บทที่ 49 โต้ตอบกลับไวนิ
เซิ่นมู่ป๋ายยิ้มและส่ายหัวอยู่ด้านหลัง “เป็นคนปากไม่ตรงกับใจจริงๆ เลย”
ความจริงอยากเจอเธอแท้ๆ เมื่อกี้ยังพูดว่าไม่ไป
จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้สนใจ เขาเดินเข้ามาในโรงพยาบาล
……
และตอนนี้ บรรยากาศใน ตระกูลเจียงก็น่าสงสัย
เจียงเจิ้นได้รับข้อความ การจับกุมของ หลี่ยิ่ง
ใครจะคิดว่า แผนเดิม จะมาเจอเรื่องแบบนี้
ตำรวจรับแจ้งความไม่ต้องพูด ยังทำให้หัวหน้าโรงพยาบาลตกใจอีก
ตอนนี้ ฟางเสว่มั่นถูกรับกลับไปแล้ว เขายังต้องชดใช้ ยิ่งคิด เจียงเจิ้นยิ่งโกรธ
“พ่อ…..นี่มันเรื่องอะไรกันคะ? ใครที่ช่วย เจียงสื้อสื้ออยู่ข้างหลังกัน? ใช่ จิ้นเฟิงเฉินไหม?”
พูดชื่อ เจียงนวลนวล แต่พอพูดถึง จิ้นเฟิงเฉิน เธอก็อดคิดถึงเรื่องที่ร้านอาหารคืนนั้นไม่ได้ เจียงสื้อสื้อมีอะไรดี ทีทำให้ผู้ชายที่ดีแบบนี้ชอบได้
สีหน้าของ เจียงเจิ้นลุ่มลึก นอกจาก จิ้นเฟิงเฉิน พวกเขาก็คิดไม่ออกว่าเป็นใครแล้ว
เสิ่นซูหลันขมวดคิ้ว “สามี ตอนนี้เรื่องของโครงการจะทำยังไงคะ?”
เจียงสื้อสื้อเกลียด ตระกูลเจียงถึงขั้นสุด ตอนนี้ก็ลงมือกับ ฟางเสว่มั่นไม่ได้แล้ว…..
“ใช่ค่ะ พ่อ จิ้นกรุ๊ปไม่ร่วมมือกับเราแน่? พวกเราและพี่ซือเฉิน……”
ตระกูลหลานและตระกูลเจียงคิดไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้ ถ้าหากโครงการร่วมมือกับ จิ้นกรุ๊ปไม่ได้ ถึงตอนนั้นทั้งสองบริษัทจะขาดทุนเป็นอย่างมาก
“หุบปาก” เจียงเจิ้นขมวดคิ้วและพูดขัดจังหวะ เจียงนวลนวล น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรำคาญ
“ถ้าตอนแรกไม่ใช่เพราะพวกคุณไล่ เจียงสื้อสื้อออกจากบริษัทX.C. วันนี้เรื่องนี้จะมาถึงขั้นนี้ไหม? ยังมี ซือเฉินอีก วันนี้ยังนอนอยู่โรงพยาบาล ช่วยอะไรไม่ได้เลยสักนิด เป็น….” สวะจริง
เจียงเจิ้นยิ่งพูดยิ่งโกรธ ถ้ารู้ก่อนหน้านั้นไม่กี่ปีก็ไม่ควรทำกับ เจียงสื้อสื้อ ไม่งั้นเรื่องราวก็ไม่เปลี่ยนเป็นแบบนี้
เจียงนวลนวลมอง เจียงเจิ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ ในสายตาเต็มไปด้วยน้อยใจ
“พ่อ จะเอาเรื่องนี้มาโทษฉันได้ไง?”
“พอแล้วพอแล้ว นวลนวล พ่อแกกำลังโกรธ ไม่ต้องพูดแล้ว” เสิ่นซูหลันยืนขึ้นและเกลี้ยกล่อม
เจียงนวลนวลกัดฟันแน่น ทำไมผ่านไปตั้งหลายปีแล้ว เจียงสื้อสื้อไม่มีอะไรเลยสักอย่าง กลับยังข่มฉันไว้?
เพราะว่าเธอ พ่อไม่กี่ปีมานี้โทษแต่เธอ……
……
ตอนนี้ ในโรงพยาบาล
เจียงสื้อสื้อกำลังดูแลแม่อยู่ในห้องผู้ป่วย เมื่อกี้คุณหมอเพิ่งมาตรวจ ฟางเสว่มั่น ร่างกายไม่ได้มีอะไร ในใจของ เจียงสื้อสื้อก็สงบมากขึ้น
เมื่อก่อนห้องผู้ป่วยสองคนถูกเปลี่ยนเป็นห้องเดียว สภาพแวดล้อมดีกว่าเดิมเยอะเลย ตอนแรก เจียงสื้อสื้ออยากปฏิเสธน้ำใจของโรงพยาบาล แต่ว่าอธิการบดีกลับมาขอโทษด้วยตัวเอง ชดเชยความผิดพลาดของโรงพยาบาล ต้องให้แม่เธอให้ได้
เจียงสื้อสื้อคิดไปคิดมา ก็ไม่ได้ปฏิเสธความหวังดีจากโรงพยาบาล
เธอกดน้ำร้อนมา เช็ดหน้าและมือให้ ฟางเสว่มั่นแทน เธอนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยเงียบๆ เบ้าตาของเจียงสื้อสื้อก็แดงขึ้นอีกครั้ง เธอจับมือ ฟางเสว่มั่นไว้แน่น
“แม่คะ คืนนี้ฉันกังวลจะแย่”
“แม่อย่าเป็นอะไรอีกนะ ไม่งั้นฉันจะทำยังไง ตอนนี้ฉันมีแค่แม่คนเดียว”
ตอนนี้แม่เป็นหลักของเธอคนเดียว เธอจะไม่มีเขาไม่ได้
“แม่ แม่รีบตื่นขึ้นมาเร็วๆ ได้ไหม? ฉันอยากฟังแม่พูดจริงๆ ตอนนี้ลูกสาวเติบโตแล้ว ฉันดูแลแม่ได้แล้ว…..”
จิ้นเฟิงเฉินยืนอยู่หน้าประตูห้องผู้ป่วย ได้ยินคำพูดพวกนั้น ในใจของเขาก็เจ็บแปลบขึ้นมาเล็กน้อย
ในห้องผู้ป่วยมีเสียงหญิงสาวดังออกมา จิ้นเฟิงเฉินอยู่เงียบๆ อยู่หน้าห้อง ในที่สุดเขาก็อดทนที่จะไม่เข้าไป
จนกระทั่งเกือบเช้า เจียงสื้อสื้อคว่ำหน้าหลับอยู่บนเตียงผู้ป่วย
จิ้นเฟิงเฉินเปิดประตูเดินเข้ามาด้วยความระมัดระวัง
หญิงสาวหลับตาอยู่ เงียบๆ ข้างเตียง คิ้วและตาสวยงาม กังวลมาทั้งคืน ตอนนี้ดูเหมือนว่าหน้าจะซีดๆ
จิ้นเฟิงเฉินปวดใจไม่หยุด เขาหาผ้าห่มมาคลุมให้เธอ สักพัก ก็ออกจากห้องผู้ป่วยไป
เช้าวันถัดมา เจียงสื้อสื้อก็ตื่นขึ้น ตอนที่เห็นว่ามีผ้าห่มอยู่บนตัว ก็ตกใจ แต่ว่าก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่าน่าจะเป็นพยาบาลที่มาตรวจห้องเลยเอามาคลุมให้เธอ
เจียงสื้อสื้อนวดๆ คอ เมื่อยไปทั้งตัว เธอลุกขึ้นเดินออกจากก้องผู้ป่วย เมื่อกี้ จิ้นเฟิงเฉินออกไปได้ไม่นาน เพิ่งเดินไปถึงทางเลี้ยวโถงทางเดิน
สายตามองเห็นเงาที่คุ้นเคย จู่ๆ เจียงสื้อสื้อก็นิ่งอึ้งไป
นั่น…..นั่นคือ จิ้นเฟิงเฉินไหม?
หัวใจเธอเต้นเร็วขึ้น สักพัก สังเกตว่าการโต้ตอบของเธอไม่ค่อยดี
แค่เงาที่คุ้นเคยแค่นั้น เช้าขนาดนี้ จิ้นเฟิงเฉินจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคิดว่า เมื่อคืนเธอคงหลับไม่สนิทเลยตาลาย
เจียงสื้อสื้อไม่ได้คิดอะไรต่อ หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ ก็ไปที่บริษัท
บนรถ จิ้นเฟิงเฉินโทรหา จิ้นเฟิงเหรา ไม่นานสายโทรศัพท์ก็ถูกรับ เสียงง่วงนอนของ จิ้นเฟิงเหราก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล พี่ เช้าขนาดนี้ เกิดอะไรขึ้น?”
จิ้นเฟิงเฉินพูดว่า “บอก บริษัทจิ่นซื่อด้านนั้นหน่อย ว่าสักพักให้หาเหตุผลให้ เจียงสื้อสื้อกลับไปพักผ่อน”
เขารู้นิสัย เจียงสื้อสื้อดี หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลเธอต้องตรงไปบริษัทแน่
“ห๊า?” จิ้นเฟิงเหรามึนงง
“ทำไมครับ? พี่เป็นห่วงพี่สะใภ้ขนาดนี้ ตอนนี้แม้แต่งานยังไม่ให้เธอทำ ทำไมไม่เคยเห็นพี่เป็นห่วงผมเลย วันนี้ผมก็อยากพักผ่อนอยู่บ้าน…..”
โทรศัพท์ถูกวางสายไปเรียบร้อย ในใจของ จิ้นเฟิงเหราไม่ยุติธรรม
เขาเป็นน้องชายแท้ๆ!
ถึงแม้ไม่เข้าใจเรื่องทั้งหมด แต่จิ้นเฟิงเฉินก็ยังโทรหา ซูซานอย่างเชื่อฟัง
เพราะว่าเมื่อคืนแทบไม่ได้นอน ตอนนี้ เจียงสื้อสื้อนั่งใจลอยอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ดูเอกสารก็ยังรู้สึกปวดหัว
เธอนวดหว่างคิ้ว ลุกไปห้องชาชงกาแฟมาหนึ่งแก้ว
ซูซานก็เดินตามเข้ามาในห้องชา เธอมอง เจียงสื้อสื้อ ยิ้มและพูดว่า “สื้อสื้อ เป็นอะไรไป? ป่วยหรือเปล่า? เหมือนสมาธิเธอไม่ค่อยมี?”
เจียงสื้อสื้อส่ายหัว “ไม่เป็นไรค่ะ ผู้จัดการซู แต่ว่าเมื่อคืนแค่พักผ่อนไม่เต็มที่แค่นั้นเองค่ะ”
“เธอดูขอบตาจะเป็นแพนด้าอยู่แล้ว พอเถอะพอเถอะ วันนี้ลาให้เธอหนึ่งวัน รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ!”
“ไม่ต้องไม่ต้อง ผู้จัดการซู ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก ดื่มกาแฟสักแก้วเรียกสติก็น่าจะได้”
เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่า บริษัทนี้ดีเกินไปรึเปล่า! พักผ่อนไม่พอก็ลาให้ได้ อืม ตัวเองต้องเพิ่มแรงทำงานให้ดีดี
ซูซานได้ยินแบบนี้ ก็แย่งแก้วในมือเธอ และพูดอย่างจริงจัง “ไม่ได้ บริษัทต้องการพนักงานที่มีสติ วันนี้เจ้านายจะมาตรวจงาน ท่าทางของเธอแบบนี้ให้เขาเห็นไม่ได้”
พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็สงสัยว่าเจ้านายของบริษัทนี้เป็นใครกัน ดูเหมือนว่า เธอมาหลายอาทิตย์แล้ว แต่ยังไม่เคยเจอ!
เจ้านายคนนี้ลึกลับจริงๆ
“พอเถอะ ฟังซะ รีบกลับไปพักผ่อน ร่างกายสำคัญ”
