สำหรับกานต์แล้วเรื่องนี้โจมตีเขาอย่างรุนแรง เขาถึงขั้นมีความคิดอย่างหนึ่งที่รู้สึกว่าตนเองกำลังฝันอยู่ ทั้งยังเป็นฝันร้ายด้วย
เขาหลับตาลงอย่างแน่วแน่ หวังว่าตอนที่ตนเองลืมตาขึ้นมาอีกครั้งตนเองจะยังอยู่ที่โรงพยาบาล พี่ใหญ่ของเขาก็ยังเป็นพี่ใหญ่ของเขา ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม
แต่ตอนที่กานต์ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขากลับสิ้นหวังจนถึงที่สุด
เขาอดไม่ได้ที่จะฝืนยิ้มออกมา
ตอนไหนเขาก็ไม่นึกเลยว่าต้องเชื่อเรื่องพวกนี้
ที่แท้ตอนที่คนๆหนึ่งไม่อยากยอมรับความจริงตรงหน้าอย่างสุดขีด ไม่ว่าเขาจะเคยมีตัวตนยังไง ไม่ว่าเขาจะเคยเรียนอะไรมา เนื้อแท้ในใจจะเป็นยังไง ท้ายที่สุดตนเองก็สามารถหาเหตุผลหลบหนีจนได้
แต่ตอนนี้ถึงอยากหนีก็ไม่มีที่ให้หนีแล้ว
กานต์แกะเชือกออก ลุกขึ้นเบาๆ ไม่ได้ทำให้คนอื่นๆตื่นตัว
เขาสังเกตการณ์ทั่วทั้งห้อง แทบจะไม่ขาดแคลนอะไรเลย เตรียมพร้อมเอาไว้ทุกอย่างแล้ว มองไม่ออกจริงๆว่าเป็นสถานที่ที่เอากักขัง
กานต์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้ากับความเมตตาครั้งสุดท้ายของกิจจา
เดี๋ยวนะ!
ไม่ขาดแคลนอะไรเลยงั้นเหรอ?
จู่ๆกานต์ก็เห็นคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กบนโต๊ะหนังสือ
ไม่มีใครชัดเจนในทักษะคอมพิวเตอร์ของกานต์ไปมากกว่ากิจจาอยู่แล้ว ไม่ว่ากานต์จะอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบไหน แค่ให้คอมพิวเตอร์แก่เขาสักเครื่องก็จะไม่มีเรื่องที่เขาทำไม่ได้
ถ้ากิจจามีจุดประสงค์ที่จะกักขังตนเอง ทำไมถึงต้องวางคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กเครื่องหนึ่งไว้ที่นี่ด้วย?
หรือเป็นสิ่งของที่วางประดับเอาไว้เฉยๆงั้นเหรอ?
กานต์รีบเดินเข้าไป เปิดคอมพิวเตอร์ แต่กลับพบว่าไม่มีอินเทอร์เน็ต แต่ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับกานต์อยู่แล้ว นิ้วมือเรียวยาวของเขากำลังกดอยู่บนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว ไม่นานบนหน้าจอก็มีตัวอักษรแถวหนึ่งปรากฏขึ้นมา
หาหนทางเล่นอินเทอร์เน็ต
ตัวอักษรแวบขึ้นมาสองวินาทีแล้วก็หายไป
กานต์ตะลึงเล็กน้อย
นี่กิจจาทิ้งเอาไว้งั้นเหรอ?
ดังนั้นนี่เป็นข้อความที่กิจจาให้เขาไว้เหรอ?
เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
หรือว่ากิจจาประสบปัญหาอะไรอยู่ จึงจำเป็นต้องทำเช่นนี้ใช่ไหม?
ใจของกานต์ประหม่าขึ้นมาทันที
เขากดแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว ใช้วิธีการเฉพาะตัวในที่สุดก็ต่ออินเทอร์เน็ตได้แล้ว
ในตอนนี้บนโน้ตบุ๊กปรากฏภาพออกมาอย่างกะทันหัน
กิจจานั่นเอง!
เขากำลังขับรถไปที่คฤหาสน์แห่งหนึ่ง
กานต์ขมวดคิ้วเล็กน้อย
คฤหาสน์นี้ไม่คุ้นตาเลย เหมือนเขาไม่เคยเห็นมาก่อน
ที่นี่คือที่ไหน?
กิจจามาพบใคร?
กานต์ที่กำลังมีเครื่องหมายคำถามอยู่เต็มหัว ก็เห็นกิจจาจากในวิดีโอกำลังลงจากรถที่หน้าประตูคฤหาสน์ แล้วบอดี้การ์ดด้านข้างก็เดินเข้ามาค้นตัวกิจจา
ดูแล้วกิจจาไม่พอใจมากๆ แต่ก็ไม่ได้ขัดขืน เขาแค่มองบอดี้การ์ดสองคนนั้นอย่างเย็นชา สีหน้าอึมครึมจนน่าหวาดกลัว
อีกฝ่ายค้นไม่เจออะไรบนตัวเขา นอกจากมีดผ่าตัดก็ไม่มีสิ่งอื่นแล้ว จึงรีบปล่อยเขาให้ผ่านเข้าไป
หลังจากกิจจาเข้ามาก็มีรถเก๋งสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ที่หน้าประตู
เขาขึ้นไปนั่งอย่างไม่ลังเล
มองออกเลยว่ากิจจาไม่ได้มาที่นี่เป็นครั้งแรก ดูคุ้นเคยกับการกระทำพวกนี้เป็นอย่างดี
กานต์ขมวดคิ้วมากขึ้น
เขาพอจะเข้าใจอะไรขึ้นมารางๆแล้ว แต่กลับค่อนข้างกังวล
กิจจาโดนคนขับรถพามาถึงด้านในของคฤหาสน์
ที่นี่มีการป้องกันอย่างเข้มงวด มาตรการรักษาความปลอดภัยแน่นหนาสุดๆ
กิจจาผลักประตูสีเหลืองทองเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว ก็เห็นผู้เฒ่าผมหงอกคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟา กำลังตื่นเต้นดีใจกับการมาถึงของกิจจา
หมอกิจจา ในที่สุดคุณก็มาแล้ว
ฉันไม่มาได้ไหมล่ะ? อาจารย์ฉันอยู่ไหน?
สีหน้าของกิจจาแย่มากๆ
กานต์ตกใจขึ้นมาทันที
อาจารย์?
มิลินงั้นเหรอ?
หลายปีนี้มิลินแทบจะตกอยู่ในสภาพที่ค่อยๆหลุดออกไปจากวงโคจร รวมไปถึงสุขภาพของเธอที่มีปัญหา ไม่ว่าเธอจะเคยเป็นหมอที่เก่งกาจขนาดไหน แต่เมื่อเจ็บไข้ได้ป่วยขึ้นมาเธอกลับทำอะไรไม่ได้เลย แม้แต่กิจจาลูกศิษย์ที่เธอภาคภูมิใจที่สุดก็จนปัญญาที่จะรักษาโรคมะเร็งในช่วงที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายอย่างนี้
หลายปีนี้กิจจาอยู่กับมิลินมาโดยตลอด ความรักระหว่างอาจารย์กับลูกศิษย์ของพวกเขา ยิ่งเหมือนแม่กับลูกมากขึ้นไปอีก
ตอนนี้ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะจับมิลินเอาไว้เพื่อใช้ข่มขู่กิจจางั้นเหรอ?
แววตาของกิจจาเย็นชาขึ้นเล็กน้อย
น่ารังเกียจ!
สิ่งที่เขาไม่ชอบที่สุดก็คือมีคนมาแตะต้องคนในครอบครัวของเขา คนพวกนี้ต้องตาย!
กานต์กำหมัดแน่น ได้ยินผู้เฒ่าพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มจอมปลอม หมอกิจจาอย่ารีบร้อนสิ ตอนนี้มิลินสบายดีมากๆ ฉันจะไม่ปฏิบัติกับเธออย่างขาดตกบกพร่องเด็ดขาด รอให้หมอกิจจาผ่าตัดครั้งนี้เสร็จแล้วฉันจะให้อาจารย์กับลูกศิษย์ได้เจอกันแน่นอน
งั้นเหรอ? คุณไม่ได้เอาแต่จับตาดูกานต์น้องชายของฉันด้วยเหรอ?
น้ำเสียงของกิจจาเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง แม้กานต์จะมีหน้าจอกั้นเอาไว้แต่ก็สามารถรู้สึกได้ถึงคลื่นความโกรธขนาดใหญ่ของกิจจา แต่ทว่าเขาเป็นคนที่มีความอดทนเสมอมา ถึงจะโมโหจนแทบระเบิดอยู่แล้วแต่ก็ยังคงสงบนิ่งราวกับทะเล ทำให้คนที่ได้เห็นมองไม่ออกเลย
แต่กานต์รู้ว่าเขากำลังโมโห เพราะเส้นเลือดหลังมือของกิจจาปูดออกมานิดหน่อยแล้ว
สำหรับคำถามของกิจจาผู้เฒ่าไม่ได้ประหลาดใจเลยสักนิด ยังคงยิ้มอย่างเบิกบานพูดขึ้น หมอกิจจา น้องชายคุณเป็นคนที่มีพรสวรรค์ ส่วนฉันน่ะเป็นคนที่ชื่นชมคนที่มีพรสวรรค์ ในเมื่อเขาปลดประจำการแล้ว ถ้ามาอยู่กับฉันที่นี่ฉันจะให้พื้นที่ในการเติบโตอย่างยิ่งใหญ่แก่เขาแน่นอน
คุณชายรองของตระกูลโตเล็กจำเป็นต้องได้รับพื้นที่ในการเติบโตจากคุณด้วยเหรอ? คุณมีค่าขนาดนั้นเลยหรือไง!
กิจจาตอบโต้กลับไปอย่างไม่เกรงใจเลยสักนิด ทำให้สีหน้าของผู้เฒ่าอดกลั้นเอาไม่ได้ ส่วนคนที่อยู่ข้างๆกลับเอ่ยปากขึ้นมาทันที
บังอาจ! ไม่นึกว่านายจะกล้าพูดกับท่านพลเช่นนี้ นายไม่กลัวตายอยู่ที่นี่หรือไง?
นายก็ลองดูสิ!
ความเดือดดาลของกิจจาเกินกว่าที่ท่านพลคาดการณ์เอาไว้
เขาจึงพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เรื่องน้องชายคุณช่วงนี้ฉันจะไม่แตะต้องเขาก็ได้ อีกอย่างคุณก็ปกป้องเขาอยู่ไม่ใช่เหรอ? หมอกิจจา ฉันนับถือคุณจริงๆ แค่คุณต้องการซ่อนใครสักคนเอาไว้ ต่อให้ฉันหว่านแหออกไปก็ไม่นึกเลยว่าจะหาไม่เจอ คุณคงไม่ได้ซ่อนเขาไว้ในห้องดับจิตใช่ไหม?
ฟังออกถึงการหยั่งเชิงของท่านพลกิจจาจึงยิ้มเยาะพูดขึ้น คุณคิดว่าตัวเองกำลังเล่นละครอยู่จริงๆสินะ น่าเสียดายที่เหมือนคุณจะลืมไปว่า ฉันคือคุณชายใหญ่ของตระกูลโตเล็ก ต่อให้ฉันไม่ได้เป็นหมอ ฉันก็ยังคงมีข้อได้เปรียบที่จะคุ้มครองคนในครอบครัวของฉัน กลับเป็นคุณต่างหาก ถ้าล่วงเกินฉัน หลานของคุณอาจจะไม่ได้เห็นดวงอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้ก็ได้
แค่พูดออกไป ท่านพลก็ควักปืนออกมา เล็งไปที่กิจจาทันที
หมอกิจจา เขาเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง! คุณเป็นหมอ คงจะไม่ลงมือกับเด็กหรอกใช่ไหม?
นั่นก็ไม่เสมอไป! คนในครอบครัวกับอาจารย์ของฉันเป็นขีดจำกัดของฉัน! แต่คุณไม่เพียงแต่แตะต้องอาจารย์ของฉัน กลับยังคิดจะแตะต้องน้องชายของฉันอีก คุณคิดว่าฉันมีเหตุผลอะไรที่ต้องเปลี่ยนไตให้หลานของคุณ? ยิ่งไปกว่านั้นไตที่คุณหามาได้ในตอนนี้เป็นไตที่น้องสะใภ้ของฉันต้องใช้ คุณแตะต้องคนในครอบครัวของฉันไปถึงสามคน ยังคิดจะให้ฉันผ่าตัดให้หลานของคุณอย่างดีอีกงั้นเหรอ? คุณเสียสติหรือไง?
น้อยมากที่กิจจาจะพูดกับคนแปลกหน้ายาวเหยียดขนาดนี้ แต่คำพูดพวกนี้กลับทำให้ท่านพลขมวดคิ้วแน่นขึ้นมา
หมอกิจจา ไอราไม่เปลี่ยนไตก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยที่สุดเธอยังมีไตอีกข้างที่สามารถใช้ได้ แต่หลานของฉันรอไม่ได้แล้ว เขายังอายุน้อยแค่นั้น ชีวิตของเขายังไม่ทันได้เริ่มต้นเลย ในฐานะที่คุณเป็นหมอไม่ควรจะช่วยเหลือเขาจริงๆเหรอ? อีกอย่างฉันแค่เชิญมิลินมาเป็นแขก ไม่ได้ทำให้เธอลำบากใจนี่นา ถ้าคุณไม่อยากให้ฉันแตะต้องน้องชายของคุณ ฉันไม่แตะก็ได้ แต่คุณต้องช่วยชีวิตหลานของฉัน
ท่านพลราวกับปลดปล่อยท่าทีที่นอบน้อมของตนเอง ใครที่ได้เห็นคงเวทนากันทั้งนั้น แต่กิจจากลับมองเขาอย่างเย็นชา พูดชัดถ้อยชัดคำ ฉันไม่ช่วย!
