ตอนที่ 72 ค่อยๆตกหลุมพลาง
เมื่อปาลีและดนุพลเก็บเห็ดและผักได้ตะกร้าหนึ่งแล้ว ก็ เดินทางกลับหมู่บ้านซาลา ปิยะก็ได้กลับไปพร้อมกับนิทัศน์ และบอดี้การ์ดสี่คนแล้ว
วารีกำลังนั่งอยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้านร้องห่มร้องไห้หนัก ส่วนภูผาก็ยืนดูอยู่ข้างๆราวกับต้นสน ปากประกบเรียบ ไม่ เอ่ยเสียงใดๆ แต่นิ้วมือทั้งสิบกลับกำหมัดไว้แน่นจนเส้นเอ็น แทบจะระเบิดออกมา
ไม่ต้องไปถามใครให้เสียเวลา แค่เห็นแบบนี้ปาลีก็ สามารถเข้าใจสถานการณ์ได้เป็นอย่างดีว่าเกิดอะไรขึ้น
ท่าทางนิทัศน์ไม่เคยชอบหรือพิศวาสอะไรวารีเลย ไม่งั้น คงไม่จากหมู่บ้านซาลาไปโดยที่ไม่พาวารีกลับไปด้วยหรอก ฉะนั้นเป็นต้นเหตุว่าทำไมวารีจึงร้องห่มร้องไห้หนักขนาดนี้
ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงคนไหนเจอเหตุการณ์แบบนี้ก็ยอมรับ ไม่ได้หรอก มอบทั้งกายทั้งใจให้แก่ชายอันเป็นที่รัก พอ ผู้ชายบอกไม่ต้องการก็คือจบ ก็ไม่แปลกเลยที่วารีจะร้องไห้ หนักแบบนี้
ส่วนภูผา น่าจะอาลัยอาวรณ์ไม่อยากให้ปิยะจากไป แต่ เขาเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ไม่สามารถแสดงความรู้สึกออกมา ได้เหมือนวารี บาดแผลและความเจ็บปวดในใจเขา ทําได้ แค่แอบซ่อนไว้ในก้นลึกของหัวใจ ยิ่งนานวันยิ่งลึกเข้าไป คงจะมีสักวันที่บาดแผลความเจ็บปวดเหล่านี้จะค่อยๆจางหายและลบเลือนไป หรือไม่ก็กลับกลายเป็นมากขึ้นๆจนถึง กับระเบิดล้นออกมาก็เป็นได้
ปาลีและดนุพลก็ใช้ชีวิตชาวบ้านธรรมดา สงบเงียบอยู่ที่ หมู่บ้านซาลาต่อไป
แต่ภูผาหลังจากที่ปิยะกลับไปนั้น ก็เหี่ยวแห้งใกล้เฉา ตายราวกับมะเขือที่โดนยาฆ่าแมลง วันๆเอาแต่นั่งเฝ้าคอย ชะเง้อไปยังทิศทางของเมืองAอยู่บนก้อนหินปากทางเข้า หมู่บ้าน นั่งจากเช้าจรดเย็น จากเย็นจรดเช้า เขาก็ไม่เคย ห่างจากบริเวณนั้นเลย นอกเสียจากเวลาทานอาหารสาม มื้อเขาต้องกลับไปดูแลย่าที่ตาบอดของเขา
ปาลีก็มองเห็นเหตุการณ์อยู่อีกฝั่งหนึ่ง สงสารจับใจ เด็ก หนุ่มภูผานี่ก็ไม่เลว เสียดายก็แค่ตระกูลรุณชาติของเขาไม่ดี
“ที่รัก ดูอะไรอยู่เหรอ”
ขณะเดียวกันดนุพลแบกปืนดินออกมาจากในบ้านพร้อม ทั้งโอบกอดปาลีเบาๆ
“ดูภูผาอยู่ค่ะ ” ปาลีตอบดนุพลขมวดคิ้ว ใช้มือ ประคองใบหน้าเล็กๆของปาลีหันมามองหน้าตัวเอง แล้วพูด ขึ้นด้วยอารมณ์หงุดหงิดว่า “เขามีอะไรน่ามองกว่าผมงั้นเห รอ”
ปาลียิ้ม พร้อมกับตั้งใจตอบว่า “แน่นอนค่ะ”
ดนพลได้ยินดังนั้น ตะคอกใส่ว่า “มันหล่อกว่าผมหรอ เฮ้ย ! รักสายตาของคุณมีปัญหาหรือเปล่า มันตัวดำอย่าง กับถ่าน มันจะหล่อกว่าผมได้ไง ล้อเล่นอะไรของคุณ”
ดนพลเป็นมั่นใจในรูปร่างหน้าตาของตัวเองมาตลอด ซึ่งไม่ผิดเลยที่เขาจะมีความมั่นใจเบอร์นี้ เพราะด้วยรูปร่าง สูง 185 เซนติเมตร กล้ามเนื้อผิวสีแทนอันแสนเย้ายวนชวน หลงเสน่ห์ ดวงตางดงาม คิ้วโก่งดั่งวาด หน้าตาหล่อเหลา เอาเรื่อง ครบคุณสมบัติหนุ่มหล่อขั้นเทพเลยทีเดียว
“คุณ คุณพูดแบบนี้รังเกียจหาวาว่าผมแก่แล้วใช่ไหม”
ดนุพล โกรธปาลีเป็นฟืนเป็นไฟ ผู้ชายเขาจะเกลียดมาก ถ้าได้ยินผู้หญิงที่เขารักเอ่ยปากชมผู้ชายคนอื่นหล่อหรือดู ตึกว่าตนเอง แต่ทว่า ยิ่งมองรอยยิ้มบนใบหน้าของปาลี และ คําพูดกลับทําร้ายจิตใจและความถือตนของผู้ชายคนหนึ่ง โดยไม่รู้ตัว สิ้นเสียงสุดท้ายของดนุพล ก็แบกปืนเดินก้าวๆ ยาวๆไปยังป่าใหญ่ที่อยู่ด้านหลังบ้าน
ตอนนี้ทุกวันเข้าป่าเก็บเห็ด เก็บผัก หาของป่า ได้กลาย เป็นวิชาเรียนเพิ่มเติมของปาลี
เมื่อเห็นดนพลค้อนศีรษะไม่ถกเถียงกับตัวเอง ปาลีเพิ่งจะ ฉุกคิดขึ้นได้ว่าคำพูดของตัวเองนั้นแรงเกินไป รีบวิ่งตามดน พลและแก้ตัวว่า “ดนพล ฉันไม่ได้ว่าคุณแก่ ใครบอกว่าคุณ แก่งั้นเหรอ คุณเพิ่งจะ 25 ปีเองนะ ยังหนุ่มยังแน่นต่างหาก”
สีหน้าดนุพลเรียบเฉย เดินไปข้างหน้าอย่างไร้อารมณ์ความรู้สึกใดๆ
“ดนุพล ฉันล้อเล่นนะ คุณโกรธฉันจริงๆหรอ
“ปาลีเริ่มร้อนรนใจขึ้นมา รีบคว้าและเขย่ามือซ้ายดนุพลไป มาทันที”
ดนุพลยังคงเดินไปข้างหน้า มือของปาลีก็ไม่สะบัดออก แต่จะกำมือเธอก็ไม่ทำ
เมื่อปาลีโดนดนุพลเย็นชาใส่แบบนี้ก็เริ่มตกใจกลัว แปป
เดียวน้ำตาก็ไหลร่วงลงมา สะอึกสะอื้นพูด “ดนุพล ฉันแค่ พูดไปเล่นๆ สุดหล่อในใจฉันก็มีแค่คุณคนเดียวเท่านั้น จริงๆ นะ”
ได้ยินเสียงนั้น ดนุพลหยุดฝีเท้าในทันที มองไปยังปาลี พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “ถ้าไม่อยากให้ผมโกรธคุณ ง่าย มาก เดี๋ยวคุณจะต้องทำตามที่ผมสั่งทุกอย่างนะ
“ตกลง คุณว่ามาเลยจะให้ฉันทำอะไร ฉันทำได้ทุกอย่าง เลย”
ปาลีได้ยิน ากดนุพล ก็มีท่าทางดีใจเหมือนกับเด็กๆ ทันที “คุณพูดเองนะ อย่าเสียใจหรือกลับคำทีหลังละกัน ไม่งั้นผลจะยิ่งโกรธคุณ
ดนุพลยังคงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ไม่เสียใจแน่นอนค่ะ”
บาลพยักหน้าอย่างสุดแรง
สาลนครตามผมมา
คนหลงมือของปาล์มุ่งหน้าเดินเข้าไปยังในป่าลึก รอย ธัมมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ค่อยๆปรากฏออกมาโดยที่ไม่ให้ปาลี มองเห็น ท่าทางวันนี้เขาจะได้ทำบางอย่าสมใจแล้วสินะ
