ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 67 พวกเขาเหมาะสมกันขนาดนั้น

“ว้าว！สวยมาก！”

“ไม่รู้เลยนะเนี่ย！อยากจะเข้าไปขอที่ติดต่อเลย รู้สึกว่าดูดีมีสไตล์มากว่าซูชิงหยิงอีกนะเนี่ย！”

“เอ้า ไม่เห็นเลยว่าคุณชายรองจิ้นก็ยืนอยู่ข้างๆเธอด้วย！”

“ไม่รู้ว่าเป็นคุณหนูจากตระกูลไหนกัน”

……

ซุชิงหยิงมองตามสายตาของทุกคน ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองจิ้นเฟิงเฉินพร้อมกับถามขึ้น“นี่คือแฟนของจิ้นเฟิงเหราเหรอคะ? สวยมากจริงๆ！”

จิ้นเฟิงเฉินหันสายตาไปมอง ขณะที่ตาหันไปเห็นผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างน้องชายของตัวเองนั้น มือของเขาก็หยุดชะงักเล็กน้อย แววตาดูแปลกไป

“เป็นอะไรเหรอคะ?”

ซูชิงหยิงเห็นแววตาของเขาแล้วรู้สึกแปลกใจ จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดอะไร แต่แววตานั่นกลับมองสำรวจเจียงสื้อสื้ออยู่ตลอดเวลา

สำหรับงานเลี้ยงแบบนี้แล้ว เจียงสื้อสื้อรู้สึกไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเอง เดินตามจิ้นเฟิงเหราเข้าไปในงาน

เธอมองเห็นจิ้นเฟิงเฉินจากไกลๆ

เขาสวมเสื้อสูทสีดำ ใบหน้าที่หล่อเหลายังคงไร้ซึ่งอารมณ์เหมือนอย่างเคย ทั้งเนื้อทั้งตัวดูมีรังสีของความน่าเกรงขามดูเข้าถึงยากแผ่กระจายออกมา ท่ามกลามผู้คน เขาในตอนนี้ดูโดดเด่นส่องสว่างออกมาไม่น้อย

ทั้งสองสบตากัน เจียงสื้อสื้อรู้สึกอึดอัดในใจ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

เธอนิ่งไปสักพัก ก่อนที่จะนึกขึ้นมาได้ว่า เช้าวันนี้จิ้นเฟินเฉินบอกกับเธอแล้วว่า ตอนค่ำเขามีงานเลี้ยง ดูทรงแล้วก็น่าจะเป็นงานเลี้ยงงานนี้

ข้างๆจิ้นเฟินเฉินก็ยังมีผู้หญิงยืนอยู่ด้วยหนึ่งคน เจียงสื้อสื้อแอบรู้สึกว่าคุ้นหน้าคุ้นตาไม่น้อย แต่ก็นึกไม่ออก

เธอหันมามองจิ้นเฟิงเหราหนึ่งรอบ กะที่จะถามว่าที่เขาพาเธอมาที่นี่คิดที่จะทำอะไรกันแน่

เจียงสื้อสื้อแอบรู้สึกว่ามีอะไรทะแม่งๆ นี่คงจะไม่ใช่งานเลี้ยงหงเหมินหรอกใช่ไหม?

จิ้นเฟินเหราดูเหมือนจะมองไม่เห็นแววตาคู่นั้น แล้วก็เดินเข้าไป มาหยุดอยู่ตรงหน้าของจิ้นเฟิงเฉินและซูชิงหยิง ก่อนจะยิ้มแย้มพร้อมกับพูดทักทายขึ้น

“พี่ชิงหยิง ขอโทษที่มาช้านะครับ”

ซูชิงหยิงยิ้มๆอย่างสง่างาม น้ำเสียงสุภาพเรียบร้อย

“ไม่เป็นไรจ่ะ งานเลี้ยงยังไม่ทันเริ่มเลย！”

จิ้นเฟิงเหราก็พูดแนะนำขึ้นมาต่อ“คนนี้คือคู่ควงของผม เจียงสื้อสื้อ”

เขาหันไปมองเจียงสื้อสื้อแล้วพูดต่อ“คนนี้คือเจ้าภาพงานในวันนี้ซูชิงหยิง เพิ่งกลับประเทศเมื่อไม่กี่วันก่อน งานเลี้ยงวันนี้ก็จัดขึ้นเพื่อเป็นการต้อนรับการกลับมาของเธอ”

มองสำรวจซูชิงหยิง สักพักเจียงสื้อสื้อก็นึกขึ้นมาได้ นี่เป็นผู้หญิงที่เดินออกมาจากจิ้นกรุ๊ปพร้อมกับจิ้นเฟิงเฉินในวันนั้นไม่ใช่หรือไง?

จากนั้น ความรู้สึกที่ยากจะอธิบายก็ผุดขึ้นมาในใจของเธอ

จิ้นเฟิงเหราบอกว่าซูชิงหยิงเป็นเจ้าภาพของงานเลี้ยงคืนนี้ แสดงว่า สถานะของเธอจะต้องไม่ธรรมดาแน่นอน เธอก็ทำงานที่จิ้นกรุ๊ปเหมือนกันเหรอ? สรุปแล้วมีความสัมพันธ์อะไรกับจิ้นเฟิงเฉิน?

เห็นทั้งสองที่ยืนเคียงข้างกัน มันช่างดูเหมาะสมกันเหมือนกับวันนั้นเหลือเกิน เจียงสื้อสื้อรู้สึกเศร้าโศกอยู่ภายในใจ

ในเวลานี้ ได้ยินเพียงแค่น้ำเสียงพูดดูหมิ่นของซูชิงหยิง“คุณเจียงนี่สวยจริงๆ เฟิงเหรา นายยังคงกะล่อนไปทั่วเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิดเลยนะ เปลี่ยนผู้หญิงมาไม่รู้กี่คนต่อกี่คนแล้วนะเนี่ย！”

“คุณซูชมเกินไปแล้วล่ะค่ะ！”เจียงสื้อสื้อตอบกลับไปด้วยความรู้สึกอึดอัด

เธอชำเลืองตาไปมองจิ้นเฟิงเฉินหนึ่งรอบ ถือว่าเป็นการทักทายแล้ว

ซูชิงหยิงก็เห็นสายตาที่ทั้งสองมองสบกัน เธออึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะถามขึ้น“พวกคุณสองคนรู้จักกันเหรอคะ?”

เจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินไม่ทันได้ตอบกลับไป จิ้นเฟิงเหราก็ชิงพูดขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเสียก่อน“รู้จักกันแน่นอนสิ คนที่ยืนอยู่ข้างผม เขาจะไม่รู้ได้ยังไง！”

ขณะที่พูดอยู่นั้น จิ้นเฟิงเหราเหลือบไปมองจิ้นเฟิงเฉินด้วยแววตารู้สึกผิด

พี่ อย่าตีผม ที่น้องชายทำขนาดนี้ก็เพื่อความสุขของพี่นะ！

ซูชิงหยิงได้ยินแบบนี้ ก็คิดๆดูแล้วก็ใช่ ถึงยังไงจิ้นเฟิงเหราก็เป็นน้องชายของจิ้นเฟิงเฉิน แต่ว่าดูเจียงสื้อสื้อแล้ว ไม่รู้ว่าทำไมเธอดูจงใจแบบบอกไม่ถูก คงเป็นเพราะว่าเจียงสื้อสื้อหน้าตาสวยมาก เธอที่ดูเด่นเหมือนเป็นตัวหลัก ก็น่าจะเป็นสิ่งที่ทำให้เธอกับจิ้นเฟิงเฉินรู้จักกัน……

สักพัก ซูชิงหยิงก็รู้สึกว่าตัวเองคงคิดเล็กคิดน้อยเกินไป ยังไงนี่ก็เป็นคนของจิ้นเฟิงเหรา เธอก็ไม่ได้คิดอะไรอีก แล้วก็พูดขึ้น“เฟิงเหรา ฉันขอตัวก่อน นายพาคุณเจียงไปเดินดูงานให้สนุกเถอะ！มีเรื่องอะไรก็เรียกฉันก็แล้วกัน”

“ครับ พี่ชิงหยิง”จิ้นเฟิงเหราพยักหน้า

ซูชิงหยิงมองดูคนตรงหน้าหนึ่งรอบ แล้วก็เดินจากไป

……

งานเลี้ยงเปิดพิธีอย่างเป็นทางการ

พ่อซูพูดกล่าวเปิดงานบนเวที“ขอขอบพระคุณทุกท่านที่สละเวลามาร่วมงาน และเป็นหน้าเป็นตาให้กับลูกสาวผมชิงหยิงในค่ำคืนนี้ การกลับมาครั้งนี้ของชิงหยิงหลักๆแล้วก็เพื่อมารับช่วงต่อซูซื่อกรุ๊ป จากนี้ไปหวังว่าทุกท่านจะช่วยเอ็นดูเธอกันด้วยนะครับ กระผมขอแสดงความขอบคุณอย่างสุดซึ้งมา ณ ที่นี้ด้วย”

คนข้างล่างเวทีพากันปรบมือ ซูชิงหยิงถกกระโปรงขึ้น แล้วเดินขึ้นไปบนเวทีด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ภายใต้แสงไฟที่สาดส่องลงมา ทำให้เธอดูราวกับเจ้าหญิงที่ดึงดูดสายตาผู้คน……