ชินทรจะพาภาณแยกจากนรมนแล้ว
นรมนรู้สึกเสียใจที่ต้องจากกันอีกครั้ง
เธอคัดจมูกเล็กน้อย จูบลงไปบนหน้าผากของลูกชาย แล้วพูดขึ้น: “พ่อคะ รอหนูกลับมาจากสนามรบต่างประเทศคราวนี้ หนูจะไม่แยกจากทุกคนอีกแล้ว ความรู้สึกนี้มันไม่ดีเลยจริงๆ”
ในใจของชินทรก็ทนไม่ไหว
เมื่อก่อนเขาเป็นผู้ชายจิตใจแข็งแกร่งที่ไม่มีอะไรต้องห่วงเลยสักนิด แต่หลังจากรู้ว่าคิมยังมีชีวิตอยู่ ตั้งแต่รู้ว่าตนเองยังมีลูกสาวอีกคน หัวใจของเขาก็ค่อยๆอ่อนยวบ
การจากลา ใครๆก็ไม่ชอบ แต่ไม่ใช่ว่าใครสักคนเคยพูดเอาไว้เหรอ?
การจากลาในตอนนี้เพื่อการได้รวมตัวกันอย่างมีความสุขในวันข้างหน้า พวกเขาต่างก็กำลังรอคอย
“ดูแลตัวเองให้ดี ปกป้องตัวเองให้ดี อย่าให้พ่อกับแม่เป็นห่วง”
“ค่ะ”
นรมนพยักหน้า
เธอรู้ว่าตนเองรอพวกบุริศร์อยู่ที่ประเทศFก็ได้ แต่ความรู้สึกคิดถึงมันทำให้เธอปล่อยวางไม่ได้เลย
ดังนั้นการเดินทางครั้งนี้เธอจำเป็นต้องไป
ชินทรอุ้มหลานขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไปก่อน
ในวินาทีนั้นที่เห็นเฮลิคอปเตอร์ลอยขึ้น ในใจของนรมนก็พูดไม่ออกเลยว่ารู้สึกยังไง
ไม่รู้ว่าโสธรยืนอยู่ข้างหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ กำลังกางร่มให้เธอ เพื่อป้องกันแสงอาทิตย์ที่ร้อนแผดเผา พูดขึ้น: “คุณนายครับ เราก็ควรออกเดินทางกันได้แล้ว”
นรมนมองโสธรที่อยู่ด้านหลัง สองปีนี้เขาเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว นอกจากกิมจิแล้วเขาแทบจะเป็นคนควบคุมดูแลอาณาจักรรัตติกาลอีกคนเลยก็ว่าได้
ใบหน้าของเขาขจัดความเป็นหนุ่มน้อยออกไปหมดแล้ว ความเคร่งขรึมความสุขุมทำให้ใครๆที่ได้เห็นไม่สามารถเพิกเฉยได้
นรมนพยักหน้า ก้าวเท้าขึ้นไปบนเครื่องบิน
บนเครื่องบินยังมีพวกวินเซนต์อยู่ด้วย
นี่กลับค่อนข้างเกินกว่าที่นรมนคาดเอาไว้
“ทำไมพวกคุณถึงอยู่ที่นี่?”
สีหน้าที่เคร่งขรึมของวินเซนต์ กำลังมองนรมน สุดท้ายก็รู้สึกว่าไม่ควรปิดบังเธอ พูดขึ้น: “พวกเฮียบุริศร์โดนดักซุ่ม เขาจึงใช้วิธีการติดต่อเฉพาะของสหภาพQTติดต่อพวกผม พวกผมจึงมาช่วยเหลือ พอดีกับได้ยินว่าพวกโสธรก็จะไปด้วย จึงอยากไปพร้อมกับคุณนายเลย”
“โดนดักซุ่มเหรอ?”
นรมนประหม่าขึ้นมาทันที
มิน่าล่ะวันนี้เธอถึงจิตใจว้าวุ่น ที่แท้พวกบุริศร์เกิดเรื่องนี่เอง
“สถานการณ์มันเป็นยังไง?”
วินเซนต์ส่ายหน้า
“พวกผมก็ไม่รู้ ถ้าไม่ใช่สถานการณ์เร่งด่วน เฮียบุริศร์คงไม่ใช้การติดต่อสื่อสารของสหภาพQTมาติดต่อพวกผมหรอก ตอนนี้แค่หวังว่าเราจะตามไปได้ทัน”
“บอกให้คนขับเร่งความเร็ว!”
นรมนออกคำสั่งอย่างเคร่งขรึม แม้ว่าฝ่ามือจะมีเหงื่อซึมออกมา
ผ่านเรื่องราวมามากมาย เธอไม่ได้เป็นผู้หญิงที่ประสบกับเรื่องอะไรก็ร้องไห้ก็ลนลานอย่างตอนแรกตั้งนานแล้ว
เครื่องบินมาถึงที่สนามรบต่างประเทศอย่างรวดเร็ว แต่ที่นี่กลับมีสภาพน่าเวทนาเหลือเกิน
ภายในโรงพยาบาลเขตสนามรบเต็มไปด้วยคนเจ็บ เตียงไม่พอ หมอไม่พอ พยาบาลไม่พอ ทั้งโรงพยาบาลโกลาหลวุ่นวาย
“พยาบาลหยาง ยังมียาแก้อักเสบอีกไหม? รีบเอาเข้ามาหน่อย!”
หมอที่สวมชุดกาวน์คนหนึ่งตะโกนออกมา ในทันทีก็มีพยาบาลรีบวิ่งไปทางห้องยา
เดิมทีตำแหน่งที่นรมนต้องลงมาไม่ควรเป็นที่นี่ แต่เครื่องบินโดนบังคับให้ลงจอดที่นี่ชั่วคราว บอกว่าด้านหน้าเป็นเขตสงคราม กำลังรบกันอย่างดุเดือด เครื่องบินของพวกเขาจึงบินเข้าไปไม่ได้
โสธรรีบประคองนรมนลงมาจากเครื่องบิน ตอนที่เห็นฉากนี้ก็ตื่นตกใจสุดขีด
พวกเขาเติบโตอยู่ในโลกที่สงบสุข ไม่รู้เลยว่าสนามรบต่างประเทศจะโหดเหี้ยมขนาดนี้ โดยเฉพาะนรมน ถึงจะผ่านเรื่องต่างๆกับบุริศร์มามากมาย แต่สภาพที่น่าเวทนาอย่างนี้ยังคงเป็นครั้งแรกที่ได้เห็น
ราวกับเข้ามาในคุกล้างบาปของโลกมนุษย์
วินเซนต์ขมวดคิ้วแน่น ตอนนี้หวนกลับไปนึกถึงปีนั้นที่เขากับบุริศร์ได้เข้าสนามรบไปด้วยกัน
เขามองนรมน พูดอย่างเคร่งขรึม: “นี่คือสนามรบ อยู่ที่นี่ ทุกชีวิตล้วนแต่เปราะบาง และสนามรบต่างประเทศยิ่งทวีคูณความโหดเหี้ยม เป็นไปได้มากว่าจะเสียชีวิตไปก่อนเพราะรักษาไม่ทันการ”
ตอนที่มานรมนเห็นด้านหลังมียาต่างๆอยู่ในพวกของใช้จำเป็น ตอนนั้นเธอยังไม่รู้ว่าเพราะอะไร ในที่สุดตอนนี้ก็เข้าใจแล้ว
“คุณนำยาพวกนี้มาเพื่อพวกเขางั้นเหรอ?”
“ผมทำเพื่อเฮียบุริศร์ ตอนนี้ไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน แล้วก็ไม่รู้ว่าต้องเจอกับอะไรบ้าง สิ่งที่ผมทำได้ ก็คือการวางแผนเพื่อพวกเขาอย่างรอบคอบ ไม่อยากให้เป็นเพราะขาดแคลนยารักษาจึงสูญเสียโอกาสในการช่วยชีวิตไป”
คำพูดของวินเซนต์ทำให้นรมนซึ้งใจมาก
และตอนนี้เอง จู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นที่ข้างหู
“พยาบาลหยาง เร็ว! ทหารคนนี้บาดเจ็บ รีบมาจัดการหน่อย!”
นรมนรีบหันกลับไป สายตาตกอยู่บนร่างของผู้หญิงที่อยู่ไม่ไกลคนนั้น
คมทิพย์นั่นเอง!
เธอกำลังเคลื่อนย้ายคนเจ็บด้วยสภาพท้องโต บนใบหน้าบนร่างกายแปดเปื้อนไปหมด แต่เธอกลับทำเหมือนมองไม่เห็น
นรมนคิดว่าตนเองมองผิดไป จึงรีบขยี้ๆตาของตนเอง ตอนที่พบว่าเป็นคมทิพย์จริงๆก็รีบวิ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว
“คมทิพย์!”
เธอคว้าแขนของคมทิพย์เอาไว้ มองท้องของเธอแล้วถามขึ้นด้วยความลนลาน: “ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่? เธอท้องอยู่นะไม่รู้เหรอ?”
สำหรับการมาของนรมน คมทิพย์ตะลึงงันไปชั่วครู่ แต่ทว่าก็ชักมือของตนเองกลับมาอย่างรวดเร็ว พูดขึ้น: “นรมน อีกเดี๋ยวฉันค่อยมาบอกเธอนะว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ยุ่งอยู่”
พูดจบเธอก็ดันเปลหามเข้าไปในห้องผ่าตัด
นรมนงุนงง
เธอรู้อยู่แล้วว่าคมทิพย์ไม่เคยเรียนทักษะการเป็นพยาบาลมาก่อนเลย แต่เห็นการเคลื่อนไหวที่เชี่ยวชาญของเธอ ท่าทีเหมือนกับได้ทำมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า จึงอดไม่ได้ที่จะนับถือ
นี่สิถึงจะเป็นท่าทางที่ภรรยาของทหารควรมี
คมทิพย์เป็นภรรยาของพฤกษ์ ส่วนพฤกษ์อยู่ที่แนวหน้าเป็นตายยังไงไม่รู้ เดิมทีเธอคิดว่าคมทิพย์คงต้องตามหาพฤกษ์จนไม่สนใจอะไรแน่ๆ แต่กลับไม่คิดว่าจะได้เห็นเธออยู่ดูแลทหารพวกนี้อยู่ที่นี่ ทำเรื่องที่ผู้หญิงคนหนึ่งพอจะทำได้
ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของคมทิพย์ที่มีต่อพฤกษ์ได้ชัดเจนไปกว่านรมนแล้ว ความเข้าใจผิดในตอนแรกสามารถทำให้เธอปล่อยวางได้ ตอนนี้เธอจะไม่เป็นห่วงความปลอดภัยของพฤกษ์ได้ยังไงล่ะ?
แต่เธอกลับอยู่ที่นี่ ออกแรงช่วยคนเจ็บเหล่านี้อย่างเต็มที่
จู่ๆนรมนก็รู้สึกว่าตัวตนของคมทิพย์ที่อยู่ด้านหน้าของตนเองยิ่งใหญ่ขึ้นมา
“โสธร โทรหากิมจิ ให้เขาส่งของที่จำเป็นมา แล้วให้คุณชายธเนศพลส่งหมอกับพยาบาลจำนวนหนึ่งมาด้วย”
“ครับ”
โสธรรีบทำตามคำสั่ง แต่ทว่าได้รับข่าวที่ไม่ค่อยดี
“คุณนายครับ สงครามในแนวหน้าอยู่ในช่วงเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย พวกเขาจึงตัดขาดเส้นทางติดต่อกับในประเทศทั้งหมด ในวินาทีนั้นที่พวกเราลงมา ที่นี่ก็โดนตัดขาดแล้ว”
ตัดขาด?
นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย ในที่สุดก็สัมผัสได้ถึงความโหดร้ายของสงครามแล้ว
“คุณชายธเนศพลจะไม่ละทิ้งทหารเหล่านี้ ดังนั้นเรื่องนี้อย่าเพิ่งเปิดเผยออกไป พวกบุริศร์ยังไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ตอนนี้ที่พวกเราทำได้ ก็แค่ปกป้องคนเจ็บกับคนในครอบครัวของที่นี่ให้ดี ไม่ให้ใครหน้าไหนทำร้ายพวกเขาได้! ให้คนของอาณาจักรรัตติกาลปฏิบัติตามคำสั่ง!”
“ครับ!”
“ตั้งแต่ตอนนี้อาณาจักรรัตติกาลไม่ต้องสนใจว่าจะสูญเสียอะไรไปบ้างแต่ต้องปกป้องทุกคนที่นี่ให้ดี!”
นรมนออกคำสั่ง
และในเวลาเดียวกันนี้ เสียงดัง “ตู้ม” ดังขึ้นที่ด้านนอก เหมือนทั้งผืนแผ่นดินกำลังสั่นสะเทือน ตามมาด้วยเสียงตะโกนของหมอและพยาบาล เพราะเสียงที่ดังขึ้นปะปนกันเกินไป ตอนนี้นรมนจึงฟังได้ไม่ชัดเจนว่าพวกเขาพูดอะไรกันอยู่
