เมื่อนึกถึงเรื่องที่ไอราวิ่งตามเขาไปทุกที่ในเวลาหลายปีที่ผ่านมา ในใจของกานต์ก็ก่อเกิดความรู้สึกสงสาร
แค่คิดภาพว่าถ้าเป็นกมลวิ่งตามผู้ชายไปทุกที่เป็นเวลาหลายปีอย่างนี้บ้าง เขาก็แทบอยากจะกลับไปตัดขาไอ้ผู้ชายคนนั้นให้หัก
ดังนั้นกานต์จึงแคร์และเป็นห่วงไอรามากจริงๆ เพราะเขารู้ว่าบนโลกนี้ไม่มีผู้หญิงคนไหนจริงใจกับเขามากเท่านี้แล้ว
ใช่ความรักหรือเปล่าเขาเองก็ไม่รู้ เขารู้แค่ว่าเขาชินกับการมีอยู่ของไอราไปแล้ว เธอก็เหมือนอากาศกับน้ำ ถ้าเกิดขาดไปเขาคงอยู่ไม่ได้
ทุกครั้งที่สิ้นสุดภารกิจ ทันทีที่เดินออกมาจากเขตปฏิบัติการเขาก็จะเห็นเธอยืนโบกมือให้เขาอย่างตรงไปตรงมา รอยยิ้มสดใสนั้นมันทำให้เขารู้สึกคุ้มค่ากับความลำบากและความพยายามทั้งหมดที่มี
กานต์นอนนึกถึงรายละเอียดเล็กๆน้อยๆในเวลาหลายปีที่ผ่านมาของเขากับไอรา มุมปากก็ยิ่งหักเป็นมุมโค้งขึ้นเรื่อยๆ
ตอนเด็กยัยนี้น่ารำคาญมากๆ มากซะจนแค่ได้เห็นหน้าเขาก็ขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว และรู้สึกไม่สบายไปทั้งร่างกาย แต่ว่าทำไมถึงเปลี่ยนไปแล้วล่ะ?
เพราะเธอปีนกำแพงมาหาเขาตอนดึกๆดื่นๆหรือเปล่า? หรือเป็นตอนที่เธอมาท้าเขาต่อยจนสุดท้ายเป็นลม ทำให้เขาหน้าซีดต้องรีบอุ้มเธอไปหาหมอ แต่ผลกลับกลายเป็นว่าเพราะประจำเดือนมาเลยเป็นลมล้มพับไป? หรือเป็นตอนที่มีผู้หญิงแอบเอาจดหมายรักมาให้เขาแต่ถูกเธอฉีกทิ้งต่อหน้า แถมยังขู่อีกฝ่ายไปอีกว่าถ้ากล้ามายุ่งกับเขาจะซ้อมจนพ่อแม่ผู้หญิงเหล่านั้นจำหน้าลูกตัวเองไม่ได้?
เพราะการมีอยู่ของไอรา ทำให้กานต์ที่ปัจจุบันอายุยี่สิบกว่าแล้ว แทบจะไม่มีใครเข้ามาจีบ ถ้ายังไม่กำจัดยัยปีศาจนี้อีก คาดว่าเขาคงต้องโสดไปตลอดชีวิตแล้วล่ะ
พอนึกถึงจูบก่อนหน้านี้ จู่ๆกานต์ก็แลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปาก บนนั้นยังรู้สึกเหมือนมีกลิ่นอายและความอุ่นร้อนของปากไอราปะปนอยู่ ชวนให้รู้สึกใจสั่นชอบกล ความร้อนผ่าวภายในกายถึงขั้นเริ่มพวยพุ่ง
ยัยปีศาจ!
กานต์สะบัดหัว พยายามสลัดภาพน่าหลงใหลพวกนั้นให้ออกไปจากสมอง ทว่าใบหน้าของไอรากลับชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ รอยยิ้มแสนหวาน ท่าทางแสนโกรธ รวมทั้งโหมดแสบซน ท่าทางน้อยอกน้อยใจ ล้วนแล้วแต่สลับกันเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ
เขาลุกพรวดขึ้นมา ลงไปดื่มน้ำข้างล่าง เมื่อเห็นว่ามีใครบางคนกำลังยืนอยู่ในห้องรับแขก ก็อดที่จะนิ่งอึ้งไปไม่ได้
หูสูญเสียประสาทสัมผัส ความสามารถในการได้ยินสูญหาย เขาจึงไม่รู้ว่ามีคนเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“มาได้ยังไง?”
กานต์เอ่ยพูดอย่างเนิบนาบ พร้อมกับยื่นน้ำเปล่าไปให้ชมพู
ชมพูมองมาที่กานต์ ยื่นมือรับแก้วน้ำมาถือไว้ อยากพูดอะไรบางอย่างแต่กลับเลือกนิ่งเงียบไป
“ทำไม? เรื่องอะไรทำไมดูลำบากใจที่จะพูดขนาดนั้นล่ะ? ใช่เรื่องที่เธอฟ้องเบื้องบนว่าฉันช่วยปิดเรื่องที่ไอราไปโผล่ในเหตุการณ์ลักพาตัวหรือเปล่า?”
กานต์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่มือของชมพูกลับกำแก้วน้ำแน่นกว่าเดิม เธอเริ่มลนลานและอยู่ไม่สุข
“ฉันขอโทษ”
“ขอโทษทำไม? เธอก็แค่ทำเรื่องที่สมควรทำ เรื่องนี้ฉันทำผิดกฎเอง”
กานต์จิบน้ำ จากนั้นก็ชี้มายังโซฟาข้างๆ “นั่งลงสิ”
ชมพูมีท่าทีเงอะงะ
เธอกับกานต์ถือได้ว่าเป็นคนที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ ช่วงเวลาที่พวกเขาได้อยู่ด้วยกันมีมากกว่าช่วงเวลาที่ได้อยู่กับพ่อแม่เสียอีก
พวกเขาฝึกด้วยกัน ออกปฏิบัติการด้วยกัน เข้าร่วมการแข่งขันด้วยกัน ทั้งชีวิตนี้ของเธอแทบจะใช้มันหมดไปกับเขา แต่ทว่าจนถึงตอนนี้เธอก็ยังรู้สึกว่าตัวเองกับกานต์ห่างเหินกันมากอยู่ดี
เขาดีกับเธอ ดีจนคนอื่นคิดว่าเธอกับเขาเป็นคู่รักกัน แม้แต่ตัวเธอเองยังคิดแบบนั้น แต่ว่าคนที่เขาชอบกลับเป็นไอรา！
ก่อนหน้านี้ยังไม่แน่ใจ แต่พอได้รู้ว่ากานต์ลบภาพในกล้องวงจรปิดเพื่อช่วยไอราเธอก็รู้ในทันที
กานต์เป็นคนที่เคร่งครัดในกฎหมายมาก เขาเข้มงวดกับตัวเองถึงขนาดที่ว่าทำให้ใครหลายคนหันมาพิจารณาชีวิตตัวเอง ทว่ากลับยอมฝ่าฝืนกฎหมายเพียงเพราะว่ามีจุดอ่อนเป็นไอรา
“ทำไม?”
ชมพูรู้ว่าตัวเองไม่ควรถาม แต่เธอก็ยังจะถาม
ถ้าไม่ได้ถามออกไปในใจก็จะอึดอัด
เมื่อกานต์มองดวงตาที่ทอแววเสียใจของชมพู ก็อดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้ “ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม มันทำไปโดยไม่รู้ตัว พอรู้ตัวอีกทีฉันก็ทำมันไปแล้ว”
“พี่กานต์ พี่จะเป็นอย่างนี้ไม่ได้！”
“ชมพู”
กานต์ขึ้นเสียง ทำให้ชมพูนิ่งไปเล็กน้อย จากนั้นถึงเพิ่งได้รู้ตัวว่าตัวเองเริ่มอารมณ์ร้อนขึ้นมาแล้ว
ธอกัดริมฝีปากอย่างสับสน
ถือโอกาสตอนนี้บอกชอบเขาไปเลยดีไหมนะ?
“พี่กานต์ ฉัน……”
“ฉันตกลงคบกับไอราแล้ว”
คำพูดของกานต์ทำให้ชมพูอึ้งไปทันที
เธอเหมือนจะได้ยินเสียงหัวใจแตกสลาย
“พี่ชอบเธอเหรอ? เมื่อก่อนพี่เกลียดเธอไม่ใช่เหรอ?”
กานต์ลูบขอบแก้ว แววตาทอแววอ่อนโยน “เมื่อก่อนอาจจะเกลียด แต่ว่าถ้ามีคนคนหนึ่งยึดมั่นชอบเธอมาตลอดยี่สิบปี มันก็หวั่นไหวได้ง่ายๆไม่ใช่หรือไง?”
“พี่ตอบตกลงเพราะเหตุผลนี้น่ะเหรอ? ฉันเองก็อยู่กับพี่มาหลายปีเหมือนกันนะ”
“มันไม่เหมือนกัน ชมพู ฉันเห็นเธอเป็นแค่น้องสาวตั้งแต่ต้น ในความรู้สึกของฉัน เธอก็เหมือนกับกมล ยังจำครั้งแรกที่ฉันเจอเธอได้ไหม เธอผอมจนฉันสงสาร เธออาจจะไม่รู้ ว่าตอนที่น้องสาวฉันเกิดไตก็มีปัญหา ช่วงที่ยังไม่ถึงสี่ขวบน้องฉันต้องใช้ชีวิตอยู่ในโรงพยาบาล ในตอนนั้นความหวังสูงสุดของน้องฉันคือการได้ออกไปเล่นกลางแจ้งเหมือนเด็กคนอื่นๆ น้องฉันตัวเล็กและผอมกว่าเด็กวัยเดียวกันมาก ตอนนั้นที่ฉันเห็นเธอฉันเหมือนได้เห็นน้องสาวฉันในอดีต เพราะงั้นฉันจึงหวังว่าเธอจะมีชีวิตใหม่ที่ดี หวังว่าข้างกายของเธอจะมีเพื่อนคู่คิดที่พึ่งพากันได้”
คำพูดของกานต์ทำให้ชมพูไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกมาดี
น้องสาว?
เธอไม่ได้อยากเป็นน้องสาวสักหน่อย！
ตั้งแต่เริ่มมีความรักจนถึงตอนนี้ เธอกับพ่อรวมไปถึงคนอื่นๆต่างก็อยากให้เธอกับเขาจะได้คู่กัน อย่าบอกนะว่าเขาไม่รู้?
ชมพูรู้สึกไม่ยอม
“ฉันไม่ดีเท่าเธอตรงไหน? เธอทำเพื่อพี่ได้ฉันก็ทำได้เหมือนกัน หรือเรื่องที่เธอทำเพื่อไม่ได้ฉันยังทำได้เลย พี่กานต์ ฉันชอบพี่！ฉันไม่เชื่อหรอกว่าหลายปีที่ผ่านมาพี่จะมองไม่ออก！”
ในที่สุดชมพูก็พูดมันออกมา ทว่าน้ำตากลับคลอหน่วยอยู่ในดวงตา
เธอไม่ได้อยากพูดมันออกมาในเวลานี้ เธออยากพูดความในใจในตอนที่กานต์ยอมรับเธอ แต่ทำไมกลายเป็นว่าไอราแย่งสิทธิ์นั้นไปก่อนเสียแล้วล่ะ?
เธอพลาดท่าให้ไอราตรงไหน?
ทั้งสง่าอ่อนหวานและใจกว้าง คอยใส่ใจกานต์อยู่ข้างหลังเงียบๆมาตลอดหลายปี เธอยังสามารถเข้าร่วมสนามรบเพื่อกานต์ได้ แล้วทำไมถึงสู้ไอราที่ทำอะไรไม่เป็นสักอย่างไม่ได้เลยล่ะ?
ไอราขี้หงุดหงิด ขี้โวยวาย แถมยังเอาแต่ใจ ไม่เหมือนผู้หญิงเลยสักนิด แล้วทำไมถึงชอบเธอล่ะ?
กานต์รู้สึกอึดอัด
เขามองมาที่ชมพู เอ่ยพูดเสียงต่ำว่า “ชมพู ในสายตาเธอนอกจากฉันแล้วยังมีใครอีกไหม? จริงๆแล้วเธอลองมองคนอื่นๆรอบตัวเธอก็ได้นะ อาจมีคนควรค่าให้เธอทุ่มเธอมากกว่าฉัน”
“แล้วพี่ล่ะ? ในสายตาเคยมีคนอื่นบ้างไหม? พี่รู้ได้ยังไงว่านอกจากไอราแล้วจะไม่มีใครทำให้พี่ชอบได้อีก?”
คำโต้กลับของชมพูทำให้กานต์นิ่ง
คนอื่น?
ตอนนี้ในสายตาและสมองของเขาถูกยัยลิงนั่นครอบครองไปหมดแล้ว จะไปมีเหลือให้คนอื่นได้ยังไง?
