คำถามนี้ถามอย่างตรงไปตรงมาสุดๆ ถึงขั้นไม่มีการหยุดคิดด้วยซ้ำ แต่มือทั้งคู่ของณิตากลับจับกันแน่น เส้นประสาทตึงเครียด
เธอรู้ว่าคำตอบที่ตนเองต้องการนี้อาจจะทำให้เธอไม่มีทางฟื้นคืนมาได้อีก แต่เธอก็ยังดึงดันที่จะถามอย่างนั้น
กิจจามองณิตาที่อยู่ตรงหน้า มองเธอที่แสร้งทำเป็นแข็งแกร่งแต่กลับอ่อนปวกเปียกเหมือนดอกลิลลี่ที่โดนฝนกระหน่ำ จู่ๆหัวใจก็เจ็บปวดขึ้นมาอย่างฉับพลัน
เขาเอ่ยปากไปโดยสัญชาตญาณ
“ยัง พี่กับเธอไม่มีอะไรกันทั้งนั้น แม้แต่กับผู้หญิงคนไหนๆก็ไม่เคยมีอะไรกันเช่นกัน”
แค่พูดออกไป เส้นประสาทที่ตึงเครียดของณิตาจึงผ่อนคลายลงได้อย่างฉับพลัน ตัวเธอก็ยืนไม่อยู่แล้ว เอนไปทางด้านหลังทันที
กิจจาจึงรีบประคองเธอเอาไว้ มองณิตาด้วยความเป็นห่วง
เธอประหม่าเกินไป!
แล้วกิจจาจะไม่ประหม่าได้ยังไงล่ะ?
ฝ่ามือของเขาก็มีเหงื่อซึมออกมาเต็มไปหมดแล้ว
แต่อยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่น ณิตากลับยังคงสติหลุดลอย ทว่าก็ไม่สนใจอะไรแล้ว เธอคว้ามือของกิจจาเอาไว้ ถามขึ้นด้วยความตื่นเต้น: “พี่ไม่ได้มีอะไรกับผู้หญิงคนไหนเลย งั้นเด็กในท้องของสิชาก็ไม่ใช่ลูกของพี่ถูกไหม?”
“ไม่ใช่”
กิจจาสบเข้ากับดวงตาที่ร้อนรนคู่นั้นของณิตาก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงพูดความจริงออกไป
หัวใจที่ตึงเครียดของณิตาจึงผ่อนคลายลงได้สักที แต่ยังถามขึ้นอย่างไม่ค่อยเข้าใจ: “ในเมื่อไม่ใช่ลูกของพี่ ทำไมถึงขอเธอแต่งงาน? ทำไมถึงต้องแต่งงานกับเธอ? พี่ก็รู้ๆอยู่ว่าฉันชอบพี่ ฉันอยากแต่งงานกับพี่!”
ทั้งร่างของกิจจาโดนคำพูดของณิตากระแทกเข้ามาจนงุนงงไปหมด
อะไรที่เรียกว่าเธอชอบเขา?
เธออยากแต่งงานกับเขา?
ทำไมแต่ก่อนเขาไม่รู้เรื่องเลย?
สมองที่ชาญฉลาดราวกับไม่ทำงานขึ้นมาอย่างกะทันหัน กิจจากำลังมองณิตาด้วยความตกตะลึง ประโยคสุดท้ายของณิตาเอาแต่วนเวียนอยู่ในสมอง
แต่เมื่อณิตาเห็นท่าทางอย่างนี้ของกิจจา จึงน้ำตาร่วงอย่างควบคุมไม่ได้
“กิจจา พี่มันโง่!”
เธอออกแรงผลักกิจจาแล้วหมุนตัววิ่งออกไป
“ณิตา！”
กิจจาอยากจะไล่ตาม แต่กลับพบว่าขาของตนเองค่อนข้างหนัก หนักจนทำให้เขายกขาไม่ขึ้น
ส่วนณิตาหลังจากวิ่งออกไปไกลระยะหนึ่งจู่ๆก็รู้สึกกลุ้มใจ
เธอจะวิ่งหนีทำไม?
เธอมาเพื่อทำอะไรล่ะ?
ณิตาจึงหยุดฝีเท้าทันที ร่างกายเหมือนรถที่เบรกอย่างกะทันหันหมุนตัวกลับมา มาที่ด้านหน้าของกิจจาด้วยความรีบร้อนอีกครั้ง เขย่งปลายเท้าดึงคอเสื้อของกิจจาเอาไว้ ถามขึ้นด้วยความโมโห: “พี่ยังจะแต่งงานกับเธอไหม?”
“แต่ง!”
กิจจาตอบกลับไปอย่างไม่รู้ตัว แต่คำตอบนั้นกลับไม่ได้ทำให้ณิตาเดือดดาล
เธอแค่กัดฟันพูดด้วยความขุ่นเคือง: “ห้ามแต่ง! พี่เป็นของฉัน! พี่แต่งกับฉันได้แค่คนเดียว!”
เห็นท่าทีพาลพาโลของณิตาจู่ๆกิจจาก็รู้สึกอบอุ่นในใจ
เขาลูบหัวของณิตาอย่างหลงใหล แล้วพูดขึ้น: “พี่มีเหตุผลที่ต้องแต่งงานกับเธอให้ได้”
จู่ๆณิตาก็เหมือนกับลูกบอลแฟบๆที่สูญเสียลมข้างในออกไปจนหมด ดวงตาที่เปล่งประกายแวววาวนั้นหม่นหมองลงทันที ราวกับโลกทั้งใบไม่มีสีสันอีกแล้ว
จู่ๆก็ทำให้กิจจารู้สึกเจ็บหน้าอกอย่างรุนแรง
เขาจับมือของณิตาเอาไว้ พูดขึ้นเบาๆ: “เด็กในท้องของสิชาเป็นลูกของเพื่อนสนิทพี่ แต่เมื่อหลายวันก่อนเพื่อนพี่ออกไปสำรวจทางโบราณคดีแล้วเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิต เขาเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของครอบครัว พ่อแม่ของเขาเสียขวัญจากการได้ยินข่าวร้ายนี้จนทนไม่ไหว แม่เขาโรคหัวใจกำเริบช่วยเอาไว้ไม่ได้ ส่วนพ่อของเขาหมดสติไป ตอนนี้ยังอยู่ในห้องไอซียู ถ้าสิชาไม่ได้ท้องก็ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้เด็กในท้องของเธออาจจะเป็นสายเลือดเพียงหนึ่งเดียวของครอบครัวเพื่อนพี่ ดังนั้น……”
“ดังนั้นพี่จึงวางแผนจะมอบสถานะจริงๆให้แก่เด็ก ให้สิชาคลอดลูกออกมา เพื่อเป็นผู้สืบเชื้อสายของเพื่อนพี่งั้นเหรอ?”
“อื้ม”
กิจจาพยักหน้า
จู่ๆณิตาก็ไม่รู้ว่าตนเองควรจะโกรธหรือควรจะดีใจกันแน่
ดีใจที่กิจจาไม่ได้รู้สึกอะไรกับสิชา ส่วนที่โกรธน่ะคือไม่นึกว่าผู้ชายคนนี้จะวางแผนชดเชยให้เพื่อนของตนเองด้วยตัวเขาตลอดชีวิต
ผู้หญิงอย่างสิชาเมื่อได้เห็นผลประโยชน์ก็เหมือนกับยุงที่เห็นเลือดนั่นแหละ ถ้าไม่สูบเลือดสูบเนื้อของอีกฝ่ายจนแห้งจะไม่ยอมปล่อยมือเด็ดขาด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงในท้องของเธอที่ยังมีลูกกำพร้าพ่ออยู่อีกหนึ่งคน
ถ้ากิจจาแต่งงานกับสิชาจริงๆ กลัวว่าการหย่ากันในวันหน้าก็คงหย่าได้อย่างไม่เป็นสุข
นึกถึงตรงนี้ ณิตาก็ยิ่งกลุ้มใจ
“ถึงจะให้ตัวตนแก่เด็ก ก็ไม่จำเป็นต้องแต่งงานกับสิชานี่นา พี่แต่งงานกับฉัน เรารอให้เธอคลอดลูกแล้วรับเด็กคนนั้นมาเลี้ยงดูก็ได้ไม่ใช่เหรอ? อีกอย่างแต่ไหนแต่ไรสิชาก็เป็นผู้หญิงเจ้าชู้ เด็กในท้องของเธอสรุปว่าเป็นลูกของเพื่อนพี่จริงหรือเปล่าก็ยังไม่แน่นอนเลย ต่อให้เป็น ตอนนี้เขาก็จากไปแล้ว สำหรับสิชาถือว่าไม่มีประโยชน์อะไรให้หลอกใช้ได้อีก พี่คิดว่าเธอจะคลอดเด็กออกมาเหรอ?”
“เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะไม่คลอด พี่คุมขังตัวเธอเอาไว้แล้ว ก่อนทำการเจาะตรวจสอบเธออย่าคิดจะออกจากประตูเลยดีกว่า”
ท่าทีที่กิจจามีต่อสิชาแย่สุดๆ
จู่ๆณิตาก็นึกถึงไม่นานก่อนหน้านี้ที่ได้สะกดรอยตามกิจจาไปที่คฤหาสน์ส่วนตัวหลังนั้น
ดังนั้นตอนนี้สิชาโดนกิจจาขังอยู่ที่นั่นเหรอ?
“งั้นก็ห้ามแต่งงานกับเธอ! ฉันไม่ยอมให้พี่แต่งงานกับเธอหรอกนะ!”
ณิตารู้ว่าตนเองทำอย่างนี้มันไม่ค่อยมีเหตุผลเลย แต่เธอก็จนปัญญาที่จะยอมให้ผู้ชายที่ตนเองชอบไปแต่งงานกับสิชา
กิจจาจะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้ ยกเว้นสิชาคนเดียวเท่านั้น
กิจจากำลังมองสาวน้อยที่ทำตัวหน้าไม่อายอยู่ตรงหน้า จึงอดไม่ได้ที่จะนึกถึงพวกเขาตอนเด็กๆ ค่อนข้างน่าขำ
“พี่ได้ยินไหม? ห้ามแต่งงานกับเธอนะ!”
“พี่จะคิดๆดู”
กิจจาไม่ได้ปฏิเสธ กลับทำให้ณิตาคาดไม่ถึง แต่ทว่าก็รู้สึกประหลาดใจ
“ได้ ให้เวลาพี่คิดหนึ่งคืน พรุ่งนี้ให้คำตอบฉันด้วยนะ พี่กิจ พี่ไม่ชอบฉันก็ได้ ไปชอบผู้หญิงคนอื่นก็ได้ ยกเว้นแต่งงานกับสิชา! พี่ห้ามทำเด็ดขาด!”
ในแววตาของณิตาประกอบด้วยความรู้สึกที่มากมายเกินไป จนทำให้กิจจาไม่สบายใจขึ้นมาทันที
เขาพยักหน้า ถือว่ายอมรับวิธีประนีประนอมนี้แล้ว
ณิตาถึงได้ร่าเริงขึ้นมา
จู่ๆ ท้องของณิตาก็ร้องออกมา เสียงจ๊อกๆทำให้ณิตาเคอะเขินจนหน้าแดง
“ยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเหรอ?”
กิจจายกมือขึ้นมาดูเวลา บ่ายสองกว่าๆแล้ว จึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
ณิตาพูดขึ้นอย่างเก้อเขิน: “ฉันยุ่งจนลืมไปเลย”
“ไป ไปกินข้าวกัน”
พูดๆแล้วกิจจาก็จูงมือของณิตาขึ้นรถ
จู่ๆณิตาก็รู้สึกเหมือนเหยียบอยู่บนพื้นนุ่มๆ ดีใจจนสติหลุดลอยไปแล้ว
พี่กิจเป็นฝ่ายจูงมือเธอ!
เธอกำลังมองกิจจาที่ดึงตนเองขึ้นรถราวกับบ้าผู้ชาย เขาช่วยเธอคาดเข็มขัด จากนั้นก็สตาร์ทรถ เหยียบคันเร่งแล้วขับออกไปทันที
ใบหน้าด้านข้างของกิจจาหล่อจัง!
ในความเป็นจริงเธอรู้สึกว่ากิจจาจัดอยู่ในประเภทของหนุ่มหล่อที่หล่อทุกองศาเลย
ณิตากำลังเท้าคาง มองกิจจาด้วยสายตาที่เร่าร้อน มองจนกิจจาหน้าแดงระเรื่อไปหมดแล้ว
“อยากกินอะไร?”
ณิตาเกือบจะพูดว่าอยากกินพี่สามคำนี้ออกไปแล้ว แต่ท้ายที่สุดสติปัญญาก็รบชนะความบ้าผู้ชายได้ เธอพูดขึ้น: “กินอะไรก็ได้”
ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ จู่ๆข้างหน้าก็มีคนโผล่มา ขวางอยู่ที่หน้ารถของกิจจาอย่างกะทันหัน กิจจาตกใจรีบเหยียบเบรกเอาไว้ เสียงแหลมแสบหูของล้อรถที่เสียดสีไปกับพื้นถนนอัดแน่นอยู่ในแก้วหูของทุกคนทันที
