บทที่ 36 ทำไมไม่ตายไปซะเลย
สีหน้าของหลานซือเฉินหม่นหมองเล็กน้อย
เขาพูดมาตั้งเยอะไม่สนใจก็ว่าแย่แล้ว นี่ยังจะมาชักสีหน้าใส่เขาอีก
“เจียงสื้อสื้อ……. เธอต้องใจดำขนาดนี้เลยไหม”
เจียงสื้อสื้อไม่ได้โกรธแต่กลับหัวเราะออกมา “ฉันใจดำ? หลานซือเฉิน นายมีหน้าอะไรมาพูดแบบนี้กับฉัน เมื่อ5ปีก่อน ฉันต้องการเงินช่วยชีวิตแม่ฉัน ฉันขอร้องนายแบบที่นายทำตอนนี้เลย แต่นายไม่สนใจฉันเลยด้วยซ้ำ กลับหนีไปต่างประเทศกับเพื่อนที่สนิทที่สุดของฉัน เรื่องแรกที่ทำตอนกลับมาจากเมืองนอก คือมาเลิกกับฉันแล้วนายก็ไม่ได้ทำอะไรเลยตอนเห็นฉันถูกไล่ออกจากตระกูลเจียง พอ5ปีต่อมาที่มาเจอกันอีกรอบ นายทำกับฉันแย่กว่าเดิมอีก แค่งานชิ้นเดียวของฉันนายยังจะเอามันไป แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาพูดว่าฉันใจดำ? ได้โปรดไปเถอะ นายมาจากไหนก็กลับไปที่นั่นเลย ไสหัวไป!”
พอพูดจบ เจียงสื้อสื้อดันประตูอย่างแรง
แต่หลานซือเฉินก็จับไว้อย่างแน่น เขาพยายามห้ามความโกรธของตัวเองไว้แล้วพูดว่า “ถ้างานฉันหางานใหม่ให้เธอได้ ดีกว่างานเก่าเธอด้วยซ้ำ เงินเดือนกับข้อเสนอต่างๆ ดีกว่างานเก่าอีกสองเท่า ถ้าเธอชอบบริษัทX.C. ฉันจะเว้นที่ประธานแผนกวางแผนไว้ให้เธอ โปรเจคเดิมที่เธอเคยทำฉันก็จะบอกให้เธอรับผิดชอบทั้งหมด”
เจียงสื้อสื้ออึ้งไปสักพัก เหมือนเธอจะตกใจกับข้อเสนอนี้
พอหลานซือเฉินเห็นปฏิกิริยาเธอ รู้สึกว่าเธอน่าจะหวั่นไหวก็เลยรีบพูดต่อว่า “สื้อสื้อ ถ้าเธออยากทำ ฉันให้เธอได้ทุกอย่างเลย ขอแค่เธอกลับมา”
เจียงสื้อสื้อมองหน้าผู้ชายคนนี้แล้วคิดในใจว่า ผู้ชายคนนี้คิดว่าฉันโง่งั้นหรือ?
ให้ได้หมดทุกอย่าง?
คำสัญญาที่เคยให้ไว้ตอนนั้นเขายังกลับคำได้อย่างง่ายดาย แล้วคิดว่าสิ่งที่พูดในวันนี้เธอจะเชื่อหรอ?
อยู่ดีๆ เจียงสื้อสื้อก็หัวเราะขึ้นมา เธอปล่อยมือจากประตูแล้วหันมองไปหน้าหลานซือเฉิน พร้อมพูดว่า “พูดตรงๆ นะหลานซือเฉิน ถ้าคำพูดพวกนี้ย้อนกลับไปเมื่อ5ปีก่อน บางทีฉันอาจจะรู้สึกขอบคุณนาย แต่ตอนนี้ฉันไม่ต้องการแล้ว สำหรับฉันแล้วทุกอย่างที่นายพูดมานี้ไม่มีค่าอะไรเลย ฉันยอมรับนะว่าตอนนั้นที่ฉันชอบนายฉันตาบอดเอง หลายปีที่ผ่านมานี้ฉันยังรู้สึกเสียใจอยู่เลย ฉันรู้สึกว่าให้หมามาชอบฉันยังดีกว่าที่นายมาชอบฉันอีก ถึงแม้ฉันไม่รู้ว่าวันนี้ที่นายมานายมาเพื่ออะไร แต่ว่าฉันไม่อยากยุ่งกับนายอีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นนายไปได้แล้ว ไม่งั้นฉันจะโทรแจ้งตำรวจ”
พอหลานซือเฉินได้ยินคำพูดพวกนี้แล้วธาตุแท้ของเขาก็หลุดออกมา สีหน้าเขาดุร้ายมาก “นี่เธอเอาฉันมาเทียบกับหมาหรือ?”
เจียงสื้อสื้อหัวเราะแล้วตอบว่า “อ๋อ ขอโทษทีนะคะ ฉันไม่ควรเอาหมามาเทียบกับนาย เพราะมันเป็นการดูถูกหมา”
“เจียง！สื้อ！สื้อ！” สีหน้าหลานซือเฉินเปลี่ยนขึ้นมาทันที เขาโกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ยื่นมือไปบีบคางของเธอไว้ แล้วพูดออกมาทีละคำว่า “เธอคิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรเธอใช่ไหม? กับเธอฉันฆ่าได้ง่ายๆ เหมือนฆ่ามดแค่ตัวเดียว พูดกับเธอดีๆ ไม่ชอบ คิดว่าเธอดีไปถึงไหนกัน?”
เจียงสื้อสื้อโดนบีบจนปวดมาก เหมือนว่าคางจะหลุดออกมาทันทีทันใด เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธเคืองว่า “หลานซือเฉินนายเป็นบ้าอะไรกัน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” เธอพยายามดิ้นอย่างแรงความรังเกียจแสดงออกมาจากทางสายตาอย่างชัดเจน เหมือนเธอกำลังโดนของสกปรกจับต้องอยู่
หลานซือเฉินเห็นเข้าก็พูดด้วยน้ำเสียงโกรธแค้นเช่นกัน “เจียงสื้อสื้อ กลับตระกูลเจียงกับฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
“นายเป็นบ้าอะไรกัน ฉันจะกลับไปกับนายทำไม”
เจียงสื้อสื้อเองก็โกรธขึ้นมา “เอาตัวเองเป็นใหญ่ขนาดนี้ก็ควรมีขอบเขตบ้าง นี่นายยังคิดว่านายเป็นคนก่อนที่ฉันเคยชอบเคยคิดถึงทุกวัน คนที่ฉันอยากจะแต่งงานด้วยหรอ?”
พอพูดถึงตรงนี้ เธอก็ดิ้นอย่างแรงแล้วก็หลุดออกมาจนได้
เธอผลักหลานซือเฉินจนถอยออกห่างไปสองก้าว “เธอไม่กลับไปกับฉันจริงๆ ใช่ไหม?”
เจียงสื้อสื้อ “ไสหัวไป! ฉันไม่อยากเจอนายอีก”
พอพูดจบเธอกำลังจะปิดประตู
หลานซือเฉินพูดด้วยสีหน้าโหดร้ายว่า “งั้นก็อย่ามาว่าฉันละกัน” พอพูดจบเขาก็ทำสัญญาณมือ เจียงสื้อสื้อก็เห็นว่ามีคนใส่เสื้อดำสองคนวิ่งออกมาจากประตูทางบันได
เธอตกใจมากกำลังจะปิดประตู แต่ว่าสองคนนั้นเขาฝึกมาดีเขากันประตูไว้ทันแล้วพุ่งเข้าไปจับตัวเจียงสื้อสื้อไว้
เจียงสื้อสื้อพูดพร้อมตกใจและกลัว “หลานซือเฉิน นายจะทำอะไรกันแน่!!!”
หลานซือเฉินพูดต่อว่า “ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันจะหางานใหม่ให้เธอ ขอแค่เธอกลับมา ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก”
“ไอ้เลว…..” เจียงสื้อสื้อยังอยากจะด่าเขา แต่หลานซือเฉินกลับพูดว่า “ตีเธอให้สลบเลย”
ดึกขนาดนี้แล้วยังเสียงดังโวยวายอีก เดี๋ยวเพื่อนบ้านก็สงสัยหรอก
พอเขาสองคนได้รับคำสั่งก็ยกมือขึ้นแล้วตีลงไปที่ท้ายทอยของเจียงสื้อสื้อ
เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่ามึนๆ หัว หลังจากนั้นทุกอย่างก็มืดลง แล้วก็เสียสติล้มลงไปทั้งตัวเลย
…………………
ณ หน้าประตูหมู่บ้านฝูหรงย่วน
มีรถปอร์เช่จอดอยู่ในที่ที่มืดมิด เจียงนวลนวลนั่งอยู่ในรถ แล้วมองตรงไปที่ประตู มือกำพวงมาลัยรถไว้แน่นจนมือขาวซีดไปหมด
วันนี้เป็นวันครบรอบ6ปีของเธอกับหลานซือเฉิน ตอนแรกเขาสองคนนัดกันไว้ว่าจะทานข้าวด้วยกัน เธออุตส่าห์ตั้งใจแต่งตัวให้ดูดีเพื่องานนี้ แต่กลับไปรอเสียเที่ยวตั้งนาน
พอไปหาที่บริษัทถึงได้รู้ข่าวเรื่องที่จิ้นกรุ๊ปยกเลิกสัญญา แต่ว่าเธอเจอหลานซือเฉิน
สิ่งแรกที่เธอคิกก็คือหลานซือเฉินไปหาเจียงสื้อสื้อแล้วแน่ๆ
แค่ไม่คิดว่าพอมาถึงที่นี่แล้ว มาเจอรถของหลานซือเฉินจอดอยู่จริงๆ ด้วย
เจียงนวลนวลโกรธมาก “นางชั่ว นางเลว ไหนๆ ก็หายตัวไปแล้วทำไมไม่ตายๆ ไปซะเลย! จะกลับมาอีกทำไม!”
เธอด่าว่าเขาอย่างดุร้าย แต่หางตาเหลือบไปเห็นเงาที่คุ้นเคย นั่นมันหลานซือเฉิน
เขาเดินออกมาจากข้างใน พร้อมอุ้มผู้หญิงคนนึงไว้อย่างระวัง
ถึงแม้ว่าจะห่างกันมา แต่เจียงนวลนวลก็ดูออกว่าเป็นเจียงสื้อสื้อ
ตอนนี้ไอผู้หญิงคนนั้นกำลังนอนในอ้อมกอดของว่าที่สามีของเขางั้นหรือ!
เจียงนวลนวลรู้สึกโกรธมาก เธอรีบเปิดประตูออกเตรียมจะลงรถ ทันใดนั้นก็มีรถมายบัคคันหรูมาจอดหน้าประตูหมูบ้าน ขวางหน้าเจียงนวลนวลไว้ ขณะที่เธอกำลังโกรธนั้นประตูรถก็เปิดออกมา มาเงาของคนที่สูงใหญ่เดินลงมาจากรถ
ความหรูและมีระดับของเขาพอปรากฏในค่ำคืนแล้วมันมีเสน่ห์กว่าเดิมอีก เขาให้ความรู้สึกที่ดูเย็นชาและความเป็นใหญ่เป็นโตออกมา
เจียงนวลนวลมองออกทันทีว่าเขาคือผู้ชายที่ออกตัวให้เจียงสื้อสื้อวันนั้น
