เมื่อทหารรับจ้างเห็นสหายถูกจระเข้กินไปแล้ว แถมยังเป็นเพราะผู้ชายคนนั้น ก็อดที่จะกรุ่นโกรธขึ้นมาไม่ได้
“แม่งเอ้ย！กวนตีนดีจริงๆ！ลากมันขึ้นมาซ้อมแต่อย่าซ้อมจนมันตายล่ะ！”
คนที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าออกคำสั่ง
โสธรเห็นผู้ชายคนนั้นโดนลากขึ้นไป คนที่อยู่รอบๆเข้าไปลุม ซ้ำเติมบริเวณที่เป็นแผลบนตัวของคนคนนั้น
กรงไม้เปื้อนไปด้วยเลือดสดๆอีกครั้ง เป็นภาพที่น่าบาดตาเป็นอย่างมาก
ขณะนั้นโสธรก็รู้สึกอยากร้องไห้
“หยุดนะ！หยุดเดี๋ยวนี้！ประธานเจตต์! เจตต์！”
โสธรมองไม่ผิดแน่
คนคนนั้นคือเจตต์！
ลูกพี่ลูกน้องของคุณนาย！
แต่เขามาอยู่นี่ได้ยังไง?
ไม่ใช่ว่าเขาอยู่กับบุริศร์เหรอ?
ในเมื่อเจตต์อยู่ที่นี่ แล้วบุริศร์ล่ะ?
อยู่ที่นี่เหมือนกันหรือเปล่า?
โสธรไม่คาดคิดว่าจะมาเจอเจตต์ที่นี่ แต่ว่าในตอนนี้ไม่ใช่เวลามาซาบซึ้ง
สภาพของเจตต์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย!
เหมือนเจตต์จะได้ยินเสียงเรียกของโสธร จึงขมวดคิ้วนิดๆ ทว่ากลับไม่ได้ขานรับ
ด้านหัวหน้าทหารรับจ้างเมื่อเห็นว่าโสธรดูเป็นห่วงเจตต์เป็นอย่างมาก ก็หยุดการกระทำในมือลง
“มาด้วยกัน?”
“ไม่ใช่ ฉันไม่รู้จักเขา！”
เจตต์กระอักเลือดออกมา มองมาที่โสธรอย่างเยือกเย็น ไร้ความอบอุ่น ราวกับเป็นคนไม่รู้จักกันจริงๆ
โสธรเข้าใจในทันทีว่าตัวเองกำลังสร้างเรื่อง
บางทีตอนนี้เขาอาจจะกำลังทำแผนของเจนต์พังอยู่ก็ได้ แต่จะให้เขาอยู่เฉยๆทนมองเจตต์โดนทำร้าย เขาทนไม่ได้หรอกนะ！
หัวหน้าหันมามองโสธร แล้วหันมามองเจตต์ จู่ๆก็หัวเราะออกมา
“น่าสนุกดีนี่ แกบอกว่าไม่รู้จักเขา แต่เขากลับดูเป็นห่วงแกมาก แกสองคนตกลงใครกำลังพูดความจริงกันแน่?”
เจตต์เม้มปากไม่พูดอะไรออกมา
หลายวันที่ผ่านมาเขาถูกทรมานจนแทบไม่เหลือเคล้าเดิม
เมื่อโสธรเห็นสภาพของเขาในตอนนี้ ก็ไม่รู้เลยว่าถ้าขวัญตากับนรมนได้มาเห็นจะรู้สึกยังไง ขนาดเขายังรู้สึกหดหู่เลย
หัวใจเหมือนถูกอัดไปด้วยปุยนุ่น รู้สึกแน่นจนปวดหน่วง
ดวงตาของเขาเริ่มแดงก่ำ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเหมือนกัน
เมื่อเห็นพวกเขาพากันเงียบ หัวหน้าก็ระเบิดหัวเราะออกมา “นี่ เพิ่งจะสื่อสารรหัสลับตรงกันเหรอ? ไม่พูดความจริงใช่ไหม? งั้นได้ ไปเอาตัวผู้หญิงคนนั้นมา”
ในขณะที่พูดนิวราก็ถูกพาออกมา
เท้าของเธอบวมอย่างรุนแรง บนตัวเต็มไปด้วยบาดแผล เห็นได้ชัดว่าผ่านการเฆี่ยนตีมา มุมปากมีรอยเลือด ใบหน้าก็บวมเปล่ง
ดวงตาของโสธรพลันเบิกโพลง
“พวกแกทำร้ายผู้หญิง? ยังเป็นลูกผู้ชายอยู่ไหม?”
“เป็นหรือไม่เป็นเดี๋ยวสักพักแกก็รู้”
หัวหน้าให้คนลากโสธรขึ้นมา พร้อมปล่อยออกจากกรง ทว่ากลับถูกกดเอาไว้เหมือนเดิม
“พูดมา พวกแกมาทำอะไรที่นี่? มีจุดประสงค์อะไร? พวกแกรู้จักกันใช่ไหม?”
โสธรมองมาที่นิวรา ในใจซับซ้อนเป็นอย่างมาก
เขารู้ว่าตัวเองช่วยนิวราไม่ได้ หรือพูดอีกอย่างคือเขาเป็นคนพานิวราเข้ามาในรังหมาป่านี่
คนพวกนี้ไม่มีทางปล่อยนิวราไปแน่ ตรงกันข้าม เพราะเธอเป็นผู้หญิงจึงอาจจะถูกกระทำเยอะกว่า
จู่ๆหัวใจของโสธรก็ปวดหน่วงขึ้นมา
ชีวิตนี้เขาไม่เคยรู้สึกผิดต่อผู้หญิงคนไหน แต่ตอนนี้เขากำลังรู้สึกผิดต่อนิวรา
กลัวก็แต่ว่าความบริสุทธิ์และชีวิตของเธอจะต้องมาจบลงที่นี่
เขาต้องมาเห็นดอกไม้แรกแย้มเหี่ยวเฉาลงในเวลาอันรวดเร็ว และเตรียมที่จะถูกทำลายต่อหน้าต่อตา แต่เขากลับทำอะไรไม่ได้
เป็นความผิดของเขา！
เขาไม่ควรพานิวรามาที่นี่!
ดวงตาของโสธรเปี่ยมไปด้วยหยาดน้ำ ความรู้สึกท่วมท้นในอกทะลุถึงหลอดเลือด เขาดิ้นรน แต่ว่ากลับถูกหัวหน้าใช้กระบอกปืนฟาดหัว จนเห็นดาววนรอบหัว
“พี่！”
คำว่า “พี่” ของนิวราทำให้โสธรน้ำตาไหล
เขาไม่คู่ควร！
เขาช่วยเธอไม่ได้ จะคู่ควรกับการเป็นพี่ชายได้ยังไง
“อย่าทำร้ายพี่ชายฉัน！พวกแกเป็นใคร? ปล่อยฉันนะ！ปล่อยพี่ชายฉันด้วย！”
นิวราดิ้น แต่กลับถูกหัวหน้ากระชากผม บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมา
ทันใดนั้นเธอก็ถ่มน้ำลายใส่หน้าอีกฝ่าย โทสะพาดผ่านทางแววตา
“ไอ้ชั่ว！แกมันชั่ว！”
หัวหน้าถูกถ่มน้ำลายใส่หน้าเต็มๆ ทว่ากลับยิ้มแสยะออกมา แล้วก้มลงไปบดจูบริมฝีปากของนิวรา
นิวราดิ้นหนี แต่กลับดิ้นไม่หลุด จึงต้องอ้าปากเพื่อกัดลิ้นของอีกฝ่าย เธอแทบอยากจะกัดให้ขาดออกเป็นชิ้นๆ
หัวหน้าเจ็บจึงซัดหมัดใส่หน้าของนิวรา
เลือดกำเดาพลันไหลออกมาทันที นิวราหงายหลังล้มลง ทว่าหัวหน้าก็ยังเหยียบลงบนหน้าอกของเธออย่างไม่หายโกรธ
นิวราเจ็บจนต้องส่งเสียงอื้ออึงออกมา แต่กระนั้นก็ยังกัดริมฝีปากไว้แน่น
เธอจะร้องไม่ได้！
ห้ามร้องไห้เด็ดขาด！
ไม่อย่างนั้นโสธรก็ยิ่งเจ็บปวดยิ่งรู้สึกยิ่งโทษตัวเอง！
เธอเป็นสมาชิกของอาณาจักรรัติกาล！เป็นทหารรับจ้างของนายหญิง！
ในประเทศเธอคือม้ามืดของชาติ นอกประเทศเธอคือตัวแทนแห่งศักดิ์ศรีและเกียรติยศของชาติ
เลือดสดๆไหลออกจากมุมปากของนิวราทีละนิด ราวกับหยดลงมาในหัวใจของโสธร
เขาได้ลองชิมรสชาติหัวใจแตกสลายเป็นครั้งแรก
“แน่จริงแกก็มาทำฉันแทน！ปล่อยเธอไป！”
ดวงตาของโสธรแดงเถือก เขาถูกคนข้างหลังใช้กระบอกปืนฟาดหัว ของเหลวอุ่นๆไหลตามหน้าผากช้าๆ แต่ว่าเขากลับไม่รู้สึกเจ็บปวด
ดวงตาของเจตต์วาวโรจน์ น้ำตาเริ่มเอ่อคลอขึ้นมา
แม่งเอ้ย！
บุริศร์ ทำไมนายยังไม่มาอีก?
เจตต์รู้ว่าตัวเองใกล้จะหมดความอดทนแล้ว
เขาก็เหมือนโสธร เป็นตั้งคุณชายแต่กลับดูแลผู้หญิงแค่คนเดียวไม่ได้ สิ่งนี้คงกลายเป็นฝันร้ายของพวกเขาตลอดชีวิต
แต่ว่ายังไม่ถึงเวลา เขาต้องนิ่งไว้ก่อน
ทำยังไงดี?
ข้อต่อของเจตต์เริ่มขึ้นสีขาว
เขาหายใจเข้าลึกๆ ทันใดนั้นก็เอื้อมมือออกไปแย่งปืนในมือทหารรับจ้างที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วเล็งไปที่นิวรา
ถ้าต้องตายเพราะถูกศัตรูทรมาน สู้ทำให้เธอไปสบาย ให้เธอหลุดพ้นเสียยังดีกว่า！
กลับออกไปได้ เจตต์คนนี้จะชดใช้ให้เธอทั้งชีวิต
“อย่า!”
โสธรรู้ในทันทีว่าเจตต์กำลังจะทำอะไร ในหัวของเขาพลันฉายภาพนิวราตอนออนแอแต่กลับฝืนอดทน
เขาไม่รู้ว่าตัวเองเอากำลังมาจากไหน สะบัดคนที่กดไหล่เขาอยู่ออก แล้ววิ่งพุ่งไปทางนิวราด้วยความเร็ว
เสียง “ปัง” ดังขึ้น ลูกกระสุนแหวกตัวกลางอากาศ วิ่งเข้าใส่ไหล่ของโสธร
“พี่！”
นิวราน้ำตาไหลพราก
ครั้งนี้เธอร้องไห้ออกมาจริงๆ
เธอเป็นเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เด็ก ไม่มีใครคอยเป็นห่วงว่าเธอจะกินอิ่มนอนหลับเจ็บไข้ได้ป่วยไหม
เธอถูกพวกค้ามนุษย์จับตัวไปขายบนเขา คิดว่าทั้งชีวิตนี้คงจบเห่แล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าสวรรค์จะพาเธอมาพานพบนรมน
เธอได้รับการช่วยเหลือ ไม่ใช่เพียงแค่ช่วยเหลืออย่างเดียว แต่ได้รับชีวิตใหม่จากนรมนด้วย เพื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณนรมน เธอยินยอมใช้ทั้งชีวิตทำประโยชน์ให้แก่อีกฝ่าย
เธอได้มีมิตรภาพดีๆกับเพื่อนพ้องในอาณาจักรรัติกาล ได้รับความรักที่โหยหามาตลอด แต่ว่าความรู้สึกนั้นมีเอาไว้สำหรับทุกคน มีแค่โสธรคนเดียวที่แตกต่างออกไป
เขาเป็นคนแรกที่เป็นห่วงเธอตอนเธอปวดท้องประจำเดือน เป็นคนแรกที่ต้มน้ำพุทราให้เธอดื่มก่อนประจำเดือนจะมา และก็เป็นคนแรกที่เป็นห่วงเมื่อเธอฝึกซ้อมจนเกินกำลัง
ครั้งนี้เธอดึงดันจะมาให้ได้ แถมยังเป็นตัวถ่วงของเขาอีก！
ถ้าโสธรตาย เธอจะตอบแทนที่เขาทำดีกับเธอยังไง?
