พ่อกับลูกสาว
ชูร่าทุกคนอึ้งไป มนุษย์เด็กคนหนึ่งที่ดูอายุประมาน 6 ขวบสามารถเหวี่ยงชูร่าเขาทองที่เป็นถึงนักสู้ระดับ 3 ได้ราวกับว่าเขาเป็นเพียงแค่ของเล่น
ในสายตาของพวกเขา เป่าเอ๋อไม่ใช่แค่เด็กคนหนึ่งอีกต่อไป แต่เธอเป็นสัตว์ประหลาด
“มนุษย์แข็งแกร่งถึงขนาดนั้นได้ยังไง?” ชูร่าทุกคนดูตกตะลึง
ถ้าแม้แต่เด็กตัวเล็กยังแข็งแกร่งขนาดนี้ พวกเขาก็ไม่สามารถจินตนาการได้ว่าผู้ใหญ่จะแข็งแกร่งถึงขนาดไหน
โกล็อตต้องการจะหันหลังและวิ่งหนีไป แต่เป่าเอ๋อโยนชูร่าเขาทองเข้าไปใส่เขาราวกับลูกโบว์ลิ่ง พวกเขาทั้งคู่กระแทกกันและล้มลงไปนอนกองกับพื้น พวกเขานอนแน่นิ่งในสภาพปางตาย
ทหารคนอื่นๆวิ่งหนีแตกตื่นออกจากร้านอาหารไป มันน่ากลัวเกินไปสำหรับพวกเขา
“ถ้าพวกคุณต้องการจะล้างแค้น ทำซะตอนนี้” เป่าเอ๋อหันมาพูดกับวูด
แต่วูดและคนอื่นๆเพียงแค่มองเป่าเอ๋ออย่างแปลกๆ พวกเขายังคงทำอะไรไม่ถูก
หลังจากนั้นเป่าเอ๋อก็หันกลับไปหาหานเซิ่น เธอดึงมือของเขาก่อนที่จะพูดกับวูดอีกครั้ง “อย่าได้กังวล ถ้าพวกคุณต้องการ พวกคุณไปที่สหพันธ์ได้ เพียงแค่พวกคุณบอกชื่อพ่อของหนูออกไป มันก็จะไม่มีใครกล้าแตะต้องพวกคุณ”
วูดและคนอื่นเข้าใจในทันทีว่าเป่าเอ๋อและหานเซิ่นไม่ใช่คนธรรมดาๆ วูดกัดฟันและหยิบปืนขึ้นมา เขายิงใส่หัวของโกล็อตและชูร่าเขาทอง
หลังจากนั้นวูดก็ส่งปืนให้กับพวกพ้องของเขาและหันมาพูดกับเป่าเอ๋อ
“ข้าจะไม่ลืมบุญคุณในครั้งนี้ และข้าต้องชดใช้ให้กับเจ้าอย่างแน่นอนถ้าโอกาสมาถึง แต่พวกเราจะไม่ไปในสถานที่ของมนุษย์ และพวกเจ้าก็ควรจะไปกันได้แล้ว คนพวกนี้เป็นคนของราชาซาโม่ เขาเป็นคนที่ปกครองดาวดวงนี้ พวกเจ้าควรจะรีบไหนไป”
“พวกคุณจะไม่ไปอย่างนั้นหรอ? มันไม่มีความจำเป็นอะไรต้องกังวล พ่อของหนูอยู่ที่นี่ทั้งคน” เป่าเอ๋อพูดกับวูดและคนอื่นๆ
วูดส่ายหัว “ข้าเชื่อว่าพวกเจ้าจริงใจ แต่พวกเราเป็นชูร่า พวกเราจะไม่มีวันทรยศเผ่าพันธุ์ของตัวเอง ดังนั้นพวกเจ้าควรจะรีบหนีไป”
“เป็นทหารที่ดีอะไรอย่างนี่” หานเซิ่นถอนหายใจ สถานการณ์ที่เหมือนกันนี้สามารถเกิดขึ้นกับมนุษย์ได้เช่นกัน ดังนั้นมันไม่มีอะไรที่ทำให้มนุษย์ดีไปกว่าพวกชูร่า
“พวกนายมีห้องว่างใช่ไหม? พวกเราจำเป็นต้องอาศัยอยู่บนดาวดวงนี้ต่ออีกสักหน่อยเพื่อทำธุระบางอย่าง” หานเซิ่นยิ้มให้กับวูด
“นี่พวกเจ้าไม่ได้ยินที่บอสเพิ่งจะพูดหรือยังไง? ดาวสกายคลาวด์นั้นไม่เหมือนกับดาวดวงอื่น และราชาซาโม่ก็ควบคุมที่นี่ พวกเจ้าจะถูกฆ่า ถ้าพวกเจ้าไม่รีบหนีไป” พนักนางเสิร์ฟหญิงพูด
วูดยกมือของเขาขึ้นเพื่อบอกให้เธอหยุดพูด หลังจากนั้นเขาก็ถามหานเซิ่น “พวกเจ้าต้องการจะอาศัยอยู่ที่นี่จริงๆอย่างนั้นหรอ?”
“ใช่แล้ว พวกเราจะอยู่ประมาน 4 วัน มันมีสถานที่ว่างพอสำหรับพวกเราไหม?” หานเซิ่นยิ้ม
“เบลล์ พาพวกเขาไปในสถานที่ที่สำหรับพักผ่อน” วูดพูดขณะที่มองไปที่หานเซิ่น
เห็นได้ชัดว่าเบลล์ต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอไม่ได้พูดออกมา เธอทำตามคำสั่งของวูดและพาพวกเขาไปที่ห้อง
“บอส ทำไมถึงให้พวกเขาอยู่ต่อ? เราเพิ่งจะฆ่าลูกชายของราชาซาโม่ไป การเก็บพวกเขาไว้ที่นี่มีแต่จะทำให้ถูกฆ่า” เบลล์พูดกับวูดหลังจากที่กลับมา
วูดส่ายหัว “เจ้าไม่รู้หรือว่าพวกเขาไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาๆ?”
“มันไม่สำคัญว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน พวกเขาไม่มีทางเอาชนะราชาซาโม่และทหารของเขาได้ และถึงแม้พวกเขาจะเป็นคนที่มีชื่อเสียง มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร?” เบลล์พูด
“ข้าไม่รู้ พวกเราต้องรอดูกันต่อไป” วูดพูด
“รอดู? พวกเราก็ไม่หนีไปเหมือนกันอย่างนั้นหรอ?” เบลล์และคนอื่นจ้องเขาด้วยสายตาที่เบิกกว้าง
“เป็นอย่างที่เจ้าพูด ดาวสกายคลาวด์นั้นถูกควบคุมโดยราชาซาโม่ พวกเราไม่มีเงินหรือเส้นสายอะไร ดังนั้นพวกเราจะหนีไปไหนได้?”
วูดพูดต่อ “แต่บางทีการอยู่ที่นี่อาจจะเป็นวิธีที่พวกเราจะรอด”
“คุณหมายถึงมนุษย์ทั้ง 2 คนนั้นอย่างนั้นหรอ? พวกเขา…”
เบลล์ต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ๆมันมีเสียงดังขึ้นมาจากด้านนอก หลังจากนั้นคนกลุ่มหนึ่งก็บุกเข้ามา
พวกเขาหน้าซีดไป และก่อนที่พวกเขาจะตอบสนองได้ทัน ปืนจำนวนนับไม่ถ้วนก็เล็งมาที่พวกเขา หลังจากนั้นพวกเขาก็ถูกนำตัวออกไป
เมื่อถูกพาตัวออกไป วูดก็ได้เห็นราชาซาโม่ที่สวมชุดเกราะชูร่าอยู่ ถ้าเรื่องแบบนี้ไม่เกิดขึ้น พวกเขาก็อาจจะไม่มีโอกาสได้เห็นราชาซาโม่ใกล้ๆแบบนี้
ปัง!
ทหารคนหนึ่งถูกส่งกระเด็นออกมาต่อหน้าราชาซาโม่ สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึมและพูด
“ข้าไม่สนว่าเจ้าจะเป็นใคร แต่เจ้าจะต้องตาย”
“ราชาซาโม่ เจ้ามีลูกชายที่ดีหนิ” เสียงดังออกมาจากภายในสิ่งก่อสร้าง
เมื่อราชาซ่าโม่ได้ยินเสียงนั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป ดวงตาของเขาเบิกกว้าง
“เจ้าเป็นใครกัน…?”
“ข้ารู้ว่าตัวเองเป็นใคร แต่เจ้าหลงลืมว่าตัวเองเป็นใคร เข่นฆ่าเผ่าพันธุ์ตัวเอง หยามเกียรติทหารที่ผ่านศึกมานักต่อนัก เมินเฉยต่อกฎหมายของชูร่า เจ้าคิดว่าชูร่าเป็นเพียงแค่สิ่งของที่เจ้าควบคุมได้หรือยังไง?” เสียงแข็งดังออกมาจากภายในสิ่งก่อสร้าง
ขาและเสียงของราชาซาโม่เริ่มสั่น แต่เขาก็ยังรวบรวมความกล้าเพื่อถามออกไป “เจ้าเป็นใครกัน?”
“เข้ามาข้างในและเจ้าจะได้เห็นว่าข้าเป็นใคร” เสียงที่เย็นชาตอบกลับมา
“อย่าเล่นลูกไม้! เผยตัวออกมาเดี๋ยวนี้” ราชาซาโม่พูด
“ตามที่เจ้าปรารถนา” ผู้หญิงในชุดขาว หมวกขาวและหน้ากากขาวเดินออกมา เมื่อราชาซาโม่เห็นอวี้หมิงเอ๋อ เขาก็ตกใจจนทรุดตัวลงไปกับพื้น
เขาเป็นราชาของดาวดวงนี้ แต่เขาไม่ใช่คนในราชวงศ์ของชูร่าจริงๆ เขาเป็นแค่ญาติห่างๆของตระกูลอวี้ เมื่อได้เห็นอวี้หมิงเอ๋อคนที่สักวันหนึ่งจะขึ้นเป็นราชินี เขาก็รู้สึกหวาดกลัวจนถึงกระดูก
วูดคิดว่าเขาต้องฝันไปแน่ๆ ตอนนี้ราชาซาโม่กำลังก้มหัวขอร้องต่อหน้าหญิงสาวคนหนึ่ง
หญิงสาวคนนั้นต่อว่าราชาซาโม่ แต่ราชาซาโม่กลับไม่กล้าโต้เถียงสักคำ เมื่อเธอปล่อยเขาไป เขาก็เต็มไปด้วยความขอบคุณ เขาซาบซึ้งในความเมตตาและไม่ได้สนใจความตายของลูกชายอีกต่อไป
ที่น่าตกใจที่สุดสำหรับวูดก็คือการที่หญิงสาวคนนี้คอยรินน้ำให้กับพ่อลูกคู่นั้น เธอถูกปฏิบัติเหมือนกับเป็นสาวใช้ มันทำให้พวกเขารู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังอยู่ในความฝัน
“เป่าเอ๋อและชายคนนั้นเป็นใครกันแน่?” เบลล์ถามวูดเมื่อพวกเขากลับไปพักผ่อน เหตุการณ์ในวันนี้มันแปลกประหลาดเกินไป
“อย่าพูดหรือถามอะไรทั้งนั้น! เก็บพวกมันเป็นความลับเอาไว้ตลอดการ พวกเราไม่ควรรู้เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้” วูดพูดกับคนอื่นถึงความสำคัญของเรื่องที่เกิดขึ้น
วูดเองก็อยากรู้ว่าพ่อลูกคู่นี้เป็นใครกันแน่ แต่เขารู้ว่ายิ่งรู้มากเท่าไหร่ เขาก็จะตกอยู่ในอันตรายมากเท่านั้น
หานเซิ่นพักอยู่ในร้านอาหารเป็นเวลา 4 วัน เมื่อถึงวันที่ 4 ชูร่าผู้หญิงในหน้ากากสีดำก็มาถึง
