?
ทำไมพอพวกเขามาแล้ว เธอให้คนเอากระดาษโน้ตให้พวกเขา ให้พวกเขารีบไปล่ะ?
นรมนคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ แต่ในใจลึกๆ เธอเชื่อว่าปาณีไม่มีทางทำร้ายนภดล
เมื่อคิดถึงตรงนี้ นรมนก็ดึงมือนภดลลุกขึ้นเดินออกไป
นภดลตกตะลึงเล็กน้อย
นี่เหมือนไม่ใช่ครั้งแรกที่นรมนออกตัวจูงมือเขา แต่เป็นทุกครั้งที่อยู่ในช่วงวิกฤติ หรือว่า……
นภดลหรี่ตาทันที เขามองไปรอบๆ รู้สึกถึงอันตรายอย่างคลุมเครือ
ในเวลานี้ ประตูร้านกาแฟก็ปิดทันที
นรมนใจเต้นตึกตัก รู้ว่าเกิดเรื่องแย่แล้ว
เธอไม่พูดอะไร ควักปืนพกเก็บเสียงออกมาจากอ้อมแขน แล้วเล็งไปที่ประตูกระจก
“รีบไป!”
นรมนผลักนภดลออกไปทันที
เธอมองออก อีกฝ่ายมาเพื่อเล่นงานนภดล
ในช่วงเวลานี้ นรมนรีบกดสร้อยบนข้อมือ นั่นคือเครื่องมือติดต่อสื่อสาร
พวกกิมจิได้รับข้อมูล ก็ร่วมมือกับนรมนทั้งภายในภายนอก ประตูกระจกเกิดเสียงแล้วแตก
นภดลยังอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกนรมนผลักออกไปทันที
ในขณะเดียวกัน ด้านหลังครัวร้านกาแฟก็มีคนจำนวนมาก ในมือแต่ละคนถืออาวุธ ออกมาก็เล็งไปที่นรมนและนภดลโดยที่ไม่พูดอะไร
นรมนกลิ้ง พวกกิมจิและโสธรอยู่ข้างนอกกำลังต่อสู้กับคนด้านใน
เมื่อนรมนเคลื่อนย้ายออกไปทันใดนั้นก็หันสายตากลับไปมอง เห็นคนที่เหมือนปาณีแวบผ่านไป
หัวใจเธอหยุดชะงักทันที
นี่มันเรื่องอะไร?
ใช่ปาณีไหม?
ถ้าใช่ ทำไมต้องเตือนให้พวกเขารีบไป?
แต่ในเมื่อเตือนให้พวกเขารีบไป แล้วทำไมต้องลงมือกับพวกเขาอีก?
หรือมีคนบังคับเหรอ?
ภายในพริบตาเดียว นรมนก็คิดเยอะมาก
นภดลเห็นนรมนออกมา หัวใจที่ตึงเครียดก็ผ่อนคลายไปบ้าง
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“ไม่เป็นไร รีบไป!”
นรมนไม่อยากคิดมากอยู่ที่นี่ ดันนภดลขึ้นรถไป
จู่ๆ ก็มีแสงไฟสีแดงกระแทกตานรมน เธอแทบจะกดนภดลลงไปโดยไม่รู้ตัว ส่วนตัวเองกลับหลบไม่พ้น
เกิดเสียง “ปัง” กระสุนโดนไหล่ขวานรมน
ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้นรมนเผลอหันศีรษะไป ยกปืนขึ้น แต่ใบหน้าคุ้นเคยของอีกฝ่ายทำให้เธอตะลึงโดยไม่ได้ตั้งใจ
เธอเหรอ?!
ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจจะยิงมาอีกนัด เธอรีบเก็บปืน แล้วออกไปจากตำแหน่งยิงเดิมทันที
โสธรเห็นนรมนได้รับบาดเจ็บ ก็รีบวิ่งไป
“คุณนาย คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
นภดลอยากลงจากรถ แต่ถูกนรมนห้ามเอาไว้
“กลับไปก่อน!”
นรมนตัดสินใจอย่างรวดเร็ว หลังจากทิ้งพวกโสธรเอาไว้ ตัวเองก็ขึ้นรถไป
เดิมทีแล้วเธอตั้งใจจะขับรถเอง แต่นภดลเห็นเธอได้รับบาดเจ็บ ตัวเองจึงกระโดดไปนั่งเบาะคนขับ แล้วขับไปที่วังทันที
“ไม่กลับวัง”
คำพูดของนรมนทำให้นภดลตกตะลึงเล็กน้อย
“ไปไหนครับ?”
เขาไม่ได้ถามว่าทำไม ตอนนี้นรมนสั่งอะไรเขาก็ทำเช่นนั้น ในใจรู้สึกผิดเล็กน้อย
ถ้าไม่ใช่เพราะตัวเองอยากมา ไม่ใช่เพราะตัวเองยังมีภาพลวงตาเล็กน้อยกับปาณีอยู่ บางทีนรมนอาจจะไม่ได้รับบาดเจ็บ
ในตอนนี้บุริศร์ไม่อยู่ ไม่คิดว่าเขาจะทำให้นรมนได้รับบาดเจ็บ ให้อภัยไม่ได้จริงๆ!
ดวงตานภดลค่อนข้างมืดมน
นรมนรู้ว่าเขารู้สึกผิด แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาพูดเรื่องพวกนี้ เธอพูดเสียงทุ้ม “ไปที่ตระกูลธนปารกุล ฉันบอกชญตว์เรียบร้อยแล้ว”
“ครับ”
นภดลไม่รู้ที่อยู่ตระกูลธนปารกุล นรมนบอกทางเขา คนด้านหลังไม่ได้ตามมา แต่นรมนก็ไม่ผ่อนคลายสักนิด
สิบกว่านาทีต่อมา ทั้งสองก็ขับรถไปถึงประตูทางเข้าตระกูลธนปารกุล
ชญตว์ออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง
“บาดเจ็บได้ยังไง?”
เห็นนรมนได้รับบาดเจ็บ ชญตว์ก็ค่อนข้างประหลาดใจ
นรมนกลับพูดขึ้นเรียบๆ “ไม่เป็นไร ไม่ได้บาดเจ็บจนอันตราย เข้าไปก่อนค่อยว่ากัน”
“โอเค”
ทั้งสามคนรีบเข้าไปในตระกูลธนปารกุล
ตระกูลธนปารกุลใหญ่มาก เหมือนบ้านใหญ่สมัยโบราณ แบ่งเป็นลานด้านหน้ากับด้านหลัง
ชญตว์พาพวกนรมนเข้าไปสนามหลังบ้าน เตรียมห้องหนึ่งให้เธอ แล้วรีบเชิญหมอมา
วันนี้คือวันแต่งงานของพระราชาราเชน ทั้งประเทศเต็มไปด้วยความสุข จณัตว์ในฐานะพี่ชายแท้ๆ ของราเชนต้องอยู่ในงาน ถึงแม้ชญตว์จะเป็นรุ่นน้องของจณัตว์ แต่เขาเชี่ยวชาญเรื่องยาพิษ จึงเชิญหมอประจำครอบครัวมา
นรมนไม่รู้สึกอะไร ถึงจะเจ็บมาก แต่ไม่ได้ยิงจนได้รับอันตราย นภดลที่อยู่ข้างๆ กลับเม้มปากแน่นไม่พูดอะไร แค่เห็นก็รู้แล้วว่ากำลังโทษตัวเอง
“อย่าไปคิดเรื่องที่ไม่มีประโยชน์ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย”
“ผมปกป้องคุณได้ไม่ดี”
หน้าที่รับผิดชอบเมื่อก่อนของนภดลคือหัวหน้าอาณาจักรรัตติกาลของนรมน ไม่คิดว่าตอนนี้เขาจะทำให้นรมนได้รับบาดเจ็บเพราะปกป้องเขา
นรมนขบฟัน พูดกับหมอว่า “ฉีดยาชาดีกว่าค่ะ ตอนนี้ฉันทนไม่ไหว”
ถึงแม้หลังคลอดลูกมีการดูแลร่างกายแล้ว แต่นรมนรู้ว่าตัวเองโอ้อวดไม่ได้ ถ้าต้องอดทนในการเอากระสุนออก เธอคงเป็นลมแน่
เธอคือผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องอดทน อีกอย่างที่นี่คือตระกูลธนปารกุล คนทั่วไปเข้ามาไม่ได้
หมอได้ยินเธอพูดแบบนี้ ก็พยักหน้า เริ่มให้ยาชาเฉพาะที่แก่นรมน
นรมนพูดกับนภดลว่า “เรื่องในวันนี้มันแปลกมาก”
“บางทีมันอาจจะเป็นกับดักตั้งแต่แรก”
นภดลปวดใจมาก
เขาไม่อยากสงสัยปาณี แต่เรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับปาณีแน่ๆ
นรมนพูดเสียงทุ้ม “บางทีเรื่องนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับปาณี แต่ฉันเชื่อว่าปาณีน่าจะไม่ได้เป็นคนนัดนายมาที่นี่ ถ้าใช่ล่ะก็ เธอคงไม่ให้คนเอากระดาษโน้ตมาให้พวกเราหรอก”
“แต่คนคนนั้นเข้าใกล้ปาณีได้ และใช้โทรศัพท์ปาณีนัดเรามา แสดงว่ามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับปาณี ในเมื่อเตือนเราได้ ทำไมไม่แจ้งข่าวเราล่วงหน้า ต้องรอให้เรามาก่อนค่อยแจ้ง อีกอย่างเป้าหมายของอีกฝ่ายชัดเจนมาก ก็คือผม! พวกมันอยากฆ่าผม!”
เรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว ถึงแม้นภดลไม่อยากเชื่อแค่ไหนก็ต้องยอมรับ ว่าเป้าหมายของอีกฝ่ายก็คือเพื่อฆ่าเขา!
เคยชินกับการถูกปล้นชิงมาตั้งแต่เล็กจนโต เขาไม่ได้มีความรู้สึกหรือความคิดพิเศษอะไร แต่ต้องการฆ่าเขานั้นเป็นครั้งแรก และในกระบวนการการฆ่าเขาก็มาจากผลงานของผู้หญิงที่เขารักที่สุดอีกด้วย
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หัวใจนภดลก็เจ็บจนหายใจไม่ค่อยออก ถ้าตอนสุดท้ายนรมนไม่ได้กดเขาไว้ อีกฝ่ายต้องการลอบฆ่าเขาด้วยปืนไรเฟิลแน่!
