ตอนที่ 546 อย่าทำให้ชิงชิงผิดหวังอีกเลย
หลิงอวี้จื้อเข้าใจทันที ใช่แล้ว มิน่าเว่ยอ๋องถึงยอมรับปากเรื่องนี้ ที่แท้เพราะลู่ซูหว่าน เช่นนี้แสดงว่าเรื่องนี้มีหนทางยุติได้แล้ว
“ท่านต้องระวังนะ”
เซียวเหยี่ยนจูบหน้าผากหลิงอวี้จื้อ
“ข้าบอกตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ เพิ่งจะแต่งงานกัน ข้าไม่อยากให้เจ้าเอาแต่ขมวดคิ้วหน้านิ่วทุกวัน”
หลิงอวี้จื้อยิ้มใหญ่
“มีท่านข้างกาย เห็นอยู่ชัดๆ ว่าข้ายิ้มราวกับดอกไม้บานทุกวัน ใครขมวดคิ้วหน้านิ่วกัน”
เห็นหลิงอวี้จื้อเผยรอยยิ้มออกมา เซียวเหยี่ยนก็ยิ้มเช่นกัน แต่งงานกันสองวันก็มีเรื่องแบบนี้ ในใจเซียวเหยี่ยนรู้สึกผิดอยู่บ้าง เดิมทียังอยากจะอยู่เป็นเพื่อนหลิงอวี้จื้อสองสามวัน ตอนนี้เรื่องของหลิงจื่อเฉิงถือว่าคลี่คลายแล้ว หลิงอวี้จื้อก็คลายกังวลลงไปได้
จากหลักฐานที่สรุปได้ เว่ยอ๋องถูกบีบให้ยอมรับผิด แต่ยืนกรานที่จะบอกว่าหลิงจื่อเฉิงไม่เกี่ยวข้อง ประกอบกับหลิงจื่อเฉิงถูกทรมานอย่างไรก็ปฏิเสธ ไม่ยอมรับผิด สุดท้ายเฉินมั่วฉือก็ปล่อยหลิงจื่อเฉิงผู้บาดเจ็บไปทั่วตัว เว่ยอ๋องถูกตัดศีรษะต่อหน้าสาธารณชนหลังจากถูกจำคุกสามวัน
ทุกคนในตระกูลลู่ที่ถูกเนรเทศก็เนรเทศไป ที่ถูกตัดหัวก็ตัดหัวไป ทุกคนล้วนมีส่วนเกี่ยวข้องทั้งสิ้น เมื่อเว่ยอ๋องกับตระกูลลู่ถูกตัดสินแล้ว คืนวันเดียวกัน พระชายาเว่ยอ๋องก็กินยาพิษฆ่าตัวตาย
เซียวเหยี่ยนทำตามสัญญาของเขา ปล่อยให้พระชายาเว่ยอ๋องที่แกล้งตายออกไปจากคุกใหญ่ และส่งนางออกนอกเมือง
สองสามวันหลังจากนั้น ลู่ซูหว่านก็ตื่นขึ้นมา เซียวเหยี่ยนจัดการให้นางอยู่บ้านชาวไร่ชาวนา และทิ้งเงินเอาไว้ให้นางด้วย สาวใช้ประจำตัวนางก็ตายไปแล้ว นอกจากลูกในท้องแล้ว บนโลกใบนี้ นางไม่มีญาติที่ไหนอีกเลย
ทั้งเว่ยอ๋องและบิดาของเขาถูกประหารชีวิต มารดาวิ่งชนเสาตาย พี่ชายกับน้องชายอีกสองสามคนก็ถูกประหาร ญาติคนอื่นที่ยังเหลือล้วนถูกเนรเทศไปถิ่นทุรกันดาร จวนเว่ยอ๋องหมดสิ้นไป ตระกูลลู่ก็หมดสิ้นไปเช่นกัน
นางเป็นพระชายาเว่ยอ๋องที่ใช้ชีวิตอย่างมีเกียรติและมั่งคั่งร่ำรวย จู่ๆ ก็ร่วงหล่นจากฟ้าลงสู่ดิน นางรู้ว่าวันเวลาต่อจากนี้จะต้องยากลำบากแสนสาหัส แต่นางก็ต้องทนไปให้ได้ เพื่อลูกในท้อง นางจะต้องอดทนต่อไป
ผ่านไปตั้งหลายปี ในที่สุดนางก็ได้รับความเมตตาจากท่านเทวดาบนสวรรค์ ให้นางได้มีบุตร ดีใจได้ไม่เท่าไรก็ต้องเผชิญกับโศกอนาถกรรมบ้านแตกฆ่าล้างตระกูล ใช่แล้ว ที่จวนเว่ยอ๋องยังมีของสำคัญสิ่งหนึ่งที่ไม่ได้หยิบมาด้วย นางต้องกลับไปเอาสิ่งนั้นออกมา
ขณะเดียวกัน หลิงอวี้จื้อกำลังอยู่ในจวนมหาเสนาบดี ทั้งตัวหลิงจื่อเฉิงไม่มีตรงไหนเลยที่สบายดี อยู่ในคุกสองสามวันนั้น เขาได้ถูกทรมานทุกรูปแบบ เกือบจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว คิดได้ว่าลู่ชิงชิงยังรอเขาอยู่ข้างนอก ก็กัดฟันทนต่อไป
หลิงจื่อเฉิงออกจากคุกแล้ว ลู่ชิงชิงก็คอยอยู่ดูแลข้างกายเขา นางทำเองทุกอย่าง ด้วยความเอาใจใส่ดูแลของนาง ในที่สุดอาการบาดเจ็บของหลิงจื่อเฉิงก็ดีขึ้นเล็กน้อย
หลิงอวี้จื้อนั่งบนเก้าอี้ข้างๆ ผ่านประสบการณ์หายนะความเป็นตายครั้งนี้แล้ว หลิงจื่อเฉิงก็เหมือนได้ตื่นรู้ในทันที เผชิญหน้ากับหลิงอวี้จื้อด้วยความรู้สึกผิด นานกว่าจะเค้นคำพูดออกมาได้
“อวี้จื้อ ข้า…เมื่อก่อนข้าไม่ดีเอง เจ้าอย่าถือสาเอาความข้าเลย”
“ข้าล่ะอยากถือสาเอาความพี่จริงๆ พี่ยังมีชีวิตออกมาได้อีกหรือ ชิวจวี๋ก็ถูกข้าฆ่าตายแล้ว หวังว่าต่อไปพี่จะไม่ทำให้ชิงชิงผิดหวังอีก นางเป็นผู้หญิงที่พี่สมควรทะนุถนอมไปตลอดชีวิต”
“ข้าผิดต่อชิงชิงเอง ข้าเลอะเลือนไปแล้ว ถึงได้โดนชิวจวี๋ปั่นหัว”
“เพราะพี่โง่น่ะสิ ยังดีที่พี่มีแรงฮึดสู้อยู่บ้าง หากพี่ทนไม่ไหวยอมสารภาพผิดไป ท่านอ๋องก็คงไม่สามารถช่วยพี่ออกมาได้อย่างราบรื่นเช่นนี้ ข้ายังคิดอยู่เลยว่าพี่จะทนไม่ไหว”
หลิงอวี้จื้อเห็นหน้าขาวซีดของหลิงจื่อเฉิง เขาสามารถทนได้จนจบนับว่าเหนือความคาดหมายของเธอ แต่ไหนแต่ไรมา หลิงจื่อเฉิงเป็นคนประเภทที่ไม่เคยผ่านความลำบากมาก่อน ดูอย่างไรก็ไม่เหมือนคนที่จะทนทายาดอะไรได้
ตอนที่ 547 เลือกให้อภัย
“ข้าจะทำให้จวนมหาเสนาบดีพลอยเดือดร้อนไปด้วยไม่ได้”
หลิงจื่อเฉิงทำหน้ารู้สึกผิด
“ถึงแม้จะตาย ก็ควรใช้ชีวิตข้าคนเดียวเพื่อปกป้องคนทั้งจวน ข้าไม่เคยทำอะไรให้จวนมหาเสนาบดีเลย
เรื่องนี้เป็นความผิดของข้า ข้ารับผิดชอบเอง อีกอย่างชิงชิงยังรอข้าอยู่ข้างนอก ข้ายังต้องชดใช้ความผิดให้กับชิงชิง ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ต้องทนให้ได้ อวี้จื้อ ข้าก็ดวงแข็งพอสมควร”
“พี่คิดได้อย่างนี้ก็ดีแล้ว นับว่าข้าช่วยพี่ ไม่ได้เสียแรงไปเปล่า”
สองคนกำลังคุยกันอยู่ ลู่ชิงชิงก็เดินเข้ามาจากข้างนอก มือถือยาเข้ามา เอายาวางไว้บนโต๊ะให้เย็นลงก่อน เห็นหลิงอวี้จื้อ ก็ยิ้มทักทาย
“อวี้จื้อ เจ้ามาแล้ว”
“อื้ม ชิงชิง เหตุใดเจ้าถึงต้มยาเองอีก เจ้าดูสิตาคล้ำหมดแล้ว ต้องระวังสุขภาพด้วยนะ”
“เมื่อก่อนอยู่บ้าน ข้าต้มยาเป็นประจำ ยานี้ต้องควบคุมไฟให้ดี ข้าต้มเองจะได้วางใจได้หน่อย”
เดิมลู่ชิงชิงเป็นลูกชาวนา ของพวกนี้ทำเป็นอยู่แล้ว ซ้ำยังทำได้ดีด้วย ไม่ใช่เพียงดูแลหลิงจื่อเฉิงอย่างดี แม้แต่เรื่องต้มยาก็ไม่ยอมให้สาวใช้ทำ ทุกครั้งต้องเข้าครัวไปคุมเอง เช่นนี้ถึงจะวางใจ
เห็นลู่ชิงชิงดูแลตนเองเช่นนี้ หลิงจื่อเฉิงก็ทั้งซาบซึ้งทั้งรู้สึกผิด
ตัวเองทำให้ผู้หญิงดีๆ เช่นนี้ต้องผิดหวัง ก่อนนี้หลิงอวี้จื้อบอกว่าเขาไม่คู่ควรกับลู่ชิงชิง เขายังไม่ยอมรับ แต่ตอนนี้เขาก็รู้สึกเช่นนี้เหมือนกัน เขาไม่คู่ควรกับลู่ชิงชิงจริงๆ ยังดีที่ฟ้าประทานโอกาสให้เขา ต่อไปเขาจะต้องชดเชยให้ลู่ชิงชิงเป็นอย่างดี
“ใครได้แต่งกับเจ้านับว่าชาติที่แล้วทำบุญมาดีจริงๆ”
หลิงอวี้จื้อพูดพลางเหลือบมองหลิงจื่อเฉิงปราดหนึ่ง
“พี่ชายข้าเรื่องอื่นทำได้ไม่ดี แต่เรื่องเลือกคู่ครองนี่ตาถึงใช้ได้ มิเช่นนั้นคงหาเจ้าไม่เจอหรอก”
หลิงจื่อเฉิงกระแอมไอด้วยความกระอักกระอ่วนใจ
“อวี้จื้อ เจ้าไม่ต้องล้อข้าแล้ว เจ้าอยู่ที่นี่เป็นพยานให้ข้าที ต่อไปหากข้าทำให้ชิงชิงผิดหวังอีก ขอให้ข้าโดนฟ้าผ่าไม่ตายดี”
“ท่านเทวดาคงไม่มีเวลามายุ่งเรื่องอย่างนี้หรอก หากพี่ยังกล้าทำเรื่องผิดต่อชิงชิงอีก ข้าจะไม่ปล่อยไปแน่ ชิงชิงเป็นพี่น้องที่ดีของข้า นางรู้เรื่องและมีเหตุผลกว่าพี่ชายอย่างเจ้ามาก”
“อวี้จื้อ ไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องที่ผ่านไปแล้วให้มันผ่านไปเถิด”
ลู่ชิงชิงยังปกป้องหลิงจื่อเฉิงอยู่ ดวงตาแฝงรอยยิ้มของหลิงจื่อเฉิงมองไปที่ลู่ชิงชิง เมื่อรู้สึกถึงสายตาของเขา ลู่ชิงชิงก็เขินแล้วก้มหน้า ตอนแรกนางนึกว่าตัวเองกับหลิงจื่อเฉิงจะเป็นเช่นนี้ไปตลอดชีวิตแล้ว
ผ่านเรื่องนี้ไปแล้ว นางก็ตัดสินใจจะให้โอกาสหลิงจื่อเฉิงอีกครั้ง นางกลัวความสูญเสียเช่นกัน
สำหรับนางแล้ว เมื่อก่อนยังไม่ใช่การสูญเสียโดยสิ้นเชิง เมื่อก่อนนางยังรู้ข่าวคราวของเขา และรู้ว่าพวกเขาอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน หากตายไปแล้ว ถึงจะเป็นการสูญเสียอย่างแท้จริง
สองคนคืนดีกันเหมือนเดิม หลิงอวี้จื้อก็ดีใจแทนพวกเขา แต่ละคนมีทางเลือกไม่เหมือนกัน บางคนให้อภัยได้และยังสามารถเริ่มต้นใหม่ได้ บางคนทำไม่ได้ จะดูก็ต้องดูว่าแต่ละคนจะเลือกอย่างไร
ผ่านประสบการณ์พลิกผันครั้งใหญ่ หลิงจื่อเฉิงก็ควรจะเปลี่ยนไปบ้างแล้ว และเห็นชัดเจนขึ้นว่าใครเป็นคนที่ควรค่าแก่การดูแลทะนุถนอม หากสองคนสามารถวางอคติลงได้ ต่อไปก็ยังสามารถใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างมีความสุข เพราะพวกเขาต่างก็ยังรักซึ่งกันและกัน
หลิงอวี้จื้อรู้ว่าตัวเองมิได้มีจิตใจกว้างขวางเท่าลู่ชิงชิง หากเปลี่ยนเป็นเธอ ก็เกรงว่าคงจะรับไม่ได้ เรื่องความรัก เธอกลายเป็นคนบ้าความสะอาดบริสุทธิ์ ยอมรับการหักหลังไม่ได้ แม้ว่าจะกลับไป ก็ไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้
วันถัดมา ลู่ซูหว่านปลอมตัวเสร็จแล้วก็เข้ามาในเมืองหลวง หลังจากเว่ยอ๋องถูกประหารชีวิตแล้ว เรื่องนี้ก็ถือว่าเป็นอดีตไป เมืองหลวงที่เต็มไปด้วยอันตรายก่อนหน้านี้ ก็เงียบสงบลงอย่างสมบูรณ์
