บทที่ 148 พบคุณปู่ครั้งแรก
หลังจากได้เห็นแผนโครงการ ซูซานก็ให้คำแนะนำไป เจียงสื้อสื้อก็เอากลับไปแก้ และแผนโครงการก็เสร็จในคืนวันนั้น
ตอนนี้ก็ดึกแล้ว เจียงสื้อสื้อส่งข้อความหาเย่เจี่ยนหยาง ถามเขาว่าพรุ่งนี้ว่างไหม
เย่เจี่ยนหยางก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว บอกว่าว่าง พรุ่งนี้สามารถเจอกันได้
ในแววตาเจียงสื้อสื้อก็เผยรอยยิ้มจางๆ เมื่อคิดไปคิดมา เธอก็ไม่ได้กลับบ้าน หลังจากเก็บของเสร็จก็มาที่ถนนโบราณเส้นหนึ่ง ถนนเส้นนี้ ล้วนขายของเล่นโบราณ ราคาก็ไม่แพง และหากโชคดีก็จะสามารถพบสมบัติที่ล้ำค่าได้
เจียงสื้อสื้อวางแผนจะซื้อให้เย่เจี่ยนหยาง เพราะอีกฝ่ายก็จริงใจขนาดนี้ และอย่างไรก็ตามเงินพวกนี้บริษัทก็ยังให้เบิกคืนได้
ผู้คนเดินไปมา ใกล้ๆกันนี้ก็ดูครึกครื้น เจียงสื้อสื้อเดินไปรอบหนึ่ง ถึงจะเข้าไปดูชุดชงชาชุดหนึ่ง
ชุดชงชาชุดนั้นมองแล้วแปลกตามาก และพิมพ์ด้วยหมึกไม้ไผ่ สวยงามมาก ป้ายยังแนะนำว่าเป็นสิ่งที่ตกทอดในช่วงสาธารณรัฐจีน
เจียงสื้อสื้อไม่ค่อยเข้าใจเกี่ยวกับชุดชงชาสักเท่าไหร่ แต่ในใจกลับรู้สึกว่าชุดชงชาชุดนี้ดีมาก ต้องเป็นมัน เมื่อคิดอย่างนั้น เธอก็เอ่ยถามเจ้าของร้าน “เถ้าแก่ ชุดชงชาชุดนี้ขายราคาเท่าไหร่คะ”
ผู้ขายเดินมาหา มองเจียงสื้อสื้อที่กำลังมองชุดชงชาและพูดขอโทษเธอว่า “ต้องขออภัยด้วย คุณผู้หญิง ชุดชงชาชุดนี้เราไม่ได้ขาย เพียงแต่ตั้งโชว์ไว้เพื่อให้ได้ชื่นชมเท่านั้น”
“ห่ะ ไม่ขายเหรอ” เมื่อได้ยินอย่างนั้น ในใจเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกเสียใจ นี่ไม่ง่ายเลยนะที่จะมีสิ่งที่สนใจเป็นพิเศษ แต่สุดท้ายกลับไม่ขาย…………
“ใช่ครับ คุณผู้หญิง ถ้ายังไงเชิญคุณเยี่ยมชมชุดอื่นนะครับ”
เจียงสื้อสื้อทำได้แค่มองหาของชิ้นอื่น แต่เดินจนรอบแล้วก็ยังไม่เจอที่ถูกใจ เธอเดินไปมองชุดชงชาชุดนั้นอีกครั้งและเอ่ยถาม “เถ้าแก่ คุณจะขายมันให้ฉันไม่ได้จริงๆเหรอ ฉันชอบชุดนี้จริงๆนะ ฉันยอมจ่ายราคาที่สูง หรือคุณอยากได้อะไรก็โปรดบอกมา…………”
“ขอโทษด้วยคุณผู้หญิง”
ท่าทีของผู้ขายแน่วแน่มาก ไม่ว่าเจียงสื้อสื้อจะพูดยังไงก็ไม่ขาย
เมื่อเห็นอย่างนั้น เจียงสื้อสื้อก็ทำได้แค่ออกไปอย่างเสียใจ ใครจะรู้ว่าเพิ่งจะเดินไปได้แค่สองก้าว คุณท่านท่านหนึ่งเดินลงมาจากชั้นสองของร้าน เขายังดูแข็งแรง สวมชุดกี่เพ้าสีดำ มีกลิ่นอายของความโอ่อ่าอยู่ทั่วร่างกาย
เจียงสื้อสื้อมองไปที่เขา เท้าก็หยุดเดินไปชั่วขณะ
คุณท่านผู้นั้นเดินมาอยู่ตรงหน้าเธอ ถามด้วยน้ำเสียงสุขุมว่า “แม่หนู ทำไมคุณถึงอยากซื้อชุดชงชาชุดนี้ ชอบจริงๆเหรอ สิ่งของในร้านของผม จะขายให้กับผู้ที่รักชาจริงๆเท่านั้น”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น เจียงสื้อสื้อจึงได้สติกลับมา และรีบพูดว่า “คุณปู่สวัสดีค่ะ ฉันจะซื้อชุดชงชาชุดนี้ไปให้เพื่อนคนหนึ่งที่ชอบในการดื่มชามากค่ะ ตัวฉันเองไม่ได้เข้าใจมากนัก แต่รู้สึกสนใจชุดชงชาชุดนี้มาก”
เมื่อเห็นคุณปู่ไม่รู้ว่าทำไม หัวใจที่เสียใจก่อนหน้าของเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง และได้ยินเพียงคุณท่านตรงหน้าเอ่ยถามอีกครั้ง “จริงเหรอ แล้วทำไมเธอถึงมาสนใจชุดชงชาชุดนี้ล่ะ”
เจียงสื้อสื้อยิ้ม “ฉันเองก็ไม่แน่ใจค่ะ อาจเพราะว่าชุดชงชาชุดนี้ดูแล้วมีเสน่ห์มากมั้งคะ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม ความคิดที่แชร์ค่ะ”
“จริงเหรอ งั้นเมื่อกี้เหมือนได้ยินเธอพูดว่าเธอก็สนใจในการดื่มชาใช่ไหม”
ในตอนที่พูด คุณท่านก็มองดูเจียงสื้อสื้อที่อยู่ตรงหน้า ผู้หญิงคนนี้ดูสวยและละเอียดอ่อน ดวงตาใส เป็นที่ชื่นชอบมาก
เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ใช่ค่ะคุณปู่ แต่ฉันเพิ่งจะได้สัมผัสการชงชามาเมื่อไม่กี่วันก่อน”
“งั้นเธอเข้าใจในการชงชามากน้อยแค่ไหน”
สามารถมองออกว่า คุณท่านตรงหน้ามีความสนใจในการดื่มชามาก เจียงสื้อสื้อก็คิดไม่ถึงว่าแค่ระยะเวลาสั้นๆในสองวันจะได้เจอกับคนที่รักในการดื่มชาการชงชาถึงสองคน
เธอมีความจำที่ดี เมื่อคิดถึงสองวันก่อนที่เย่เจี่ยนหยางได้บอกความรู้เกี่ยวกับการชงชาให้เธอฟัง เจียงสื้อสื้อก็ได้พูดคุยกับคุณท่านตรงหน้า
เมื่อเริ่มเจียงสื้อสื้อและคุณท่านเริ่มพูดคุยกัน คุณท่านก็พบว่าเด็กสาวคนนี้ค่อนข้างสนใจในการชงชา จึงเอ่ยปากถาม “แม่หนูชงชาเป็นไหม”
เจียงสื้อสื้อตอบตามความจริง “ฉันไม่เคยชงมาก่อน แต่วันก่อนเพื่อคนนั้นของฉันก็ได้สอนฉันมานิดหน่อยค่ะ”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น คุณท่านตรงหน้าฉันก็เชิญชวนเธอให้นั่งที่โต๊ะ
“มาลองดูหน่อย”
เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างจนใจ คุณทางคนนี้คลั่งชาจริงๆ
แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ เธอคิดถึงวิธีที่เย่เจี่ยนหยางสอนให้เธอชงชาในวันนั้นขึ้นมา แต่เพราะทำด้วยมือเปล่า ท่าทางก็ค่อนข้างเงอะๆง่ะๆ
เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างเขินอาย “คุณปู่คะ ฉันเรื่องน่าขำให้คุณปู่เห็นเสียแล้วล่ะค่ะ”
คุณปู่ก็ไม่ได้ไม่ชอบ แม้เจียงสื้อสื้อจะไม่มีเทคนิคในการชงชา แต่ความสามารถก็ไม่เลว
และไม่รู้ว่าทำไมคุณท่านคนนี้ถึงรู้สึกชอบเด็กสาวคนนี้มาก เขามองตาเจียงสื้อสื้อ และพูดว่า “แม่หนู ชุดชงชาที่แม่หนูชอบฉันสามารถให้เธอได้”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น เจียงสื้อสื้อก็มีสายตาประหลาดใจ ถามออกไปอย่างไม่น่าเชื่อ “จริงเหรอคะ คุณปู่”
“จริงสิ แต่หนูต้องรับปากฉัน ต่อไปในทุกๆวันเธอต้องหาเวลาหนึ่งชั่วโมงมาชงชาและพูดคุยเป็นเพื่อนฉัน ได้ไหม”
“ไม่มีปัญหาค่ะ คุณปู่ ฉันจะต้องมาแน่นอนค่ะ”
จากก้นบึ้งของหัวใจเจียงสื้อสื้อคิดว่าคุณท่านคนนี้ดูสง่าผ่าเผย แต่ก็ยังน่ารักมาก นอกจากนี้การมาที่นี่วันละหนึ่งชั่วโมง เพื่อมาพูดคุยเรียนรู้เรื่องชงชา ก็เป็นเรื่องที่เธอเต็มใจมาก
จากนั้น คุณท่านก็รักษาสัญญา ให้พนักงานขายไปห่อชุดชงชาให้เจียงสื้อสื้อเอากลับไป
“ขอบคุณค่ะคุณปู่ คุณปู่วางใจได้เลยค่ะ พรุ่งนี้ฉันต้องมาแน่ค่ะ” เจียงสื้อสื้อยิ้มอยู่ที่หน้าประตูและกล่าวลาคุณท่าน
“อืม ไปเถอะ พรุ่งนี้เจอกัน”
หลังจากเจียงสื้อสื้อกลับแล้ว พนักงานขายมองด้านหลังของเขาและถามอย่างไม่เข้าใจว่า “คุณท่านครับ คุณท่านชอบชุดชาชุดนี้มากไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงให้มันไปล่ะครับ ไม่กลัวว่าเด็กคนนั้นจะกลับใจเหรอ”
พนักงานไม่เข้าใจ ถ้าเจียงสื้อสื้อกลับใจไม่ยอมกลับมา ผู้คนจำนวนมาก คุณท่านจะไปหาเธอจากที่ไหน ชุดชงชาอย่างดีนี้จะไม่เสียเปล่าเหรอ และก่อนหน้านี้ก็มีคนมากมายมาดูชุดชงชานี้ อีกฝ่ายเสนอราคาสูงมาก คุณท่านก็ไม่มีทีท่าว่าจะขาย วันนี้กลับส่งให้เจียงสื้อสื้อ
คุณท่านยิ้ม แววตาแน่วแน่
“เด็กคนนั้นเป็นคนจริงใจ ฉันมองคนไม่ผิดหรอก พรุ่งนี้เธอต้องมาที่นี่แน่ ปกติคนแก่อย่างฉันอยู่คนเดียวก็เหงา แม่หนูคนนี้น่าสนใจ ให้เธอมาอยู่เป็นเพื่อนฉันก็ดี”
พนักงานขายได้ยินแล้วก็ยิ้ม และไม่ได้พูดอะไรอีก
เมื่อคุณท่านอยากจะเข้าไป และดูเหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้ จึงถามขึ้นอีกว่า “เอ่อใช่ เฟิงเฉินมาแล้วไหม ทำไมยังไม่ถึง”
พนักงานขายเพิ่งตอบว่าจะโทรไปถามให้ ห่างออกไปไม่ไกลก็เห็น ร่างๆหนึ่งเดินเข้ามาอย่างช้าๆ
จิ้นเฟิงเฉินใส่ชุดอยู่บ้าน ชายหนุ่มมีอารมณ์เย็นชามากกว่าปกติเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลายังดูหล่อสุด ๆ
พนักงานขายรีบตอบด้วยรอยยิ้ม “คุณท่านครับ นายน้อยมาแล้วครับ”
