ได้ยินนรมนฝากฝังกานต์ไว้กับตนเอง ปาณีจึงพยักหน้าทันที
“คุณนายวางใจเถอะค่ะ ฉันจะดูแลคุณชายกานต์ให้ดี”
“แล้วต้องดูแลตัวเองให้ดีด้วยนะ ฉันคุยกับคุณชายธเนศพลไว้แล้ว อีกเดี๋ยวจะให้เธอไปหาคุณหญิงแก้วตา”
คำพูดนี้ทำให้ปาณีตะลึงงัน
ส่วนแม่บ้านหลิวที่อยู่ข้างๆกลับตื่นเต้นมาก
“คุณนายบุริศร์ พูดจริงใช่ไหมคะ?”
“จริงสิ บางทีนี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้ ปาณี เธอต้องเตรียมใจไว้ด้วยนะ”
นรมนรู้ว่าปาณีปรารถนาความรักจากครอบครัว แต่บางเรื่องก็จนปัญญาที่จะผ่อนผันนอกเหนือจากกฎหมายได้จริงๆ
แค่ยอมให้ปาณีได้เจอเธอสักครั้งก็ถือว่าเป็นบุญแล้ว
ปาณีเองก็รู้ เธอพยักหน้าด้วยความเศร้าใจ
เพราะการโจมตีของเรื่องนี้ ความรู้สึกที่ต้องแยกจากนรมนจึงคลี่คลายลงไปบ้าง
ช่วงบ่ายรถยนต์พิเศษคันหนึ่งพาปาณีออกไป โดยมีแม่บ้านหลิวไปด้วย
จริงๆไม่ต้องพาแม่บ้านหลิวไปด้วยก็ได้ แต่ปาณีรู้ถึงความรู้สึกที่แม่บ้านหลิวมีต่อคุณหญิงแก้วตา คงคาดหวังว่าจะได้รับโอกาสบอกลาสักครั้งอยู่แล้วสินะ
ขณะที่เธอนั่งอยู่ในห้องรับรองตอนที่เห็นคุณหญิงแก้วตาสวมชุดนักโทษเดินออกมา แม้จะเป็นการเจอกันครั้งแรก แต่ปาณีก็ยังคงตาแดง
แววตาของคุณหญิงแก้วตาสงบนิ่ง แต่ตอนที่เห็นปาณีกลับค่อนข้างตื่นเต้น
“ลูกไม่ควรมาสถานที่ประเภทนี้”
“แม่คะ——”
เดิมทีปาณีคิดว่าตนเองคงพูดคำนี้ไม่ออก แต่วินาทีนั้นที่ได้เห็นคุณหญิงแก้วตา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความสัมพันธ์ทางสายเลือดที่อยู่ในใจหรือว่าเพราะอะไร เธอจึงเรียกออกมาโดยอัตโนมัติ ไม่เพียงส่งเสียงเรียกเท่านั้น แต่น้ำตายังไหลออกมาด้วย
คุณหญิงแก้วตาโดนเรียกอย่างนี้ก็น้ำตาคลอ
“ฮือ!”
ยังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่าปีนั้นที่ตนเองให้กำเนิดลูกแล้วจะยังได้ยินลูกสาวเรียกตนเองว่าแม่อีก
จริงๆคุณหญิงแก้วตาอยากจะกอดปาณี แต่เธอรู้ว่าตนเองทำไม่ได้
กระจกที่กั้นเอาไว้ คุณหญิงแก้วตายื่นมือออกไปวาดเค้าโครงใบหน้าของปาณี กำลังสลักไว้ในหัวใจทีละครั้งๆ
“แม่ อยู่ในนั้นเป็นยังไงบ้างคะ?”
ปาณีเคยได้ยินเรื่องราวในคุกมามากมาย ด้วยเหตุนี้จึงเป็นกังวลมาก
แต่คุณหญิงแก้วตากลับยิ้มพูดขึ้น: “แม่ไม่เป็นไร ลูกไม่ต้องเป็นห่วง แค่ต่อไปจะไม่มีคนในครอบครัวอยู่ข้างกายลูกแล้ว ลูกต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ แม่ไม่ขอให้ลูกร่ำรวยเงินทอง แค่ต้องการให้ลูกสงบสุขราบรื่นก็พอแล้ว เป็นแม่เองที่ทำผิดต่อลูก ปีนั้นที่ต้องส่งลูกออกไปก็เพราะโดนบีบให้ไม่มีทางเลือก ลูกอย่าเกลียดแม่เลยนะ”
“ไม่เกลียดค่ะ! หนูไม่เกลียดแม่เลย!”
ปาณีรู้ว่าถ้าปีนั้นคุณหญิงแก้วตาไม่แอบเปลี่ยนมังกรให้กลายเป็นหงส์ ตนเองคงไม่ได้อยู่มาจนถึงทุกวันนี้ แล้วก็คงไม่ได้รู้จักกับพวกนรมน ยิ่งกว่านั้นคงไม่ได้มีชีวิตอย่างในตอนนี้ด้วย
เธอรู้สึกเสียใจ เสียใจที่ชีวิตนี้ตนเองไม่มีโอกาสได้แสดงความกตัญญูต่อคุณหญิงแก้วตาแล้ว
สองแม่ลูกเพิ่งได้รู้จักกันก็ต้องจากกันเสียแล้ว ทั้งยังเป็นไปได้ว่าอาจจะต้องจากกันตลอดไปอีกด้วย ความรู้สึกนี้บีบหัวใจเกินไปจริงๆ
ได้ยินปาณีบอกว่าไม่เกลียดตนเอง คุณหญิงแก้วตาจึงยิ้มขึ้นมาทันที
“ลูกสาวของแม่จิตใจดีที่สุดเลย น่าเสียดายที่ไม่ได้เจอกับครอบครัวดีๆ แม่ได้ยินว่าลูกมีแฟนชื่อนภดลใช่ไหม? แม่ไม่มีโอกาสเจอเขาแล้ว แม่บ้านหลิวรู้ว่าแม่ฝากเงินก้อนหนึ่งไว้ให้ลูกที่ซิตี้แบงก์ด้านนอกในนามของแม่บ้านหลิว ถือเป็นทรัพย์สินก่อนแต่งงานที่แม่ให้ลูกนะ นี่เป็นของชิ้นสุดท้ายที่แม่สามารถทิ้งไว้ให้ลูกได้”
ปาณีทนไม่ได้
“แม่คะ หนูไม่ต้องการ จริงๆถ้าเป็นไปได้ หนูแค่อยากอยู่กับแม่เท่านั้นเอง”
ปาณีรู้ว่านี่เป็นความปรารถนาที่มากเกินไปของตนเอง แต่เธอทนไม่ได้
แล้วคุณหญิงแก้วตาจะไม่คาดหวังได้ยังไงล่ะ?
แต่บางเส้นทางที่เดินผิดไปแล้ว ก็หันกลับมาไม่ได้แล้ว
เธอมองปาณีอย่างอาลัยอาวรณ์ อยากจะหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้จริงๆ
แม่บ้านหลิวร้องห่มร้องไห้
โทษที่กระทำผิดของคุณหญิงแก้วตายังไม่ได้ตัดสินแน่นอน แต่ด้วยการกระทำของเธอที่ปกปิดเรื่องเลวร้ายต่างๆนานาของตุลธร บทลงโทษคงไม่เบาแน่ๆ ไม่แน่อาจจะมีโทษประหารชีวิตด้วย
“คุณผู้หญิง!”
แม่บ้านหลิวร่ำไห้มองคุณหญิงแก้วตา
ชีวิตนี้ของเธอโดนตุลธรทำลายไปแล้ว
ปาณีให้เวลาส่วนตัวแก่พวกเธอ ตนเองเดินออกไปข้างนอกตามลำพัง
ลมเย็นๆปะทะเข้ามาบนใบหน้าของเธอ ความรู้สึกหนักอึ้งแต่กลับไม่มีคำพูดที่คับแค้นใจ
กฎหมายของประเทศไม่ยอมให้ใครสบประมาทง่ายๆหรอก จุดนี้เธอรู้มาโดยตลอด
แม่บ้านหลิวอยู่ด้านในไม่นานก็ออกมา แต่ทว่าดวงตาบวมแดงมาก ตอนที่เห็นปาณีแม้จะพยายามกลั้นเอาไว้สุดๆแล้ว แต่ยังคงทำให้เธอมองเห็นความเศร้าโศกอยู่ดี
ปาณีตบไหล่ของแม่บ้านหลิวเบาๆ พูดขึ้น: “แม่บ้านหลิว แม่ฉันสงบนิ่งดีมาก ถือว่าเธอเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายมาทั้งชีวิตได้เลย”
“คุณหนูคะ ใจของฉันมันทนไม่ไหวแล้ว ฉันอยู่กับคุณผู้หญิงมาตั้งแต่สาวๆ จนถึงตอนนี้ ฉัน……” แม่บ้านหลิวควบคุมอารมณ์ของตนเองไม่ได้ ปาณีจึงทำได้เพียงปลอบใจเธอ
ตอนที่ทั้งสองคนกลับมาก็ค่ำแล้ว ปาณีกลับห้องไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่กลับเห็นนภดลที่ไม่น่ามาอยู่ที่นี่ตอนนี้กำลังนั่งดูรูปภาพอยู่บนเตียงของเธอ
เธอตะลึงงันไปเลย คิดว่าตนเองเห็นภาพลวงตาแน่ๆ
นภดลเห็นท่าทีไร้เดียงสาขนาดนี้ของเธอ จึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
“ทำไม? ไม่รู้จักกันแล้วเหรอ?”
“คุณ คุณมาได้ยังไง? คุณนายบอกว่าอีกไม่กี่วันคุณจะมาไม่ใช่เหรอ?”
ปาณีดีอกดีใจ วิ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว กระโจนเข้าไปในอ้อมกอดของนภดลทันที
ความรู้สึกที่อบอุ่นทำให้เธอเข้าใจแล้วว่าทั้งหมดเป็นเรื่องจริง
นภดลกอดเธอเบาๆ พูดอย่างอ่อนโยน: “ผมคิดถึงคุณ ก็เลยรีบมาโดยไม่แวะที่ไหนเลย”
ใบหน้าของปาณีแดงขึ้นมาทันที
ผู้ชายคนนี้พูดจาหวานๆเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
แต่เธอก็คิดถึงเขาแล้วแหละ
ดมกลิ่นหอมๆบนร่างของนภดล ปาณีรู้สึกว่าทั้งร่างกายสงบลง
“เมื่อกี้ฉันไปหาแม่มา ถ้ารู้ก่อนว่าคุณจะมา ฉันจะพาคุณไปด้วยกัน ให้เธอดูว่าลูกเขยของเธอหน้าตาเป็นยังไง”
“เดี๋ยวก็มีโอกาสอีก”
คำพูดของนภดลทำให้ดวงตาของปาณีเศร้าสลด
“ไม่มีโอกาสแล้ว ฉันได้ยินว่าพรุ่งนี้จะมีคำตัดสินของศาลชั้นต้นแล้ว ถึงตอนนั้นแม่ฉันอาจจะ……”
คำพูดข้างหลังเธอพูดไม่ออกแล้ว
นภดลรู้ดีที่สุดว่าเธอปรารถนาความรักจากครอบครัว ในที่สุดตอนนี้เธอก็เจอครอบครัวของตนเองแล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะมีผลลัพธ์อย่างนี้
เขาก็ไม่รู้ว่าควรปลอบใจปาณียังไงดี ทำได้เพียงกอดเธอ ใช้อุณหภูมิของร่างกายตนเองให้ความอบอุ่นแก่เธอ
ปาณีก็รู้ว่าตนเองไม่ควรเศร้าซึมอย่างนี้ จึงยิ้มพูดขึ้น: “คุณนายบอกว่าคุณจะเป็นทหารอยู่ที่เมืองหลวงงั้นเหรอ?”
“อื้ม”
นภดลพยักหน้า แววตาเต็มไปด้วยความอบอุ่น
“ดังนั้นผมจึงอยากขอคุณแต่งงาน คุณปาณีที่รัก คุณยินดีจะแต่งงานกับผม ยินดีจะเป็นภรรยาของผมไหม?”
การขอแต่งงานที่กะทันหันเกินไป ทำให้ปาณีมึนงงไปเลย
“ทำไม? ไม่ยินดีเหรอ?”
“ฉันยินดี!”
ปาณีรู้ แน่นอนว่าเวลานี้ที่ยังยินดีขอตนเองแต่งงานเป็นเพราะรักตนเองด้วยใจจริง
ไม่มีดอกไม้ ไม่มีแหวน ไม่มีอะไรเลย มีแค่ความรักของนภดลที่มอบให้เธอก็เพียงพอแล้ว
เดิมทีสิ่งที่เธอต้องการก็ไม่ใช่สิ่งของนอกกายอยู่แล้ว
ได้ยินคำตอบรับของปาณี นภดลจึงยิ้มออกมาด้วยความดีใจสุดๆ
เสียง “ปุ้ง” ดังขึ้น เหมือนมีอะไรบางอย่างระเบิดออกมา ทำให้ปาณีตกอกตกใจขึ้นมาทันที
