บทที่ 86 งานเลี้ยงวันเกิดเสี่ยวเป่า
พอลากเจียงสื้อสื้อออกมาเสร็จ จิ้นเฟิงเหราก็ได้เอาเธอยัดเข้าไปในรถ จากนั้นก็ขับรถออกไปจากเขตนี้
ในรถ จิ้นเฟิงเหราได้โทรไปเรียกคนมา ช่วยเจียงสื้อสื้อขนของย้ายบ้าน
ก่อนหน้าที่อยู่ห้องทำงานนั้น เขาได้ยินที่อยู่ที่เจียงสื้อสื้อจะย้ายไปจากปากผู้ช่วยของจิ้นเฟิงเฉิน เพราะงั้นเขาไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ ได้บอกที่อยู่ให้ปลายสายเลยทันที
เจียงสื้อสื้อที่อยู่ข้างๆ อึ้งไปนิดหน่อย รอให้เขาวางสาย ถึงได้ถามออกไปด้วยความสงสัยว่า “คุณชายรองรู้ได้ยังไงว่าฉันจะย้ายไปที่ไหน?”
จิ้นเฟิงเหราหน้าเสียไป แต่ก็แค่วิเดียว เขาก็ได้ยิ้มแล้วอธิบายว่า “เมื่อกี้ตอนอยู่ที่บ้านของคุณ คุณเป็นคนบอกผมเองไม่ใช่เหรอ?”
ใจเข้าต้องตื่นเต้นอยู่แล้ว พี่ชายของเขาปิดบังเจียงสื้อสื้อแล้วก็หาบ้านให้เธอ ถ้าเกิดเขาหลุดออกไปล่ะก็ ถึงตอนนั้นจิ้นเฟิงเฉินต้องฆ่าเขาตายแน่ๆ
เจียงสื้อสื้อนิ่งไป เมื่อกี้ตัวเองได้พูดออกไปแล้วเหรอ? เหมือนว่าไม่มีนะ!
จิ้นเฟิงเหราได้รีบเปลี่ยนเรื่อง “ใช่แล้ว คุณเจียง ผมบอกคุณก่อน สถานที่จัดงานเลี้ยงของเสี่ยวเป่าสวยมากๆ”
“ฉันเห็นมาก่อนหน้านี้แล้วค่ะ” เจียงสื้อสื้อตอบไปแบบไม่ได้ใส่ใจ
“หา? จริงเหรอ?”
จิ้นเฟิงเหรารู้สึกว่าไม่ยุติธรรม เขาพึ่งไปเห็นสถานที่จริงวันนี้เป็นครั้งแรกนะ!
ทั้งสองพูดคุยกันไป เจียงสื้อสื้อก็ลืมบทสนทนาเมื่อกี้ไปเลย ไม่นานรถก็มาถึงจุดหมาย
คลับเฮาส์ SD
คล้ายกับครั้งก่อน เจียงสื้อสื้อถูกจับแต่งตัวประมาณสองชั่วโมง ตอนที่ออกมานั้น ก็เหมือนว่าเปลี่ยนเป็นคนล่ะคน
ผมที่เคยตรงของเธอก็ถูกดัดลอน ได้ปล่อยอยู่ข้างหลัง ใบหน้าได้ถูกแต่งหน้าอ่อนๆ ชุดราตรีสีฟ้าที่ดูแล้วราคาไม่ใช่น้อยๆ นั้น เหมือนว่าได้ตัดออกมาเพื่อเธอ ได้โชว์สัดส่วนของเธอได้อย่างงดงาม ถึงแม้ไม่ได้ดูโดดเด่นเหมือนคราวก่อน แต่ก็ดูสง่า ทำให้คนดูแล้วตาเป็นประกาย
พอมองเสื้อที่เธอสวมอยู่ เจียงสื้อสื้อก็ถามออกไปอย่างห้ามไม่ได้ว่า “คุณชายรอง ไม่ต้องอลังการขนาดนี้ก็ได้มั้งคะ! ก็แค่ไปร่วมงานวันเกิด……”
เธอเป็นคนที่ไม่ค่อยที่จะออกงานอยู่แล้ว แต่ว่าวันนี้เป็นวันเกิดเสี่ยวเป่า ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องไป เดิมทีคิดว่าเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็แต่งหน้าง่ายๆ ไปดูเสี่ยวเป่าก็พอ
“ไม่เกินไป ไม่เกินไปเลยสักนิด” จิ้นเฟิงเหรามองเจียงสื้อสื้อแล้วพูด
ต้องรู้ว่า นี้ไม่ใช่งานเลี้ยงวันเกิดง่ายๆ แบบนั้น พ่อแม่ของเขาก็อยู่ในงาน และงานเลี้ยงครั้งนี้ ก็เป็นครั้งแรกที่พี่สะใภ้พบหน้าพวกท่าน ถึงแม้พ่อแม่ของเขาไม่ค่อยสนใจรูปลักษณ์ภายนอกเท่าไหร่ แต่ว่าจะไปแบบฉุยๆ ไม่ได้
อีกอย่างถึงเวลาซูชิงหยิงก็อยู่ด้วย จิ้นเฟิงเหราจะให้พี่สะใภ้ของตัวเองถูกแย่งซีนได้ยังไง
เจียงสื้อสื้อไม่ได้คิดเยอะขนาดนั้น ไหนๆ ก็แต่งตัวแบบนี้แล้ว ก็ได้ไปสถานที่จัดงานกับจิ้นเฟิงเหรา
ระหว่างทาง จิ้นเฟิงเฉินได้โทรหาจิ้นเฟิงเหรา
เจียงสื้อสื้อไม่ได้ยินว่าปลายสายพูดอะไร ได้ยินแค่จิ้นเฟิงเหราพูด “พี่ วางใจเถอะ! ได้รับคนมาแล้ว ตอนนี้อยู่ระหว่างทางที่ไป”
……
ทั้งสองพูดกันอีกสองสามคำ พอวางสาย จิ้นเฟิงเหรายิ้มแล้วพูดอย่างไม่ช้าไม่เร็วว่า “พี่ชายผมนี้คิดถึงคุณอยู่ตอนเวลาจริงๆ!”
เจียงสื้อสื้อทำตัวไม่ถูก เวลานี้เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เธอมองไปนอกหน้าต่างรถ ใจนั้นได้เต้นเร็วอย่างมิได้ควบคุม
……
ทางสถานที่จัดงาน เวลานี้คนของตระกูลจิ้นได้อยู่ในงานเกือบหมด พวกเขาได้ทำการต้อนรับคนของตระกูลซู
ซูชิงหยิงใส่ชุดราตรีสีชมพูอ่อน ดูแล้วอ่อนโยน มองเห็นเสี่ยวเป่าแล้วพูดว่า “เสี่ยวเป่าครับสุขสันต์วันเกิด!”
พูดจบ เธอก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปกอดเสี่ยวเป่า
เสี่ยวเป่าพยักหน้า แล้วตอบไปตามมารยาทว่า “ขอบคุณครับคุณน้าชิงหยิง”
เวลานี้จิ้นเฟิงเฉินก็ได้กลับมาหลังคุยโทรศัพท์เสร็จ เสี่ยวเป่าได้วิ่งเข้าไป ไม่บอกไม่กล่าวก็ได้วิ่งออกไปจากอ้อมกอดของซูชิงหยิง
ซูชิงหยิงทำตัวไม่ถูก เสี่ยวเป่าได้วิ่งไปหาจิ้นเฟิงเฉินแล้วถามอย่างตื่นเต้นว่า “แด๊ดดี้ น้าสื้อสื้อมาหรือยังครับ?”
“อยู่ระหว่างหาครับ”
“จริงเหรอ? งั้นผมก็จะได้เจอเธอแล้วใช่ไหมครับ” เสี่ยวเป่าถามด้วยความตื่นเต้น
“ครับ” จิ้นเฟิงเฉินตอบไปเรียบๆ
ซูชิงหยิงได้กำหมัดแน่น เล็บได้ฝั่งลงไปในมือ
คู่ตายายของตระกูลจิ้นที่อยู่ข้างๆ ก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็พูดคุยกับคนของตระกูลซูต่อ
แขกนั้นได้มากับเกือบหมด ตอนที่เจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเหรามาถึงในงานนั้น ฟ้าก็มืดแล้ว
ไฟในเรือสำราญที่สว่างไสว ถึงแม้คราวก่อนได้มาครั้งหนึ่งแล้ว แต่ว่าเจียงสื้อสื้อก็ยังรู้สึกประหลาดใจอยู่ดี สถานที่นี้เหมือนว่าจะดูอลังการกว่าคราวก่อน
แขกต่างพามารวมตัวกันในงาน ในงานมีคุณหนูจากตระกูลดังมากมาย พวกคุณชาย ทุกคนได้ใส่ชุดออกงานที่ดูหรูหราทั้งนั้น
เจียงสื้อสื้อนั้นตื่นตากันเลยทีเดียว
ตอนที่เธอกับจิ้นเฟิงเหราเข้าไปนั้น ก็ได้เป็นที่สนใจของคนมากมาย คุณหนูจากตระกูลดังหลายคน ก็ได้พูดออกมาอย่างดีใจว่า
“คุณชายรอง คุณชายรอง!”
“คุณชายรองไม่ได้เจอกันตั้งนาน”
“คุณชายรองว่างเมื่อมาทานข้าวด้วยกันสิคะ!”
……
จิ้นเฟิงเหรายิ้มแล้วพูดกับทุกคนว่า “ราตรีสวัสดิ์ครับทุกคน เดียวอีกสักพักผมค่อยมาอีกที”
พูดจบ เขาก็พาเจียงสื้อสื้อเข้าไปในงาน
สายตาทุกคนนั้นเต็มไปด้วยความอิจฉา พวกเธอต้องสังเกตเห็นว่าข้างๆ เขามีเจียงสื้อสื้ออยู่ แต่ก็แค่คิดว่าเป็นคู่ควงคนใหม่ของจิ้นเฟิงเหราเท่านั้น
คุณชายรองจิ้นนั้นสองสามวันเปลี่ยนคู่ควงครั้ง คนส่วนมากรู้ แต่ว่าคุณหนูจากตระกูลดังส่วนมากก็ไม่คิดอะไรมาก คุณชายรองนั้นหล่อ สง่า สุภาพ มีคู่ควงหลายคนก็ไม่เป็นอะไร ยังไงซะต่างคนต่างรู้ จิ้นเฟิงเหรานั้นก็แค่เล่นๆ ไม่เคยที่จะจริงจังกับใคร
เพราะงั้นต่อให้คู่ควงของเขาอยู่ข้างๆ ทุกคนก็กล้าไปพูดคุยหยอกล้อด้วย
ตลอดทางที่เดินเข้างาน มีคนมากมายมาทักทายจิ้นเฟิงเหรา
เจียงสื้อสื้อนั้นประหลาดใจมากๆ เธอได้เปิดปากพูดออกไปว่า “คุณชายรองจิ้นนี่ฮ็อตจริงๆ นะคะ!”
จิ้นเฟิงเหรายิ้ม “คุณเจียง พี่ชายผมก็ฮ็อตมากๆ เหมือนกัน แต่ว่าเขาไม่เหมือนผม เขานั้นใจเดียว”
ได้ยินแบบนั้น เจียงสื้อสื้อนิ่งไป ก็ไม่รู้ว่าทำไม คำที่จิ้นเฟิงเหราพูดเหมือนเป็นการบอกว่า: จิ้นเฟิงเฉินชอบแค่เธอ
มุมปากเธอกระตุก นี่มันบ้าอะไรเนี่ย!
ทั้งสองเดินผ่านฝูงคน ถึงได้เห็นเสี่ยวเป่าในที่ที่ไม่ไกลนั้น จิ้นเฟิงเฉินยืนอยู่ข้างๆ เขาใส่เสื้อสูทสีดำ ดูแล้วหล่อมากๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาของชายหนุ่มดูแล้วนิ่งเรียบมากๆ ถึงแม้ห่างกันค่อนข้างไกล เจียงสื้อสื้อก็สัมผัสถึงออร่าจากตัวของเขาได้
จิ้นเฟิงเฉินได้คุยอยู่กับแขก ข้างๆ ยังมีพ่อจิ้น(พ่อของจิ้นเฟิงเฉิน)、แม่จิ้น(แม่ของจิ้นเฟิงเฉิน)และซูชิงหยิงกับคุณปู่และพ่อแม่ของเธอ
แววตาของเจียงสื้อสื้อม่องลงเล็กน้อย
เธอไม่คิดที่จะเข้าไป ยังไงซะไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร รอหาเวลาแล้วก็ไปพูดคุยกับเสี่ยวเป่า และให้ของขวัญไปก็พอแล้ว
จิ้นเฟิงเหราก็เห็นพวกพี่ชายของเขาแล้ว เขาถามออกไปว่า “คุณเจียง พวกเราไปหาพี่กันเถอะครับ!”
พูดจบ จิ้นเฟิงเหราลากเจียงสื้อสื้อแล้วจะเดินเข้าไป
“ไม่ดีกว่าไม่ดีกว่า คุณชายรอง คุณเข้าไปเถอะ! ฉันเดินเล่นแถวนี้”
