ตอนที่ 3106 ทรราช
“องค์รัชทายาท” ลู่ซานจีดูตกใจเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มคนนี้เป็นใคร เขารีบลงมาจากหลังสิงโตและคุกเข่าต่อหน้าเด็กคนนั้น
ทันใดนั้นทหารของธันเดอร์ไลอ้อนไรเดอร์ทุกคนก็คุกเข่าลงเช่นกัน พวกเขาก้มหัวให้กับเด็กหนุ่มคนนั้น
เด็กหนุ่มไม่สนใจพวกเขาและเดินไปตรงหน้าของหานเซิ่น
“หานเซิ่น ทําไมเจ้าถึงไม่บอกข้าว่าเจ้ามาที่เมืองกําแพงหยก? ถ้าข้าไม่ได้ยินข่าวว่าเจ้าต่อสู้กับตู้เทียนหยู่ที่งานวันเกิดของเฟิงเฟยเฟย ข้าก็คงไม่รู้เลยว่าเจ้าอยู่ที่เมืองกําแพงหยก”
เด็กหนุ่มที่เดินเข้ามาคือฉินไป๋ ซึ่งเป็นองค์รัชทายาทของอาณาจักรฉิน เขาคือคนที่จะเป็นราชาของอาณาจักรฉินในอนาคต ราชาคนปัจจุบันนั้นมีฉินไป๋เป็นบุตรชายเพียงคนเดียว ด้วยเหตุนั้น จึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะได้ขึ้นเป็นราชาองค์ต่อไป
“พระราชวังของอาณาจักรไม่ใช่สถานที่ที่สามัญชนจะเข้าไปได้ถึงข้าอยากจะไปหาองค์รัชทายาท แต่ข้าก็เข้าไปข้างในไม่ได้อยู่ดี” หานเซิ่นยิ้ม
“แบบนี้นี่เอง นั่นเป็นความผิดของข้า ตอนนี้พวกเราไปที่พระราชวังด้วยกันเถอะ” ฉินไป๋ดึงมือของหานเซิ่นเหมือนกับเด็ก
ความจริงแล้วเขายังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง เขาเพิ่งจะอายุสิบสามปีเท่านั้น มันเป็นเรื่องปกติที่เด็กอายุประมาณนั้นจะต้องการเล่นสนุกไปวันๆ
“องค์รัชทายาท เขาเป็นผู้ต้องหาว่าเอาแซครไฟซ์คอปเปอร์มาซ่อนไว้ที่นี่” ลู่ซานจีรีบพูด
“ข้าจําเป็นต้องพาตัวเขาไปที่กองบัญชาการทหารองครักษ์เพื่อทําการสอบสวน
“เจ้าหมายความว่ายังไงที่ว่าเขาซ่อนแซครไฟซ์คอปเปอร์? ข้าต้องการตัวเขา เจ้าจะเอาตัวเขาไปจากข้าอย่างนั้นหรอ?” ฉินไป๋มองไปที่ลู่ซานจี
ลู่ซานจีรีบก้มหัวและพูด “ขออภัยองครัชทายาท แซครไฟซ์คอปเปอร์เป็นสิ่งที่ผิดกฎหมายของอาณาจักร เรื่องที่สําคัญต่อชื่อเสียงของอาณาจักร ไม่ว่าใครก็ตามที่มีแซคริไฟซ์คอปเปอร์ในครอบครองจะต้องได้รับโทษสถานหนัก ผู้ใดที่ครอบครองแซคริไฟซ์คอปเปอร์มากกว่าหนึ่งกิโลกรัมจะได้รับโทษประหารชีวิต มันมีแซคริไฟซ์คอปเปอร์อย่างน้อยๆหนึ่งร้อยกิโลกรัมอยู่ที่นี่ ทั้งตระกูลของเขาจึงควรจะถูกประหาร”
ก่อนที่ลู่ซานจีจะพูดจบ ฉินไป๋ตบใส่เขาที่ใบหน้า ลู่ซานจีสามารถหลบฝ่ามือนั้นได้ แต่เขาไม่กล้าจะหลบองครัชทายาท เขารับการตบของฉินไป๋ตรงๆและทําให้มันมีรอยนิ้วห้านิ้วอยู่บนแก้มของเขา
“เวลาข้าจะทําอะไร ข้าจําเป็นต้องให้เจ้ามาสอนข้าอย่างนั้นหรอ?”
ฉินไป๋ดูโกรธขณะที่เขาจ้องไปที่ลู่ซานจี เขามีใบหน้าที่แสดงว่าเขาเป็นใหญ่ในที่นี้
การตบของฉินไป๋นั้นทําให้หานเซิ่นรู้สึกดีใจ เฟิงเฟยเฟยนั้นดีใจยิ่งกว่า เธอไม่เคยคาดคิดว่าหานเซิ่นจะมีความสัมพันธ์กับองค์รัชทายาทฉินไป๋
“องค์รัชทายาท ครอบครัวมีกฎของครอบครัว อาณาจักรของเราเองก็มีกฎหมายของอาณาจักรเช่น แซครไฟซ์คอปเปอร์”
ถึงลู่ซานจีจะไม่กล้าตอบโต้ แต่เขาก็ไม่คิดจะยอมแพ้ง่ายๆ เขายังคงพยายามที่จะพูดต่อ
ฉินไป๋ตบหน้าหน้าของเขาเป็นครั้งที่สอง ครั้งนี้เขาตบแรงยิ่งกว่าเดิมและทําให้ปากของลู่ซานจีเต็มไปด้วยเลือด
ลู่ซานจียังคงพยายามที่จะพูดต่อ แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรออกมา ฉินไป๋ก็ตบใส่เขาอีกครั้ง สิ่งที่เขาต้องการจะพูดถูกหยุดเอาไว้และใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยเลือด
ฉินไป๋ขึ้นเสียงใส่ลู่ซานจีด้วยความโมโห “แซคริไฟซ์คอปเปอร์พวกนี้ถูกนํามาไว้ในบ้านของเขาโดยข้าเอง! เจ้าคิดจะประหารข้าด้วยอย่างนั้นหรอ? นี่เจ้าต้องการจะประหารทั้งตระกูลของข้าอย่างนั้นใช่ไหม?”
สีหน้าของลู่ซานจีเปลี่ยนไป ร่างกายของเขาสั่นรัว หลังของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อและชุดของเขาก็เปียกโชก เขารู้ว่าแซครไฟซ์คอปเปอร์พวกนี้ไม่ได้เป็นของหานเซิ่นหรือเฟิงเฟยเฟย ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าแซครไฟซ์คอปเปอร์ไม่ได้เป็นของฉินไป๋เช่นกัน
แต่เมื่อฉินไป๋พูดออกมาแบบนั้น เขาก็พูดขัดอะไรไม่ได้ การประหารคนของราชวงศ์ไม่ใช่สิ่งที่ผู้บัญชาการกองทหารคนหนึ่งจะทําได้ แม้แต่นายพลก็ไม่สามารถทําอะไรแบบนั้นได้
“ข้าไม่กล้า” ลู่ซานจีพูด “ข้าไม่รู้ว่าแซครไฟซ์คอปเปอร์พวกนี้เป็นขององค์รัชทายาท ได้โปรดอภัยให้ข้าด้วย”
“ถ้าเจ้ารู้ตัวว่าทําผิด ก็รีบไสหัวไปซะ! พวกเจ้ามันไร้ประโยชน์
ฉินไป๋ไม่แม้แต่จะเหลียวมองลู่ซานจีอีกเป็นครั้งที่สอง
ลู่ซานจีรู้สึกโมโหอย่างมาก เขาคิดจะจับตัวหานเซิ่นและเฟิงเฟยเฟยไปในคราวเดียว แต่เขาต้องกลับไปมือเปล่าแทน นอกจากนั้นเขายังถูกตบจนหน้าบวม และเขาก็นําแซครไฟซ์คอปเปอร์หนึ่งร้อยกิโลกรัมกลับไปไม่ได้เช่นกัน
เมื่อฉินไป๋มาอยู่ที่นี่ มันก็ไม่มีทางที่เขาจะพาตัวของหานเซิ่นไปได้ ลู่ซานจีจึงได้แต่จ้องไปที่หานเซิ่นด้วยสายตาที่เกี่ยวโกรธ ก่อนที่จะพาทหารของธันเดอร์ไลอ้อนไรเดอร์ของเขาจากไป
เฟิงเฟยเฟยและคนอื่นๆทั้งตกใจและดีใจ พวกเขาคิดว่าตัวเองจะต้องถูกฆ่าตาย ใครจะคาดคิดว่าจู่ๆองค์รัชทายาทจะโผล่มาปกป้องพวกเขาเอาไว้และตบหน้าของลู่ซานจีต่อหน้าทุกคน
ตอนนี้หานเซิ่นรู้แล้วว่าทําไมหลายๆคนถึงต้องการเป็นราชาและทําไมพวกเขาทุกคนต้องการเป็นทรราช การเป็นทรราชหรือราชาที่ไม่ดีนั้นดีกว่าการเป็นราชาที่ดีเป็นไหนๆ
รัชทายาทที่เอาแต่ใจอย่างฉินไป๋นั้นสามารถทําอะไรก็ได้ที่เขาต้องการ เขามีสิทธิ์ที่จะเอาแต่ใจ เขาสามารถมีทุกอย่างโดยที่ไม่ต้องสนใจความรู้สึกของคนอื่น ถึงอย่างนั้นสิ่งที่ฉินไป๋ทําในวันนี้ ทําให้หานเซิ่นและคนอื่นๆดีใจมากๆ
“หานเซิ่น ตอนนี้เจ้าปลอดภัยแล้ว ได้โปรดไปที่พระราชวังกับข้า เจ้ามาที่นี่ได้จังหวะพอดี เจ้าต้องช่วยแก้แค้นให้กับข้า” ฉินไป๋ดึงแขนของหานเซิ่นด้วยความตื่นเต้นขณะที่เขาพูด
“องค์รัชทายาท สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้อาจจะจบไปแล้ว แต่เรื่องนี้ยังไม่จบ”
หานเซิ่นพูดพร้อมกับถอนหายใจ “ข้ากลัวว่าจะยังไปที่พระราชวังกับองค์รัชทายาทไม่ได้”
“เจ้ายังมีเรื่องอะไรที่จําเป็นต้องทําอีก? ข้าช่วยแก้ไขปัญหาเกี่ยวกับแซครไฟซ์คอปเปอร์ให้กับเจ้าแล้วไม่ใช่หรอ ลู่ซานจีจะไม่กล้ามาสร้างปัญหาให้กับเจ้าอีก” ฉินไป๋ประหลาดใจ
“ลู่ซานจีเป็นแค่ลูกน้องที่ทํางานให้กับคนอื่น คนที่ต้องการฆ่าข้าจริงๆนั้นคือนายพลสตีลซีน” หานเซิ่นอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้ฉินไป๋ฟัง
“เจ้าควรจะฆ่ากงซูจื่อตั้งแต่แรก ตอนนี้เมื่อเขาหนีไปหาสตีลซีนที่เมืองไอซ์สโนว์ มันก็กลายเป็นปัญหาที่ยากจะจัดการ” ฉินไป๋ดูลําบากใจ
ถึงแม้ฉินไป๋จะทําอะไรก็ได้ด้วยอํานาจของเขา แต่มันก็ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่กลัวอะไรเลย มันยังคงมีบางสิ่งที่เขากลัว นอกจากองค์ราชาแล้ว มันยังมีคนอีกหลายคนที่เขากลัว ยกตัวอย่างเช่นเหล่าราชครู พวกเขาเป็นกลุ่มคนที่กล้าจะตีเขา ดังนั้นเขาจึงหวาดกลัวราชครู
ส่วนสตีลซีนเป็นหนึ่งในคนที่มีอํานาจสูงภายในอาณาจักรฉิน ถึงแม้ฉินไป๋จะไม่ได้รู้อะไรมาก แต่เขาก็รู้ว่าคนแบบนั้นน่ากลัวขนาดไหน ถึงฉินไป๋จะไม่เกรงกลัวสตีลซีน แต่เขาก็จะไม่ปฏิบัติกับสตีลซีนเหมือนอย่างที่เขาปฏิบัติกับลู่ซานจี
ฉินไป๋คิดอยู่สักพัก และจู่ๆเขาก็ดูอวดดีขึ้นมาพร้อมกับพูดว่า “นั่นไม่เป็นไร เจ้าและเฟิงเฟยเฟยมาอยู่ที่พระราชวังกับข้าได้ ข้าไม่คิดว่าสตีลซีนจะกล้าทําอะไรพวกเจ้าในพระราชวัง
เมื่อเฟิงเฟยเฟยและคนอื่นๆได้ยินแบบนั้น พวกเขาก็ยิ้มแห้งๆออกมา สถานที่อย่างพระราชวัง ไม่ใช่ที่ที่สามัญชนจะเข้าออกได้ตามใจชอบ ถึงแม้ฉินไป๋จะต้องการให้พวกเขาไปอยู่ที่นั่น พวกเขาก็อยู่ที่นั่นเป็นเวลานานไม่ได้ ที่สุดแล้วคนอื่นๆในพระราชวังก็จะปฏิเสธการให้พวกเขามาอยู่ด้วย
“องค์รัชทายาท ช้าเร็วยังไงเรื่องนี้ก็ต้องถูกแก้ไข” หานเซิ่นพูด
“ถึงองค์รัชทายาทจะช่วยพวกเราซ่อนตัว มันก็แค่ถ่วงเวลาไปอีกหน่อยเท่านั้น ข้าไม่จําเป็ นต้องไปซ่อนตัวในพระราชวัง แต่ข้าขออะไรองค์รัชทายาทหน่อยจะได้ไหม?”
“โอ้ บอกมาได้เลย! ถ้าข้าช่วยเจ้าได้ ข้าจะช่วยเจ้าอย่างแน่นอน” ฉินไป๋ทุบอกขณะที่พูด
