ตอนที่ 330 ท่านอย่าแตะต้องข้า
ตอนนี้เธอกำลังสวมหน้ากากหน้าคน หน้าตาเหมือนเฟิงอิ๋น หากเซียวเหยี่ยนจะร่วมหอกับตนจริงๆ เช่นนั้นจะทำอย่างไร
เธอไม่มีทางจะสวมหน้ากากเฟิงอิ๋นทำอย่างว่ากับเซียวเหยี่ยนแน่
ไม่มีทาง เซียวเหยี่ยนทำแบบนี้ไม่ได้ บางทีทุกอย่างนี้อาจเป็นแค่การแสดง หลิงอวี้จื้อปลอบใจตนเองไม่หยุด อยากทำให้ตนเองใจเย็นลง
ในที่สุดเธอก็ได้ยินเสียงประตูห้องเปิดเอี๊ยด เซียวเหยี่ยนเข้ามาแล้ว พร้อมอาการเมาเล็กน้อย
หลิงอวี้จื้อเช็ดฝ่ามือเปียกเหงื่อกับเสื้อผ้า แอบด่าว่าตัวเองขี้ขลาด แต่ชั่วเวลาแค่ครู่เดียว เซียวเหยี่ยนก็เดินมาตรงหน้าหลิงอวี้จื้อ
“พวกเจ้าออกไปให้หมดเถิด!”
เสียงของเซียวเหยี่ยนมีความเมาเล็กน้อย ไม่สุขุมเหมือนปกติ
เขายืนอยู่ตรงหน้าหลิงอวี้จื้อ แค่จ้องตรงมาที่หลิงอวี้จื้อ รอสักครู่ก็ไม่เห็นว่าเซียวเหยี่ยนจะกระทำการใด ๆ
หลิงอวี้จื้อตัดสินใจแล้วว่าจะเปิดผ้าคลุมแดงเอง อยู่ๆ เซียวเหยี่ยนก็ยื่นมือออกมาดึงผ้าคลุมแดงบนหัวหลิงอวี้จื้อออก เรียกเบา ๆ
“เฟิงอิ๋น”
เสียงนี้ทำให้หลิงอวี้จื้อใจเย็นวาบทันที หากตนเองไม่ได้ยับยั้งไว้ เขาก็คิดจะร่วมหอกับเฟิงอิ๋นจริงๆ เขาจำตัวเองไม่ได้เลยจริงๆ
หลิงอวี้จื้อเงยหน้าขึ้น เซียวเหยี่ยนที่อยู่ตรงหน้าสวมชุดแต่งงานสีแดง รูปงามมีชีวิตชีวา ใบหน้ามีเลือดฝาดเล็กน้อย มีอาการเมากรึ่มๆ เซียวเหยี่ยนในลักษณะนี้น่าหลงใหล รูปหล่อและดูหนุ่มแน่น ยืนอยู่ตรงนั้นดูสูงส่งไร้ใครเทียม ถึงจะเก็บตัวยิ่งกว่าตอนที่อยู่เมืองหลวง ก็ปิดบังความสง่าที่มีมาแต่กำเนิดไม่ได้
เธออ้าปากจะพูดอะไร สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ได้แต่จ้องมองเซียวเหยี่ยนอยู่อย่างนี้
“จากวันนี้ไปพวกเราจะไม่จากกันแล้ว”
“ท่านรู้หรือไม่ว่าข้าคือใคร”
คราวนี้หลิงอวี้จื้อรู้สึกว่าหัวใจตนเองกำลังมีเลือดออก เซียวเหยี่ยนจำเธอไม่ได้แล้ว ความเร็วในการตกหลุมรักใครอีกคนก็เร็วเกินไป
ไม่นานก็คุยเรื่องแต่งงานกับเฟิงอิ๋นเสียแล้ว มิหนำซ้ำเฟิงอิ๋นพูดอะไรก็เชื่อเช่นนั้น เธอสงสัยว่ายาที่เฟิงอิ๋นให้เซียวเหยี่ยนกินไม่ใช่ยาความจำเสื่อม แต่เป็นยาทำลายสติปัญญา
“เจ้าเป็นผู้หญิงของข้า”
สีหน้าของหลิงอวี้จื้อหมองลงไปทันที แล้วหันไปทางอื่น ในใจรู้สึกผิดหวังในตัวเซียวเหยี่ยน ที่เธอเผชิญอยู่ตอนนี้เป็นเซียวเหยี่ยนตัวปลอมแน่นอน
เซียวเหยี่ยนเชยคางเธอขึ้น แล้วก้มลงจูบหลิงอวี้จื้อทันที
หลิงอวี้จื้อนึกไม่ถึงว่าอยู่ๆ เซียวเหยี่ยนจะจูบเธอ ยื่นมือออกไปจะผลักเขาออก แต่ก็ผลักไม่ไป จูบของเซียวเหยี่ยนยิ่งลึกขึ้น เธอใช้กำลังทั้งหมดผลักเซียวเหยี่ยน มองเซียวเหยี่ยนด้วยสีหน้าโมโห
“ท่านอย่าแตะต้องข้า”
ต่อหน้าคนอื่นสามารถแสดงได้ดั่งใจ แต่กับเซียวเหยี่ยนกลับแสดงต่อไม่ได้ ในใจรู้สึกเศร้ามาก เธอทุ่มเทแรงกายแรงใจตามหาเซียวเหยี่ยนจนพบ เขาลืมเธอไปแล้วไม่ว่ากัน ยังจะแต่งงานกับผู้หญิงอื่นอีก ที่ยิ่งทำให้เธอรับไม่ได้ก็คือ เขาเห็นเธอเป็นเฟิงอิ๋นไปแล้วจริงๆ
เธอจะร่วมหอกับเขาแทนเฟิงอิ๋นได้อย่างไร ถึงแม้คนๆ นั้นจะเป็นเซียวเหยี่ยนก็ไม่ได้
“เจ้าเป็นอะไรไป”
“ท่านว่าข้าเป็นอะไร เซียวเหยี่ยน ท่านแค่สูญเสียความทรงจำไป เหตุใดสมองถึงกลายเป็นโง่เขลาไปแล้ว ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ผู้ฉลาดปราดเปรื่องไปไหนแล้ว เฟิงอิ๋นพูดอะไรท่านก็เชื่อเช่นนั้น ท่านไม่เคยสงสัยคำพูดของนางเลยหรือ
นางเคยบอกท่าน เรื่องฐานะที่แท้จริงของท่านหรือไม่ ท่านชื่อเซียวเหยี่ยน เป็นอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์แห่งแคว้นเว่ยตะวันตก ท่านปล่อยให้ผู้หญิงคนหนึ่งจูงจมูกเดินได้อย่างไร”
หลิงอวี้จื้อโมโหมาก ใบหน้าเล็กขมวดเป็นก้อน แทบอยากจะต่อยหน้าเซียวเหยี่ยนสักสองที
“ข้ารู้ว่าข้าชื่อเซียวเหยี่ยน และข้าก็รู้ด้วยว่าเมื่อก่อนข้าเป็นอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ของแคว้นเว่ยตะวันตก เรื่องเหล่านี้เฟิงอิ๋นมิได้ปิดบังข้า”
“ในเมื่อรู้ เช่นนั้นท่านควรทราบดี ว่าเมื่อก่อนท่านมีคู่หมั้นอยู่หนึ่งคน”
ตอนที่ 331 คิดไม่ถึงว่าเขาจะเปลี่ยนใจไปแล้ว
เซียวเหยี่ยนมองไปทางอื่น พูดโดยไม่แยแส
“เช่นนั้นแล้วอย่างไร ข้าไม่ได้คิดจะกลับไปแคว้นเว่ยตะวันตกอีก ต่อไปจะอยู่กับเฟิงอิ๋นที่สำนักอู๋จี๋ นับจากนี้ไปอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ได้ตายไปแล้ว”
“ท่านพูดอะไร”
หลิงอวี้จื้อนึกว่าตนเองฟังผิด มองเซียวเหยี่ยนอย่างตกตะลึง
“ท่านพูดอีกทีซิ”
“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคู่หมั้นของอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ นับว่าข้าทำให้เจ้าผิดหวัง ข้าจะไม่ทำให้เจ้าลำบาก เจ้ารีบไปจากที่นี่ ข้าไม่สามารถไปจากเฟิงอิ๋นได้ จะอยู่ที่นี่ต่อไปตลอดชีวิต”
หลิงอวี้จื้อรับเรื่องมากมายขนาดนี้ไม่ไหว ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวจับแขนเสื้อเซียวเหยี่ยน
“ท่านต้องการอยู่ที่นี่เพื่อเฟิงอิ๋นจริงหรือ”
“ใช่ เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดให้เปลืองแรง รีบไปจากที่นี่ ข้าไปกับเจ้าไม่ได้”
น้ำเสียงเซียวเหยี่ยนเย็นชา น้ำเสียงนี้เหมือนน้ำเสียงที่ใช้พูดกับคนแปลกหน้า ราวกับว่าสองคนนี้ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
หลิงอวี้จื้อไม่มีทางเชื่อว่าคำพูดเหล่านี้เป็นคำพูดที่เซียวเหยี่ยนเอ่ยออกมา สติหลุดลอยไปโดยสิ้นเชิง นี่มันเป็นไปได้อย่างไร เซียวเหยี่ยนพูดเช่นนี้กับเธอได้อย่างไร คนๆ นี้ไม่ใช่เซียวเหยี่ยนแน่ เซียวเหยี่ยนของเธอไม่มีทางทำกับเธอเช่นนี้
เห็นหลิงอวี้จื้อยังดึงแขนเสื้อตนเองอยู่ เซียวเหยี่ยนก็ดึงแขนเสื้อกลับมาอย่างไม่ใยดี ถามว่า
“เฟิงอิ๋นอยู่ที่ไหน”
หลิงอวี้จื้อไม่ได้ยินประโยคนี้ ในสมองมีแต่คำพูดที่เซียวเหยี่ยนพูดกับเธอก่อนหน้านี้ เธอเงยหน้าขึ้น มองเซียวเหยี่ยนตาไม่กระพริบ
“ข้าไม่เชื่อ อาเหยี่ยน ท่านบอกข้ามา ท่านกำลังแสดงละครอยู่ ใช่หรือไม่”
“เจ้าจะเอาอย่างไรอีก อย่ามาทำตัวพูดดีๆ ไม่ยอม ต้องบังคับถึงจะยอม”
เมื่อเผชิญกับการราวีของหลิงอวี้จื้อ น้ำเสียงของเซียวเหยี่ยนก็เริ่มเหลือทนแล้ว
เห็นหลิงอวี้จื้อไม่พูดอะไร และไม่มีทีท่าว่าจะไป เซียวเหยี่ยนก็พูดเสริมอีกประโยค
“เจ้ารีบไปจากที่นี่ ข้าไม่อยากให้เฟิงอิ๋นเข้าใจผิดว่าข้ายังคิดถึงเจ้า ข้ารับปากเฟิงอิ๋นไว้แล้ว จากวันนี้ไปจะมีนางเป็นผู้หญิงคนเดียว ข้าไม่อยากฆ่าเจ้า แต่เจ้าอย่ามาบังคับข้า”
หลิงอวี้จื้อคิดไม่ถึงว่าเซียวเหยี่ยนจะคิดถึงเฟิงอิ๋นขนาดนี้ นึกไม่ถึงว่าเขาจะพูดเช่นนี้ออกมาได้ เธอขยับปาก ผ่านไปสักพักถึงพูดว่า
“ท่านไม่อยากฟื้นคืนความทรงจำแล้วหรือ”
“มีนางอยู่ ข้าก็ไม่ต้องการฟื้นคืนความทรงจำแล้ว และไม่อยากคิดถึงใครอื่นอีก นางเคยให้ยาถอนพิษข้าแล้ว แต่ข้าไม่ได้กิน ข้าตัดสินใจแล้ว หวังว่าต่อไปเจ้าจะไม่มาตามรังควานข้าอีก”
คำพูดของเซียวเหยี่ยน แต่ละประโยคยิ่งเกินเลยขึ้นไปทุกที หลิงอวี้จื้อไม่เชื่อว่าคำพูดเหล่านี้เซียวเป็นคนพูด เธอดึงปิ่นปักผมบนหัวมาจ่อคอทันที
“เซียวเหยี่ยน ท่านเชื่อหรือไม่ว่าข้าจะตายต่อหน้าท่าน”
เซียวเหยี่ยนมองเธอราวกับเป็นสมบัติล้ำค่ามาตลอด ทนดูเธอบาดเจ็บไม่ได้ที่สุด
หากเธอใช้การตายมาขู่ จะต้องทดสอบได้แน่นอนว่าเซียวเหยี่ยนพูดจริงหรือโกหก ใครจะรู้ว่าเซียวเหยี่ยนจะชำเลืองมองหลิงอวี้จื้อโดยไม่แยแสแวบหนึ่ง แล้วเสมองทางอื่นทันที
“หากเจ้าอยากตาย ก็เชิญ”
หลิงอวี้จื้อไม่เชื่อความชั่วร้ายนี้ เธอถือปิ่นแทงเข้าไปหน่อยนึง เลือดสีแดงสดทะลักออกมาจากคอทันที เพียงแต่เซียวเหยี่ยนไม่แม้แต่จะชายตามอง
หลิงอวี้จื้อได้แต่รู้สึกหมดสิ้นกำลังใจ รู้สึกราวกับว่ามีคนมาบีบคอเธอ ขนาดหายใจยังหายใจไม่ออก เธอคลายมือ ปิ่นในมือตกลงพื้น
เดิมทีแค่จะลองเชิง เธอจะเอาชีวิตมาแลกกับสาเหตุเพียงแค่นี้ไม่ได้ ตายไปแบบนี้ ไม่คุ้มค่าอย่างยิ่ง
ตั้งแต่ต้นจนจบเซียวเหยี่ยนไม่มองเธอเลย หลิงอวี้จื้อปวดใจจนหายใจไม่ออก
แปลกแท้ ที่แท้ใจมันเจ็บปวดได้จริงๆ ความรู้สึกแบบนี้เพิ่งเคยมีเป็นครั้งแรก เธอนึกว่าเธอกับเซียวเหยี่ยนจะรักกันหวานชื่นอย่างนี้ไปจนแก่เฒ่า ไม่เคยคิดเลยว่ายังไม่ทันจะได้แต่งงานก็เกิดเรื่องเช่นนี้เสียแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาจะเปลี่ยนใจไปแล้ว
