ตอนที่219 ต้องการแค่คุณคนเดียว
“คู่ควร คุณคู่ควรกว่าคนไหนๆ ! ” 11
ภูผาพยักหน้าด้วยความจริงจัง เขาใช้มือที่สั่นทั้งสองของ โอบกอดปิยะ ความรู้สึกนี้ทำให้เขาตื่นเต้นจนเสียงสั่นไป หมดแล้ว
“คนโง่ คณไอคนโง่…..
ปิยะอดไม่ได้ที่จะร้องไห้โฮออกมา สวรรค์ยังไม่ทอดทิ้ง เธอ ในตอนที่เธอไม่มีใครมาช่วยในตอนที่เธอเจ็บปวดและ ทรมานมากๆยังมีคนๆหนึ่งแอบเฝ้ามองและปกป้องรักษาเธอ อยู่
ในคืนนี้ ปิยะและภูผากอดกันนั่งบนม้านั่งไม้ยาวที่อยู่ ชานเมือง ไม่มีอารมณ์ที่เร่าร้อนหรือความต้องการอะไรทั้ง นั้น มีเพียงหัวใจสองด้วยที่ไม่ได้พบกันนานเท่านั้นที่ให้ ความอบอุ่นซึ่งกันและกัน
ภูผาพูดคุยกับปิยะเยอะมาก พูดถึงความคิดถึงของเขาที่มี ให้ปิยะครึ่งปีมานี้ พูดถึงความงงงวยและเป็นทุกข์หลังจากที่ คุณย่าจากไป เขาพูดว่าเพื่อที่จะเข้ามาอยู่ในเมืองเขาตั้งใจ ที่จะเปลี่ยนชื่อตามบัตรประชาชนใหม่ และชื่อจริงใหม่ของ เขาคือ ปิยะพงศ์
ปิยะตั้งใจฟังอย่านิ่งเงียบมีบางครั้งถามเขาเป็นครั้งคราว
ทั้งสองคนเหมือนคู่รักที่เงียบสงบ เพียงแค่ตอนที่ภูผาพูดว่าเขาเปลี่ยนชื่อเป็นปิยะพงศ์ ปิยะก็รู้สึกตื้นตันและร้องไห้ออก มาทันที
หลิว คือนามสกุลของภูผา และ หลิน คือนามสกุลของปิยะ ภูผาเอานามสกุลของเธอมาเป็นชื่อ ความรักที่แท้จริงเป็น มากกว่าคําพูดมากมาย
ความรักที่ปราศจากความปรารถนาคือความบริสุทธิ์ที่สุด ในคืนนี้ ความรู้สึกระหว่างปิยะและปิยะพงศ์ มีการเติบโต อย่างรวดเร็วเป็นประวัติการณ์ และมีคุณภาพแบบก้าว กระโดดอย่างแน่นอนตาที่กำลังมองแสงของท้องฟ้าที่มืด สลัว ปิยะพงศ์อดไม่ได้ที่จะพูดกับปิยะว่า “ไปกับผม ได้ ไหม? แม้ว่าผมจะไม่มีเงิน แต่ผมให้รักที่สมบูรณ์แบบกับคุณ ได้ จะไม่ทำคุณรู้สึกน้อยใจเด็ดขาด ”.
และนี้คือเรื่องที่นิทัศน์ให้ไม่ได้พอดีแต่เธอยังคงสายหัว ไปมาและพูดว่า “ขอบคุณความมีน้ำใจของเธอ แต่ว่าฉันคง รับไว้ไม่ได้ แน่นอนว่านิทัศน์ไม่ใช่ผู้ชายที่ดี แต่ปฏิเสธไม่ ได้ว่าเขาเป็นคนผู้ชายที่มีความสามารถ น้องชายของฉัน ที่ป่วยเป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวทรุดโทรมอย่าหนัก และ เขาต้องผ่านการผ่าตัดปลูกถ่ายไขกระดูกแต่เขายังไม่พบผู้ สมัครที่เหมาะสมและไขกระดูกของฉันไม่เหมาะสำหรับเขา การรักษาในโรงพยาบาลแบบนี้มีค่าใช้จ่ายสูง ถ้าไม่ได้การ สนับสนุนของนิทัศน์ น้องชายของฉันก็แค่รอเวลาที่จะไม่มี ลมหายใจ ดังนั้น ฉันไม่สามารถเห็นแก่ตัวเพื่อความรักของ ตัวเองและทอดทิ้งน้องชายของฉันไปได้ ปีนี้เขาเพิ่งจะอายุ สิบห้าปี ชีวิตของเขายังมีทางเดินได้อีกไกล ฉันต้องช่วย เขา ฉันจําเป็นต้องช่วยเขา แม้ว่ามันจะรั้งชีวิตที่มีความสุขของฉัน
ความเศร้าของชีวิตเธอมาถึงจุดนี้ เธอไม่เชื่อว่ามันจะเศร้า ได้อีก และน้องชายของเธอถาวิระ แค่รักษาให้หายเขาก็ จะมีชีวิตใหม่ทั้งหมด เธอยินดีที่จะเดิมพันกับชีวิตของเธอ สำหรับเรื่องนี้ เพื่อน้องชาย ยิ่งกว่านั้นเพื่อพ่อแม่ที่แก่แล้ว
พอปิยะพงศ์ได้ยินแบบนั้น ทันใดนั้นก็เงียบไป คำพูดของ ปิยะไม่ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล เพราะถ้าพวกเขาทั้งคู่เห็นแก่ตัว และทำให้คนที่รักต้องทรมาน ถ้าอย่างนั้นชีวิตของปิยะใน ภายภาคหน้าต้องอยู่กับความเสียใจทีหลังแล้วเธอจะมีความ สุขได้อย่างไร?
ถ้าบ่นก็ต้องบ่นปิยะพงศ์ที่ตั้งแต่เด็กเกิดในป่าเขาถูก ตัดขาดจากโลกภายนอก นอกจากจะร่ายกายแข็งแรงกำยำ และล่าสัตว์ได้ ก็ไม่ชำนาญด้านอะไรเลยฉันไม่สามารถช่วย ปิยะได้สักครึ่งหนึ่งเลย “ได้ ผมรอได้ รอจนกว่าน้องชายของ คุณจะหายดีรอจนกว่าคุณจะไม่มีอะไรต้องห่วงกังวลวันที่ คุณจะไม่คิดหน้าคิดหลังที่จะไปกับผม”
ไม่มีอะไรเทียบคำสาบานที่จริงจังของปิยะพงศ์ได
ปิยะรู้สึกตื่นตันจนสุดหัวใจ ในเวลาเดียวกันนั้น ยังรู้สึก กระดากใจอีกด้วย “ถ้าอย่างนั้น พวกเราสัญญาแล้วนะ ครั้ง หน้าเมื่ออยู่ต่อหน้านิทัศน์เธอต้องเก็บความรู้สึกความรัก ความห่วงใยที่มีให้ฉัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอห้ามมีปฏิ กิริยาใดๆ แม้ว่าเขาจะทํา………กับฉัน ฉันรู้ว่าคำขอของฉันมัน อาจจะเกินไป ดังนั้น ฉันไม่สามารถควบคุมเธอให้ดีกับคนอื่นได้ เธอหล่อขนาดนี้ในอนาคตจะมีผู้หญิงไม่น้อยที่ใส่ใจ เธอ ถึงตอนนั้นแล้วเธอคงมองออกและรีบไป ฉันคงว่าเธอ ไม่ได้ แม้ว่าสุดท้ายเธอจะเปลี่ยนใจฉัน…………
ปิยะพงศ์ยิ่งฟังยิ่งรับไม่ได้ ไม่รอให้ปิยะพูดจบ ก็พูดขัด ขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ขรึม “ปิยะ คุณพูดอะไร ผมไม่สามารถ ดีกับผู้หญิงคนอื่นได้ ชีวิตของผมยอมรับได้แค่คุณ แม้ว่า ชีวิตของคุณไม่ได้มีเพียงแค่ผมเป็นผู้ชายคนเดียว แต่ผมก็ ยินยอมที่จะมีคุณเป็นผู้หญิงคนเดียวในชีวิตของผม
ปิยะมองหน้าปิยะพงศ์ด้วยความมึนงง หัวใจทั้งหมดกำลัง จะละลายอย่างรวดเร็ว ใครว่าเขาเซ่อใครว่าเขาโง่ การพูด คำรักจากปากของเขานั้นดีกว่าผู้ชายคนไหนๆเป็นร้อยเท่า
“ได้ ฉันตอบรับคําขอของคุณ รอน้องชายของฉันหายดี ชีวิตของฉันปิยะคนนี้ จะมีคุณปิยะพงศ์เป็นผู้ชายคนเดียว ”
ถ้าผิดคำสาบาน ฟ้าดินไม่อาจอภัย !
ปิยะพูดเพิ่มประโยคนี้ในใจของเธอเบาๆ
