ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 120 มอบหัวใจให้

“พี่ซือเฉิน รอฉันก่อน!” เจียงนวลนวลตะโกนออกมา

“บอกแล้วให้พูดน้อยลงหน่อยก็ไม่ฟัง? ดูสิ! ตอนนี้เป็นไง มาร่วมงานสถาปนาดีดีตอนนี้ทุกคนมาด่าพวกเรา ทุกคนรู้แล้วว่าผมหลินซือเฉินทอดทิ้งเธอ และคุณก็แย่งแฟนพี่สาวตัวเอง ดีใจไหม?” หลานซือเฉินหันหน้ากลับ พูดอย่างโมโห

“พี่ซือเฉิน ฉัน……”

เจียงนวลนวลคิดที่ไหนล่ะว่า จิ้นเฟิงฉินก็มาร่วมงานด้วย ตอนแรกเธอคิดว่าเจียงสื้อสื้อมาคนเดียว ตอนนี้ถูกต่อว่าก็ไม่รู้จะพูดอะไร ทำได้แค่มองหลานซือเฉินอย่างจนใจ

หลานซือเฉินแววตาเป็นประกายของความเบื่อหน่าย เมื่อไม่กี่ปีก่อนตอนอยู่กับเจียงนวลนวล ก็รู้สึกว่าเธอน่ารัก บริสุทธิ์ ทำให้คนรักใคร่ ไม่เหมือนเจียงสื้อสื้อเลย รู้จักแต่เรียน ความสนใจไม่ทีเลยสักนิด”

แต่ตอนนี้ หลานซือเฉินรู้สึกว่าเจียงนวลนวลเสแสร้ง ชอบหาความลำบาก เขาอดไม่ได้ที่จำเบื่อหน่าย สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร และก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าต่อ

“พี่ซือเฉิน”

เจียงนวลนวลรีบเดินตามไป “รอฉันด้วยค่ะ! พี่ซือเฉิน……โถ่เอ้ย ท้องของฉัน……”

พูดจบ เจียงนวลนวลก็ลงไปจับท้องกับพื้น เธอขมวดคิ้วแน่น สีหน้าไม่ดี หลานซือเฉินรีบหมุนตัวกลับมา

“เป็นอะไร? ไม่สบายท้องเหรอ?” สีหน้าของเขาเป็นกังวล

“ไม่เป็นไรค่ะ น่าจะเพราะเดินเร็วเกินไป!” พูดจบ เจียงนวลก็มองหลานซือเฉินและพูดต่อว่า “พี่ซือเฉิน เลิกโกรธได้ไหมคะ? หลังจากนี้ฉันจะไม่เอาแต่ใจแล้ว ฉันจะเชื่อฟังพี่ค่ะ”

เจียงนวลนวลรู้ว่า หลังจากงานเลี้ยงครั้งที่แล้วที่เธอกลั่นแกล้งเจียงสื้อสื่อ หลานซือเฉินก็เริ่มลำคานเธอ แต่แล้วยังไง มีลูกอยู่ในมือ หลานซือเฉินทำอะไรเธอไม่ได้อยู่ดี

เป็นไปตามที่คิด ท่าทีของหลานซือเฉินอ่อนลง เขาพยุงเจียงนวลนวลให้ลุกจึ้น

“พอแล้ว ผมรู้ว่าคุณไม่พอใจเจียงสื้อสื้อ แต่ตอนนี้เธอมีจิ้นเฟิงฉินแล้ว อดทนได้ก็ต้องอดทน ทั้งสองคนถึงสงบสติลงได้ แต่ทำให้เกิดเรื่องอะไรไม่ได้”

“ค่ะ” เจียงนวลนวลพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แววตาของเธอมีประกายของความรังเกียจ

เธอไม่เชื่อ ว่าจิ้นเฟิงฉินจะปกป้องเจียงสื้อสื้อได้ตลอด รอเธอถูกทอดทิ้ง วันนี้เธอจะให้เจียงสื้อสื้อชดใช้มากกว่าเดิมหลายเท่า

หลานซือเฉินไม่ได้พูดอะไร ทั้งสองคนค่อยๆ จูงมือกันเดินอยู่ในมหาลัย เรื่องเมื่อกี้ก็ทิ้งมันไป

……

ด้านนี้ จิ้นเฟิงฉินจูงมือเจียงสื้อสื้อเดินอยู่ อุ้งมือมีความร้อน เจียงสื้อสื้อสับสนวุ่นวาย

ทำไมเขาถึงมาอยู่ในโลกของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า สงบมาตั้งหลานวันแล้วแท้ๆ เจียงสื้อสื้อคิดว่า ก็จะเป็นแบบนี้ทุกๆ วัน

แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะปรากฏตัวอีก และยังช่วยเธอ เจียงสื้อสื้อหายใจลึกๆสลัดมือออกจากมือจิ้นเฟิงฉิน เธอพูดอย่างช้าๆ “ขอบคุณที่เมื่อกี้ช่วยฉัน ฉันไปก่อนนะคะ”

“พูดขอบคุณแค่ประโยคเดียวก็จะไปแล้ว?” จิ้นเฟิงฉินมาขวางทางเธอไว้ เขาจ้องเธออยู่ ไม่กี่ปีมานี้ เขาเจอเธอไม่ง่ายเลย จิ้นเหิงฉินจะปล่อยเธอไปง่ายๆ ได้ยังไง

“แล้วคุณจะเอานังไง?”

“เลี้ยงข้าวผมสิ?”

“นอกจากเลี้ยงข้าวล่ะ?” เจียงสื้อสื้อไม่อยากอยู่ใกล้เขามากกว่านี้ แต่เห็นผู้ชายตรงหน้ายิ้มออกมาที่มุมปาก และค่อยๆ พูดว่า “งั้นก็มอบหัวใจให้ผม”

“คุณอย่ามาล้อเล่น”

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว ตอนนี้จิ้นเหิงรู้ว่าเธออยากออกห่างจากเขา ดังนั้นก็เลยไม่ล้อเล่นต่อ เม้มปากและพูดว่า “ยังคิดไม่ออก”

“งั้นคุณก็ค่อยๆ คิด”

พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็เตรียมหมุนตัวจากไป แต่ว่าจิ้นเฟิงฉินกลับเรียกเธอไว้

“เจียงสื้อสื้อ” น้ำเสียงเขาเย็นชา เจียงสื้อสื้อหยุดก้าวเท้าลง เสียงของเขาก็ดังขึ้นมาอีก “ทำไมทำแบบนี้? คุณกำลังกลัวอะไรกันแน่?”

จิ้นเฟิงฉินเดินมาข้างหน้าเธอ มองเธออย่างไม่ละสายตา คล้ายกับเข้าไปดูว่าเจียงสื้อสื้อคิดอะไรอยู่

“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณพูดอะไร” เจียงสื้อสื้อพูดออกมา

“คุณไม่ได้ไม่เข้าใจ คุณแค่ไม่อยากพูด คุณแค่หลบเลี่ยงเจียงสื่อสื้อ ถามใจคุณดีดี ทำร้ายคนที่ดีกับคุณ ตรงนี้ สบายใจไหม?”

พูดไป จิ้นเฟิงฉินก็จับมือเจียงสื้อสื้อ และแนบกับหน้าอกของเธอ

เจียงสื้อสื้อเจ็บแปลบหัวใจ เบ้าตามีน้ำตาเอ่ออยู่ เธอสบายใจไหม แน่นอนว่าไม่

ทุกครั้งที่ตัดสินใจหลับตา เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกไม่สบายใจ เสี่ยวเป่าชอบเธอขนาดนี้ แถมจิ้นเฟิงฉิน ผู้ชายคนนี้ยังดีกับเธออีก

แต่ว่าเธอกลับทำร้ายเขาอย่างโหดเหี้ยม

แต่ว่าเธอจะทำอะไรได้? เธอก็ชอบเขาเหมือนกันนี่

แววตาของเจียงสื้อสื้อเป็นประกาย ยังคงไม่กล้ามองสายตาของจิ้นเฟิงฉิน เธอทำได้แค่ดึงมือออกจากเขา แต่จิ้นเฟิงฉินกลับกำไว้แน่น เหมือนกับรอคำตอบของเธอ

ตอนนี้ ในมุม สายตาคู่หนึ่งก็มองมาที่ทั้งสองคน

นั่นคือสายตาของ ซูชิงหยิงที่เพิ่งมาถึงมหาลัยไม่นาน