ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 117 บัตรเชิญงานมหาลัย

พูดจบ จิ้นเฟิงฉินยังคงจัดการกับเอกสารในมืออยู่ ใบหน้าสง่างามของเขายังคงไร้อารมณ์ เขามองดูขั้นตอนของวันนั้นสักพัก ก็พูดออกมาช้าๆ ว่า “ให้เฟิงเหราไปเถอะ วันมะรืนผมไม่มีเวลา”

ผู้ช่วยพยักหน้ารับ ตอนที่จะจากไป จิ้นเฟิงเหราก็เดินเข้ามาพูดว่า “พี่ วันมะรืนผมนัดประธานสู ตรวจงานครับ! พี่ไปเองเถอะ! ไปพักใจสักหน่อย พี่ดูอารมณ์พี่ไม่กี่วันมานี้สิ ทำให้ลูกน้องตกใจจนทำงานไม่ได้แล้ว”

ผู้ช่วยที่อยู่ด้านข้างได้ยินแบบนี้ก็พยักหน้ารับแรง! จิ้นเฟิงฉินไม่กี่วันมานี้ นอกจากงานก็มีงาน ถึงแม้จะไม่เหมือนเมื่อก่อน แต่ว่าผู้ชายคนนี้ เดินไปไหนก็มีแต่กลิ่นอายของเขา ให้คนอื่นรู้สึกกลัว

คนทั้งบริษัทรู้สึกว่าเขาไม่ปกติ ทุกคนทำอะไรต้องระวังแล้วระวังอีก กลัวว่าถ้าไม่ระวังจะทำให้ท่านประธานผิดใจ

จิ้นเฟิงฉินไม่ได้สนใจงานสถาปนามหาลัยเลยสักนิด ได้ยินว่าจิ้นเฟิงเหราไม่มีเวลาไป เขาก็พูดต่อว่า “งั้นก็เอากลับไปเถอะ!”

ก็แค่งานสถาปนามหาลัยแค่นั้น เข้าไม่เข้าร่วมก็ไม่เป็นไร

“……”

จิ้นเฟิงเหราก็ถอนหายใจออกมา และพูดว่า “มหาลัย Jเป็นมหาลัยของพี่สะใภ้ พี่แน่ใจว่าจะไม่ไป? พี่ พี่ไม่อยากไปเอาพี่สะใภ้กลับมาเหรอ? ทำไมไม่ใช้โอกาส”

ตอนแรกเขาจะไม่บอกจิ้นเฟิงฉิน วันงานสถาปนา ทั้งสองคนได้มาเจอกัน พี่ชายเขาต้องตกใจแน่ๆ

สุดท้ายพี่เขากลับดื้อขนาดนี้…..พูดอะไรก็ไม่ยอมเข้าร่วม จิ้นเฟิงเหราเลยพูดเรื่องนี้ออกมา

ฟังจบ จิ้นเฟิงฉินก็ขมวดคิ้วขึ้น เจียงสื้อสื้อก็ไปงานสถาปนามหาลัยด้วย?

ความจริงไม่กี่วันนี้สงบลง จิ้นเฟิงฉินคิดจะไปหาเจียงสื้อสื้อ ถามให้ชัดเจนว่าเธอชอบเขาอยู่แท้ๆ และทำไมต้องหลบหน้าด้วย

แต่ว่าเห็นท่าทางหนักแน่นของเธอวันนั้นที่หน้าประตูตระกูลจิ้น จิ้นเฟิงฉินกลับลังเล

เพราะว่าเขาเข้าใจเจียงสื่อสื้อ ถึงจะไปหาเธอ เธอคงไม่ยอมบอกเหตุผลของตัวเอง ยังคงผลักตัวเองให้ไปอยู่ไกลๆ

จิ้นเฟิงเหราเห็นจิ้นเฟิงฉิน ก็ไม่รู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคิดอะไรอยู่ เขาหยิบบัตรเชิญในมือของผู้ช่วย หลังจากนั้นก็พูดขึ้นเบาๆ ว่า “ชั่งเถอะชั่งเถอะ พี่ ถ้าไม่ไปก็ไม่ต้องไป ผมไปเอง ครึกครื้นขนาดนั้นไม่ไปก็คงเสียดายแย่!”

หลังจากพูดจบ เขาทำท่าเหมือนจะออกไป และเป็นไปตามที่คิด ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังก็เรียกไว้

“หยุดก่อน”

จิ้นเฟิงเหราแววตาเป็นประกาย และค่อยๆ หมุนตัวกลับมา “พี่ ยังมีเรื่องอะไรอีก?”

“เอาบัตรเชิญไว้ และแกก็ไสหัวไป”

เจียงสื้อสื้อไป ทำไมเขาจะไม่ไป?

“พี่ไม่ได้บอกว่าไม่ไปเหรอ?”

จิ้นเฟิงเหรายิ้มและมองเขา อดไม่ได้ที่จะถอนกายใจ เจียงสื้อสื้อมีผลต่อพี่ชายเขามา! เมื่อกี้จะตีให้ตายก็ยังไม่ยอมไป แต่กลับว่า…..เหอะ

เอาบัตรเชิญวางไว้บนโต๊ะ จิ้นเฟิงเหราก็ไม่ได้พูดอะไรค่อ หลังจากนั้นก็ออกจากออฟฟิศไป

……

งานสถาปนาอยู่วันมะรืน วันนั้น ผู้ช่วยก็เปลี่ยนตารางงาน

ตอนแรกตอนบ่าย ซูชิงหยิงและจิ้นเฟิงฉินจะไปเจอลูกค้าด้วยกัน ผู้ช่วยบอกเธอว่าวันนั้นเขาไม่ไปแล้ว ซูชิงหยิงอดไม่ได้ที่จะถามออกมาอย่างสงสัย “ทำไมกัน? วันนั้นท่านประธานมีงานอะไรไหม?”

หลังจากวันนั้น ซูชิงหยิงรู้ว่าความสัมพันธ์ของจิ้นเหิงฉินและเจียงสื้อสื้อมีปัญหา เธอก็คิดใช้โอกาสนี้เข้าใกล้จิ้นเฟิงฉิน แต่ไม่ว่ายังไงผู้ชายคนนั้น ทำแต่งาน ซูชิงหยิงชวนเขาไปทานข้าวดูหนังก็ถูกปฏิเสธ

นอกจากพูดคุยเรื่องงานแล้ว ทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดคุยกันอีก เหมือนจะนอกจากงานแล้ว เขาไม่มีความสนใจกับเรื่องอื่นอีกเลย

คิดไป ซูชิงหยิงก็อดไม่ได้ที่จะสงสัย เพราะว่าเรื่องอะไรกัน จิ้นเฟิงฉินถึงผัดงานวันมะรืนออกไป

ผู้ช่วยก็ไม่ได้ปิดบัง เขาพูดว่า “เอ่อ คุณซู วันมะรืนท่านประธานไปร่วมงานสถาปนามหาลัยJ”

ได้ยินแบบนี้ ซูชิงหยิงก็นิ่งอึ้งไป

เธอคิดไม่ถึงว่า จิ้นเฟิงฉินจะไปร่วมงานสถาปนามหาลัย แถมยังผัดงานเพื่องานสถาปนานี้ด้วย เขาไม่ใช่ไม่สนใจกิจกรรมพวกนี้หรอกเหรอ? ทำไมถึงคิดอยากไปเข้าร่วมนะ

หลังจากผู้ช่วยพูดจบก็จากไป ซูชิงหยิงยังยืนอยู่ที่เดิม และ เสี่ยวหรัวก็เดินเข้ามาและพูดว่า “พี่ชิงหยิง พี่อยากไปร่วมงานกับประธานจิ้นไหม! วันสถาปนาวันนั้นต้องมีกิจกรรมเยอะแยะแน่ๆ นี่ไม่ใช่การโแกาสที่ดีเหรอ? ยากที่วันมะนืนประธานจิ้นจะไม่ทำงานนะ!”

ฟังจบ แววตาของ ชิงหยิงก็เป็นประกาย ใช่สิ! เธอกลับประเทศมาตั้งนาน ยังไม่เคยเข้าร่วมงานแบบนี้กับจิ้งเฟิงฉินเลย! นี่ถือว่าเป็นโอกาสที่ดี

แต่ว่า จิ้นเฟิงฉินจะให้เธอไปกับเขาไหม? คิดไปคิดมา ซูชิงหยิงก็เม้มปากไว้และมีรอยยิ้มออกมา

ตอนบ่าย เธอส่งเอกสารมาที่ออฟฟิศ ชิงหยิงมองจิ้นเฟิงฉิน หลังจากนั้นก็พูดว่า “เฟิงฉิน ได้ยินผู้ช่วยบอกว่าวันมะรืนคุณจะไปร่วมงานสถาปนามหาลัยJ”

“ครับ” จิ้นเฟิงฉินตอบออกมาอย่างเย็นชา เขาก้มหน้ามองเอกสารต่อ

ท่าทีที่เย็นชาของเขา ซูชิงหยิงกลับคุ้นเคยมันแล้ว เธอพูดต่อว่า “พอดีเลย เมื่อก่อนฉันมีเพื่อนแลกเปลี่ยนของมหาลัยJ ตอนนั้นพวกเราเที่ยวเล่นกันอย่างมีความสุข เมื่อวานเธอก็ชวนฉันไปร่วมงานเหมือนกัน ได้ยินชื่อเสียงของมหาลัยJมานานแล้ว ถึงตอนนั้นไปด้วยกันไหมคะ?”

ตอนแรก ซูชิงหยิงอยากถามว่าตัวเองไปด้วยได้ไหม แต่กลัวว่าจิ้นเฟิงฉินจะปฏิเสธ ดังนั้นก็เลยหาเหตุผลมาอ้าง

เป็นไปตามที่คิด จิ้นเฟิงฉินฟังจบ ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

เห็นแบบนั้น ในดวงตาของ ซูชิงหยิงก็มีประกายของความดีใจ ในใจเริ่มอยากให้วันสถาปนามาถึงไวๆ