“ยังครับ ยั้งเอาไว้อยู่”
“อนุมัติไปเถอะ ตลอดชีวิตมานี้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาทุ่มเทเพื่อประเทศชาติมาตั้งมากมาย เขาจะปลดประจำการก่อนกำหนดก็ไม่เป็นไรหรอก แล้วก็ให้ธเนศพลเลือกสองคนมาแทนชินทรกับคิม งานฝั่งนั้นก็ให้ธเนศพลเป็นคนรับผิดชอบต่อ”
คุณท่านขวัญชัยลากพู่กันไปด้วย และตัดสินใจไปด้วย
พ่อบ้านรับปากอย่างแน่วแน่ และก็พูดต่อในทันที “แล้วตำแหน่งของคุณทรรศ……”
“ให้ธเนศพลไป”
คุณท่านขวัญชัยส่งต่อเรื่องของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาให้ธเนศพลทั้งหมด
พ่อบ้านพยักหน้าแล้วก็เดินออกไป
พอเดินออกไปแล้วก็ได้เจอกับธเนศพลที่ตั้งใจยืนรออยู่ตรงนั้น
เขาพูดด้วยความเคารพว่า “คุณชายธเนศพล”
“ ลุงยศพงศ์ พ่อเรียกลุงเหรอครับ? ”
“ใช่ครับ คุณท่านขวัญชัยเรียกผมมาสั่งงานบางอย่างน่ะ”
พ่อบ้านหลุบตาลง ทำให้คนอ่านแววตาของเขาไม่ออก
ธเนศพลได้แต่หลือบมองเขาแล้วก็ถามว่า “มีคำสั่งอะไรถึงผมไหม？”
“มีครับ คุณท่านขวัญชัยบอกว่าให้คุณชายธเนศพลเป็นคนตัดสินใจเรื่องตระกูลทวีทรัพย์ธาดา”
“แล้วมีอะไรอีกไหมครับ？”
“ไม่มีแล้วครับ”
คุณชายธเนศพลเหลือบมองภาพบ้านด้วยแววตาที่เย็นชา ถึงแม้ว่าจะยิ้มอยู่ แต่ว่ามันเป็นรอยยิ้มแค่ผิวเผินเท่านั้น
“ ลุงยศพงศ์ ตลอดชีวิตของลุงติดตามพ่อผมมาตั้งแต่สงครามเหนือจรดใต้ เกษียณแล้วก็ยังไม่กลับไปอยู่บ้าน ติดตามอยู่ข้างกายเขาในฐานะพ่อบ้าน เสพติดการเป็นข้าราชการมากเกินไปหรือเปล่า? หรือว่าลุงมีเจตนาอื่น？”
เขาจ้องไปที่ ลุงยศพงศ์เขม็ง
แต่ว่าตอนนี้คนที่อายุป่านนี้แล้ว ก็กลายเป็นระดับเทพ แน่นอนว่าเขาไม่แสดงอารมณ์อะไรบนใบหน้าเลย
ลุงยศพงศ์ยังคงพูดอย่างใจเย็นว่า “คุณชายธเนศพลว่ายังไงก็แบบนั้นแหละครับ”
ธเนศพลไม่ได้รับคำตอบที่ตัวเองต้องการ ก็รู้สึกรำคาญใจยังอดไม่ได้ แต่ว่าเขาก็ไม่ได้พูดอะไร แค่ยิ้มแล้วก็เดินออกมา
ลุงยศพงศ์ก็จากไปอย่างรวดเร็ว
ธเนศพลกระซิบบางอย่างในความมืด “ตามเขาไป ดูว่าเขาจะไปไหน？”
“ครับ！”
เหงาที่อยู่ในความมืดนั้นได้ออกจากที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็ว และตาม ลุงยศพงศ์ไป
ไม่นานเหงานั้นก็ส่งข่าวกลับมา บอกว่า ลุงยศพงศ์ไปหาป้อง แล้วป้องก็ถือกล่องยาตาม ลุงยศพงศ์ไปที่คุกใหญ่
ธเนศพลค่อยๆ ขมวดคิ้วเข้าหากัน
ป้องคือคนของเขา แน่นอนว่าเขาไม่กลัวว่าป้องจะทำเรื่องอะไร แต่เขาแค่ไม่เข้าใจว่า ลุงยศพงศ์พาป้องไปที่คบทำไม? หรือว่าจะมีใครตายอย่างนั้นเหรอ?
ธเนศพลรู้สึกสงสัยอยู่ภายในใจ แต่ว่าก็ไม่ได้ให้ใครตามไป
คนที่สามารถตามคุณท่านไปที่สงครามทั้งเหนือและใต้ได้ แน่นอนเขาต้องรู้ว่ามีคนติดตามอย่างแจ่มแจ้งแน่ชัด เขาอยากรู้อะไรเดี๋ยวป้องก็จะบอกเขาเองนั่นแหละ
ธเนศพลกลับมาที่ฐาน แล้วกานต์ก็มาหาเขา
“ผมหาอะไรบางอย่างเจอ”
“อะไรเหรอ？”
กานต์ตามธเนศพลเข้าไปในห้องอ่านหนังสือ
เขายื่นของที่อยู่ในมือให้กับธเนศพล แล้วพูดด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำว่า “สมจิตไม่ใช่ทายาทของ เธอเป็นคนจากกองทัพ การที่ปลดประจำการในปีนั้นก็เพราะว่ามีเป้าหมายอะไรบางอย่าง โดยถูกวางแผนให้ทำแบบนั้น แต่ว่าพอดูแล้วมันดูบังเอิญมาก ถ้าเกิดว่าไม่ไปตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วล่ะก็ ก็คงไม่มีใครคิดว่าเธอออกจากกองทัพเพราะได้รับคำสั่ง แต่ว่านี่พอผมมาดูแล้ว ชื่อเดิมของสมจิตคือธีรยา ก่อนที่เธอจะปลดประจำการเธอได้เจอคนคนหนึ่ง”
ธเนศพลมองไปตามที่กานต์ชี้ แล้วคิ้วขมวดเข้าหากันในทันที
ถึงแม้ว่าวิดีโอจะค่อนข้างเบลอ แต่ว่าธเนศพลก็จำคนคนนั้นได้ทันที
เขาคือ ลุงยศพงศ์！
ก่อนที่ธีรยาจะปลดประจำการเธอได้ไปพบกับ ลุงยศพงศ์อย่างนั้นเหรอ?
นี่มันหมายความว่ายังไง？
เธอคือคนของ ลุงยศพงศ์เหรอ? หรือว่าเป็นคนของคุณท่านขวัญชัย?
“เรื่องนี้หนูหยุดไว้แค่นี้แหละ แล้วที่เหลือฉันจะตรวจสอบเอง”
ธเนศพลมองไปที่กานต์ แล้วก็รู้สึกไม่สบายใจ
ลูกคนเล็กของบุริศร์หายตัวไปแล้ว จะให้เกิดเรื่องขึ้นกับกานต์ภายใต้การดูแลของเขาไม่ได้
กานต์ก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง แล้วก็พยักหน้าคำก็พูดว่า “เรื่องของน้องชายผมเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องที่ธีรยาลอบสังหารนภดลหรือเปล่าครับ？”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน หนูก็ไม่ต้องถามแล้ว ถ้าเกิดว่ามีข้อมูลอะไรฉันจะบอก ตอนนี้กลับไปก่อน กลับไปฝึกแล้วก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
แววตาของธเนศพลงั้นดุเดือดรุนแรง
กานต์พยักหน้าแล้วก็เดินออกไป
ธเนศพลยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาก็เลยไปที่ห้องอ่านหนังสือของคุณท่านขวัญชัยอีกครั้งหนึ่ง
“ยังมีเรื่องอะไรที่ไม่เข้าใจอีกเหรอ？”
คุณท่านขวัญชัยได้ฝึกการเขียนพู่กันจีนเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ธเนศพลปิดประตู แล้วก็ล็อกด้วย
คุณท่านขวัญชัยเหลือบมองเขาและพูดว่า “นี่แกทำอะไร”
“พ่อ ธีรยาคือคนของพ่อหรือเปล่าครับ？”
คุณท่านขวัญชัยชะงักไป
“แกจะถามไปทำไม？”
ธเนศพลเห็นว่าคุณท่านขวัญชัยหลีกเลี่ยงที่จะตอบ ก็เลยก้าวขึ้นไปข้างหน้าและถามต่อ “ดังนั้นคำสั่งที่ให้ไปฆ่านภดลคือคำสั่งของพ่อเหรอ？”
คุณท่านขวัญชัยไม่ตอบอะไร
ธเนศพลก็โมโหขึ้นมาในทันที
“เพราะอะไรกัน? ถึงแม้ว่านภดลจะเคยบ้า แต่ว่าตอนนี้เขาหายแล้ว！ตอนนี้เขาไม่แตกต่างอะไรจากคนปกติทั่วไปเลย! ทำไมพ่อถึงปล่อยเขาไปไม่ได้？”
สำหรับอาการโมโหของธเนศพล คุณท่านขวัญชัยได้เพียงแค่เหลือบมองเขานิ่งๆเท่านั้น หลังจากนั้นก็วางพู่กันลง แล้วก็เดินไปล้างมือ สีหน้าท่าทางดูสงบมาก
“นิสัยอย่างแกเนี่ยเหรอที่จะมานั่งตำแหน่งฉัน? ทุกคำพูดและการกระทำต้องมีคนมาเกี่ยวข้องตลอด แกจะสามารถแบกอำนาจไว้ได้อย่างนั้นเหรอ? คุณชายธเนศพล！แกคือผู้ที่จะมารับช่วงต่อจากฉัน! ต้องมีคนหลายคนรอการตัดสินใจของแก แกรู้ไหมว่าถ้าเกิดแกตัดสินใจผิดไปเมื่อไหร่ ต้องมีคนกี่คนที่ต้องชดใช้เพราะการตัดสินใจของแก？”
“พ่อไม่ต้องมาพูดเรื่องที่ไร้ประโยชน์อะไรแบบนี้กับผมหรอก！ผมกำลังถามพ่ออยู่ว่า พอได้ให้ธีรยาไปฆ่านภดลหรือเปล่า？”
ธเนศพลมีความคิดอยู่ภายในใจ แต่ว่าตอนนี้เขาไม่ได้สนใจแล้ว นภดลคือพี่น้องของบุริศร์ และบุริศร์ก็คือพี่น้องของเขา ถ้าเกิดว่าพ่อของเขาทำเรื่องแบบนี้จริงๆ แล้วจะให้เขาไปเผชิญหน้ากับบุริศร์ได้ยังไง?
คุณท่านขวัญชัยจะไม่รู้ได้ยังไงว่าธเนศพลคิดอะไรอยู่?
เขาขมวดคิ้วเข้าหากันพร้อมกับตอบอย่างเย็นชาว่า “ความสามารถและอำนาจของบุริศร์ทำให้คนอิจฉาตาร้อน ถ้าแกอยากจะเป็นพี่น้องกับเขา ดึงเขามาเป็นพวกเพื่อประโยชน์ส่วนตัวอันนี้ฉันไม่ห้าม แต่ว่าแกต้องรู้ว่าการจะคบเพื่อนก็ต้องมีระดับ! แกเป็นคนของตระกูลธนเกียรติโกศล ถ้าเกิดว่าแกอยากได้ตำแหน่งนี้ ก็ต้องใจแข็งให้ได้! ตอนนี้แกยังตัดมิตรภาพของแกไม่ได้ แล้วก็มาวุ่นวายใจเพราะความสัมพันธ์พี่น้องผองเพื่อนของแก แล้วถ้าเป็นแบบนี้แกจะมาอยู่ตำแหน่งฉันได้ยังไง？”
คำพูดนี้ธเนศพลได้ยินมาตั้งแต่เด็กจนโต ฟังจนขี้หูเปียกหมดแล้ว ถ้าเกิดว่าเลือกได้ เขาก็ไม่อยากจะเป็นคนของตระกูลธนเกียรติโกศลรอ
ความรู้สึกในใจของเขาหมุนวนเวียน ธเนศพลตอบอย่างเย็นชาว่า “ผมไม่สามารถโหดเหี้ยมและเลือดเย็นได้เหมือนพ่อหรอก แล้วก็ไม่มีทางทนเห็นแม่ของตัวเองถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตาแล้วเฉยเมยได้อย่างแน่นอน！”
“ธเนศพล！”
ในที่สุดคุณท่านขวัญชัยที่สงบนิ่งมาตลอดก็โมโหแล้ว ใบหน้าที่สงบนิ่งมาโดยตลอดของเขาตอนนี้กลายเป็นสีแดง ท่าทางดุร้าย แต่ว่าธเนศพลก็พูดต่ออย่างไม่หวาดกลัว “ทำไม? ไปเหยียบโดนจุดที่เจ็บปวดของพ่องั้นเหรอ? ขนาดพ่อยังทำให้ตัวเองสงบไม่ได้ แล้วทำไมต้องมาทำให้ผมลำบากใจด้วยล่ะ? ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าการจะครองโลกใบนี้ต้องเย็นชาและได้ความรู้สึก ยุทธศาสตร์มันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ว่าถ้าเกิดตัวเองไม่มีแม้แต่หัวใจแล้วจะให้คนอื่นมาจริงใจต่อเราได้ยังไง? ผมไม่เข้าใจหลักการพวกนั้นของพ่อหรอกนะ ผมแค่รู้ว่า พี่น้องเพื่อนพ้องและคนรักของผม ภายใต้ความสามารถของผม ผมจะไม่มีวันปล่อยให้พวกเขาต้องตกอยู่ในอันตรายอย่างแน่นอน! ต่อให้วันหนึ่งผมต้องขึ้นไปนั่งตำแหน่งพ่อ ผมก็จะไม่มีทางเยือกเย็นแบบพ่ออย่างแน่นอน！”
คำพูดของธเนศพลทิ่มแทงคุณท่านขวัญชัย
กี่ปีแล้วที่เขาไม่ได้คุยกับธเนศพลอย่างสงบ?
ดูเหมือนว่าเขาเองยังจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
