ตอนที่ 588 ให้ข้าออกจากจวน
วันต่อมา เซียวเหยี่ยนไปทำงานที่ราชสำนักเช่นเคย
หลิงอวี้จื้อล้างหน้าแล้วไปนั่งอยู่หน้ากระจกทองแดง เห็นใบหน้าบวมน้ำในกระจก เธอก็ยกมือขึ้นไปตบ ๆ หน้าตัวเอง ให้หรูเยียนทาแป้งบนหน้าให้ มิเช่นนั้นคงไม่มีหน้าไปพบใครได้
ไม่ว่าอย่างไร เธอก็เป็นพระชายาอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ต่อหน้าผู้คนจะทำให้เซียวเหยี่ยนขายหน้าไม่ได้
ทานอาหารเช้าเล็กน้อยอย่างรีบเร่งแล้ว หลิงอวี้จื้อก็เตรียมจะออกไปจากจวน แต่ถูกทหารยามหน้าประตูขวางเอาไว้
“พระชายา ท่านอ๋องมีคำสั่ง สองสามวันนี้พระชายาไม่สามารถออกไปจากจวนท่านอ๋องได้ขอรับ”
หลิงอวี้จื้อตะลึง เธอเข้าใจเจตนาของเซียวเหยี่ยน
เซียวเหยี่ยนกลัวเธอจะเกิดเรื่อง ดังนั้นจึงไม่ให้เธอออกไปจากจวน นี่เป็นความห่วงใยที่เซียวเหยี่ยนมีต่อเธอ เพียงแต่ตอนนี้เซียวเหยี่ยนเดินมาถึงขั้นที่คาบเกี่ยวระหว่างความเป็นความตายแล้ว เธอไม่สามารถนั่งเหม่ออยู่ในจวนโดยไม่ทำอะไรเลย มิเช่นนั้นเธอคงจะเป็นบ้าแน่นอน ไม่ว่าอย่างไร เธอก็ต้องออกจากจวน
จะบุกออกไปเช่นนี้ก็ไม่ได้ เธอไม่อยากทำให้ทหารยามเหล่านี้ตกที่นั่งลำบาก เห็นได้ชัดว่าเซียวเหยี่ยนสั่งตายพวกเขา
เธอหมุนตัวกลับเรือนตนเอง มั่วชิงอยู่ข้างหลังเธอ หลิงอวี้จื้อพูดตามตรง
“มั่วชิง ข้าอยากออกจากจวน”
“คือว่า…พระชายา ท่านอ๋องกลัวว่าท่านจะเกิดเรื่อง ท่านทำใจให้สบายคอยฟังข่าวอยู่ในจวนเถิด!”
มั่วชิงอยากห้ามปรามหลิงอวี้จื้อ
“ข้าจะทำใจให้สบายได้อย่างไร มั่วชิง ท่านอ๋องเป็นสามีของข้านะ ตอนนี้เขาอยู่ระหว่างความเป็นความตายแล้ว ข้าจะมานั่งกินดื่มตามปกติเหมือนคนไม่เป็นอะไรได้หรือ นอกเสียจากว่าในใจข้าไม่มีเขาเลย เช่นนั้นความเป็นความตายของเขาก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้าแล้ว ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร ข้าต้องลองสักตั้ง เจ้าพาข้าออกไปจากจวนที”
“พระชายา ไม่ใช่ข้าน้อยไม่ยินยอมพาพระชายาออกไป ท่านอ๋องนึกถึงจุดนี้ไว้ตั้งนานแล้ว ข้างนอกจวนก็มีองครักษ์ลับคอยเฝ้าอยู่ หากข้าน้อยพาพระชายาออกไป ก็จะถูกองครักษ์ลับขวางไว้ทันที”
มั่วชิงรายงานสถานการณ์ข้างนอกตามความจริงให้หลิงอวี้จื้อฟัง
เมื่อรู้วิธีการจัดการของเซียวเหยี่ยน หลิงอวี้จื้อก็รู้สึกเศร้า ในเมื่อออกจากจวนไม่ได้ เช่นนั้นก็เชิญคนมาแล้วกัน เธอให้มั่วชิงส่งจดหมายฉบับหนึ่ง มั่วชิงรับปาก หายเข้าไปจากจวนอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ในพริบตา
หลิงอวี้จื้อกลับมาที่ห้อง เปิดลิ้นชักเอาของที่เตรียมเอาไว้นานแล้วมาทาริมฝีปากของตนเอง แววตาประกายความเย็นชาแวบหนึ่ง เฉินเสี้ยวหรู ข้าจะทำให้เจ้าสมหวัง
เมื่อได้ยินว่าหลิงอวี้จื้ออยากพบเขา เฉินเสี้ยวหรูก็รีบมา เฉินเสี้ยวหรูเป็นองค์ชาย ทหารยามจวนอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์จะขวางเฉินเสี้ยวหรูไม่ให้เข้ามาก็ขวางไม่อยู่ ประกอบกับหลิงอวี้จื้อมาต้อนรับเองที่ประตู เฉินเสี้ยวหรูจึงเข้ามาในจวนอย่างราบรื่น
ใบหน้าของหลิงอวี้จื้อมีรอยยิ้มที่เหมือนไม่ยิ้ม ชี้ทางให้เฉินเสี้ยวหรูเอง นำทางเขาเข้ามาที่โถงรับแขก หรูเยียนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอรีบยกชาสองถ้วยกับของว่างสองสามจานมาให้
หลิงอวี้จื้อโบกมือ เป็นสัญญาณให้คนอื่นออกไปให้หมด หรูเยียนนำออกไปก่อน แล้วปิดประตูตาม
เฉินเสี้ยวหรูสวมชุดคลุมยาวสีเขียวคราม ดูอ่อนโยนเหมือนเคย หลิงอวี้จื้อสวมเสื้อสีเหลือไข่ห่าน ทาแป้งที่หน้า แต่ไม่สามารถปิดบังใบหน้าที่ซูบซีดได้ สีเขียวคล้ำใต้ตายิ่งชัดเจน ริมฝีปากสีแดงปลั่ง เพิ่มสีสันให้ใบหน้าได้ไม่น้อย
เฉินเสี้ยวหรูรู้ว่าหลิงอวี้จื้อเชิญเขามาเพราะเรื่องเซียวเหยี่ยนถูกวางยาพิษแน่นอน
เธอนอนไม่หลับก็เพราะเซียวเหยี่ยนแน่ คิดถึงตรงนี้ อารมณ์ของเขาก็ซับซ้อน ทั้งปวดใจและดีใจ ปวดใจเพราะสุขภาพของหลิงอวี้จื้อ ส่วนดีใจก็เพราะในที่สุดเซียวเหยี่ยนก็จะตายแล้ว คราวนี้ใครก็ช่วยเขาไม่ได้
“อวี้จื้อ เจ้าต้องพักผ่อนให้ดี สีหน้าเจ้าดูไม่ค่อยดีเลย”
“เหตุใดสีหน้าข้าดูไม่ดี ท่านอ๋องก็คงทราบดี”
หลิงอวี้จื้อหัวเราะเย็นชาหนึ่งครั้ง
“ท่านอ๋องเคยบอกว่าอยากเป็นเพื่อนกับข้า นึกไม่ถึงว่าผ่านไปไม่นานก็หลอกใช้ข้าให้วางยาพิษสามีของตนเองเสียแล้ว เพื่อนเช่นนี้ ข้าไม่กล้าเอาด้วยหรอก”
ตอนที่ 589 ใช้ข้าแลกกับชีวิตของอาเหยี่ยน
“อวี้จื้อ ไม่ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่ ข้ามิได้หลอกใช้เจ้า”
เซียวเหยี่ยนมองหลิงอวี้จื้อ สีหน้าจริงใจ ไม่มีร่องรอยของการพูดโกหก
หลิงอวี้จื้อหัวเราะเบา ๆ หนึ่งครั้ง
“ประโยคนี้อีกแล้ว พูดมากแล้วจะมีความหมายอะไรหรือ”
พูดจบหลิงอวี้จื้อก็หุบยิ้ม
“วันนี้ข้าตามท่านมา ไม่ใช่เพื่อฟังท่านพูดพร่ำเรื่องไร้สาระ ข้าแค่อยากจะถามว่า ท่านต้องการอะไรถึงจะยอมปล่อยอาเหยี่ยน”
“ข้างกายเจ้าก็มีคนของสำนักอู๋จี๋ แค่ถามนางสักคำก็รู้แล้ว พิษรวมพันสิ่ง ไม่มียาถอนพิษ”
“พิษสำนักอู๋จี๋ก็ไม่มียาถอนพิษทั้งนั้น เจียงสือคิดค้นพิษเช่นนี้ออกมาได้ ก็ย่อมต้องมีวิธีถอนพิษ ดูท่าแล้วเจียงสือกับท่านอ๋องคงจะมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดมาก หากท่านยินยอมปล่อยอาเหยี่ยน อาเหยี่ยนก็จะยังมีโอกาสได้มีชีวิตอยู่ต่อไป ท่านอยากได้อะไร ขอเพียงข้าให้ได้ ข้าก็จะให้ท่านหมด ขอเพียงให้อาเหยี่ยนได้มีชีวิตอยู่ต่อไป”
พูดถึงตรงนี้ ความกังวลร้อนใจในดวงตาของหลิงอวี้จื้อก็ปิดไว้ไม่อยู่แล้ว
เฉินเสี้ยวหรูหัวเราะอย่างขมขื่นหนึ่งครั้ง
“เจ้ากลัวเขาจะตายขนาดนี้เชียวหรือ”
“เขาเป็นสามีของข้า”
“สามีเปลี่ยนกันได้”
“นั่นเป็นคนอื่น ข้าเปลี่ยนไม่ได้ ที่ท่านอยากได้คงไม่พ้นบัลลังก์ฮ่องเต้ ขอเพียงท่านปล่อยอาเหยี่ยนไป ข้ากับอาเหยี่ยนก็จะไปจากเมืองหลวง และไม่มีวันกลับมาเหยียบเมืองหลวงอีก ให้ถือเสียว่าอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ตายไปแล้ว”
เฉินเสี้ยวหรูยิ้มออกมา แววตาประกายไอสังหารออกมาแวบหนึ่ง
“เขาต้องตายอยู่แล้ว อวี้จื้อ ที่ข้าต้องการคือชีวิตของเขา”
หลิงอวี้จื้อเงียบ เธอหายใจเข้าลึกแล้วพูดต่อ
“ท่านอ๋องเคยมีใจชอบข้า ข้าขอถามท่านอ๋องเพียงว่า ตอนนี้ในใจของท่านอ๋อง ยังมีตำแหน่งของข้าอยู่อีกหรือไม่ หากใช้ข้าแลกกับชีวิตของอาเหยี่ยน ท่านจะยินดีหรือไม่”
เฉินเสี้ยวหรูตะลึงไปแล้ว เห็นได้ชัดว่าไม่นึกว่าหลิงอวี้จื้อจะพูดเช่นนี้ออกมา ตั้งแต่กลับมาจากซูโจว หลิงอวี้จื้อก็เริ่มปฏิเสธเขามาโดยตลอด ไม่ยอมให้เขาได้เข้าใกล้สักก้าว แถมยังตีตนออกห่างยิ่งขึ้นทุกที
ตอนนี้เธอถึงกับยินยอมเป็นผู้หญิงของเขาเพื่อเซียวเหยี่ยน นี่เป็นสิ่งที่เขาใฝ่ฝันไว้อยู่แล้ว เพียงแต่นี่ก็พิสูจน์แล้วว่า เซียวเหยี่ยนมีตำแหน่งสำคัญมากเพียงใดในใจของเธอ
“เจ้ายินดีจริง ๆ หรือ”
“ข้ายินดี”
หลิงอวี้จื้อตอบทันควัน แทบจะไม่ลังเล
“ไม่มีอะไรสำคัญกว่าชีวิตของเขาแล้ว ข้าเพียงต้องการให้เขามีชีวิตอยู่”
“เจ้ามีใจรักเซียวเหยี่ยนลึกซึ้งขนาดนี้ จะหักหลังเขาได้อย่างไร อวี้จื้อ เจ้าตอบชัดเจนเช่นนี้ ข้าไม่ค่อยสบายใจเลย”
หลิงอวี้จื้อหลบตาลง ขนตายาวงอนขึ้น
“เมื่อคืนข้านอนไม่หลับทั้งคืน ก็เพราะคิดเรื่องนี้ ข้ารู้ว่าท่านกลัวข้าจะบิดพริ้ว ข้าสามารถพิสูจน์ความจริงใจของข้าได้ ตอนนี้ข้าเพียงแต่ต้องการช่วยอาเหยี่ยน”
“พิสูจน์อย่างไร”
หลิงอวี้จื้อลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าเฉินเสี้ยวหรู เฉินเสี้ยวหรูก็มองหลิงอวี้จื้ออยู่เช่นนั้น
หลิงอวี้จื้อใกล้เข้าไปเรื่อย ๆ เฉินเสี้ยวหรูก็ควบคุมตัวเองไม่ไหวแล้ว ยื่นมือออกไป หลิงอวี้จื้อก็ตกเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา เฉินเสี้ยวหรูกอดหลิงอวี้จื้อแน่น
เมื่อรู้สึกได้ว่าหลิงอวี้จื้อมิได้ต่อต้าน ความสุขก็ล้นใจ
“อวี้จื้อ ในเมื่อเจ้ามาแล้วก็อย่าคิดจะจากไป ข้าไม่ให้โอกาสเช่นนั้นกับเจ้าแน่นอน จากวันนี้เป็นต้นไป เจ้าจะเป็นผู้หญิงของข้า ขอเพียงเจ้าทำใจให้สบายและอยู่เคียงข้างข้า ข้าก็จะไว้ชีวิตเซียวเหยี่ยน”
“ตกลงตามนี้ หากท่านผิดสัญญา ท่านกับข้าก็ตายไปพร้อมกัน”
เฉินเสี้ยวหรูก้มหน้าลงจูบริมฝีปากของหลิงอวี้จื้อ หลิงอวี้จื้อควบคุมตัวเองไม่ให้ผลักเฉินเสี้ยวหรูออกไป จะมาทำเสียแผนตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด เธอเป็นนักแสดง ถือเสียว่ากำลังถ่ายละครกับคนที่เกลียด ตอนนี้ต้องแสดงความเป็นมืออาชีพออกมา
หลิงอวี้จื้อไม่ได้ต่อต้าน เฉินเสี้ยวหรูก็ทั้งตกใจทั้งดีใจ ทำใจปล่อยมือได้เสียที่ไหน กอดหลิงอวี้จื้อไว้ยิ่งจูบก็ยิ่งถลำลึก หลิงอวี้จื้อมาถึงจุดที่ไม่สามารถทนได้ต่อไปแล้ว เธอกำชายเสื้อเอาไว้แน่น
