ระบบเจ้าสำนัก – ตอนที่ 1603

ตอนที่ 1603 ลงโทษ
“หือ ? ฉะ ฉัน…” ต่อหน้าสีหน้าอ้อนวอนของโกโก้เหวยแล้ว ฮั่วเยี่ยน
ก็ลังเลขึ้นมา
หากโดอันคิดจะทำอะไรเขาแค่คนเดียว งั้นเขาก็ไม่ลังเลที่จะออกตัว
แทนโดอัน แต่โดอันกลับขู่ทั้งอารยธรรมจีน เขาคิดว่าเขาไม่มีสิทธ์ิ
จะไปขอร้องให้เจ้าสำนักยกโทษให้ได้ การที่เขายกโทษให้โดอันก็
ไม่ได้หมายความว่าชาวจีนทั้งหมดจะยกโทษให้ด้วย
ฮั่วเยี่ยนตกที่นั่งลำบาก ฝั่งหนึ่งคือโกโก้เหวย อีกฝั่งคือชาวจีน เขาที่
อยู่ตรงกลางระหว่างสองกลุ่มคือคนที่อึดอัดใจที่สุด
หลังจากที่เงียบอยู่นาน ฮั่วเยี่ยนก็ก้มหน้า เขาไม่กล้าจะสู้สายตาของ
โกโก้เหวย เขาได้แต่พูดออกมาเบา ๆ “ขอโทษด้วยโกโก้เหวย เรื่อง
นี้ฉันไม่อาจจะช่วยเธอได้”
โกโก้เหวยปวดใจขึ้นมา “ทำไม ? นายไม่รักฉันเหรอ? ทำไมนายถึง
ไม่ขอร้องแทนพ่อฉัน ?”
“โกโก้เหวย ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากจะช่วยพ่อเธอ แต่…ฉันแค่ไม่มีสิทธ์ิ
มากพอ แม้ว่าฉันจะยกโทษให้เขาแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าชาวจีนคน
อื่น ๆ จะยกโทษให้ด้วย ฉันไม่มีสิทธ์ิตัดสินใจแทนทุกคน”
โกโก้เหวยอยากจะพูดต่อ แต่โดอันก็ได้ห้ามเอาไว้ “โกโก้เหวย ไม่
ต้องพูดแล้ว ถ้าลูกทำอะไรผิด ลูกก็ต้องรับการลงโทษ ฮั่วเยี่ยนพูดไม่
ผิดหรอก อย่ากดดันเขา”
จางหยูพยักหน้า “เจ้ามีความรับผิดชอบดีที่ไม่คิดจะโยนความรับผิดชอบ
นี้ให้กับคนอื่น”
โดอันเงยหน้าขึ้นและพูดขึ้นมา “เจ้าสำนัก ผมไม่อยากขออะไรอื่น
ผมหวังว่าเจ้าสำนักจะไม่ทำอะไรคนอื่น ๆ คนที่ผิดคือผม โกโก้เหวย
บริสุทธ์ิ เธอกับฮั่วเยี่ยนรักกัน หวังว่าเจ้าสำนักจะเมตตาคนอื่น ๆ
หากเจ้าสำนักกังวลว่าอารยธรรมของเราจะตักตวงผลประโยชน์จาก
อารยธรรมจีน งั้นเราจะขับไล่โกโก้เหวยออกจากอารยธรรมของเรา”
“เจ้าไม่ห่วงตัวเองรึ ?” จางหยูถามขึ้นมา
“ถึงต้องโดนฆ่าแต่ผมก็จะรับมันไว้” โดอันตอบกลับอย่างใจเย็น
“พ่อ !” โกโก้เหวยน้ำตาไหลออกมา
จางหยูมองโดอันสักพักแล้วพูดขึ้นมาว่า “แม้เจ้าจะทำเรื่องที่ผิดพลาด
และสมควรโดนฆ่าเป็นหมื่น ๆ ครั้ง แต่เห็นแก่หน้าโกโก้เหวย ข้าจะ
ไว้ชีวิตเจ้า แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าก็ได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่” เมื่อคิดถึง
ความสัมพันธ์ของโดอันและโกโก้เหวยแล้ว เป็นธรรมดาที่จางหยูจะ
ไม่ฆ่าอีกฝ่าย ไม่งั้นแล้วจะเกิดการแต่งงานได้ยังไง ?
“เจ้าสำนัก !”
“บรรพชน !”
“ท่านไว้ชีวิตเขาไม่ได้ !”
ชาวจีนไม่อาจจะยกโทษให้กับโดอันได้ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะแค้นเคือง
เขา
จางหยูโบกมือและพูดขึ้น “ไม่ต้องกังวล ข้ายังพูดไม่จบ”
เขามองไปที่โดอันและพูดต่อไปว่า “โทษตายอาจจะดูเกินไปหน่อย
แต่การที่ข้าไม่ฆ่าเจ้านั้นก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะไม่ได้รับการ
ลงโทษ”
ทุกคนต่างก็เงียบลงทันที พวกเขาต่างก็พากันสงสัยว่าเจ้าสำนักจะ
ลงโทษโดอันยังไง
โกโก้เหวยเองก็กังวลอย่างมากจนกลั้นหายใจและไม่กล้าพูดอะไร
ออกมา
“การที่เจ้าขู่จะทำลายอารยธรรมจีน บทลงโทษคือ…ในหมื่นปีนี้เจ้า
จะเป็นทาสให้กับอารยธรรมจีน ต้องบอกว่าในหมื่นปีนี้เจ้ามีเพียง
ฐานะเดียวซึ่งก็คือทาส ทาสของชาวจีน !” จางหยูแสดงสีหน้าจริงจัง
ออกมา “หมื่นปีหลังจากนี้เจ้าจะได้รับอิสระกลับไป แต่ก่อนจะถึง
เวลานั้นไม่ว่าชาวจีนจะสั่งเจ้ายังไง เจ้าก็ไม่มีสิทธ์ิปฏิเสธ !”
นั่นเท่ากับเป็นการดูถูกนักรบคอสมิค !
นี่ไม่ต่างอะไรจากการตกสวรรค์เลย !
ยิ่งพวกเขาภาคภูมิใจในตัวเองมากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งไม่อาจจะทำ
ใจยอมรับบทลงโทษนี้ได้เพราะมันจะเป็นตราบาปของพวกเขาที่ไม่
อาจจะลบเลือนได้ !
หลายคนยอมตายดีกว่าต้องเสียเกียรติแบบนี้ !
ชาวจีนที่แต่เดิมไม่พอใจกลับแสดงท่าทียินดีออกมา หากเทียบกับการ
ฆ่าโดอันแล้ว พวกเขารู้สึกว่าการลงโทษนี้ถึงจะเบากว่าแต่มันส่งผล
ดีต่อพวกเขา ยังไงซะนักรบคอสมิคก็ทำหลายอย่างเพื่อชาวจีนได้
“เจ้าคิดยังไงกับการลงโทษนี้ ?” จางหยูมองไปยังชาวจีนรอบ ๆ
ทุกคนพากันมองหน้ากันก่อนจะพยักหน้า
“เจ้าสำนักตัดสินได้ฉลาดจริง ๆ !”
“เขาควรรับบทลงโทษเช่นนี้ !”
จางหยูยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะมองไปที่โดอัน “โดอัน เจ้าคิดว่า
ยังไง ?”
โดอันนิ่งเงียบไป ในฐานะนักรบคอสมิคอันดับ 8 ของจักรวาลดั้งเดิม
แล้ว เขาเย่อหยิ่งกว่านักรบคอสมิคทั่วไป เป็นธรรมดาที่เขาไม่อาจจะ
ยอมรับบทลงโทษนี้ได้ เขาไม่ได้กลัวความตายและไม่อาจจะทนรับ
ตราบาปเช่นนี้ได้
เขาไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะลงโทษเขาให้กลายเป็นทาส
แล้วลูกเขาจะคิดยังไง ? เมียเขาจะคิดยังไง ? คนของเขาจะคิดยังไง ?
เขายอมรับความตายได้แต่ไม่อาจจะรับการดูหมิ่นเช่นนี้ได้
แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร จางหยูก็พูดแทรกขึ้นมาว่า “เจ้าลองคิด
ทบทวนดูเพราะคำตอบของเจ้าเกี่ยวข้องกับชะตากรรมลูกเจ้าและคน
ของเจ้าด้วย”
โดอันใจสั่นและพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่แหบแห้ง “เจ้าสำนักหมายถึง
อะไร ?”
“หากเจ้าปฏิเสธ ความผิดของเจ้าจะส่งผลต่อทั้งอารยธรรมของเจ้า
ข้าจะลบตัวตนอารยธรรมของเจ้า” จางหยูพูดขึ้น “แน่นอนข้าจะไม่
ฆ่าโกโก้เหวย แต่ก็ไม่มีทางที่นางจะได้อยู่กับฮั่วเยี่ยน”
หากจางหยูลบอารยธรรมเทลคอสออกไปจริง ๆ แม้ว่ามันจะไม่ได้
เกี่ยวข้องกับเรื่องของฮั่วเยี่ยนและโกโก้เหวย แต่โกโก้เหวยก็ไม่
อาจจะอยู่กับฮั่วเยี่ยนได้ ยังไงซะ จางหยูก็เป็นอาจารย์ของฮั่วเยี่ยน
และเป็นศัตรูของอารยธรรมเทลคอส!
สุดท้ายโดอันก็ไม่อาจจะใจเย็นได้อีก “ไม่ ! เจ้าสำนัก คนยิ่งใหญ่เช่น
ท่านทำไมต้องขู่คนที่ไม่ต่างอะไรจากมดอย่างผมด้วย?”
“เจ้าก็ทำเหมือนกันไม่ใช่รึไง ?” จางหยูพูดขึ้น “ข้าก็แค่ทำแบบเดียว
กับเจ้า”
โดอันรู้สึกสับสนมาก เกียรติยศที่ฝังลึกในกระดูกของเขานั้นไม่ยอม
ให้เขาก้มหัว แต่หากเขาปฏิเสธ งั้นอารยธรรมของเขาก็ต้องได้รับการ
ลงโทษไปด้วย และความสุขในชีวิตลูกของเขาก็จะได้รับผลกระทบ
ไปด้วย เขาตัวสั่นพร้อมกับปวดใจขึ้นมา
จางหยูพูดขึ้น “เจ้าควรรู้สึกว่าตัวเองโชคดี ที่อย่างน้อยข้าก็ให้โอกาส
เจ้าเลือก ทั้ง ๆ ที่เจ้าไม่ได้ให้โอกาสชาวจีนได้เลือกเลย”
โดอันเงียบไปอยู่นาน สุดท้ายเขาก็ต้องถอนหายใจออกมาราวกับ
วิญญาณออกจากร่าง เขาได้พูดขึ้น “ผมตกลง”
ความยิ่งใหญ่ของโดอันเหมือนกับหายไปในพริบตา ตอนนี้เขาได้
กลายเป็นทาสของชาวจีนไปแล้ว ทาสที่แข็งแกร่ง !
นักรบมิติหลายคนพากันมองไปที่โดอันด้วยความสงสาร พวกเขาไม่
คิดเลยว่าความผิดพลาดที่โดอันทำจะทำให้เขาโชคร้ายแบบนี้ได้ เขา
แค่หาเรื่องผิดคน นักรบคอสมิคและนักรบมิติทุกคนต่างก็เข้าใจ
ความรู้สึกของโดอันดี พวกเขาต่างก็เย่อหยิ่งและภูมิใจในตัวเอง การ
ให้พวกเขาไปเป็นทาสนั้นฆ่าพวกเขายังจะดีกว่า
“ผู้อาวุโสโดอัน อารยธรรมเทลคอสจะจดจำความเสียสละของท่าน
เอาไว้” หลิงเคอพูดขึ้น
“พ่อ หนูขอโทษ…” โกโก้เหวยสะอื้นออกมา เธอรู้สึกว่ามันคงไม่มี
เรื่องนี้เกิดขึ้นหากเธอไม่ดื้อดึง
โดอันอยากจะพูดบางอย่างออกมาแต่ก็ไม่อาจจะหาคำพูดไหนมา
ปลอบโกโก้เหวยได้
จางหยูมองไปที่โดอันและพูดขึ้น “อย่าหาว่าข้าไม่ให้โอกาสเจ้า ข้า
ให้เวลาเจ้า 3 วันไปจัดการเรื่องในอารยธรรมของตัวเองซะ เจ้าใช้
เวลานั้นจัดแจงธุระส่วนตัว อีก 3 วันเจ้าจะต้องกลับมาที่นี่ นอกจากนี้
แล้วฮั่วเยี่ยนและโกโก้เหวย ข้าจะส่งทั้งคู่เข้าไปฝึกในสำนักคังเฉียง
หากวันหนึ่งที่ทั้งสองกลับมาที่นี่ด้วยตัวเองได้ ฐานะทาสของเจ้าก็จะ
ถูกยกเลิก”
โกโก้เหวยรีบถามขึ้นมา “เจ้าสำนัก ท่านพูดจริงเหรอ ?”
“แน่นอนว่าจริงแต่มันไม่ง่ายที่จะทำเช่นนั้น” จางหยูพูดขึ้น
“โกโก้เหวย เราต้องทำได้ ข้าเชื่อว่าเราต้องทำได้แน่” ฮั่วเยี่ยนพูดขึ้น
เขาไม่รู้ว่าต้องแข็งแกร่งแค่ไหนรึต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ แต่พวกเขา
ต้องทำได้
หงอยากจะบอกความจริงกับทั้งคู่แต่เมื่อเห็นท่าทีมุ่งมั่นของทั้งคู่แล้ว
เขาก็กลัวว่าหากพูดไปคงทำให้ทั้งสองเสียกำลังใจ ยังไงซะความจริง
ก็โหดร้ายเกินไป
แน่นอนว่าหากเขารู้เกี่ยวกับสำนักคังเฉียง บางทีเขาอาจจะคิดต่าง
ออกไปจากเดิม
จางหยูโบกมือและพูดขึ้น “ในเมื่อทุกอย่างลงตัวแล้ว พวกเจ้าก็แยก
ย้ายกันได้”
“ชาวจีน หากพวกเจ้าอยากเข้าร่วมสำนักคังเฉียง งั้นพวกเจ้าก็มาพบ
ข้าที่นี่พรุ่งนี้”