ตอนที่173 เบื้องหลังที่ไม่ซื่อตรง
เวลานี้ ในที่สุดดนุพลก็กลับมาจากซื้อโจ๊กข้างนอก เห็น ปาลีถือโทรศัพท์ด้วยความเหม่อลอย ถามด้วยความอ่อน โยนว่า “ที่รัก กำลังคิดอะไรอยู่เหรอ?”
ปาลีตกใจและดึงสติกลับมา เธอก็ยิ้มคลายคิ้วที่ขมวดและ พูดว่า “คิดถึงคุณไง ! ”
แม้ว่าเรื่องของรฐายังแก้ไม่เสร็จ แต่ธัญญาได้พูดไว้แล้ว ว่าเขาจะช่วยจัดการ ยังไงก็จัดการได้อย่างแน่นอน เธอเชื่อ ใจเขา ไม่มีเหตุผลใดที่จะไม่เชื่อ
ดังนั้น จิตใจของปาลีดีขึ้นมาก อดไม่ได้ที่จะเล่นกับดนุพล
“ นี่ ไม่เจอแปบเดียวปากมันลิ้นลื่นเลยนะพูดจาไหลลื่นนะ คุณ”
ดนุพลบีบไปที่จมูกของปาลีด้วยความรัก และเอาโจ๊กที่ รสชาติไม่ต่างกันมากมาสิบแบบจัดวางไว้ข้างหน้าของปาลี
สบายใจแล้ว อาหารก็มีแล้ว ปาลีตั้งหน้าตั้งตากินอย่างมี ความสุข เธอท่าทางน่าจะหิวจริงๆ
เห็นปาลีกินอย่างมีความสุข ดนุพลก็ดีใจ ทันใดนั้น จิตใต้สํานึกก็ถามขึ้นมาว่า”ที่รัก ก่อนหน้านี้เธอมีอะไรจะบอก ฉัน เป็นเรื่องอะไรเหรอ?”
ตอนนั้นปาลีพูดประโยคนั้นมาด้วยความจริงจังและเด็ด เดี่ยวจนทำให้เขาตกใจ ดังนั้นตอนนี้เขาอดไม่ได้ที่จะอยาก รู้
ปาลีมือสั่น ค่อย ๆ ขดขนตาที่ยาวลง
ตอนนั้นเธอรู้สึกสิ้นหวังจริงๆ อยากสารภาพเรื่องที่รฐาทำ กับเธอที่สุด แต่ตอนนี้ เธอมีธัญญาเป็นความหวังแล้ว เธอจะ กล้าพูออกมาได้ยังไง
นิ่งไปสักพัก ปาลีก็พูดด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตนว่า “ก็ ธัญญา เขาจะมาจีนเพราะเป็นเพื่อนกันพวกเราเลยต้องเจอ กันสักรอบ ดนุพล คุณจะโกรธไหม? ”
“เพราะเรื่องนี้?”
ดนุพลสายหัวและยิ้มเบาเบาก่อนจะพูดว่า “ผมจะทะเลาะ ตบตีหึงหวงเพราะสาวประเภทสองได้ยังไง !
ในขณะที่พูด ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะเงียบไปสักพัก
พอปาลีได้ฟังทันใดนั้นก็เงยหน้าขึ้น ด้วยความโกรธและ พูดว่า “ดนุพล คุณก็เป็นพวกชอบดูถูกด้วยหรอ สาวประเภท สองแล้วทำไมเหรอ สาวประเภทสองก็เป็นคน และธัญญาก็ เป็นคนที่ดีมามากด้วย
“เหอะ ผมไม่ได้หมายความอย่านั้น”
ดนุพลยกมือขึ้นเพื่อยอมจำนน แล้วพูดอีกว่า “เพื่อแสดง ว่าเคารพเขา ถึงเวลาที่พวกเธอเจอกัน ผมจะแทรกอยู่ตรง กลางจับตามองเขาทำให้เขารู้ว่า จริงๆแล้วผมมองเขาเป็น ผู้ชายคนหนึ่งที่เหมือนศัตรูของผม ”
“ดนพล ! ”
ปาลีหมดคำจะพูด หยิบหมอนที่อยู่บนหัวเตียงขึ้นมาตีเข้า กับดนุพลที่ยิ้มเยาะเย้ยอยู่
ในเวลาเดียวกัน ในห้องผู้ป่วยหนักอีกห้อง !
หญิงวัยกลางคนที่รูปร่างสะสวย ตาทั้งสองที่ปิดอยู่ นอน ตรงอยู่บนเตียงผู้ป่วยสีขาวราวกับหิมะ ใบหน้าของเธอมี ความงดงาม สวยงามชวนมอง แต่ด้วยอายุของเธอทำให้ ผิวหนังของเธอทิ้งริ้วรอยไว้ สีผิวของเธอขาวเป็นยองใย ขาวจนไม่มีรอยเส้นเลือด ถ้าไม่ใช้เพราะทรวงอกของเธอ กําลังหายใจอยู่เล็กน้อย คุณอาจจะคิดว่าเธอเป็นคนตาย
ในเวลานี้ นัฐพงษ์ที่หน้าระทมทุกข์นั่งข้างข้างหัวเตียง ของหญิงสาว เขาใช้มือจับไปที่มือและลูบเบาเบา และพูด เบาเบาไปด้วยว่า “แม่ วันนี้เขามาที่โรงพยาบาลของลูก อีกแล้ว ทำยังไงดี ยิ่งเข้าใกล้เธอ ยิ่งเข้าใจมากขึ้น ผมยิ่ง ควบคุมตัวเองไม่ได้ สองสามวันมานี้ ผมมักจะพูดกับใจตัว เองว่า ผมไม่สามารถทำผิดกับดนุพลได้ เพราะยังไงเขาก็ เห็นผมเป็นน้องชาย แต่ …..ผมยิ่งควบคุมตัวเองไม่ได้
นัฐพงษ์ปล่อยมือซ้ายของแม่ แล้วจับไปที่มือขวา ลบด้วยความอ่อนโยน ไม่นานก็พูดต่อว่า”พวกเขาปลายเดือน นี้ก็จะจัดงานแต่งแล้ว แม่ บอกผมทีว่าตกลงผมต้องถอน ตัวใช่ไหม? ถ้าพลาดไปแล้ว ทั้งชีวิตนี้ก็จะไม่มีโอกาสอีก แล้ว……..
นัฐพงษ์ยังคงพูดอยู่คนเดียว ในปีนี้เสียงหัวใจของเขาก็ พูดด้วยเสียงเงียบเงียบกับผู้หญิงคนนี้ ก็เหมือนแม่ที่เป็น เจ้าหญิงนิทราพูด ผ่านมาหลายปีแล้ว จนกลายเป็นความ เคยชิน
“แม่ ถ้าแม่ตื่นมา แม่คงบอกผมได้ว่าควรทำยังไง ปล่อยไป หรือแย่งชิง?”
นัฐพงษ์หลังจากที่นวดทั้งตัวให้แม่ ก็เดินไปที่หน้าต่าง ฝุ่น เข้าตาเล็กน้อย เหม่อมองไปที่วิวข้างนอก
นานมากแล้ว นัฐพงษ์ดึงผ้าม้านขึ้น และเดินไปที่ห้องคุณ หมอ เดินผ่านไปครึ่งประตู เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจาก กระเป๋าเสื้อ และโทรหาเบอร์ที่ไม่ได้โทรเป็นเวลานาน
“ฮัลโหล ไม่ได้ติดต่อกันนาน ทำไมอยู่ดีดีถึงโทรหาฉันเห รอ?”
เมื่อโทรศัพท์ถูกรับ คนที่รับเป็นเสียงของผู้หญิงเสียงอ่อน หวานสวยสดงดงาม
นัฐพงษ์ยิ้มมุมปากอย่างแปลกประหลาด ไม่ได้แม้แต่ ทักทายหรือถามสารทุกข์สกดิบ พดขวานผ่าซากไปว่า “โสดนุพลจะแต่งงานแล้ว
คนรับโทรศัพท์ ได้ยินแบบนั้นก็เงียบไปสักพัก ผู้หญิงคน นั้นเหมือนถูกข่าวที่ได้ยินทำให้ตกตะลึง ผ่านไปเป็นเวลา นาน เสียงที่สั่นก็ตอบกับมาว่า”กับใคร?”
