กิจจาพลันรู้สึกกลัดกลุ้ม
จริงๆแล้วเขาอยากอธิบายกับกานต์ และก็รู้ว่าเมื่อสักครู่เขาพูดกับกานต์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ว่าเรื่องบางเรื่องเขาก็ไม่สามารถพูดมันออกไปในตอนนี้ได้จริงๆ
กิจจาบีบจมูก รู้สึกงุ่นง่านเป็นที่สุด และเขาไม่ได้รู้สึกอย่างนี้มานานแล้ว
ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา กิจจาหันไปมอง แววตาพลันเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นก็หยิบเสื้อตัวนอกมาใส่ ลุกขึ้นเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
“พ่อครับแม่ครับ ผมออกไปข้างนอกนะ ทานข้าวกันก่อนเลยไม่ต้องรอผม ผมไม่รู้ว่าจะได้กลับมาเมื่อไหร่”
กิจจามาหาบุริศร์กับนรมนในห้องครัว แวะบอกเท่านี้ก็เดินออกไป
กานต์มองตามแผ่นหลังลิ่วๆของกิจจาจากทางหน้าต่าง หัวคิ้วพลันขมวดมุ่นเล็กน้อย
จริงๆแล้วเขาค่อนข้างเป็นห่วงกิจจา แต่พอนึกถึงฝีมือของพี่ชาย ถ้าเขาส่งคนตามไปพี่ชายคงไม่ชอบใจแน่ๆ
แม้ว่าที่ผ่านมาเขาสองพี่น้องจะอยู่คนละทิศละทาง แต่ความสัมพันธ์กลับดีมาก และกานต์ก็ไม่อยากทำลายบรรยากาศนี้ลง
หลังจากที่กานต์ออกมาจากบ้านตระกูลโตเล็ก ก็ตรงไปยังร้านเหล้าที่มีชื่อว่าCharmmy Bar
ขนาดยังไม่ถึงตอนค่ำที่นี่ยังเต็มไปด้วยบรรยากาศปล่อยกายสบายตัว เสียงเพลงกระหึ่มชวนหนวกหูทำให้หัวคิ้วของกานต์ผูกเป็นปม รู้สึกไม่คุ้นชินอะไรแบบนี้เป็นอย่างมาก
ด้วยรูปร่างที่สูงโปร่งและรูปลักษณ์ภายนอก เมื่อเขาเดินเข้ามาก็ดึงดูดความสนใจของทั้งหญิงและชายในทันที แต่กิจจากลับมองข้ามราวกับมองไม่เห็น เขาเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์บาร์ แย่งแก้วเหล้าจากมือผู้หญิงที่แต่งหน้าเข้มจัดมาถือเอาไว้
“สิชา พอได้แล้ว！”
เสียงเขาไม่ดังเท่าไหร่นัก แต่กลับพกพาความเย็นชามาด้วย ชวนให้คนฟังรู้สึกกดดันและหวาดหวั่นเป็นอย่างยิ่ง
สิชาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเป็นกิจจาก็ยิ้มออกมาทันที
เธอเป็นผู้หญิงที่มีรูปร่างหน้าตาสะสวย แต่ว่าในตอนนี้เครื่องสำอางหนาๆกลับปกปิดความบริสุทธิ์ของเธอเอาไว้ ทำให้เธอดูเป็นคนกร้านโลกขึ้นมาทันที
“มาแล้วเหรอ? เอาเหล้ามาให้ฉัน!”
เธอโงนเงนจะแย่งแก้วเหล้ากลับมา แต่คิดไม่ถึงเลยว่ากิจจาจะปาแก้วลงบนพื้น
เสียงเพลงดังหนวกหูยังเล่นต่อ แต่ทุกคนที่นี่กลับหยุดนิ่งทันที หันมามองทางกิจจาอย่างพร้อมเพรียง
พนักงานรักษาความปลอดภัยหันมามองทางนี้พร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย
มีคนคิดจะก่อเรื่องชัดๆ
ด้านสิชาก็นิ่งไปเหมือนกัน แต่ก็เหมือนจะได้สติแค่ในเวลาสั้นๆ จากนั้นก็ขมวดคิ้วแล้วตะคอกออกมาว่า “คุณทำอะไรเนี่ย? กิจจา ฉันให้คุณมาดื่มเหล้าเป็นเพื่อนฉันนะ ไม่ใช่ให้มาหาเรื่อง! ถ้าคุณไม่เต็มใจก็กลับไปเลยไป”
พูดเสร็จเธอก็หันไปโบกมือให้บาร์เทนเดอร์ “เอาวิสกี้มาอีกแก้ว！”
ดวงตาของกิจจาเริ่มเยือกเย็น ถ้ามองดีๆล่ะก็ จะพบว่าเพลิงโกรธกำลังลุกลามอยู่ข้างในทีละนิด
แต่ว่าสิชามองไม่เห็นเลยแม้แต่น้อย ยังคงยกแก้วเหล้ากรอกปากตัวเองอยู่อย่างนั้น
กิจจาไม่พูดพร่ำทำเพลง เดินเข้าไปแบกเธอพาดบ่าแล้วก้าวเดินออกไป
ด้วยความที่สิชาดื่มมาเยอะ เมื่อถูกกิจจาแบกเหมือนกระสอบทราย ก็พลันรู้สึกมวนในท้อง
เธอตบหลังของกิจจาแล้วตะโกนว่า “กิจจา คุณปล่อยฉันลงนะ！ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้！”
พนักงานรักษาความปลอดภัยเดินเข้ามาขวางเมื่อเห็นกิจจากำลังจะพาเธอออกไป
“นี่คุณครับ ขอโทษนะครับ แต่กรุณาวางคุณผู้หญิงท่านนี้ลงด้วยครับ”
“ไสหัวไป！”
เสียงกิจจาเยือกเย็นเหมือนน้ำแข็งขั้วโลก ความกดดันที่แผ่ออกมาแทบทำให้อีกฝ่ายรับมือไม่ไหว
พนักงานรักษาความปลอดภัยสะดุ้งโหยง
สิชาทั้งสะอึกทั้งดิ้น “กิจจา คุณมันสารเลว! ปล่อยฉันลงนะ!”
แต่เหมือนกิจจาไม่ได้ยินอย่างไรอย่างนั้น ยังคงแบกเธอเดินตรงออกไป
ณ บริเวณลึกๆไร้คนพลุกพล่านของร้านเหล้ามีผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งนั่งอยู่ ในชั่ววินาทีที่เห็นกิจจานัยน์ตาก็เป็นประกาย ทว่าเมื่อเห็นเขาแบกสิชาออกมาก็แอบขมวดคิ้วมุ่น
กิจจาไม่ได้สังเกตเห็นอะไรเลย หลังจากที่แบกสิชาออกมาก็โยนขึ้นบนรถ
สิชาถูกโยนจนรู้สึกหัวหมุนไปหมด อาการมวนท้องเริ่มหนักยิ่งกว่าเดิม เธอพุ่งตัวเข้าไปเกาะขอบหน้าต่างพร้อมกับอ้วกออกมาทันที
เธอไม่ไหวแล้ว
น้ำหูน้ำตาไหลออกมาห่าใหญ่ สุดท้ายก็ร้องไห้ออกมาอย่างน้อยใจ
“กิจจา คุณมันสารเลว! คุณโยนฉันลง! ฉันท้องอยู่นะ คุณยังกล้าโยนฉันแบบนี้อีกเหรอ!”
“คุณเองก็รู้นี่ว่าตัวเองท้อง! สิชา ถ้าคุณอยากตายไม่มีใครห้ามคุณอยู่แล้ว แต่ในท้องของคุณมีลูกของผมอยู่และคุณต้องคลอดเขาออกมาให้ผม! ถ้าคุณยังทำร้ายลูกผมอีกต่อไปล่ะก็ คอยดูเอาเถอะว่าผมจะจัดการคุณยังไง”
สายตาของกิจจาเยือกเย็นเหมือนน้ำแข็ง ทำให้สิชาสะอึกอย่างห้ามไม่ได้ แต่กระนั้นก็ยังพูดออกมาอย่างไม่ยอมแพ้ว่า “เด็กอยู่ในท้องของฉัน ถ้าคุณเก่งนักก็มาคลอดแทนฉันสิ! กิจจา อย่าคิดว่าการที่คุณแต่งงานกับฉันจะเป็นบุญคุณนะ! ฉันจะบอกอะไรให้ ฉันไม่ต้องการเด็กคนนี้เลยสักนิด! และไม่เต็มใจที่คลอดออกมาด้วย!”
“งั้นผมคงต้องฉีดยาให้คุณนอนนิ่งๆอยู่บนเตียงไปสักสิบเดือน จนกว่าเด็กจะออกมาเป็นไง คุณไม่ต้องห่วงนะ ผมรับประกันด้วยความเป็นหมอของผม ว่าจะไม่ให้เด็กได้รับอันตรายใดๆเด็ดขาด รวมไปถึงร่างกายของคุณด้วย คุณแค่อาจจะหน้ามืด ขยับตัวไม่ได้เท่านั้น ส่วนงานแต่งงานของเราก็ยังคงจะมีต่อไป ถ้าคุณอยากได้ชื่อว่าเป็นคุณนายตระกูลโตเล็กคุณก็จะได้ แต่ถ้าไม่อยากได้ ตราบใดที่คุณคลอดลูกออกมาอย่างปลอดภัย ผมก็จะปล่อยคุณให้เป็นอิสระ! คุณอยากจะไปไหนก็เชิญ ยิ่งไกลเท่าไหร่ยิ่งดี!”
คำพูดของกิจจาทำให้สิชาเบิกตาโพลง
“คุณกล้าเหรอ!”
“ลองดูไหมล่ะ!”
กิจจาไม่เคยคิดจะข่มขู่ผู้หญิงคนไหน แต่ผู้หญิงนี้ทำเขาปวดหัวมากเกินไป เขาเองก็ไม่ได้มีเวลามาสนใจผู้หญิงคนนี้ด้วย ทางออกที่พูดออกมาเมื่อสักครู่ไม่แน่อาจจะเป็นทางที่ดีก็ได้
ถึงอย่างไรสิชาก็เป็นคนอยู่ไม่นิ่งอยู่แล้ว
สิชาตกใจกลัว
คนอื่นอาจจะไม่รู้ถึงตัวตนของกิจจา แต่เธอรู้ไง
กิจจาคืออัจฉริยะทางการแพทย์ พิชิตโจทย์ปัญหายากๆได้หลายข้อ ที่เขาบอกว่าจะฉีดยาให้เธอนอนเฉยๆจนกว่าจะคลอดลูก สิชาเชื่อว่าเขาจะทำมันจริงๆแน่
ความหวาดหวั่นและสั่นกลัวตีรวนอยู่ในร่างกายของเธอ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกแตกสลายในทันที
“ทำไมต้องเป็นฉัน? กิจจา คุณเป็นบ้าเหรอ? คุณปล่อยฉันไปไม่ได้หรือไง? ฉันยังไม่ได้แต่งงาน แต่ต้องมาท้องเด็กคนนี้นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?”
“เพราะงั้นผมถึงบอกว่าจะแต่งงานกับคุณไง แล้วในอนาคตคุณก็จะได้เป็นคุณนายสิชา เพราะเด็กคนนี้คือลูกหลานตระกูลโตเล็ก ผมยังยืนยันคำเดิม คุณต้องคลอดเด็กคนนี้ออกมา คุณต้องการเงินเท่าไหร่ผมให้คุณได้หมด หรือถ้าคุณอยากได้อิสระผมก็ให้คุณได้ แต่คุณต้องคลอดเด็กคนนี้ออกมาอย่างปลอดภัย!”
“คุณมันบ้าน! กิจจา คุณแม่งมันบ้าไปแล้ว!”
สิชาโกรธจนอยากฉีกกิจจาออกเป็นชิ้นๆ แต่น่าเจ็บใจที่เธอทำอะไรกิจจาไม่ได้เลย ไม่ใช่แค่สู้ไม่ได้ แต่ผู้ชายอย่างกิจจาเลือดเย็นจนน่าหวาดกลัวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
เขาจะบอกและทำให้อีกฝ่ายรู้อย่างชัดเจน น่าเจ็บใจที่ต่อให้รู้ก็หนีไม่พ้น และทำอะไรไม่ได้ ความรู้สึกนี้มันแย่มากๆ
สิชาร้องไห้น้ำตาไหลพราก เธอดึงชายเสื้อของกิจจาแล้วขอร้องอ้อนวอนว่า “กิจจา คุณปล่อยฉันไปเถอะนะ ได้ไหม? ถ้าคุณต้องการลูกก็แค่ไปเอากับผู้หญิงคนอื่นให้เธอตั้งท้องให้คุณก็ได้ ทำไมต้องเป็นฉันด้วย? เราไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกันไม่ใช่เหรอ? ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่อยากมีเด็กคนนี้อยู่ในท้อง ไม่ต้องการเลยสักนิด!”
แต่ไม่ว่าเธอจะขอร้องมากแค่ไหน สีหน้าของกิจจาก็ยังคงเยือกเย็นไร้ความรู้สึกเหมือนเดิม
