“มีอะไรเหรอ？”
ตอนที่ชญตว์เดินเข้ามา นรมนก็รีบเก็บโทรศัพท์ไปในทันที และรีบถามว่า “ชัยยศเป็นยังไงบ้าง？”
“อาการค่อนข้างคงที่แล้ว แต่ว่าอารมณ์ยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก คนที่ทำร้ายเขาคือคนที่อยู่ในใจเขาอย่างนั้นเหรอ? ”
“ทำไมคุณถึงขี้นินทาแบบนี้？”
นรมนกลอกตาใส่ชญตว์แล้วก็เดินออกไปจากห้อง
ชัยยศหน้าซีดมาก ตอนนี้เขาหลับไปแล้ว
เธอไม่รู้ว่าถ้าเกิดว่าชัยยศดูตัวตนที่แท้จริงของสมจิตแล้วจะเป็นยังไง เธอแค่คาดหวังว่าเรื่องราวต่างๆ จะไม่เลวร้ายเหมือนที่เธอคิด
งานแต่งงานของราเชนผ่านไปได้ด้วยดี ตอนกลางคืนได้ยินว่ามีการเกิดเหตุยิงกราดเกิดขึ้น เข้าตรวจสอบไปแล้วก็พบว่ามันมีส่วนเกี่ยวข้องกับนรมน แล้วเขาก็ไม่ได้สนใจเจ้าสาวอีก รีบขับรถมาอย่างที่พักของนรมนในทันที
“เกิดอะไรขึ้น? ได้ยินว่าเธอถูกลอบสังหารงั้นเหรอ？”
พอเห็นราเชนมาที่นี่ นรมนก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นบ้าง
“ไม่ได้ซับซ้อนอย่างที่พี่คิดหรอก ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว พี่รีบกลับไปเถอะ วันนี้พี่เป็นเจ้าบ่าว จะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง？”
พอเห็นนรมนหัวเราะคิกคัก ราเชนก็รู้สึกหนักอึ้ง
“อยู่ในขอบเขตของฉันแล้วยังเกิดเรื่องขึ้นกับเธอได้ มันหมายความว่าฉันไม่มีความสามารถ ฉันจะต้องตามตัวคนคนนั้นมาให้ได้”
“ไม่ต้องหรอกพี่สอง ฉันก็แค่อยากจะตรวจสอบอะไรบางอย่าง เชื่อฉันเถอะ ฉันสามารถทำเองได้”
ถ้าเกิดว่าการที่พวกเขาฆ่านภดลและลักพาตัวลูกชายคนเล็กของเธอไปเพื่อที่ต้องการจะโจมตีเธอกลับบุริศร์ เธอก็ไม่ต้องการที่จะลากราเชนเข้ามาเกี่ยวข้อง เพราะยังไงมันก็เกี่ยวข้องกับความร่วมมือระหว่างสองประเทศ
คิ้วทั้งสองข้างของราเชนขมวดเข้าหากัน เขาอยากจะพูดมากว่าเขาไม่แคร์ แต่พอเห็นสายตาที่แน่วแน่ของนรมน เขาก็เลยต้องยอม
“งั้นถ้าเกิดว่ามีเรื่องอะไรต้องมาหาฉันนะ”
“ได้สิ”
จากการเกลี้ยกล่อมของนรมน ราเชนก็เลยกลับไปที่สถานที่จัดงาน
ในขณะเดียวกันชินทรได้รับการอนุมัติการปลดประจำการ เขาก็รู้สึกใจหายอยู่มาก
คิมกลุ่มมือเขาแล้วพูดว่า “ทำใจลำบากเหรอ？”
“เปล่าหรอก อยู่ดีๆ ก็ไม่รู้ว่าหลังจากถอนตัวออกไปแล้วจะทำอะไรดี？”
ชินทรดึงคิมมากอดไว้ในอ้อมแขน
ทั้งชีวิตนี้พวกเขาแยกจากกันเป็นเวลานานมาก เขาก็แค่อยากจะมีชีวิตที่เหลืออยู่อย่างมีความสุข ตอนนี้จู่ๆ ก็มีเวลาว่างแล้ว แต่กลับรู้สึกปรับตัวไม่ค่อยได้เท่าไหร่
คิมกลับพูดอย่างมีความสุขว่า “แล้วเมื่อไหร่คนข้างบนจะมารับช่วงต่อล่ะ？”
“ไม่รู้เหมือนกัน อย่างเร็วก็น่าจะ 3 วันมั้ง การจัดทำเรื่องก็ต้องใช้เวลาหน่อย”
ชินทรนับเวลา หลังจากผ่านไป 3 วันเขาอาจจะสามารถกลับไปพร้อมกับพวกคิมแล้วก็บุญทิวาได้
คิมได้ยินเวลา ก็รู้สึกว่าแทบจะรอไม่ไหวแล้ว แต่ว่าสุดท้ายเธอก็ถามว่า “คุณสังเกตไหมว่าเหมือนช่วงนี้นรมนจะมีเรื่องอะไรบางอย่าง？”
“เธอออกนอกประเทศไปแล้วไม่ใช่เหรอ？”
ทุกคนรู้ดีเกี่ยวกับการจากไปของนรมน แต่ว่าพอได้ยินที่คิมพูดตอนนี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ
คิมกลับส่ายหน้าและพูดว่า “ฉันรู้สึกว่าเธอยังอยู่ที่ประเทศF คุณว่าบุริศร์กับเจตต์ไปแล้ว นรมนก็ไปอีก หรือว่ามีเรื่องอะไรที่พวกเราไม่รู้อย่างนั้นเหรอ? ลองไปตรวจสอบกับคนของคุณดูสิ”
“ไปซื้อตอนนี้ก็ไม่ดีหรอก แล้วอีกอย่างผมก็ใกล้จะปลดประจำการแล้ว”
ชินทรเข้าใจเกี่ยวกับความหนาวร้อนของอารมณ์มนุษย์ หมายความว่าเมื่อคนจะไปชาก็เริ่มเย็น ความหมายก็คือ ถ้าเกิดว่าเราจากตำแหน่งนี้ไป ความสัมพันธ์กับคนอื่นก็จะค่อยๆ ห่างเหินขึ้นเรื่อยๆ
คิมกลับพูดด้วยเสียงเบาว่า “แต่ว่าตอนนี้ก็ยังไม่ได้โกรธไม่ใช่เหรอ ยังสามารถส่องข่าวคราวได้อยู่ แล้วอีกอย่างก็ทำซะว่ามันเป็นการถามแบบสบายๆ คนอื่นๆ ก็คงไม่ว่าอะไรหรอก”
เพราะเห็นว่าภรรยาเป็นแบบนี้ ชินทรก็คิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็พูดว่า “ถ้าอย่างนั้นผมลองดูดีไหม？”
“ลองดูสิ”
ผ่านไปไม่นานชินทรก็รู้ข่าวที่ภาณหายตัวไป คิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันในทันที
ใครทำอะไรหลานชายตัวน้อยของเขา？
หรือว่าคุณท่านขวัญชัย?
พอคิดได้แบบนี้แล้ว ชินทรก็แอบโทรหาคุณท่านขวัญชัย
พอเห็นสายจากชินทร คุณท่านขวัญชัยก็ถอนหายใจ แล้วก็กดปิดเสียงโทรศัพท์
ชินทรโทรมาเวลานี้มันต้องเป็นเรื่องเกี่ยวข้องกับลูกชายคนเล็กของนรมนอย่างแน่นอน แต่ว่าเรื่องนี้เขาไม่รู้ว่าควรจะอธิบายยังไงถึงจะดี
หลังจากเสียงโทรศัพท์ดังอยู่นาน แล้วปลายสายก็เป็นเสียงสายไม่ว่าง ชินทรก็เข้าใจความหมายของคุณท่านขวัญชัยในทันที
เขาตัดสายพร้อมกับขมวดคิ้ว แล้วก็ยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขายืนนิ่งเหมือนกับรูปปั้น
ผ่านไปนานคิมเห็นว่าชินทรไม่กลับมาสักที ก็เลยเดินออกไปดู แล้วเธอก็เห็นความอ้างว้างที่ออกมาจากตัวของผู้ชายคนนี้
เธอรู้สึกปวดใจขึ้นมาในทันที หลังจากนั้นก็กอดเขาจากด้านหลัง
ร่างกายที่อบอุ่นทำให้ชินทรรู้สึกอึ้งไป กลิ่นหอมจางๆ เติมเต็มความเหงาและความเศร้าโศกของเขา เขาไม่รู้ว่าควรจะเล่าเรื่องภาณให้คิมฟังยังไง
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ？”
“ไม่มีอะไรหรอก ผมก็แค่คิดว่าหลังจากปลดประจำการไปแล้วจะทำอะไรดี”
ชินทรพูดด้วยเสียงเบา
คิมพูดอย่างปวดใจ “ไม่ต้องรีบคิดหรอก ถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่ทำอะไรก็ไม่ต้องสนใจเรื่องข้าวปลาอาหารหรอก ก่อนหน้านี้คุณเคยบอกฉันว่าจะพาฉันไปเที่ยวไม่ใช่เหรอ? งั้นพวกเราไปเที่ยวกันดีกว่า”
“โอเค”
ชินทร ยิ้มจางๆ
ทั้งสองคนกอดกัน แต่ว่าในใจของชินทรกลับรู้สึกเป็นทุกข์
การที่ภาณหายตัวไปมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน แล้วทำไมอีกฝ่ายถึงจับตัวภาณไป?
เดิมทีเขาคิดว่าเป็นฝีมือของคุณท่านขวัญชัย แต่ว่าการที่คุณท่านขวัญชัยไม่รับสายเขาก็รู้คำตอบแล้ว
ในเมื่อไม่ใช่คุณท่านขวัญชัย แล้วคนที่สามารถทำให้คุณท่านขวัญชัยต้องห่วงหน้าพะวงหลังคือใครกัน?
คนที่มีอำนาจขนาดนั้นในกองทัพมีไม่มาก เพราะเขาอยู่ในค่ายศัตรูตลอดทั้งปี จริงๆ แล้วเขารู้มากกว่าที่บางคนรู้
ชินทรหรี่ตาลง หลังจากที่กล่อมคิมนอนได้แล้ว เขาก็ออกไปข้างนอกคนเดียว
เขามาที่ป่ามืด ทันใดนั้นก็มีร่างคนหลายคนเดินเข้ามาในทันที
“ท่านชินทร”
“สืบให้หน่อยว่าตอนนี้นรมนอยู่ที่ไหน”
สีหน้าของชินทรในตอนนี้แตกต่างจากท่าทางที่คนอื่นรู้จักเขาในเวลาปกติ
ในเวลานี้ เขาเป็นคนเด็ดขาด แม้แต่มีร่องรอยของความโหดเหี้ยมซึ่งทำให้ผู้คนหวาดกลัว
เงาพวกนั้นออกไปอย่างรวดเร็ว และชินทรก็ยืนอยู่ตรงนั้น มองดูป่าที่มืดทึบ ตรงนั้นเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวพร้อมจะก่อการร้าย และภายใต้สายตาของชินทร พวกนั้นก็ยุติการโจมตี
ที่นี่คืออาณาเขตของเขา เขาไม่ได้อยากจะทำอะไร แต่น่าเสียดายที่มีคนแต่ต้องขนของเขา
ไม่นานที่อยู่ของนรมนก็ถูกส่งมา
ชินทรพูดกับเงาในความมืด “รวมคน เมื่อถึงเวลาที่จำเป็นแล้วตามฉันไป”
“ครับ！”
คำตอบรับที่เป็นหนึ่งเดียวทำให้คนเลือดพลุ่งพล่าน
ชินทรถือที่อยู่ของนรมน แล้วก็เดินทางมาถึงที่อยู่ของเธอ
นรมนรู้สึกทึ่งกับการมาถึงของพ่อตัวเอง
“พ่อ พ่อมาได้ยังไง ？”
นรมนรีบเชิญเขาเข้ามาในทันที
ชินทรมองลูกสาวของตัวเอง เขาไม่ได้ทำหน้าที่พ่อจนถึงที่สุดมาหลายปีมากแล้ว จนถึงขั้นที่มีเรื่องเกิดขึ้นแล้วลูกสาวก็ไม่เล่าให้เขาที่เป็นพ่อฟังแล้วใช่ไหม?
“พ่อมาเยี่ยมลูกไง”
ชินทรถอนหายใจแล้วก็เดินเข้ามา
นรมนรู้สึกว่าคืนนี้ชินทรดูไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ เธอก็มองไปที่ด้านหลังของชินทร ก็ไม่เห็นคิมอยู่ตรงนั้น ก็เลยอดไม่ได้ที่จะถามว่า “พ่อ แม่ไม่ได้มาด้วยเหรอ？”
“เปล่า แม่นอนไปแล้ว นรมน พ่อมีเรื่องอยากขอลูก”
พอชินทรพูดออกมา นรมนก็อึ้งไปในทันที
