ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 119 ผู้หญิงของผม

แต่คิดไม่ถึงว่า ที่แท้คนทั้งคู่ก็แอบคบหากันตั้งนานแล้ว แถมยังทำต่อหน้าเธอ เจียงสื้อสื้อสงสัยตัวเองในตอนนั้นจริงๆ ว่าตาบอดไปแล้วใช่ไหม

มองทั้งสองคน คิดกลับไปถึงเรื่องในอดีต เจียงสื้อสื้อรู้สึกสะอิดสะเอียน ตอนที่เธอกำลังเตรียมที่จะหมุนตัวกลับ กลับถูกเจียงนวลนวลเห็นเข้า

มองเห็นเจียงสื้อสื้อ เจียงนวลนวลก็ตกใจ แต่ยิ้มและพูดประชดว่า “เฮ้ พี่สาวก็มาด้วย! พี่ก็มารำลึกอดีตเหรอ? ไม่กลัวถูกประธานจิ้นเห็นเข้าหรือไง?”

เจียงสื้อสื้อสีหน้าไร้อารมณ์และไม่ได้พูดอะไร คำพูดของเจียงนวลนวลกำลังประชดว่าเธอคิดถึงอดีตที่ผ่านมากับหลานซือเฉิน เธอไม่ได้เป็นบ้านะ ตอนนี้ยังคิดถึงหลานซือเฉินทำไม

หลานซือเฉินเห็นแบบนี้ ในใจก็ดีใจ ที่แท้ ในใจของเจียงสื้อสื้อก็ยังมีเขาอยู่ ไม่งั้นเธอคงไม่มาร่วมงานสถาปนาคนเดียว เขาเม้มริมฝีปาก ดูว่าเจียงนวลนวลจะพูดอะไรอีก หลานซือเฉินดึงเธอและพูดว่า “ไปเถอะ พูดให้น้อยหน่อย”

ความเกลียดชังของเจียงนวลนวลที่มีต่อเจียงสื้อสื้อในตอนนี้พูดได้ว่าอยู่ในก้นบึ้ง ตอนแรกสบายใจแต่เห็นหลานซือเฉินพูดปกป้องเธอ ในใจของเธอกลับไม่สบายใจ เจียงนวลนวลไม่ได้สนใจหลานซือเฉิน มองเจียงสื้อสื้อและพูดต่อว่า” พี่คะ ตอนนี้ฉันกำลังท้อง ถ้าพี่ยังคิดอะไรกับซือเฉิน ก็กรุณาหยุดด้วยค่ะ ถือว่าฉันเป็นน้อง แถมยังยังมีเด็กที่อยู่ในท้องฉันด้วย อวยพรให้พวกเราดีกว่าไหมคะ?”

และก็ไม่รู้ว่าตั้งใจไหม เจียงนวลนวลพูดเสียงดัง คนที่เดินอยู่บนถนน คนไม่น้อยได้ยินหมดแล้ว บวกกับสภาพที่ดูอ่อนแอของเจียงนวลนวล แต่เจียงสื้อสื้อยังคงนิ่ง ใบหน้าเย็นชา ทำเหมือนเธอถูกระรานแบบนั้น

ทุกคนคิดว่าเจียงสื้อสื้อเป็นมือที่สามของคนอื่น ทุกคนค่อยๆ ชี้และกระซิบกระซาบ

“ผู้หญิงคนนี้ขายหน้าจริงๆ! แม้แต่แฟนของน้องสาวตัวเองก็ยังแย่ง!”

“ใช่สิใช่สิ! สวยขนาดนั้นยังเป็นมือที่สามอีก น่าสะอิดสะเอียน เขาจะมีลูกกันอยู่แล้วยังมาแย่งอีก”

“คนพวกนี้จะมาเข้าร่วมงานสถาปนามหาลัยJของพวกเราได้ยังไง โชคร้ายจริงๆ”

“……”

ได้ยินคนรอบๆ ซุบซิบนินทา เจียงนวลนวลก็พอใจ เบะปากและยิ้มออกมา เธอหลับตาลง และทำตัวน่าสงสารจากนั้นพูดต่อว่า “พี่คะ หรือว่าตอนนี้พี่ยังคิดอะไรกับหลานซือเฉินอยู่? แม้แต่อวยพรพวกเราพี่ยังไม่ยอมเลย?”

พูดจบ ทุกคนก็มองอย่างดูถูกดูแคลน ตอนแรกเป็นเรื่องของมือที่สาม แต่ตอนนี้มีคนเกลียดเธอจนอยากไล่เธอออกจากมหาลัย

คำพูดเหลวไหลพวกนี้ เจียงสื้อสื้อชินกับมันตั้งแต่แรกแล้ว เจียงนวลนวลทำแบบนี้ไม่ใช่ครั้งสองครั้ง อธิบายไปจะมีประโยชน์อะไร ตอนแรกเจียงสื้อสื้อไม่ได้จะสนใจ ตอนที่จะจากไป ด้านหลังก็มีเสียงทุ้มต่ำและเต็มไปด้วยความดึงดูด

“ผู้หญิงของผม เธอสายตาเฉียบแหลม จะไม่ชอบสามีของคุณได้ยังไง?”

ยังไม่หันหน้ากลับ ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เจียงสื้อสื้อก็รู้ว่าคนที่มาคือใคร ตอนนี้ เธอตื่นตระหนก หัวใจที่สงบเมื่อไม่กี่วันนี้กลับเต้นแรงอีกครั้ง

มองตามเสียงไป ทุกคนก็เห็นจิ้นเหิงฉินอยู่ในชุดลำลอง ตอนนี้เขาถอดหน้ากากอนามัยออก ใบหน้าหล่อเหลาไร้อารมณ์ ความหล่อเหลานี้ แทบจะฆ่าคนทั้งสนาม

คนรอบๆ นิ่งอึ้งไป ทุกคนจ้องมาที่จิ้นเฟิงฉินอย่างตะลึง

เจียงนวลนวลและหลานซือเฉินก็เหมือนกัน พวกเขาคิดว่าเจียงสื้อสื้อมาคนเดียว แต่คิดไม่ถึงว่าจิ้นเฟิงฉินก็มาด้วย

ตอนนี้ พวกเขาอดไม่ได้ที่จะกลัว

มองจิ้นเฟิงฉินเดินเข้ามาหาเธอทีละก้าวทีละก้าว เจียงสื้อสื้อก็ตกใจ คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอเขาที่นี่ เรียกสติกลับมา เจียงสื้อสื้อหันหน้าและเดินหนีไป

สุดท้ายจิ้นเฟิงฉินก็เดินตามไป และกอดเอวเธอไว้

จิ้นเฟิงฉินมองเจียงสื้อสื้อ เหมือนทั้งสองคนสนิทกันมา และพูดอย่างออดอ้อนว่า “ทำไมเดินไปทั่วเลย ไม่ใช่บอกให้คุณรอผมหรอกเหรอ?”

เสียงที่น่าหลงใหลดังขึ้นข้างหู เจียงสื้อสื้ออึดอัดไม่ไหว ในใจวุ่นวายไปหมด จิ้นเฟิงฉินทำไมต้องสนใจเธอ ทำไมต้องช่วยเธอ?

มองดูทั้งสองคนสนิทสนมกัน สีหน้าของเจียงนวลนวลและหลานซือเฉินก็เปลี่ยนไป

พวกเขาคิดว่าเจียงสื้อสื้อมาคิดถึงอดีตที่มหาลัยJคนเดียว กลับคิดไม่ถึงว่าจะถูกตบหน้าอย่างแรง พวกเขาทั้งสองคนไม่กล้าทำอะไรจิ้นเฟิงฉิน ตอนที่เตรียมออกมา จิ้นเฟิงฉาก็มองมา มองพวกเขาด้วยสายตาเย็นชา และค่อยๆ พูดว่า “ในเมื่อท้องแล้ว แย่งคู่หมั้นของพี่สาวตัวเอง ก็ไม่ต้องบอกคนอื่นไปท้องหรอกครับ!”

ความจริงไม่กี่นาทีก่อนหน้าจิ้นเฟิงฉินก็เห็นเจียงสื้อสื้อเดินอยู่แล้ว เขายืนอยู่ในฝูงชน เจียงสื้อสื้อก็เลยมองไม่เห็นเขา

ก็เลยเดินตามเธอมาทั้งทาง แต่จิ้นเฟิงฉินก็เดินตามไม่ทัน เพราะว่าเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เขากลัวเจียงสื้อสื้อเห็นเขาก็จะหนีอีก

แต่ว่าเมื่อกี้ เห็นเธอดูหญิงชายที่อยู่ตรงหน้ากลั่นแกล้ง ถูกคนที่อยู่รอบๆ กระซิบกระซาบ จิ้นเฟิงฉินจะไม่ออกมาได้ยังไง

พูดจบ เขาก็มองเจียงสื้อสื้อและพูดต่อว่า “คนเราก็มีตอนที่มองผิดไป ตอนแรกมองผิดไปก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ตอนนี้คุณเปลี่ยนไปแล้ว ใช่ไหม?”