ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 127 ค่าละเมิดสัญญา50ล้าน

ได้ยินแบบนี้ เจียงสื้อสื้อ อยากกระอักเลือด เธอจะคิดได้ยังไงว่ามันคือหนังสือสัญญาการแต่งงาน

จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม พูดต่อ “คุณเสียใจจะยกเลิกสัญญาก็ได้ แต่ต้องจ่ายค่าละเมิดสัญญา”

เจียงสื้อสื้อดูสัญญาอีกครั้ง ค่าละเมิดสัญญาห้าสิบล้าน เธอโมโหจนอยากกระอักเลือด

“จิ้นเฟิงเฉิน คุณนี่มันหลอกลวง”

ตอนนี้ใจเจียงสื้อสื้อสับสนไปหมด วินาทีก่อนยังคิดว่าจะออกจากชีวิตเขาได้ จะไม่ไปมาหาสู่กันอีก แต่ตอนนี้กลับต้องเป็นสามีภรรยาถูกต้องตามกฎหมายกับเขา

ดูสีหน้าเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเฉินเข้าใกล้ น้ำเสียงเคร่งขรึม “แต่งงานกับผม ลำบากใจขนาดนี้เลยเหรอ?”

ในโลกนี้ มีผู้หญิงคนไหนบ้างไม่อยากแต่งงานกับจิ้นเฟิงเฉิน ถ้าเป็นคนอื่น คงดีใจตายแล้ว คงมีแต่เจียงสื้อสื้อ หน้าตาบึ้งตึง

“นี่มันไม่ใช่เรื่องลำบากใจ จิ้นเฟิงเฉิน คุณคิดว่าในตัวฉัน มีอะไรที่คู่ควรกับคุณ?”

เจียงสื้อสื้อไม่เข้าใจ จิ้นเฟิงเฉินชอบอะไรในตัวเธอ? เขาไม่รู้สึกเลยหรือว่าเขากับเธอไม่เหมาะสมกันเลย

ได้ยินแล้ว จิ้นเฟิงเฉินตอบแบบไม่ลังเลเลย “คู่ควรทุกอย่าง”

เขาชอบเธอ ไม่ต้องการเหตุผล

เจียงสื้อสื้อรู้สึกหดหู่ ไม่รู้จะพูดอะไร

จิ้นเฟิงเฉินเห็นแล้ว พูดว่า “ก็ได้ ผมไม่บังคับคุณ แต่เจียงสื้อสื้อผมอยากให้คุณให้โอกาสผมสักครั้ง ชีวิตนี้ผมไม่เคยรู้สึกกับผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน บางเรื่อง ผมอาจทำได้ไม่ถูกใจคุณ แต่ผมหวังด้วยความจริงใจอยากให้คุณอยู่กับผม”

เสียงแหบอันมีแรงดึงดูดพูดอยู่ข้างหู เจียงสื้อสื้อ หน้าแดงทันที

นี่ถือว่าสารภาพรักหรือเปล่า? แบบนี้ยังบอกว่าทำได้ไม่ดี?

นี่จะจีบให้ตายเลยใช่ไหม?

สัญญาก็เซ็นไปแล้ว เจียงสื้อสื้อรู้จะพูดโน้มน้าวจิ้นเฟิงเฉินก็คงไม่ง่าย สุดท้ายก็ได้แต่พูดว่า “ฉันต้องการเวลาคิดดูก่อน”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าตอบ “เจียงสื้อสื้อ คุณจะคิดนานเท่าไหร่ก็ไม่เป็นไร แต่ห้ามหลบหน้าผม และห้ามพูดเรื่องตัดขาดกับผมอีก มิฉะนั้นผมจะเอาเรื่องแต่งงานบอกให้ทุกคนรู้”

ได้ยินแล้ว เจียงสื้อสื้อตกใจมือสั่น บอกทุกคน???

“จิ้นเฟิงเฉิน อย่าล้อเล่นนะ”

“คุณก็ลองดู”

จิ้นเฟิงเฉินก็แค่แกล้งเธอ เขาหวังแค่ว่าเจียงสื้อสื้อ อย่าหลบหน้าเขา

“……”

เจียงสื้อสื้อหนีปัญหาอีก จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว เป็นเพราะอะไร? เธอไม่ยอมบอกเหตุผลเขา

สุดท้าย จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ถามอีก ส่งเจียงสื้อสื้อ กลับบ้าน

มองดูเจียงสื้อสื้อเดินขึ้นห้อง จิ้นเฟิงเฉินกลับบริษัท เพิ่งถึงออฟฟิศไม่นาน จิ้นเฟิงเหราก็ถามอย่างอยากรู้อยากเห็น “พี่ เป็นไงบ้าง? เจอพี่สะใภ้รึยัง? พี่สองคนคืนดีกันรึยัง?”

รู้ว่าซูชิงหยิงกับลู่เจิงก็ไปงานมหาลัยวันนี้ ไม่รู้ว่าสี่คนนี้มีเรื่องอะไรรึเปล่า? จะมีเรื่องชกต่อยกันไหม จิ้นเฟิงเหราคิดบทไปเลยเถิด

จิ้นเฟิงเฉินตอบ “ไม่มีอะไร”

ก็แค่แต่งงาน

“หา?” ได้ยินแล้ว จิ้นเฟิงเหรารู้สึกผิดหวัง “ทำไม? พี่สะใภ้ยังหลบหน้าพี่อยู่เหรอ?”

“อืม” จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า

“พี่ พี่รู้สึกไหมว่าช่วงนี้พี่สะใภ้แปลกๆ เขาหลบหน้าพี่ไม่ใช่เพราะเรื่องในอดีตนี่ เท่าที่ดูแล้ว พี่สะใภ้ก็ชอบพี่ ผมสงสัยว่ามันเกิดเรื่องอะไรรึเปล่า? ถึงเป็นแบบนี้”

จิ้นเฟิงเหรายังสังเกตเห็นเลย จิ้นเฟิงเฉินก็สังเกตเห็นนานแล้ว เจียงสื้อสื้อเปลี่ยนไปโดยไร้เหตุแบบนี้ ต้องมีสาเหตุแน่นอน

คิดไป จิ้นเฟิงเหราก็ให้ความคิดเห็น “พี่ ผมว่าพี่ไปตรวจสอบดู ตรวจสอบดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ พวกเราจะได้หาวิธีแก้ได้”

จิ้นเฟิงเฉินก้มหน้าครุ่นคิด เรียกเลขาเข้ามา แล้วสั่ง “ไปตรวจสอบดูว่าช่วงนี้เจียงสื้อสื้อไปไหนบ้าง ดูว่าเธอไปเจอใครเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง”

เลขารับคำสั่งแล้วออกไป

รอเลขาออกไปแล้ว จิ้นเฟิงเหราพูดขึ้น “ใช่แล้ว พี่ คืนนี้มีงานเลี้ยงที่บ้านระหว่างตระกูลจิ้นกับตระกูลซู พี่ต้องเตรียมใจไว้นะ ผมมีธุระไปไม่ได้ พี่ก็ช่วยตัวเองละกันนะ”

ถึงแม้จะเป็นแค่งานเลี้ยงกินข้าว แต่ก็รู้กันว่า ผู้ใหญ่สองตระกูลนี้จะใช้โอกาสนี้เพื่อคุยเรื่องแต่งงานของพี่ชายกับซูชิงหยิง

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว ไม่ได้พูดอะไร ก้มหน้าทำงานต่อ สีหน้าไม่ใส่ใจ

จิ้นเฟิงเหรารู้สึกว่าตัวเองเป็นห่วงไปเอง พี่ชายเขาแกร่งขนาดนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะถูกบังคับแต่งงาน

……

ตกเย็นวันนั้น ถึงเวลางานเลี้ยงมื้อเย็นแล้ว ซูชิงหยิงก็มาถึงออฟฟิศ

“เฟิงเฉิน เวลาใกล้ถึงแล้ว ไปร้านอาหารกันเถอะ พ่อแม่ฉันกับคุณลุงคุณป้ารออยู่ค่ะ”

ตอนเช้าถูกจิ้นเฟิงเฉินทิ้งไว้ที่ร้านอาหารคนเดียว ตอนนี้ซูชิงหยิงก็กลัวว่าเขาจะไม่ไปร่วมงาน ถ้าเขาไม่ไป เธอไปคนเดียว จะมีความหมายอะไร