ตอนที่ 518 ดีจริงที่มีเจ้า
“เช่นนี้…เช่นนี้ไม่รีบไปหน่อยหรือเพคะ”
หลิงอวี้จื้อเริ่มพูดจาตะกุกตะกัก หน้าแดงอีกครั้ง
เซียวเหยี่ยนหัวเราะเบาๆ
“อวี้จื้อ เจ้าคิดอะไรอยู่หรือ หากเจ้าอดใจไม่ไหว อ๋องคนนี้ก็คงต้องจำยอมทำให้พระชายาพึงพอใจ”
หลิงอวี้จื้อเพิ่งรู้ตัวว่าเซียวเหยี่ยนจงใจแกล้งเธอ ผลักเซียวเหยี่ยนออกด้วยความโมโห
“เกลียดท่านจริงๆ ”
“โกรธแล้วหรือ”
“เชอะ…”
หลิงอวี้จื้อคว่ำปาก ไม่สนใจเซียวเหยี่ยน
เซียวเหยี่ยนกุมมือหลิงอวี้จื้อ น้ำเสียงอ่อนโยนลง
“ไม่ต้องโกรธแล้ว อวี้จื้อ เจ้าไม่อยากเห็นแล้วหรือว่าข้าพาเจ้ามาดูอะไร”
“จริงด้วย เกือบลืมประเด็นหลักไปแล้ว ข้าไปดูสักหน่อย”
หลิงอวี้จื้อพูดพลางผลักมือเซียวเหยี่ยนออกไป กระโดดลงรถม้าอย่างมีความสุข เห็นหลิงอวี้จื้อเป็นเช่นนี้ เซียวเหยี่ยนก็ส่ายหน้าไม่หยุด นิสัยเด็กน้อยตามคาด อวี้จื้อของเขาปลอบง่ายเหมือนเดิม พูดไม่กี่คำก็ทำให้เธอลืมแล้วว่าก่อนนั้นเพิ่งพูดอะไร
“โอ้โห ที่แท้ดอกท้อก็บานหมดแล้ว ฤดูใบไม้ผลิมาถึงแล้วจริงๆ ”
หลิงอวี้จื้อตะโกนออกมา กระโจนเข้าไปในป่าดอกท้อ เซียวเหยี่ยนรู้ว่าหลิงอวี้จื้อชอบดอกไม้ เมื่อมีเวลาว่างจึงถือโอกาสพาหลิงอวี้จื้อมาดูดอกท้อ ตามคาด ทันทีที่เห็นดอกไม้สดใหม่ หลิงอวี้จื้อก็ร่าเริงทันที
หลิงอวี้จื้อว่องไวมาก ร่างที่คล่องแคล่วนั้นแหวกแทรกอยู่ในป่าดอกท้อ เธอสวมชุดสีชมพูหยกอยู่แล้ว ผสมกลมกลืนกับดอกท้อพอดี ยืนอยู่ไกลก็ยังได้ยินเสียงหัวเราะสดใสของเธอ
ได้ยินเสียงหัวเราะ เซียวเหยี่ยนก็ยิ่งมีความสุข ทุกครั้งที่เห็นเธอหัวเราะ เขามักจะได้รับอิทธิพลโดยไม่รู้ตัวเสมอ และรู้สึกว่าอารมณ์เบิกบานเป็นอย่างมาก
เซียวเหยี่ยนก้าวไปข้างหน้าเร็วๆ ลมผ่านมาวูบหนึ่ง กลีบดอกท้อร่วงพรูจากต้น บนหัวและตัวของหลิงอวี้จื้อมีกลีบดอกท้อเต็มไปหมด เธอยืนอยู่ตรงนั้น เหมือนเป็นดอกไม้ เห็นเซียวเหยี่ยนมาใจก็ไหวหวั่น
หลิงอวี้จื้อยืนยิ้มสดใสอยู่ท่ามกลางกลีบดอกท้อ แม้แต่แสงอาทิตย์บนท้องฟ้ายังไม่สว่างใสเท่ารอยยิ้มของเธอ เธอใช้มือรับกลีบดอกท้อมากลีบหนึ่ง เทเบาๆ เห็นกลีบดอกท้อร่วงลง เธอยิ้มจนตาหยีโค้ง
“ที่นี่สวยเหลือเกิน ดอกท้อเยอะมาก รอตอนที่มันออกผล จะได้ลูกท้อมากมายเท่าไร ถึงตอนนั้นคงกินลูกท้อไม่หมด”
“อวี้จื้อ เจ้าชอบกินลูกท้อหรือไม่”
“ชอบเพคะ”
“ถึงตอนนั้นเจ้ากินได้ตามสบาย”
“ข้าไม่เกรงใจแน่นอน”
หลิงอวี้จื้อเอียงคอมองท้องฟ้าสีฟ้า ได้แต่คิดว่าทุกอย่างนี้ดีงามเหลือเกิน ยุคปัจจุบันเพราะปัญหามลภาวะทางอากาศ ถ้าไม่ไปชนบท ในสถานการณ์ปกติจะมองเห็นฟ้าสีฟ้าใสขนาดนี้ได้ยาก ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นฟ้าสีเทาหมองหม่น
เห็นฟ้าสีฟ้า เมฆสีขาวแล้ว หลิงอวี้จื้อก็ลงนอนเหยียดบนกลีบดอกท้อ มองกลีบดอกไม้ร่วงลงมาเป็นสาย ตกลงบนร่างกายของตนเอง เธอหลับตา มีกลิ่นหอมจางๆ ของดอกไม้แตะปลายจมูก
หลิงอวี้จื้อเห็นเซียวเหยี่ยนยืนอยู่ข้างหน้าตัวเอง มองเธอตาเป็นประกาย เธอก็รีบร้องเรียกเซียวเหยี่ยน
“อาเหยี่ยน มานี่สิ”
เซียวเหยี่ยนนอนข้างๆ หลิงอวี้จื้อ ยื่นมือไปจับมือของหลิงอวี้จื้อ หลิงอวี้จื้อยิ้มแป้น
“ดีจริงที่โลกใบนี้มีดอกไม้”
เซียวเหยี่ยนพูดต่อ
“ดีจริงที่มีเจ้า”
หลิงอวี้จื้อหันหน้าไป มองเซียวเหยี่ยนดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ
“อื้ม ดีจริงที่มีท่าน”
“อวี้จื้อ ขอเพียงเจ้าชอบทำสิ่งใด ข้าก็จะยินดีทำสิ่งนั้นกับเจ้า”
“จริงหรือเพคะ เช่นนั้นท่านปั้นดินน้ำมันกับข้าได้หรือไม่”
“…”
หลิงอวี้จื้อหัวเราะฮาลั่น
“อาเหยี่ยน ท่านรักข้าหรือไม่”
เซียวเหยี่ยนเอามือหลิงอวี้จื้อมาวางที่ตำแหน่งของหัวใจ หลิงอวี้จื้อรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงของเซียวเหยี่ยน เซียวเหยี่ยนพูดอย่างจริงจังว่า
“เจ้าอยู่ที่นี่”
ตอนที่ 519 รอคอยงานแต่งอย่างใจจดใจจ่อ
หลิงอวี้จื้อปีนขึ้นอกเซียวเหยี่ยนไปฟังทันที ได้ยินเสียงตึกตักๆ ก็รู้สึกพอใจมาก นี่คือเสียงหัวใจของเซียวเหยี่ยน เขาบอกว่าเธออยู่ตรงนี้ เธออยู่ในใจของเซียวเหยี่ยน
ถึงแม้จะพูดคำหวานไม่เก่งเหมือนนักรักบางคน ขอแค่ประโยคนี้ หลิงอวี้จื้อก็รู้สึกพอใจแล้ว
เซียวเหยี่ยนไม่พูดอะไร เอื้อมมือไปลูบผมดำขลับของหลิงอวี้จื้อ เหตุเพราะเขาตัวสูง เซียวเหยี่ยนจึงชอบลูบผมหลิงอวี้จื้อ ผมของเธอดำขลับเป็นประกาย ทั้งเส้นเล็กทั้งนุ่ม ลูบแล้วเหมือนลูบผ้าแพรไหม
“อวี้จื้อ ตลอดชีวิตนี้อย่าจากข้าไปไหนนะ”
หลิงอวี้จื้อตอบเสียงต่ำๆ ว่า
“อืม”
จากนั้นสองคนก็ไม่ได้พูดอะไร เพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาเงียบๆ ที่หายากนี้
หลิงอวี้จื้อยิ้มไม่แบบปิดปาก ยิ้มยิงฟันตลอดเวลา
ความเข้าใจผิดของทั้งสองคนถูกขจัดไปแล้ว เธอเริ่มรอคอยงานแต่งอย่างใจจดใจจ่อ เมื่อก่อนไม่ทันได้สังเกต ตอนนี้ถึงพบว่า อีกห้าวันเธอก็จะต้องแต่งงานกับเซียวเหยี่ยนแล้ว วันมงคลยิ่งใหญ่อยู่ข้างหน้านี้เอง แค่คิดก็รู้สึกตื่นเต้นมากแล้ว
คิดไปคิดมา เธอก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ ชุดแต่งงานที่เซียวเหยี่ยนทำให้สวยขนาดนั้น หากสวมแล้วจะต้องสวยจนคนทั้งงานตะลึงแน่นอน จะกลายเป็นวันที่น่าจดจำที่สุดในชีวิต
“อวี้จื้อ หัวเราะอะไรหรือ”
หลิงอวี้จื้อกล้าบอกเซียวเหยี่ยนเสียที่ไหน เพราะเธอรอคอยจะแต่งกับเซียวเหยี่ยนมากไป ได้แต่ส่ายหน้าอย่างละอายใจ
“ไม่มีอะไรเพคะ ไม่มีเฉินปี้แล้ว อารมณ์ดีเหลือเกิน”
“ข้าผิดเอง ข้าไม่ได้ใส่ใจความรู้สึกของเจ้าเลย”
“ข้าก็ไม่ได้ใส่ใจความรู้สึกของท่านเหมือนกัน ดังนั้นพวกเราไม่ต้องโทษใคร ถือว่าเรื่องนี้ผ่านไปแล้ว ห้ามพูดอีกนะเพคะ”
หลิงอวี้จื้อไม่อยากหวนคิดถึงเรื่องนี้อีก ถึงแม้เฉินปี้ไม่ได้ก่อนเรื่องใหญ่โตถึงแก่บาดเจ็บล้มตาย แต่ก็ทำให้สองคนนี้ปั่นป่วนจนไม่มีความสุข ไม่ง่ายเลยกว่าจะไล่นางออกไปพ้นทางทั้งสองคนได้ เธอจึงไม่อยากพูดถึงเฉินปี้อีก
“อาเหยี่ยน ก่อนหน้านี้ท่านบอกว่าจะเก็บท่านเว่ยอ๋องแล้ว เป็นเรื่องจริงหรือ”
เซียวเหยี่ยนดึงมือหลิงอวี้จื้อเข้ามา ให้เธอพิงหน้าอกอย่างแนบแน่น พยักหน้า
“เรื่องนี้ข้าวางแผนไว้สักพักแล้ว เดิมทีข้าก็ตัดสินใจว่าจะไม่ยอมทนเว่ยอ๋องต่อไปอีก เขาอาศัยว่าตนมีกำลังทหารในมืออยู่หน่อยก็คอยบงการคนอื่น หลงคิดว่าข้าทำอะไรเขาไม่ได้จริงๆ ”
“เรื่องนี้ท่านร่วมมือกับใครหรือไม่”
หลิงอวี้จื้อไม่เข้าใจเรื่องราชสำนัก ส่วนใหญ่ก็เพราะไม่ค่อยสนใจสักเท่าไร เธอรู้ว่าเว่ยอ๋องนั้นนับว่ามีบารมีอยู่บ้าง ไม่ใช่คนที่จะไปแตะได้ง่ายๆ คราวนี้ดูเหมือนเซียวเหยี่ยนจะตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ไม่รู้ว่ามีคนอื่นร่วมมือทำเรื่องนี้ด้วยหรือไม่
เซียวเหยี่ยนก็ไม่ได้ปิดบังหลิงอวี้จื้อ พยักหน้าพูดว่า
“ครั้งนี้ร่วมมือกับไทเฮา อวี้จื้อ เจ้าอย่าคิดมาก ตอนนี้พวกเรากับไทเฮายังอยู่บนเรือลำเดียวกัน เวลาใดที่ควรร่วมมือก็ยังต้องร่วมมือ เรื่องนี้เชื่อถือไทเฮาได้”
หลิงอวี้จื้อพูดล้อว่า
“ท่านยังกลัวว่าข้าจะหึงไทเฮาอีกหรือ ข้าไม่หึงหรอก ท่านต้องระวัง เดี๋ยวจะโดนไทเฮาซ้อนแผน”
“กำจัดเว่ยอ๋องก็เป็นผลดีกับนาง เว่ยอ๋องไม่เคยเห็นนางอยู่ในสายตาเลย”
“เช่นนั้นนางไม่กลัวท่านกลับลำหรือ”
หลิงอวี้จื้อยกหัวขึ้น ถามอย่างใคร่รู้
“จะไม่กลัวได้อย่างไร แต่นางรู้ว่าตอนนี้ข้าไม่กลับลำหรอก ตอนนั้นที่ช่วยส่งให้เฉินมั่วฉือขึ้นรับตำแหน่ง บาดเจ็บถึงพลังลมปราณแต่กำเนิดของข้า ตอนนี้ไม่มีความสามารถพอที่คิดจะกลับลำก็กลับลำได้ และนางก็กำจัดข้าไม่ได้ด้วย ตอนนี้คนที่ไทเฮาต้องระวังจริงๆ คืออู๋อ๋อง อวี้จื้อ คนที่ติดต่อกับสำนักอู๋จี๋อาจจะเป็นคนของอู๋อ๋อง”
“หา…เป็นเขาไปได้อย่างไร ท่านบอกว่าเป็นคนในวังมิใช่หรือ”
