“คุณนาย คุณไปช่วยชัยยศ ฉันจะล่อพวกมันไป!”
นรมนตกตะลึง เธอมองสมจิต นึกถึงความรู้สึกระหว่างเธอกับชัยยศ ถึงในตอนนี้ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่สมจิตมีต่อชัยยศยังเหลือมากน้อยแค่ไหน แต่เธอยอมเดิมพัน
“โอเค”
นรมนปล่อยสมจิตไปทันที จากนั้นก็รีบไปหาชัยยศ
กระสุนจำนวนมากยิงมาอย่างรวดเร็ว สมจิตควักปืนออกมาเล็งไปที่มือปืนซุ่มยิงด้านนอกทันที
ตามด้วยเสียงครวญคราง ร่างหนึ่งล้มลงมา
นรมนฉวยโอกาสนี้วิ่งไปข้างๆ ชัยยศ
“เป็นยังไงบ้าง? ทนได้ไหม? พวกโสธรกำลังมา นายต้องอดทนนะ”
ชัยยศเห็นนรมนพูด ขณะที่ใช้มือกดแผลเขาไว้แน่น ความรู้สึกเจ็บปวดทำให้เขาสั่นไปทั้งร่าง แต่ก็ขบฟันพูดขึ้น “คุณนาย ถ้ามีอะไรผิดปกติ คุณไปก่อนเลยนะ ไม่ต้องสนใจผม!”
“พูดอะไรน่าละอาย! นายคือคนของตระกูลโตเล็ก ไม่ว่าจะตอนไหนฉันก็ไม่ทิ้งนายไว้ข้างหลัง”
ตอนนี้นรมนตั้งหน้าตั้งตารอคอยว่าพวกโสธรจะมาเร็วหน่อย
ประมาณสองสามนาที ด้านนอกเกิดเสียงปืนที่แตกต่าง นรมนรู้ว่าพวกโสธรมาแล้ว
“ชัยยศ ทนไว้นะ!”
จิตวิญญาณทั้งหมดของนรมนอยู่ที่ชัยยศ ส่วนสมจิตสังเกตเห็นว่ามีคนมาแล้วมองชัยยศ จากนั้นก็หันตัววิ่งหนีไปอย่างไม่ลังเล
“คุณนาย รีบตามไป!”
“นายอย่าเพิ่งสนใจเธอ จัดการเรียบร้อยก่อนค่อยว่ากัน”
นรมนก็รู้ว่าสมจิตใช้โอกาสนี้หลบหนี แต่ตอนนี้เธอปล่อยชัยยศไม่ได้ ถ้าปล่อยเขา ชัยยศอาจจะเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ
คนของโสธรมาอย่างรวดเร็ว หนึ่งในนั้นมีชญตว์
เห็นบริเวณแผลชัยยศ ชญตว์ก็รีบลงมือช่วยห้ามเลือด
นรมนพูดกับโสธรว่า “ไปพาสมจิตกลับมาให้ฉัน”
“ครับ”
ชัยยศอยากพูดอะไรบางอย่าง สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร
เขาถูกชญตว์แบกเดินไป
นรมนเหลือบมองทิศทางการจากไปของโสธร มองคนอื่นๆ ตัวเองก็เดินตามไป
โสธรไม่ใช่คู่ต่อสู้ของสมจิต เมื่อสมจิตตั้งใจจะหนีอีกครั้งก็ถูกนรมนจับไว้ได้
“คุณนาย!”
“ถ้าเธอยังเอาใจใส่คุณนายอย่างฉัน ยังคิดถึงบุญคุณที่คุณตาฉันสนับสนุนเธอ เธอก็กลับไปกับฉัน ตอนนี้ถึงแม้เธอไม่พูดอะไร พวกมันก็จะฆ่าปิดปากเธอแล้ว เธอคิดว่าพวกมันจะเชื่อในสิ่งที่เธอพูดไหม?”
นรมนมองสมจิต น้ำเสียงธรรมดา แต่สมจิตรู้ว่านรมนโกรธแล้ว
เธอขบฟันพูดเสียงทุ้ม “ถึงฉันกลับไปกับคุณก็ไม่มีประโยชน์ บางเรื่องฉันตัดสินใจเองไม่ได้”
“งั้นก็แค่ทำตัวดีๆ”
คำพูดของนรมนทำให้สมจิตประหลาดใจ
โสธรฉวยโอกาสจับตัวสมจิตไว้ ทั้งสามขึ้นรถไป นรมนหาที่ซ่อนให้สมจิตซ่อนตัว
สถานที่แห่งนี้คือสถานที่ที่สหภาพQTจัดหาให้ น่าจะรอดจากสายลับที่อยู่เบื้องหลัง
เพราะการเคลื่อนไหวครั้งนี้แผลนรมนจึงเปิด เธอทำได้แค่ให้สมจิตช่วยตน
หลังจากสมจิตจัดการบาดแผลให้เธออย่างเงียบๆ แล้ว ก็ได้ยินนรมนพูดว่า “เธอกลับห้องไปพักผ่อนเถอะ ช่วงนี้ก็อยู่ที่นี่ พวกมันคงหาที่นี่ไม่เจอในเวลาสั้นๆ”
“ขอบคุณค่ะคุณนาย”
นรมนไม่ได้พูดอะไรอีก ที่จริงแล้วเธอค่อนข้างเหนื่อยใจ
ลูกชายคนเล็กไม่รู้อยู่ที่ไหน ตอนนี้สมจิตดูเหมือนกำลังน้ำท่วมปาก และชัยยศก็ได้รับบาดเจ็บ คุณตาก็ไม่รู้เป็นอย่างไรบ้าง เรื่องมากมายต้องให้เธอจัดการ เธอพักผ่อนไม่ได้ ทรุดตัวก็ไม่ได้
นรมนให้โสธรหาบางคนมาคุ้มครองสมจิต ส่วนตัวเองขับรถกลับไปที่พัก
เธอเพิ่งกลับบ้านมาก็ได้รับสายหนึ่ง เป็นเบอร์โทรศัพท์ที่ซ่อนเอาไว้ หัวใจนรมนกังวลขึ้นมาเล็กน้อย
หรือจะเป็นคนที่ลักพาตัวลูกชายคนเล็กโทรมา?
นรมนรีบเลื่อนปุ่มรับสาย
“แกเป็นใคร? ไม่ว่าแกจะมีจุดประสงค์อะไรก็เล่นงานฉัน ปล่อยลูกชายคนเล็กฉัน!”
คำพูดนรมนทำให้อีกฝ่ายตะลึงเล็กน้อย
“หม่ามี้?”
เสียงกานต์ดังเข้ามา นรมนรู้สึกอึ้ง
“กานต์?”
“หม่ามี้ เกิดอะไรขึ้นกับน้อง?”
กานต์ฉวยโอกาสตอนพักผ่อนใช้เครือข่ายพื้นที่โทรหานรมน ตอนนี้ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ ก็ร้อนใจขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
นรมนไม่คิดว่าลูกชายเป็นคนโทรมา จึงกระวนกระวายใจในชั่วขณะหนึ่ง
“ไม่มีอะไร ลูกฟังผิดแล้ว ลูกตามหาหม่ามี้มีเรื่องอะไร? ตอนนี้ฝึกลำบากไหม?”
นรมนรีบเปลี่ยนเรื่อง แต่กานต์จำมันไปแล้ว
น้องชายคนเล็กถูกลักพาตัวไป ไม่คิดว่าหม่ามี้จะปิดบังเขา ตอนนี้ยังมีเรื่องอะไรที่เขาไม่รู้อีก?
ที่นี่คือฝึกอบรมแบบปิด ทุกอย่างด้านนอกตัดขาดจากตัวเอง แต่ถ้าเขาอยากรู้จริงๆ ก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้
ดวงตากานต์หรี่ขึ้นมา
ถึงแม้หม่ามี้ไม่อยากให้เขารู้ งั้นเขาก็จะแสร้งว่าฟังผิดไปชั่วคราวแล้วกัน
“การฝึกโอเคครับ แค่คิดถึงคุณ”
คำพูดของกานต์ทำให้นรมนปวดใจไม่มากก็น้อย
“กานต์ ครอบครัวเราไม่จำเป็นต้องให้ลูกต่อสู้เพื่อเกียรติยศนะ ถ้าลูกเหนื่อยจริงๆ ……”
“หม่ามี้ ผมชอบอาชีพนี้ และชอบความรู้สึกเหงื่อไหลด้วย”
ในเมื่อลูกชายจะพูดแบบนี้แล้ว นรมนก็ไม่พูดอะไรอีก
ตอนนี้เธอค่อนข้างรู้สึกขอบคุณที่กานต์ไม่ได้รับผลกระทบด้วยการปกป้องจากธเนศพล ไม่รู้ว่าพวกกิจจาและกมลเป็นอย่างไรบ้าง
พวกเด็กๆ คือจุดอ่อนของบุริศร์และนรมน
“โอเค คิดถึงบ้านก็กลับมาเยี่ยมนะ”
“อืม ได้ครับ หม่ามี้คุณไปทำธุระก่อนเถอะ ผมต้องไปฝึกต่อแล้ว”
“โอเค”
นรมนวางสายไป ในใจไม่รู้ว่ารู้สึกอย่างไร
ดวงตากานต์ค่อนข้างเย็นชา
ชมพูเห็นกานต์ยืนอยู่ตรงนั้น จึงเดินเข้าไปอย่างอดไม่ได้
“พี่กานต์ คุณเป็นอะไร?”
“ไม่มีอะไร”
กานต์รีบเก็บอุปกรณ์ให้เรียบร้อย และไม่คิดจะปกปิดชมพู รีบมาที่ห้องพักผ่อนข้างๆ เปิดคอมพิวเตอร์สามมิติเสมือนจริงบนข้อมือ เคาะมันอย่างรวดเร็ว
ชมพูขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็รีบปิดประตูห้องพักผ่อนอย่างรวดเร็ว
“พี่กานต์ นี่พี่……”
“ชู่ ฉันหาอะไรนิดหน่อย”
“แต่ที่นี่เราคือการฝึกอบรมแบบปิด ไม่อนุญาตให้เล่นเน็ต”
คำพูดของชมพูไม่ได้ส่งผลกระทบต่อกานต์สักนิด
“ถ้าเธออยากแฉฉันก็ไปสิ”
ได้ยินดังนั้น ชมพูดก็กัดปากไม่ขยับไปไหน และไม่พูดอะไร
ถึงแม้เธอจะชอบแด๊ดดี้มาก แต่ทุกวันนี้พี่กานต์ฝึกเป็นเพื่อนเธอ ไม่ว่าจะลำบากหรือเหนื่อยแค่ไหนก็มีเขาอยู่เคียงข้าง ส่วนแด๊ดดี้กับหม่ามี้ใช้เวลากับเธอน้อยมาก
คิดถึงตรงนี้ ชมพูก็ลังเล แล้วพูดขึ้น “ฉันจะช่วยพี่แล้วกัน”
พูดจบเธอก็เริ่มดำเนินการจากคอมพิวเตอร์3Dเสมือนจริงบนข้อมือ
กานต์ตกตะลึงเล็กน้อย ถามขึ้นอย่างค่อนข้างประหลาดใจ “เธอก็เป็นแฮกเกอร์เหรอ?”
“อืม อาจจะไม่เก่งเท่าคุณ แต่ล่อเส้นทางติดตามคนอื่นออกมาได้”
เห็นชื่อที่ชมพูเข้าสู่ระบบ กานต์ก็ตะลึงอย่างช่วยไม่ได้
โรคประสาทหลอน？
ชื่อนี้ทำไมคุ้นมาก?
เหมือนตัวเองเคยประลองกับเธอมาก่อน?
