ลมหายใจของกาต์ถี่ขึ้นมา เขากอดไอราแน่นในทันที อดกลั้นความรู้สึกของตนเองอย่างที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เอ่ยด้วยเสียงในลำคอที่แหบพร่าว่า “เธอกัดมั่วซั่วอีก ฉันไม่กล้ารับประกันแล้วจริงๆว่าจะเอาคืนเข้าหอของเรามาทำล่วงหน้าหรือเปล่า”
ไอราอายจนหน้าแดงก่ำ เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตนเองจะบังเอิญขนาดนั้นกัดไปโดนจุดนั้นเข้า
แต่คิดถึงว่าทุกครั้งกานต์ต่างก็อดกลั้นตนเองเอาไว้ ดูเหมือนมีความปรารถนาต่อตนเอง แต่กลับไม่ได้แตะต้องเธอ ไอราก็เลยเอ่ยถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจว่า “คุณไม่ชอบแตะต้องฉันใช่หรือเปล่า?”
กานต์นิ่งอึ้งไปในทันที
นี่คือคำถามอะไร?
ยั่วเขา?
“ไอรา เธอยังกล้าสุมไฟใช่หรือเปล่า? คิดว่าฉันไม่มีทางลงโทษประหารเธอตรงนี้จริงๆ?”
ในขณะที่พูดเขาก็ยืดตัวตรงขึ้นมาให้แนบชิดขึ้น ความแข็งแกร่งและตั้งตรงของบางส่วนทำให้ไอราหน้าแดงจนแทบจะมีเลือดหยดออกมาในทันที เธอรีบก้มศีรษะลง เอ่ยถามเบาๆว่า “งั้นคุณทุกครั้งต่างก็ไม่แตะต้องฉัน ฉันยังนึกว่า…”
กานต์อดไม่ได้ที่จะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“หัวหน้าสั่งสอนพวกเรา ความเสน่หาที่ไม่ได้มีการแต่งงานเป็นเป้าหมายล้วนอยู่ในการไม่ให้เกียรติผู้หญิง จะยังไงต้องถือใบรับรองเข้าตำแหน่งถึงจะได้ อีกทั้งเธอเป็นแก้วตาดวงใจของคุณอากับคุณน้า ฉันไม่อยากทำให้เธอน้อยใจหรอก”
ใจของไอราร้อนระอุขึ้นมาในทันที
“ฉันก็รู้ว่าสายตาฉันไม่เลว ดูผู้ชายที่ฉันหาอบอุ่นใจขนาดนี้ดีขนาดนี้ ฉันมองคนขาดจริงๆ”
ไอราชมตัวเอง
กานต์หัวเราะพร้อมกับเอ่ย “อืม สายตาเธอดีที่สุดแล้ว ผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกก็ยังถูกเธอมองเข้าตา”
“นั่นสิ”
ไอราพูดจบถึงรู้สึกว่ากานต์เมื่อกี้ดูเหมือนจะชมตัวเอง?
เป็นพวกหยิ่งผยองอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ แต่ว่าเธอชอบ！
ไอราดึงคอเสื้อของกานต์ เอ่ยเบาๆว่า “ที่จริงแล้วชมพูดีมากนะ”
“อืม”
กานต์พยักหน้า
สำหรับชมพูเขารู้ดีกว่าใคร เป็นเด็กสาวที่ดีคนหนึ่งจริงๆ แต่อย่างไรเขาก็ไม่มีความรู้สึกกับเธอ
ไอราได้ยินว่าเขาคิดไม่ถึงว่าจะเห็นด้วย อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามอย่างวิตก “งั้นทำไมคุณไม่ชอบเธอ?”
“ความรู้สึกของแบบนี้ต้องดูวาสนา อีกทั้งบางคนก็ไม่แน่ว่าจะเหมือนเธอ”
“หมายความว่าอะไร?”
ไอรารู้สึกได้ตามสัญชาตญาณว่าในคำพูดของกานต์มีความหมายแฝง เธออยากเงยหน้าไปมองดวงตาของกานต์แวบหนึ่ง กลับถูกกานต์กดเอาไว้ที่บนหน้าอก เอ่ยขึ้นเบาๆว่า “ถึงอย่างไรก็ไม่มีหญิงสาวคนไหนอีกที่เพื่อจะตามจีบคนตามฉันไปถึงห้องน้ำชาย”
ได้ยินกานต์เอ่ยถึงเรื่องน่าขายหน้าเมื่อก่อนอีกครั้ง ไอราแทบอยากจะหารอยตะเข็บบนพื้นมุดเข้าไป
“กานต์ มุกนี้ผ่านไปไม่ได้แล้วใช่ไหม?”
“ฮ่าๆ”
กานต์หัวเราะขึ้นมาในทันที
เขาพบว่าขอเพียงแค่เปิดใจรับไอรา สาวน้อยคนนี้ก็น่ารักดีเหมือนกัน
“ไปเถอะ ไปหานะโม”
“ไม่ควรจะเป็นไปหาชมพูหรอ?”
ไอราชะงักเล็กน้อย
กานต์เอ่ยขึ้นเบาๆว่า “นั่นเป็นเรื่องของพวกเธอผู้หญิง เธอไปพูดเถอะ ฉันไปพูดคุยกับนะโม ถึงอย่างไรฉันก็เป็นคนที่มีเมียแล้ว ฉันต้องรู้จักหลีกเลี่ยงความน่าสงสัยใช่หรือเปล่า?”
“ถือว่าคุณรู้จักกาลเทศะ！กานต์ ฉันจะบอกคุณให้ หากคุณกล้าแอบกินที่ด้านนอกลับหลังฉัน ฉันรับประกันว่าจะฆ่าน้องช้างของคุณ”
ได้ยินคำขู่ของไอรา กานต์หัวเราะเบาๆพร้อมกับเอ่ย “ ชาตินี้ฉันมีชีวิตอยู่ก็คือคนของเธอ ตายก็เป็นผีของเธอ”
“อี๋ คลื่นไส้”
ไอราผลักกานต์ออกในทันที
ก่อนหน้านี้จากที่ไม่รู้ว่ากานต์พูดคำหวานออกมาได้ง่ายๆ ตอนนี้ดูเหมือนตนเองดูท่าจะไม่ใช่คู่ต่อกรของเขา
ทั้งสองคนทะเลาะแกล้งกันหัวเราะคิกคักไปยังโรงพยาบาลทหาร
นะโมนั่งอยู่บนระเบียงทางเดิน ภายในห้องผู้ป่วยเงียบมาก ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าชมพูทำอะไรอยู่ นะโมตั้งใจจะเข้าไปดูสักหน่อย กลับก็กลัวจะทำให้ชมพูไม่พอใจอีก
ในเวลานี้กานต์กับไอราก็มาถึง
นะโมไม่เคยมีความรู้สึกที่เห็นกานต์และไอราแล้วสับสนขนาดนี้มาก่อน
เขาอ้าปากเล็กน้อย สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแต่ก้มศีรษะลงนิ่งเงียบ
กานต์รู้ นะโมกำลังโทษเขาอยู่！
ถึงขั้นค่อนข้างโกรธไปถึงไอราด้วยแล้ว
“แกตามฉันมา！”
กานต์พูดจบก็หมุนตัวเดินไปทางสวนดอกไม้
นะโมกลับมองดูไอราด้วยความลังเลเล็กน้อย
กานต์เห็นเขาเตรียมการป้องกันไอราเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะโมโห กระชากคอเสื้อของนะโมเอาไว้พร้อมกับเอ่ยขึ้นในทันทีว่า “แกคิดว่าผู้หญิงของฉันจะทำอะไรกับชมพู? ในใจของแก ไอราเป็นคนยังไง? หา? ฉันว่าแกถูกความรักทำให้เสียสติไปหมดแล้ว！”
นะโมถูกคำพูดนี้ของกานต์ด่าจนหน้าชา คิดถึงนิสัยที่ตรงไปตรงมาไม่มีเล่ห์เหลี่ยมของไอราขึ้นมา ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นอย่างละอายใจว่า “ลูกพี่ ขอโทษครับ ฉันเพียงแต่…”
“เอาล่ะ ฉันรู้ความหมายของนาย รีบไปเถอะ ฉันรับประกันว่านายกลับมาชมพูยังคงมีชีวิตชีวาอยู่”
ตัวไอราเองก็เป็นคนชีวิตรันทดที่ตามจีบกานต์มาตั้งหลายปีขนาดนั้น เป็นธรรมดาที่จะรู้ความทุกข์ภายในใจของนะโม
ความรู้สึกที่เห็นคนที่อยู่ในใจได้รับบาดเจ็บทุกข์ทรมานแบบนั้นคนที่ไม่เจอกับตัวไม่มีทางเข้าใจได้ และเธอก็เข้าใจความรู้สึกแบบนี้ที่สุดพอดี
ดังนั้นโทษนะโมหรอ?
ในขอบเขตของความรู้สึกยากมากที่จะพูดออกมาว่าใครถูกใครผิดได้ ทุกคนก็แค่ดิ้นรน พยายามเพื่อคนรักที่อยู่ในใจก็เท่านั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่าปัญหาของวิธีการที่เปิดเผยหรือไม่เปิดเผย
แต่ทุกคนเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ความรักจะทำให้คนเปลี่ยนไปจนไม่เหลือเค้าเดิม ความกังวลที่นะโมมีทั้งหมดสามารถเข้าใจได้
ได้รับการรับประกันเช่นนี้จากไอรา นะโมก็ตามกานต์ไป และไอราก็เคาะประตูห้องผู้ป่วย ด้านในกลับไม่มีเสียงใดๆสะท้อนออกมา
“ชมพู เธออยู่ไหม?”
ไอราเอ่ยถามอย่างไม่วางใจ ทว่าด้านในก็ยังคงไม่มีเสียง
คิดถึงสถานการณ์ที่กานต์ค้นหาเจอในบ้านของชมพู ในใจของเธอก็รู้สึกไม่ค่อยสงบ ตบตีบานประตูด้วยความรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ไอรารอไม่ไหวแล้ว ถอยหลังออกไปสองก้าว ใช้แรงทั้งหมดถีบไปหนึ่งที ประตูห้องก็ถูกถีบจนเปิดออกในทันที
และชมพูในเวลานี้กำลังยืนอยู่บนระเบียง คิดจะกระโดดลงไปด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างเหม่อลอย
“ชมพู！กานต์มาแล้ว！”
ไอราตกใจจนเหงื่อออก ตะโกนชื่อกานต์ออกมาโดยจิตใต้สำนึกในทันที
ชมพูราวกับอยู่ๆได้สติขึ้นมาก็ไม่ปาน หันกลับมาอย่างกะทันหัน ดวงตาที่เลื่อนลอยนั่นยังไม่ได้ฟื้นตัวโดยสมบูรณ์ กลับมองเห็นไอราแล้ว
“พี่กานต์อยู่ไหน?”
“เขาอยู่บนระเบียงทางเดิน เท้าแพลงแล้ว เธอรีบมาดูหน่อย”
ในเวลานี้ไอราไม่กล้ายั่วชมพูเลยแม้แต่น้อย
เธอดูออก อารมณ์ของชมพูในตอนนี้ไม่มั่นคงเป็นอย่างมาก ถึงขั้นมีความเป็นไปได้อย่างมากว่าถูกสะกดจิตแล้ว หากไม่ใช่ความรู้สึกที่เธอมีต่อกานต์นั้นลึกซึ้ง เสียงตะโกนของไอราเมื่อสักครู่นี้ก็ไม่แน่ว่าจะหยุดยั้งชมพูเอาไว้ได้
พอคิดถึงชมพูจะกระโดดลงไปจากที่นี่เมื่อสักครู่นี้ขึ้นมา ทั่วทั้งตัวของไอราก็มีเหงื่อผุดออกมาตลอด
ที่นี่คือชั้นสามสิบสามเลยนะ
คนหากร่วงลงไปจะยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกหรอ?
เป็นใครกันแน่ที่จะให้ชมพูตายให้ได้?
กานต์ไม่ใช่ว่าทำลายเว็บไซต์ของฝ่ายตรงข้ามแล้วหรอ? ทำไมชมพูยังจะติดกับอยู่อีก?
คำถามมากมายผุดขึ้นมาในสมองของไอรา เธอกลับทำได้เพียงคิดหาวิธีดีๆในยามคับขันหลอกชมพูลงมาจากระเบียงก่อนค่อยว่ากันแล้ว
