ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 96 ทำลายมือตัวเองหนึ่งข้าง

จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้ามา กลิ่นอายความมืดครึ้มแผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัว เหมือนกับเป็นราชา ฉับพลัน ความรู้สึกบีบคั้นของพลังอำนาจก็แพร่กระจายไปทั่วห้อง.

น่ากลัว กระวนกระวายใจ ความรู้สึกผิดต่างๆท่วมท้นอยู่ในใจของหลี่มู่ เข่าคลานเข่าเข้าไปเหมือนกับหมา พยายามดึงฉุดรั้งขากางเกงจิ้นเฟิงเฉินไว้เพื่อขอให้ยกโทษให้ : “คุณจิ้น ขอร้องท่านให้ปล่อยฉันเถอะ! ฉันดื่มจนเมาเลยหน้ามืดไปชั่วขณะ จริงๆฉันจะทำกับเธออย่างนั้นได้อย่างไรกัน? ตัวเธอเองไม่ระวังจึงตกลงไปในน้ำ คุณจิ้น ท่านปล่อยฉันและครอบครัวฉันไปเถอะ!”

ตระกูลหลี่อยู่เมือง A แม้ว่าฐานะจะนับว่าไม่สูงศักดิ์นัก แต่ก็เป็นครอบครอบที่มีเงิน หากว่าจิ้นเฟิงเฉินจะไต่สวนเรื่องนี้จริงๆ วงศ์ตระกูลหลี่ต้องจบสิ้นลงอย่างแน่นอน

จิ้นเฟิงเฉินดึงขาของเขาออกไป เขาเหยียบลงบนมือของหลี่มู่ กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า : “หน้ามืดหรอ? ฉันเห็นคุณก็สนุกอยู่ เธอบอกว่าอย่ามาแตะต้องเธอ คุณไม่ได้ยินหรอ?”

“ใช่! พี่สะใภ้ฉันต่อสู้อย่างนั้นคุณตาบอดหรอ! ไม่เห็นราวบันไดด้านหลังนั่นหรอ? ไม่รู้ว่าด้านล่างนั่นเป็นทะเลหรอ?”

ความเจ็บปวดจากหลังมือของตนแผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัว สีหน้าของหลี่มู่บูดเบี้ยว แต่ทว่าไม่กล้าร้องออกมา ทำได้แค่อดทนแล้วพูดว่า : “คุณจิ้น คุณชายรอง ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ”

จิ้นเฟิงเฉินยกเท้าขึ้น แล้วถีบคนด้านข้างโดยตรง

“พูดซิ! คุณจะรับผิดชอบเรื่องนี้อย่างไร?”

หลี่มู่กลิ้งอยู่บนพื้นสองรอบแล้วคลานกลับมา คุกเข่ายอมรับผิดไปทางจิ้นเฟิงเฉินอย่างไม่ขาด

คุณจิ้น ฉันสำนึกผิดแล้ว ขอเพียงแต่ท่านปล่อยครอบครัวของฉันไป คุณจะตีฉันด่าฉัน ต้องการให้ฉันมอบอะไรเป็นการแลกเปลี่ยนได้หมด ขอร้องท่านล่ะ”

ในใจของหลี่มู่เข้าใจ ว่าทำให้จิ้นเฟิงเฉินไม่พอใจ เวลานี้เป็นธรรมดาที่จะต้องให้เขาคลายความโกรธลง หากว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตนเองก็ได้ แต่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถให้ไปพัวพันกับคนในครอบครัวตัวเองได้!

จิ้นเฟิงเฉินเม้มปาก พูดอย่างไม่รีบไม่ร้อนว่า : “แลกได้ทุกสิ่งทุกอย่างงั้นหรอ?”

หลี่มู่พยักหน้า มองจิ้นเฟิงเฉินด้วยสีหน้าไม่สบายใจ จู่ๆเขาก็มีลางสังหรณ์ไม่ดีในใจ หยุดไปชั่วขณะ แค่ได้ยินเสียงเบาๆของผู้ชายทอดออกมา

“งั้นทำลายมือตัวคุณเองหนึ่งข้าง แล้วฉันจะปล่อยคุณไป”

ทำลายมือตัวเองหนึ่งข้าง?

หลี่มู่ตกใจ ฉับพลันสีหน้าท่าทางก็เปลี่ยนไป เข้ารู้ดีว่าจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ล้อเล่น

“คุณ……คุณจิ้น” หลี่มู่กลืนน้ำลาย ในใจหวาดกลัวที่สุด

จิ้นเฟิงเหราก็พูดอยู่ข้างๆว่า : “ยังนิ่งทำอะไรอยู่ล่ะ? ลงมือเร็วเข้า หรือจะให้ฉันทำเอง เพื่อเตือนความจำให้คุณ จะได้รู้ว่าคนไหนควรก่อกวนคนไหนไม่ควรก่อกวน?”

พูดจบ จิ้นเฟิงเหราก็เริ่มพับแขนเสื้อ ถ้าหากเขาลงมือทำ คาดว่าการทำลายมือหนึ่งข้างแบบนั้นมันช่างง่ายดาย

หลี่มู่กลัวจนหน้าซีดไปหมด เขาขอความเมตตาต่อ : “คุณจิ้น คุณชายรอง ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไปหาคุณเจียง เป็นเพราะมีคนบอกฉันว่า เตรียมผู้หญิงไว้ให้ฉันหนึ่งคน อยู่บนดาดฟ้าชั้นสอง……ดังนั้นฉันจึงเข้าไปหาคุณเจียง คุณจิ้น ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ ปล่อยฉันไปเถอะ!”

แท้ที่จริงซูซินหรุ่ยบอกแบบนี้กับหลี่มู่ เขามาถึงดาดฟ้าชั้นสองก็พบกับเจียงสื้อสื้อ

เพราะว่าตระกูลหลานกำลังโด่งดังขนาดนี้ ในงานเลี้ยงใครจะไม่รู้จักเจียงสื้อสื้อล่ะ! หลี่มู่ก็ไม่คิดว่าผู้หญิงที่ซูซินหรุ่ยบอกจะเป็นเธอ เดิมทีเจียงสื้อสื้อก็รูปร่างหน้าตาสะสวย หลี่มู่คนนี้ธรรมดาก็มักมากในกาม บวกกับเวลานั้นดื่มเหล้าไปไม่น้อยอีก ดังนั้นเดิมทีก็ไม่ได้คิดมากขนาดนั้นก็เลย……

ตอนนี้คิดๆดู ในใจหลี่มู่เสียใจอย่างมาก

ทำลายแขน นั่นต้องได้รับความเจ็บปวดอย่างมาก!

ไม่มีมือแล้วเขาจะอยู่ในสังคมชั้นสูงนี้ได้อย่างไร คุณชายตระกูลหลี่ผู้สง่าผ่าเผยเขาไม่กลายเป็นตัวตลกในสายตาของทุกคนหรอ

สีหน้าจิ้นเฟิงเฉินเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที เขาถามอย่างโกรธๆว่า : “คือใคร?”

พวกเขาคิดว่าเดิมทีเรื่องนี้เป็นแค่อารมณ์ตัณหาของหลี่มู่เท่านั้น ไม่คิดว่าจะมีผู้บงการอยู่เบื้องหลัง

แท้ที่จริงเป็นใคร? ที่ต้องการจะลงมือกับเจียงสื้อสื้อ

“ยังไม่รีบพูดอีก ถ้าไม่พูดอะไรอีกคุณก็รอคนมาเก็บศพคุณเถอะ!”

จากในใจของหลี่มู่ส่งไปที่ลำคอ เวลานี้ เขาไม่สามารถปกป้องผู้อื่นได้อีกต่อไป เขาจึงรีบตอบว่า : “คือซูซินหรุ่ย ทั้งหมดเป็นเธอที่บอกฉันให้ไปดาดฟ้าชั้นสอง คุณจิ้น หากว่าไม่ใช่เธอฉันก็ไม่สามารถไปหาคุณเจียงได้ คุณเจียงก็ไม่สามารถตกลงไปในน้ำ ทั้งหมดทั้งสิ้นเธอเป็นคนผิด ขอร้องท่านปล่อยฉันไปเถอะ!”

ซูซินหรุ่ย จิ้นเฟิงเฉินไม่รู้จักว่าคนคนนี้คือใคร แต่รู้สึกว่าชื่อนี้ค่อนข้างคุ้นหู

จิ้นเฟิงเฉินไม่รู้จักว่าคนคนนี้คือใคร ด้านของจิ้นเฟิงเหราทว่ารู้จัก เขาจึงพูดออกมาว่า : “พี่ เป็นลูกพี่ลูกน้องของซูชิงหยิง”

คาดไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับคนตระกูลซู ดูเหมือนว่าจะไม่ง่ายแล้วสิ!

ได้ยินแล้ว ดวงตาของจิ้นเฟิงเฉินก็เยือกเย็นลง ออกคำสั่งกับลูกน้องว่า : “ให้คนมาหาฉัน”

……

เวลานี้ซูซินหรุ่ยกับซูชิงหยิงกำลังอยู่ในห้อง หลังจากที่จิ้นเฟิงเฉินช่วยพาเจียงสื้อสื้อกลับห้อง ในใจของพวกเธอก็กระวนกระวายอย่างมาก ถึงแม้ว่าคนจะไม่เป็นอะไรแล้ว แต่เรื่องนี้คนที่บงการก็คือซูซินหรุ่ย!

“พี่ ทำยังไงดี ฉันกลัวอ่ะ!”

จิ้นเฟิงเฉินต้องไม่ปล่อยหลี่มู่แน่ๆ เมื่อถึงเวลาหลี่มู่จะต้องรับสารภาพกับเขาอย่างแน่นอน

ตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินกำลังหลงเจียงสื้อสื้อขนาดนั้น หากเขารู้ว่าคนที่บงการอยู่เบื้องหลังคือตน ต้องไม่ปล่อยเธอไว้อย่างแน่นอน

“กลัวตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร ถ้าจิ้นเฟิงเฉินพบว่าเป็นคุณ จำสิ่งที่ฉันบอกกับคุณเมื่อกี้นี้ไว้ หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นตระกูลซูของพวกเราอาจต้องประสบกับหายนะ”