ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 123 คนที่ลู่ชอบคือเธอ?

เจียงสื้อสื้อ รู้สึกตัวแข็ง เธอไม่กล้าคิดเลย ถ้าคนที่ลู่เจิงขอบเป็นเธอจริง……

สายตาจิ้นเฟิงเฉินมีความน่ากลัว ถ้าลู่เจิงบอกว่าอยู่ คนในงานต้องถามว่าเป็นใคร เขาอาจใช้โอกาสนี้บอกรักเจียงสื้อสื้อก็ได้

ลู่เจิงที่อยู่บนเวทีค่อยๆตอบ “ขอโทษครับ เธอไม่อยู่ครับ”

ที่จริงแล้วเขาอยากตอบว่าอยู่ แต่คนในงานเยอะมาก กลัวจะทำให้เจียงสื้อสื้อตกใจ ตอนนี้เธอยังไม่ได้ชอบเขา ถ้าพูดตอนนี้เลยเธอคงรู้ว่าคนที่เขาชอบคือเธอ

เท่าที่ลู่เจิงรู้จักเจียงสื้อสื้อ เธอคงจะแสดงความรู้สึกของตัวเอง อีกหน่อยเจอหน้ากันคงจะหลบหน้าเขาไกลได้เท่าที่จะทำได้

ถึงแม้เขาจะชอบเจียงสื้อสื้อ แต่เขารู้ดี รีบร้อนไม่ได้ ต้องค่อยๆจีบ

“เหรอคะ? งั้นก็น่าเสียดายนะคะ ขอให้รุ่นจีบผู้หญิงคนนั้นได้เร็ว ๆนะคะ รุ่นพี่ชอบเขามาตั้งหลายปี ต้องได้อยู่ด้วยกันแน่นอนค่ะ”

ได้ยินแบบนี้ ในใจจิ้นเฟิงเฉินคิด เป็นไปไม่ได้ ไม่ว่ายังไงพวกเขาก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอก

ลู่เจิงยิ้ม แล้วตอบด้วยมารยาท “ขอบคุณครับ”

คำถามของผู้หญิงคนนี้จบ ต่อมาก็จับอีกสองคน แต่ไม่ได้ถามเกี่ยวกับเรื่องความสัมพันธ์ของลู่เจิง

เจียงสื้อสื้อนั่งอยู่กับที่ รู้สึกโล่งอกไปทันที

เข้าใจผิดไปเอง ดีที่ลู่เจิงไม่ได้ชอบเธอ ไม่อย่างนั้นคงรู้สึกตะขิดตะขวง เจียงสื้อสื้อไม่เคยคิดเลย ว่ารุ่นพี่ที่นับถือจะชอบตัวเองมาตลอด

รุ่นพี่ที่เก่งขนาดนี้ จะชอบคนอย่างเธอได้อย่างไร? คิดไป เจียงสื้อสื้อก็เริ่มสงสัย คนที่ลู่เจิงชอบเป็นใครนะ?

จิ้นเฟิงเฉินนั่งอยู่ข้างๆ จากเดิมอารมณ์ไม่ค่อยดี แต่ดูปฏิกิริยาของเจียงสื้อสื้อตลอด ก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นทันที ดูแล้วผู้หญิงคนนี้ ยังไม่รู้ตัวเลยว่าคนที่ ลู่เจิงชอบคือตัวเอง

เซ่อจนน่ารัก

ซูชิงหยิงมองจิ้นเฟิงเฉิน พบว่าเขากำลังมองเจียงสื้อสื้อ อยู่ ใบหน้ายังอมยิ้มอยู่

ทันใดนั้น สีหน้าก็เคร่งเคลียดทันที

จากนั้น การปราศรัยของลู่เจิงก็จบลง ทุกคนปรบมือ

เขาเดินลงจากเวที นั่งลงตรงที่นั่งข้างๆเจียงสื้อสื้อ ใบหน้ายิ้มแย้ม และถาม “เป็นไงบ้าง?”

“รุ่นพี่พูดได้ดีมากค่ะ” เจียงสื้อสื้อ ชมอย่างจริงใจ เป็นความจริง การปราศรัยของลู่เจิง ดีจริง

ลู่เจิงยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะมีรายการอื่นต่อ

จิ้นเฟิงเฉินหรี่ตาดูลู่เจิง ลู่เจิงก็มองไปที่เขา ทั้งสองคนจ้องตากันโดยมีเจียงสื้อสื้อกั้น ในอากาศเหมือนมีสะเก็ดไฟ

ทั้งสี่คนนั่งเรียงกันแบบนี้ ในใจต่างคนต่างคิด บรรยากาศเปลี่ยนไปแปลกๆ

มีแต่เจียงสื้อสื้อ ดูไม่ออกเลยว่าบรรยากาศรอบด้านเปลี่ยนไป และไม่เห็นสายตาซูชิงหยิงที่อิจฉาตาร้อน

ในใจยังคิดเรื่องลู่เจิง ถึงแม้จะโล่งใจแล้ว แต่ในใจก็รู้สึกแปลกๆ จึงหลบสายตาลู่เจิง

แค่พริบตา 1ชั่วโมงก็ผ่านไป งานปราศรัยใกล้จบ ผู้อำนวยการขึ้นพูด พูดไปสักพัก ก็แนะนำอย่างจริงจัง “ต่อไป ขอเรียนเชิญท่านประธานของจิ้นกรุ๊ปขึ้นมากล่าวคำปราศรัยครับ”

ชื่อของจิ้นเฟิงเฉินในเมืองAไม่มีคนไม่รู้จัก เมื่อได้ยินว่าเขาจะขึ้นพูด ทุกคนก็ตื่นเต้น

“อ้าก จิ้นเฟิงเฉินจะขึ้นกล่าวคนสุดท้าย”

“ได้ยินมานานว่าประธานบริษัทตระกูลจิ้นหน้าตาหล่อเหลา วันนี้ได้เห็นตัวจริงแล้ว”

“เป็นเกรียติมหาลัยJมากเลย เชิญจิ้นเฟิงเฉินมาได้ สุดยอดเลย”

เสียงสนทนาพร้อมกับเสียงตลบมือดังขึ้น

เจียงสื้อสื้อตะลึงไปครู่หนึ่ง นึกไม่ถึงว่าจิ้นเฟิงเฉินจะมาร่วมงาน และยังเป็นแขกรับเชิญขึ้นพูดคนสุดท้ายอีก

จิ้นเฟิงเฉินยืนขึ้น เดินไปบนเวที

ผู้ชายที่ดูสง่า ทุกก้าวดูดีมีราศี ใบหน้าอันหล่อเหลาเหมือนพระเจ้าตั้งใจแกะสลักออกมา สมบูรณ์แบบจนหาที่ติไม่ได้ ดึงดูดสายตาทุกคู่ ต่างจ้องมองที่ตัวเขา โดยเฉพาะผู้หญิง เห็นหน้าจิ้นเฟิงเฉินแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะกรี๊ดออกมา

สายตาเจียงสื้อสื้อก็ถูกดึงดูดเช่นกัน จิ้นเฟิงเฉินขึ้นพูดอย่างมั่นใจ ในห้องโถงเต็มไปด้วยเสียงที่มีแรงดึงดูดของเขา

ในห้องโถงเงียบสงบ ทุกคนต่างมองไปบนเวที สายตาของนักเรียนหญิงเต็มไปด้วยความรักใคร่ ผู้ชายก็ดูด้วยความนับถือ สำหรับผู้ใหญ่ก็เต็มไปด้วยความชื่นชม

เวลาเดียวกัน เจียงสื้อสื้อรู้สึกระเหระหน

อาจเป็นเพราะความแตกต่าง เขาสองคนชั่งห่างไกลกันมาก ไกลแบบทั้งที่เขายืนอยู่บนเวที แต่เจียงสื้อสื้อรู้สึกมือเอื้อมไม่ถึง

เขาเป็นเหมือนเจ้าชายในเทพนิยาย แต่ตัวเธอ เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง

เจียงสื้อสื้อก้มหน้า รู้สึกเจ็บปวดแบบอธิบายไม่ถูกในใจ

แต่ซูชิงหยิงยิ้มปากกว้าง สายตาเธอจ้องอยู่ที่ตัวจิ้นเฟิงเฉิน ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้ ต้องเป็นของเธอแน่นอน