ดวงตาของรมิดาก็มีความโกรธแค้น เพียงแต่ว่ามีสติกว่า มองดูผู้ชายทั้งสามในบ้าน ถามกานต์ด้วยการจ้องหน้าอย่างเย็นชาว่า “เป็นเพราะว่าเธอบริจาคไตให้กับนายหนึ่งข้าง นายถึงยอมรับเธอสินะ？”
ผู้เป็นแม่เท่านั้นที่เข้าอกเข้าใจลูกสาว
ไอราตัดสินใจทำแบบนี้ด้วยตัวเอง ซึ่งไม่ต้องการให้กานต์รับรู้ แน่นอนเป็นเพราะว่าไม่อยากเอาบุญคุณนี้มาผูกมัดกานต์ชั่วชีวิต ที่เธอต้องการคือความรักล้วนๆ
เพราะฉะนั้น ตอนนี้กานต์รับรู้แล้ว ยังขอแต่งงานกับไอราอีกด้วย รมิดาไม่สบายใจอย่างมาก
ด้านหนึ่งคือเอ็นดูความโง่เขลาของลูกสาว อีกด้านคือถูกความกล้าหาญที่ไม่เกรงกลัวสิ่งใดของลูกสาวทำให้ตาค้างไปเลย
เธอเคยเห็นผู้หญิงที่ทำ เพื่อความรักจนไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น แต่ว่ากลับคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับลูกสาวของตัวเอง กานต์นิ่งไปแป๊บนึง รู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเองมีอันตรายอยู่รอบด้าน เขาพูดอะไรผิดปุ๊บ นึกจุดจบออกมาได้อย่างแน่นอน เพียงแต่ว่าเขาก็พูดตามความจริงว่า “ใช่ครับ เป็นเพราะว่าผมรับรู้เรื่องนี้ ถึงรู้สึกตกใจและซาบซึ้งผู้หญิงคนหนึ่งสามารถรักผมจนไม่หวงแม้แต่ชีวิตตัวเอง ถ้าผมพลาดผู้หญิงแบบนี้ไป ถ้าอย่างนั้น จะเป็นความเสียใจของผมไปตลอดชีวิต”
“เพราะฉะนั้น ที่นายมีต่อเธอคือความซาบซึ้ง？ซึ่งไม่ใช่ความรัก”
แววตาของรมิดาเข้มงวดมากขึ้น
“กานต์ ลูกสาวของฉันไม่เคยต้องกลัวเลยว่าหาผู้ชายไม่ได้ ถ้าไม่ได้เป็นเพราะความรักแล้วมาแต่งงานกับเธอ งั้นก็ไสหัวไปเลย ต่อให้เธอเอาไตหนึ่งข้างให้กับนายก็ตาม งั้นก็ถือว่าเป็นบุญคุณระหว่างตระกูลโตเล็กกับพวกเราก็แล้วกันนะ”
“ไม่ ผมไม่ไป”
กานต์ตื่นตกใจอย่างกะทันหัน
เขามองดูรมิดากับอรรณพ และพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “คุณอาครับ คุณน้าครับ ผมรู้ว่าพวกท่านคิดยังไง และรู้ว่าไอราคิดยังไง ผมยอมรับว่าเป็นเพราะผมช๊อกกับเรื่องนี้จริงๆ เพราะฉะนั้นซาบซึ้งมาตั้งนานแล้ว แต่ว่าใครพูดล่ะว่าความซาบซึ้งไม่ใช่ความรักอีกรูปแบบนึง ？เพราะเรื่องนี้ผมนึกถึงในอดีต ผมพบว่าในรอบตัวผมนอกจากผมสามารถยอมรับไอรากับชมพูได้แล้ว ถึงกับไม่ยอมรับผู้หญิงคนไหนอยู่ข้าง กายผมเลยแม้แต่คนเดียว ผมเข้าใจดีความรักที่ผมมีต่อชมพูไม่ใช่ความรัก แต่เป็นความผูกพันเหมือนญาติพี่น้อง แต่ว่าสำหรับไอราแล้ว ตื่นเต้น
วูบวาม และหวังอยากจะใช้ชีวิตกับเธอไปตลอดชีวิต ผมไม่รู้ว่านี่เป็นความรักรึเปล่า แต่ว่ามันเป็นลม เป็นอากาศเป็นน้ำ หลายปีมานี้ค่อยๆซึม เข้ามาในใจของผมแบบทีละนิดๆ แบ่งแยกไม่ได้และขาดแคลนไม่ได้”
รมิดาขมวดคิ้วซึ่งไม่พูดไม่จา
เธอมองดูดวงตาของกานต์อย่างละเอียด พบว่าแววตาของเขาสว่างไสว
คนคนนึงโกหกหรือไม่ ดวงตาของคนนั้นสามารถแสดงออกมาได้ดีที่สุด
ถึงแม้กานต์อยู่ในค่ายทหารมาตั้งหลายปีก็ตาม แต่ว่าสำหรับเธอแล้วยังคงเป็นหนุ่มน้อยคนหนึ่ง
รมิดาถอนหายใจเบาๆ ลุกขึ้นมาทันทีแล้วพูดว่า “กานต์ นายร้องขอจะแต่งงานกับไอรา เกรงว่าพูดปากเปล่าๆ คงไม่ได้หรอกนะ”
“ไม่ว่าผลลงโทษจะเป็นยังไงก็ตาม ขอแค่ท่านทั้งสองหายโมโหก็พอแล้วครับ บ้านเราก็มีเจ้าหญิงหนึ่งคน แน่นอนว่าเข้าใจอารมณ์ที่พ่อแม่และพี่น้องที่รักและเอ็นดูเจ้าหญิงอยู่แล้วครับ ถ้าหากกมลบริจาคไตหนึ่งข้าง เพื่อผู้ชายคนหนึ่ง คาดว่าผมก็คงเอาชีวิตฝ่ายตรงข้ามเหมือนกัน เพราะฉะน้ันเอาใจเค้ามาใส่ใจเรา อารมณ์ของท่านทั้งสองกับน้องชายทั้งสองผมเข้าใจดีครับ ขอแค่ผมยังมีลมหายใจ และยังมีชีวิตอยู่ ชีวิตที่เหลืออยู่ของผมล้วนเป็นของไอราครับ ผมยังตายไม่ได้ อย่างน้อยจะตายต่อหน้าเธอไม่ได้”
กานต์พูดอย่างสง่าผ่าเผย และถอดเสื้อออกมาทันที
รมิดารีบเดินเข้าไป และปิดตาของโอลี่เอาไว้ทันที พูดเสียงต่ำว่า “ตามแม่ออกไป ที่นี่ไม่เหมาะสมที่จะให้ลูกเห็น” โอลี่ประหลาดใจกับการที่ไอราเข้าไปในอันตราย แต่ก็เป็นห่วงกานต์ด้วย
“แม่คะ พ่อกับน้องกะจะทำกับพี่กานต์ยังไงคะ？”
“ไม่เกี่ยวกับลูก ถ้าเขาอยากแต่งงานกับไอรา ภัยพิบัตครั้งนี้ เขาต้องผ่านมันไปเอง ไม่อย่างนั้นพ่อและน้องๆไม่สบายใจแน่ๆ ไตข้างหนึ่งเชียวนะ ลูกเอ๋ย นั่นคือความเสี่ยงอะไรลูกเข้าใจรึเปล่า？”
พูดจบ รมิดาลากตัวโอลี่ออกไปโดยตรง
กานต์ในตอนนี้ก็ได้ถอดเสื้อข้างบนออกไปหมดแล้วและคุกเข่าต่อหน้าอรรณพอยู่
พูดความจริง อรรณพโมโหกานต์จริงๆ แทบอยากจะฆ่าไอเด็กบ้าคนนี้ไปเลย แต่ว่าลูกสาวบริจาคไตข้างหนึ่งให้กับไอ้เด็กบ้าคนนี้ ความรักที่เธอ มีต่อกานต์ทา ให้อรรณพท้งัโมโหและท้งัเอ็นดู
เห็นกานต์คุกเข่าอยู่ตรงหน้าตัวเอง หน้าตาที่เข้ามารับโทษยังคงหยิ่งยโสขนาดนั้น ทันทีนั้นความโกรธมาโดยไม่รู้ตัว “แอนดริว ไปเอาไม่เรียวฉันมา”
“ครับผม”
แอนดริวพูดจบก็วิ่งออกไปเลย
แมทธิวไม่พูด ยืนมองดูกานต์อยู่ข้างๆด้วยความเฉยเมย เลื่อมใสในใจเล็กน้อย
ผู้ชายคนนี้เหมือนมีสิทธ์มีเป็นพี่เขยของตัวเองอยู่นะ แค่อำนาจนี้ และความกล้าหาญเช่นนี้ยังมีคำพูดของเมื่อกี้อีก ก็สามารถเห็นนิสัยของเขาแล้ว สามารถมองปัญหาในมุมมองของพ่อตาและแม่ยาย อีกทั้งยอมรับความโกรธของพ่อเป็นคนที่มีความรับผิดชอบ
ไม่นาน แอนดริวก็เอาไม้เรียวมาแล้ว
อรรณพตีพื้นแรงๆหนึ่งครั้ง แล้วพูดว่า “กานต์ นายคิดดีแล้วเหรอ ทนรับความโกรธของฉันได้จริงๆใช่หรือไม่”
“คุณอา เชิญเลยครับ”
กานต์พูดอย่างชิวๆ
อรรณพยกไม้เรียวขึ้นมาด้วยความโมโห และตีลงไปที่แผ่นหลังของกานต์
ไม้เรียวมาพร้อมกับเสียงลม กานต์ไม่หลบหนีทนรับไว้แบบดื้อๆ ตามมาด้วยความเจ็บแสบ เขากัดฟันทนอย่างไร้เสียงสักคำแอนดริวขมวดคิ้ว เล็กน้อยแมทธิว ไม่ออกเสียง
อรรณพขยบัไม้เรียวไปที่กานต์อีกครั้ง
เขามีขอบเขตอยู่บ้างแหละ ถึงแม้เห็นแล้วจะดูโหดไปบ้าง แต่ว่าใช้แรงอย่างเหมาะสม ไม่อย่างนั้นตีกานต์จนพิการไปแล้วจริงๆ คาดว่าไอราก็ ต้องตายเพราะความรักอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นเสียลูกสาวเพราะไอ้เด็กบ้าคนนี้ก็ไม่คุ้มเสียแล้ว
อรรณพตีกานต์ทั้งหมดสี่สิบครั้ง ตีจนผิวหนังของกานต์แตก เลือดสดไหลออกมา ในบ้านมีกลิ่นเลือดโชยออกมา
ตั้งแต่ต้นจนจบการต์ไม่ออกเสียงเลยซักคำ เพียงแค่สีหน้าขาวซีด เหงื่อบนหน้าผากตกลงมาที่พื้นแบบทีละหยดๆ รวมเป็นแม่น้ำลำธารเล็กๆและซึมอยู่ที่พื้น
แมทธิวแสดงสีหน้าออกมาบ้าง มีความเลื่อมใสศรัทธาเล็กน้อย เขาแอบหยิบมือถือออกมาถ่ายรูปหลายรูป จากนั้นส่งให้กับไอราอย่างเร่งด่วน
“พี่ครับ ขืนพี่ยังไม่มาอีกแล้วละก็ ผู้ชายของพี่ก็จะถูกพ่อตีตายไปแล้ว”
ไอยราตอนนี้ค่อยไปฟื้นขึ้นมาแล้ว รู้สึกปวดหัวเล็กน้อย ก็ได้ยินเสียงข้อความที่โดดเด่น นั่นคือสิ่งที่เธอตั้งค่าเพื่อคนในครอบครัว ไอราเปิดออกมาดูปุ๊บ จู่ๆถูกกรูปถ่ายทำให้ตาค้างทันที
บ้าบออะไรกันเนี่ย？
ทำไมกานต์ถึงอยู่ตรงหน้าพ่อ？
ไม้เรียวในมือของพ่อคืออะไรกันแน่？
เธอรีบกดเบอร์โทรศัพท์ของอรรณพอย่างเร่งด่วน
ขณะที่อรรณพเห็นสายที่โทรเข้ามาเป็นไอราก็จ้องหน้าแมทธิว แบบดุร้าย
“นายว่างมากรึไง นายอยู่ฝั่งใครฮะ？”
แมทธิวพูดแบบจิ๊กโก๋ว่า “ผมอยู่ข้างพี่สาวผมเท่านั้น พี่สาวผมแคร์ผู้ชายคนนี้ที่สุด พ่อจะตีเขาให้ตาย พี่สาวผมต้องสู้กับพ่อแน่ๆ ถึงเวลา นั้นบ้านต้องวุ่นวายแน่”
คำนี้ออกมาปุ๊บ ปากของอรรณพกระตุกเล็กน้อย
เขายิ่งมองกานต์ที่กำลังนั่งหลังตรงและกัดฟันไว้ยิ่งรู้สึกว่ากานต์ขวางหูขวางตาเหลือเกิน
“นายรู้สึกว่าฉันทำโทษแรงเกินไปใช่ไหม？”
“ไม่แรงครับ”
กานต์รีบเอ่ยปาก
อรรณพพูดอย่างเย็นชาว่า “ดูสิ เขาพูดเองเลยว่าไม่แรง บาดเจ็บแค่เนี้ย สำหรับคุณชายกานต์แล้วแค่ขี้ปะติ๋วเอง？ลูกสาวฉันเสียไตหนึ่งข้าง เชียวนะ”
พูดจบเขาตีไปที่กานต์อีกครั้ง
