ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 78 เธอมีสมองไหม

เจียงสื้อสื้อเผยสายตากลุ้มใจ แต่หลังจากปรับอารมณ์สงบลง เธอก็พูดขึ้นมาว่า : “จิ้นเฟิงเฉิน ขอบคุณที่คุณช่วยฉันสืบหาความจริงนะคะ”

ไม่เช่นนั้น ถึงตอนนี้เธอคงคิดว่าเหตุการณ์เมื่อวานเป็นเพียงอุบัติเหตุ

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก” เมื่อจิ้นเฟิงเฉินเห็นสีหน้าของเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกเอ็นดู ประสบกับครอบครัวแบบนี้ ไม่รู้ว่าหลายปีมานี้เธอผ่านมาได้ยังไง

“ต่อไปจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก”

เขาไม่มีทางให้คนของตระกูลเจียงและตระกูลหลานมากลั่นแกล้งเธออีก

เจียงสื้อสื้อเงยหน้ามองจิ้นเฟิงเฉินขึ้น ไม่รู้ทำไม จู่ๆก็รู้สึกสับสนขึ้นมาเล็กน้อย

อาจเป็นเพราะหลายปีที่ผ่านมาคุ้นชินกับการช่วยตัวเองคนเดียว แต่การปรากฏตัวของจิ้นเฟิงเฉินกลับทำลายวีถีชีวิตเดิมของเธอไปแล้ว

เขาดีต่อเธอมาก เขามักปรากฏตัวออกมาตอนที่เธอต้องการที่สุดเสมอ อย่างเช่นเมื่อวาน

เจียงสื้อสื้อเผยสายตาเป็นประกายเล็กน้อย และไม่รู้ว่าควรเผชิญหน้ากับความรู้สึกนี้ได้ยังไงชั่วขณะ

หลบหนี แทบไม่สามารถหนีได้เลย

แต่ถ้าหากต้องเผชิญ ระหว่างพวกเขาจะมีอะไรเกิดขึ้นไหม?

เป้าหมายที่จิ้นเฟิงเฉินมาก็คืออยากมาดูเจียงสื้อสื้อ และบอกเรื่องนี้ต่อเธอด้วย หลังจากพูดจบ เขาก็เตรียมตัวจากไป

“คุณรีบพักผ่อนเถอะครับ มีอะไรก็โทรศัพท์มาหาผมได้ งั้นผมขอตัวไปก่อน”

“อืม” เจียงสื้อสื้อดึงสติกลับมา และรีบพยักหน้าเล็กน้อย เธอเดินส่งจิ้นเฟิงเฉินหน้าประตู แต่จู่ๆเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก เลยพูดขึ้นว่า : “แปบหนึ่งค่ะ ฉันทำขนมไว้ คุณเอาไปให้เสี่ยวเป่าหน่อยนะคะ ถ้าหากเสี่ยวเป่านอนแล้ว คุณกินเองก็ได้ค่ะ!”

ขณะที่พูด เจียงสื้อสื้อก็เดินเข้าห้องครัว และหยิบขนมใส่กล่อง แล้วยื่นให้กับจิ้นเฟิงเฉิน

“ทำเผื่อให้แค่เสี่ยวเป่า ไม่เผื่อให้ผมบ้างหรอ?” จิ้นเฟิงเฉินถามขึ้น พร้อมกับเผยสีหน้าไม่พอใจ ประโยคนี้เหมือนกับกำลังหึงเธอจากลูกชายของตัวเองอย่างนั้น

เจียงสื้อสื้อรู้สึกเก้อเขินมาก เขาไอแห้งๆและพูดว่า : “อันที่จริงก็ทำเผื่อทุกคนนั้นแหละ คุณรีบกลับไปเถอะ อย่าให้เสี่ยวเป่ารออยู่บ้านนานๆ ขับรถดีๆนะคะ”

เมื่อได้ยินแบบนี้ สีหน้าของคุณชายจิ้นก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย เขาจ้องมองเจียงสื้อสื้อ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเข้มแฝงความอ่อนโยนว่า : “ราตรีสวัสดิ์ครับ”

เมื่อได้สบตากับดวงตาลึกซึ้งคู่นี้ เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นอัตโนมัติ

“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

หลังจากพูดประโยคนี้อย่างตื่นเต้นเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็รีบปิดประตูทันที

และเดินกลับมานั่งบนเตียงในห้อง ซึ่งกว่าอารมณ์จะสามารถกลับมาเป็นปกติก็สักพักใหญ่

เป็นจิ้นเฟิงเฉินอีกแล้วหรอ ในหัวสมองของเจียงสื้อสื้อตอนนี้ว้าวุ่นหมดแล้ว

……

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินกลับถึงบ้านก็พบว่า เสี่ยวเป่ายังไม่ได้นอน ในตอนนี้กำลังนั่งวาดภาพบนโซฟาอยู่

หลังจากที่เห็นจิ้นเฟิงเฉินกลับมา และเหลือบเห็นขนมในมือของเขา เสี่ยวเป่าก็เผยสายตาเป็นประกายขึ้นมาทันที

“คุณพ่อ นี้เป็นขนมที่น้าสื้อสื้อทำใช่ไหมครับ? คุณพ่อไปหาคุณน้ามาหรอครับ ทำไมไม่พาผมไปด้วย”

ไม่ได้พบกับน้าสื้อสื้อมาสองคน เสี่ยวเป่ารู้สึกไม่ค่อยพอใจเลย

จิ้นเฟิงเฉินลูบหัวของเขา “เชื่อฟัง คืนนี้กินขนมไปก่อน เดียวพรุ่งนี้เดียวพ่อพาไปหาน้าสื้อสื้อ”

เสี่ยวเป่าทำปากมุ้ย แต่ยังคงเผยสีหน้าดีใจหยิบขนมมากิน

บรรยากาศในห้องโถงอบอุ่นมาก ส่วนทางบ้านหลานยังคงกำลังทะเลาะกันอยู่……

เจียงนวลนวลมาสงบสติอารมณ์ในห้องรับแขกสักพัก ก่อนจะกลับเข้าไปห้องนอน

หลานซือเฉินเพิ่งอาบน้ำเสร็จ และกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ เขายังคงมีสีหน้าเคร่งเครียดอยู่

“พี่ซือเฉิน ฉันสำนึกผิดแล้ว ได้โปรดพี่อย่าโกรธฉันแล้วได้ไหม?”

ไม่ว่ายังไง ในตอนนี้เจียงนวลนวลไม่อยากมีความขัดแย้งกับเขา

หลานซือเฉินเผยสีหน้าไม่สนใจ

เมื่อเห็นผู้ชายที่ตัวเองรักมาตลอดมีสีหน้าท่าทางแบบนี้ เจียงนวลนวลก็อดใจไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

“พี่ซือเฉิน ถึงแม้เรื่องนี้ฉันจะผิด แต่ก็ไม่สามารถโทษฉันทั้งหมด ไม่ใช่ว่าพี่เคยบอกฉันหรอกหรอว่า ต้องจัดการเจียงสื้อสื้อ และใช้เธอทำให้สิงพี่น้องของตระกูลจิ้นแตกคอกัน? เพื่อช่วยคุณ ฉันเลย….”

เพียงไม่กี่ประโยคก็ทำให้หลานซือเฉินที่เพิ่งสงบสติอารมณ์ลงโกรธเคืองอีกครั้ง

“เจียงนวลนวล คุณมีสมองหรือเปล่า ทำเพื่อช่วยฉันอย่างนั้นหรอ? นี่เขาเรียกว่าช่วยฉันหรอ? เธอรู้ตัวบ้างไหมว่าการที่เธอทำแบบนี้ ทำให้เส้นทางอนาคตสองตระกูลของพวกเราขาดลงแล้ว”

หลานซือเฉินขว้างผ้าขนหนูผืนหนึ่งทิ้งลงด้วยอารมณ์รำคาญใจ เขาเพิ่งรู้ว่า เจียงนวลนวล ผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงโง่เขลา แถมยังไม่มีสมองอีกด้วย หากเมื่อก่อนคบกับเจียงสื้อสื้อล่ะก็คงไม่มีปัญหามากแบบนี้หรอก

เมื่อได้ยินเขาตะคอกใส่อย่างแรงแบบนี้ เจียงนวลนวลก็ตาแดงก่ำ เธอจ้องมองผู้ชายเบื้องหน้าด้วยสายตาน้อยใจ ซึ่งนี้ยิ่งทำให้หลานซือเฉินยิ่งรู้สึกรำคาญ

“ออกไป ไสหัวออกไป เรื่องที่คุณก่อขึ้นมา ให้ตระกูลเจียงของพวกคุณแก้ไขจัดการเอง”

หลังจากพูดจบ หลานซือเฉินก็ดึงเจียงนวลนวลออกไปข้างนอก แถวยังล็อกประตูห้องด้วย

เจียงนวลนวลจ้องมองประตูห้อง จากนั้นก็เตะหนึ่งทีระบายความโกรธ

เธอไม่เคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ทุกอย่างนี้ล้วนเป็นเพราะนังสารเลวเจียงสื้อสื้อคนเดียว!

ในสถานการณ์ที่จนปัญญา เจียงนวลนวลก็โทรศัพท์หาเจียงเฉิน

รุ่งเช้าวันต่อมา ขณะที่เจียงสื้อสื้อกำลังอาบน้ำอยู่นั้น จู่ๆนอกประตูก็ได้ยินเสียงกระดิ่งดังขึ้น

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วเล็กน้อย หรือว่าจิ้นเฟิงเฉินมาหรอ?

เธอเลยรีบแปรงฟัน และเดินไปเปิดประตู แต่กลับพบเจียงเฉิน เจียงนวลนวลและลุงเสิ่นซูหลัน