ชายาหยุดเย้าข้าเสียทีเถิด – ตอนที่ 694 ตั้งใจรอข้ากลับมา / ตอนที่ 695 นั่นคือใบหูของเซียงหนาน

ตอนที่ 694 ตั้งใจรอข้ากลับมา

ทางเมืองอวิ๋นเฉิงทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้ว วันถัดไป เซียวเหยี่ยนจะนำกองทัพของเขาออกไป

ชุดเกราะของเซียวเหยี่ยนถูกส่งมาแล้ว ชุดเกราะสีเงินส่องแสงเปล่งประภายใต้แสงอาทิตย์ หลิงอวี้จื้อยื่นมือออกไปลูบชุดเกราะ รู้สึกเย็นมือมาก

เธอลองยกชุดเกราะขึ้นมา ยกมือเดียวไม่ไหว ต้องใช้สองมือและออกแรงเยอะมากถึงจะอุ้มเกราะขึ้นมาได้

เครื่องแต่งกายทั้งตัวนี้หนักกว่าเครื่องแต่งกายทั้งตัวที่ใช้ในการถ่ายภาพยนตร์เยอะมาก เครื่องแต่งกายทั้งตัวที่ใช้ถ่ายภาพยนต์นั้น ถึงแม้จะเป็นชุดเกราะที่ทำขึ้นอย่างดีและประณีตก็น้ำหนักแค่สิบถึงสิบห้ากิโลกรัม ชุดเกราะนี้หนักเกินน้ำหนักนั้นไปไกลมาก

เซียวเหยี่ยนใส่แล้วจะต้องหล่อสุด ๆ หลิงอวี้จื้อคิดเพ้ออยู่ในหัว

“อวี้จื้อ กำลังดูอะไรหรือ”

เสียงของเซียวเหยี่ยนดังโพล่งขึ้นมาจากด้านหลังของหลิงอวี้จื้อ หลิงอวี้จื้อเอนหลังพิงอ้อมอกของเซียวเหยี่ยน ถามอย่างใคร่รู้

“อาเหยี่ยน ท่านใส่ชุดเกราะหนาเพียงนี้จะขยับได้หรือ จะเป็นภาระหรือไม่”

“เจ้าอยากพูดเรื่องนี้กับข้าหรอกหรือ”

เซียวเหยี่ยนเลิกคิ้ว ระยะนี้เขายุ่งมาก ไม่มีเวลาอยู่กับหลิงอวี้จื้อดี ๆ เลย พรุ่งนี้ก็จะออกทัพแล้ว เขาตั้งใจเจียดเวลาตอนบ่ายมาอยู่กับหลิงอวี้จื้อโดยเฉพาะ

นึกไม่ถึงว่าหลิงอวี้จื้อจะถามเรื่องนี้เป็นอย่างแรก ตอนแรกเขานึกว่าหลิงอวี้จื้อจะพูดคำรักในทำนองว่าไม่อยากให้เขาไป ผลปรากฏว่าเขาคิดมากไปเอง

“แน่นอน ไม่ได้มีเพียงเรื่องนี้สิเพคะ”

หลิงอวี้จื้อหัวเราะคิกคัก

“เจ้าดูถูกข้าเกินไปแล้ว น้ำหนักเพียงเท่านี้ไม่เห็นจะมีอะไร”

เซียวเหยี่ยนยื่นมือออกมาบีบแก้มหลิงอวี้จื้อ จูงมือหลิงอวี้จื้อ พูดว่า

“พวกเราไปเดินเล่นข้างนอกกันเถิด”

“ได้เพคะ บ่ายนี้ท่านไม่มีธุระหรือ”

“อยู่เป็นเพื่อนเจ้าไง”

“ขอบคุณท่านสามีเพคะ”

หลิงอวี้จื้ออ้าปากหอมแก้มเซียวเหยี่ยน

“เดิมข้าก็คิดเช่นนี้อยู่เหมือนกัน แต่กลัวว่าท่านจะยุ่งเกินไป จึงไม่กล้ารบกวนท่าน ได้แต่ชื่นชมชุดเกราะนี้อยู่เพียงลำพัง ท่านสวมแล้วจะต้องดูดีมากแน่นอน จะว่าไปข้ายังไม่เคยเห็นท่านสวมชุดเกราะเลย”

“ตั้งใจรอข้ากลับมานะ”

“รับทราบเพคะ”

หลิงอวี้จื้อโค้งตัว

เซียวเหยี่ยนจูงมือหลิงอวี้จื้อเดินต่อ

“ออกจากเมืองอวิ๋นเฉิงคราวนี้ อย่างเร็วก็สามถึงห้าเดือนก็กลับมาแล้ว หากช้า อาจจะต้องรอปีสองปีถึงจะกลับมา อวี้จื้อ เจ้าต้องดูแลตนเองให้ดี”

“ข้าอยู่ที่นี่จะมีอันตรายใดได้ คนที่ต้องดูแลตนเองให้ดีก็คือท่าน ไม่ว่านานเพียงใดข้าก็จะรอ อาเหยี่ยน สำหรับข้า ความปลอดภัยของท่านสำคัญกว่าอะไรทั้งหมด ข้าขอเพียงให้ท่านปลอดภัย”

หลิงอวี้จื้อไม่อยากให้เซียวเหยี่ยนไปเลย กอดแขนเซียวเหยี่ยนแน่น

“อาเหยี่ยน หากข้าคิดถึงท่านจะทำอย่างไร หวังจริง ๆ ว่ามันจะจบลงเร็ว ๆ”

เซียวเหยี่ยนลูบหัวหลิงอวี้จื้อ

“หนทางยังอีกยาวไกล”

“ข้าจะต้องจัดการดูแลจวนเซียวอ๋องให้เป็นระเบียบเรียบร้อย”

“เรื่องนี้ไม่สำคัญ”

“แล้วอะไรสำคัญเพคะ”

หลิงอวี้จื้อเอียงคอ ถามอย่างใคร่รู้

“เจ้ามีความสุขสำคัญที่สุด”

“ไม่กลัวข้าจะพังจวนเซียวอ๋องหรือ”

“พังได้ตามใจเจ้า”

หลิงอวี้จื้อหัวเราะลั่น

“สามีข้าดีที่สุดจริง ๆ หากท่านพูดอีกข้าคงทนไม่ไหวอยากออกทัพไปกับท่านแล้ว”

เมื่อเดินไปถึงศาลาเรือนด้านหลังแล้ว หลิงอวี้จื้อก็ให้เซียวเหยี่ยนนั่งลง หยิบเครื่องรางสีแดงออกมาจากอกเสื้อ เธอเอาเครื่องรางมาสวมคอเซียวเหยี่ยน

“ข้าไปขอสิ่งนี้มาจากวัดให้ท่าน ท่านต้องสวมไว้ให้ดีนะ”

เซียวเหยี่ยนประคองใบหน้าหลิงอวี้จื้อ แล้วจู่ ๆ ก็โน้มตัวลงจุมพิต เขากับหลิงอวี้จื้อเพิ่งกลับมาพบกันได้ไม่นาน หากทำได้ เขาก็อยากพาหลิงอวี้จื้อไปด้วย เพียงแต่หลิงอวี้จื้อไม่มีวิทยายุทธ์ เขาไม่กล้าเสี่ยงอันตรายอีกแล้ว

เนิ่นนานเซียวเหยี่ยนถึงจะจำใจปล่อยหลิงอวี้จื้อ พูดเสียงต่ำข้างหูเธอว่า

“อวี้จื้อ รอข้ากลับมานะ”

จู่ ๆ ในใจหลิงอวี้จื้อก็รู้สึกเศร้า ยื่นมือออกไปกอดเอวเซียวเหยี่ยน พยักหน้าอย่างแรง

“อื้ม”

ตอนที่ 695 นั่นคือใบหูของเซียงหนาน

วันถัดมาเซียวเหยี่ยนลุกขึ้นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง เพิ่งจะลุกขึ้นมา หลิงอวี้จื้อที่นอนอยู่ข้าง ๆ ก็ลุกขึ้นตาม

เดิมทีเซียวเหยี่ยนไม่คิดจะปลุกหลิงอวี้จื้อ เห็นหลิงอวี้จื้อก็ลุกขึ้นแล้ว ก็ยื่นมือออกไปกุมมือหลิงอวี้จื้อทันที

“เวลายังเช้าอยู่ เจ้าพักผ่อนอีกสักหน่อย เมื่อคืนเจ้าก็เหนื่อยแล้ว”

หลิงอวี้จื้อกอดแขนเซียวเหยี่ยน

“รู้ดีว่าเหนื่อย แต่พอนึกถึงว่าต้องแยกกับท่าน ก็ตื่นขึ้นมาอย่างคาดไม่ถึง อาเหยี่ยน ข้าสวมชุดเกราะให้ท่านนะ”

“ข้ากลัวว่าเจ้าจะยกไม่ไหว”

“ดูถูกข้าขนาดนี้เชียว”

หลิงอวี้จื้อทำปากบุ้ย ดึงดันจะสวมชุดเกราะให้เซียวเหยี่ยนให้ได้ เซียวเหยี่ยนก็ห้ามไม่อยู่ ถือว่ายอมรับเงียบ ๆ ไป

ผลคือเกิดโศกอนาถกรรม เธอใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีก็ยังไม่สามารถยกชุดเกราะลงจากชั้นวางได้ เห็นเธอพยายามยกชุดเกราะจากชั้นจนหน้าแดง เซียวเหยี่ยนก็อดหัวเราะไม่ได้ หลิงอวี้จื้ออับอายมาก

“ข้าคิดไม่ถึงเลยว่ามันจะหนักเพียงนี้”

เซียวเหยี่ยนยกชุดเกราะลงมาจากชั้นอย่างง่ายดาย แล้วสวมเข้าไป หลิงอวี้จื้อมองอยู่ข้าง ๆ เซียวเหยี่ยนที่สวมชุดเพราะสีเงินเหมือนเป็นคนละคน สวมแล้วมีมาดของราชา ถึงขนาดทำให้คนไม่กล้ามองตรง ๆ

“ท่านจะต้องกลับมาอย่างมีชัย เพราะท่านเกิดมาเป็นราชา”

เห็นเซียวเหยี่ยนชวมชุดเพราะ หลิงอวี้จื้อก็อดชมเขาไม่ได้ แววตาชื่นชมปิดไม่มิด ในสายตาเธอเซียวเหยี่ยนหล่อที่สุดอยู่แล้ว

เซียวเหยี่ยนกลัวว่าชุดเกราะเย็น ๆ จะไปโดนหลิงอวี้จื้อ เขาไม่ได้ยื่นมือออกไปกอดหลิงอวี้จื้อ แต่กุมมือหลิงอวี้จื้อไว้แทน เอามือเธอมาวางบนหน้าตนเอง

“รอข้ากลับมานะ”

สิ่งที่ควรพูดก็พูดไปหมดแล้ว ตอนนี้เซียวเหยี่ยนเหลือเพียงแต่คำพูดนี้

หลิงอวี้จื้อเขย่งเท้า จูบแก้มเซียวเหยี่ยนหนึ่งครั้ง

“ได้เพคะ ข้าจะรอท่านกลับมา”

เสียงของอู่จิ้นดังขึ้นมาจากข้างนอก

“นายท่าน ต้องออกเดินทางแล้วขอรับ”

เซียวเหยี่ยนตบไหล่หลิงอวี้จื้อเบา ๆ

“อวี้จื้อ ไม่ต้องไปส่งแล้ว เจ้าพักผ่อนอีกสักหน่อย รอวันที่ข้าชนะ เจ้ามารับข้า”

เซียวเหยี่ยนสะกดอารมณ์อาลัยอาวรณ์ไว้ พูดจบก็ออกไป

หลิงอวี้จื้อไม่ได้ไปส่งต่อจริง ๆ ได้แต่มองตามหลังเซียวเหยี่ยนที่หายตัวไปในลานบ้าน

เธอก็ไม่ชอบไปส่งใคร รู้สึกไม่ดีจริง ๆ เวลามองตามแผ่นหลังค่อย ๆ เลือนหายไป การจากกันครั้งนี้ พวกเขาก็ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อใด ไม่ว่าอย่างไร เธอก็จะรอเซียวเหยี่ยนกลับมาที่บ้านของพวกเขา

“พระชายา นอนพักอีกสักหน่อยเถิด!”

มั่วชิงเห็นหลิงอวี้จื้อมีสีหน้าเหนื่อยล้า ก็พูดกล่อม

หลิงอวี้จื้อพยักหน้าให้นาง ไม่พูดอะไร หมุนตัวกลับห้อง เพียงแต่เธอยังไม่หลับ แต่กลับเอาบัญชีขึ้นมาดู เซียวเหยี่ยนไม่อยู่ เธอต้องดูแลจวนเซียวอ๋องให้ดี เป็นศรีภรรยาของเซียวเหยี่ยน

เซียวเหยี่ยนไปได้ห้าวัน จู่ ๆ หลิงอวี้จื้อก็ได้รับหีบไม้เล็ก ๆ สีแดงหม่น

ตอนแรกเธอไม่ได้ใส่ใจอะไร เปิดหีบไม้ไปตามเรื่องตามราว เพิ่งจะเปิดหีบออก ก็ถูกของที่อยู่ข้างในหีบทำให้ตกใจสะดุ้งโหยง เธอปล่อยมือ หีบไม้ตกลงพื้น จดหมายหนึ่งฉบับกระเด็นออกมาจากในหีบไม้

ของที่อยู่ในหีบไม้กระเด็นออกมาแล้ว เมื่อเห็นของสิ่งนั้น มั่วชิงก็ขมวดคิ้ว

นึกไม่ถึงว่าจะเป็นหูข้างหนึ่ง มีไฝดำที่กระดูกอ่อน นางรายงานเสียงต่ำ

“พระชายา นี่คือใบหูของเด็กเล็ก บนนั้นมีไฝดำหนึ่งเม็ด”

ได้ยินว่าบนหูมีไฝดำ หลิงอวี้จื้อก็รีบพุ่งเข้ามา ตรวจดูด้วยสีหน้าจริงจังมาก ใจก็ตกลงตาตุ่มไปเรื่อย ๆ ตกใจจนถอยไปหลายก้าว

“นางบ้าไปแล้ว นางต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ”

เธอเคยอุ้มเซียงหนานสองสามครั้ง ดังนั้นเธอจึงจำได้ชัดเจน บนกระดูกอ่อนของเซียงหนานมีไฝหนึ่งเม็ด