บทที่ 170 ใช้เวลาทั้งชีวิตมาขอบคุณผม
เจียงสื้อสื้อนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำ เธอแช่อยู่ในน้ำ ในใจอดไม่ได้ที่จะเสียใจ เป็นแบบนี้ต่อไป เธอจะออกจากจิ้นเฟิงเฉินได้ยังไง
ผู้ชายคนนี้ ทำให้คนถอนตัวไม่ขึ้นจริงๆ ในหัวของเจียงสื้อสื้อสับสนวุ่นวาย พอคิดถึงวันหนึ่งพวกเขาจะต้องแยกจากกัน เขาอาจจะขอผู้หญิงคนอื่นแต่งงาน ในใจของเจียงสื้อสื้อเหมือนมีมดเป็นหมื่นๆ ตัว กำลังกัดตัวเองอย่างเจ็บปวด
กลุ้มอกกลุ้มใจไปตั้งนาน หลังจากอาบน้ำเสร็จออกมา จิ้นเฟิงเฉินก็อาบน้ำแล้วเหมือนกัน หลังจากเห็นเจียงสื้อสื้อ ก็รีบให้เธอดื่มน้ำขิงไปดับความเย็น แถมยังหาหมอมาวัดอุณหภูมิร่างกายให้เจียงสื้อสื้อ ดูว่าเธอมีตรงไหนผิดปกติบ้างไหม
เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าจิ้นเฟิงเฉินตกใจจนเกินไป ทำให้เธออดยิ้มออกมาไม่ได้
“น้อยมากเลยนะคะที่จะเห็นคุณกังวลแบบนี้!”
จิ้นเฟิงเฉินมองเจียงสื้อสื้อ เพราะว่าเป็นเธอ เขาจะไม่กังวลได้ยังไง?
เขาไม่อยากให้เธอมีอันตรายใดๆ และไม่หวังว่าจะเกิดปัญหาอะไรกับเธอ
เอาน้ำขิงยื่นให้เจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเฉินพูดต่อว่า “ถ้าหากรู้สึกไม่สบายตรงไหน จำไว้ว่าต้องบอกผมนะครับ” เจียงสื้อสื้อพยักหน้ารับ ความจริงเธอไม่เป็นไรเลย เพียงแค่สำลักน้ำแค่นั้น จิ้นเฟิงเฉินทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่แค่นั้น
ดื่มน้ำขิงไปหนึ่งถ้วย ผ่านไปแป๊บเดียวก็มาถึงตอนกลางคืน หลังจากทานอาหารค่ำ จิ้นเฟิงเฉินก็ไปเดินเล่นกับเจียงสื้อสื้อ
เกาะเล็กๆ ตอนกลางคืนสวยงามมาก บนท้องฟ้ามีดวงดาวระยิบระยับมากมาย ข้างหูยังมีเสียงคลื่นซัดสาด นอกจากเมื่อครู่ที่ไม่ระวังจนเป็นตะคริวอยู่ในน้ำ วันนี้เจียงสื้อสื้อกลับรู้สึกว่าสบายใจจริงๆ
ทั้งสองคนหาที่นั่งลง เจียงสื้อสื้อพูดขึ้นว่า “จิ้นเฟิงเฉิน ขอบคุณนะคะ คุณรู้ไหม? นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้มีความรู้สึกแบบนี้”
ตอนเด็กๆ เจียงสื้อสื้อเคยออกมาเที่ยวเกาะกับคุณพ่อ ตอนนั้น สมาชิกในบ้านทั้งสามคนมีความสุขมากๆ ก่อนที่เจียงนวลนวลแม่ลูกสองคนจะปรากฏตัว เจียงสื้อสื้อไม่เคยเจอความลำบากใจเลย
ตอนนั้น เธอคิดว่าตัวเองคงมีความสุขแบบนี้ตลอดไป……
จนกระทั่งแม่ลูกคู่นั้นปรากฏตัวออกมา ถูกไล่ออกจากตระกูลเจียง เจียงสื้อสื้อเจอปัญหามากมายทุกๆ วัน และแม่เป็นคนที่ประคับประคองให้เธอมีชีวิตอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้
จนกระทั่งผู้ชายคนนี้ปรากฏตัวออกมา เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกว่าชีวิตจองเธอเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม
ก็เหมือนตอนนี้ ความสบายใจแบบนี้เธอไม่รู้สึกถึงมันมานานแล้ว ถ้าหากเป็นไปได้ เธอหวังว่าทั้งสองคนจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป
จิ้นเฟิงเฉินมีรอยยิ้มจางๆ ข้างมุมปาก เขาพูดด้วยเสียงทุ้มและมีแรงดึงดูดว่า “เจียงสื้อสื้อ ถ้าอยากขอบคุณผม ก็ใช้ทั้งชีวิตของคุณมาขอบคุณผม”
ได้ยินแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็ตกตะลึง ทั้งชีวิตระหว่างพวกเขาคงจะเป็นไปไม่ได้หรอก……
เธอไม่ได้พูดอะไร ถึงยังไงเธอก็รับปากอะไรกับจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ ดังนั้นทำได้แค่ยิ้มแห้งๆ
ทั้งสองคนคุยกันสักพัก ไม่นานก็กลับไปพักผ่อนที่บ้านพัก
……
อีกด้านหนึ่ง ซูชิงหยิงไปหาจิ้นเฟิงเฉินที่โรงแรมตั้งแต่เช้าตรู่ แต่ว่าเคาะประตูกลับไม่มีใครสนใจ โทรไปหาก็ปิดเครื่อง คนทั้งคนขาดการติดต่อไปแล้ว
ซูชิงหยิงขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว ตอนนี้ ประตูห้องของเจียงสื้อสื้อก็ถูกเปิดออก เป็น สวีหน้า สีหน้าของเธอดูเหมือนเร่งรีบมาก
สวีหน้ามองเห็นซูชิงหยิง ลังเลไปซักพัก แต่ยังเดินเข้ามาและพูดว่า “คุณซูคะ คุณเห็นพี่สื้อสื้อไหมคะ?”
ได้ยินแบบนี้ ซูชิงหยิงขมวดคิ้วยิ่งกว่าเดิม
“คุณเจียงไม่อยู่ที่โรงแรมเหรอ?”
สวีหน้าพยักหน้ารับ และพูดต่อด้วยน้ำเสียงกังวลว่า” ใช่ค่ะ! เมื่อคืนฉันกลับมาก็รอเธออยู่ในห้อง รอไปรอมาก็เผลอหลับไป วันนี้ตื่นมาตอนเช้า ก็เห็นว่าพี่สื้อสื้อเหมือนกับไม่ได้กลับมาเลยทั้งคืน ฉันโทรไปหาก็ปิดเครื่อง คงไม่เกิดเรื่องอะไรกับพี่สื้อสื้อหรอกมั้งคะ?”
จิ้นเฟิงเฉินก็หายตัวไป แววตาของซูชิงหยิงลุ่มลึกขึ้นเล็กน้อย ในใจเกิดลางสังหรณ์ไม่ดี และกำชับให้ผู้จัดการโรงแรมตรวจกล้องวงจรปิดทันที
บนหน้าจอคอมพิวเตอร์แสดงภาพหลังจากที่เจียงสื้อสื้อกลับมาถึงโรงแรม เข้าไปในห้องของจิ้นเฟิงเฉิน
ตอนที่เห็นภาพนี้ แววตาของซูชิงหยิงก็ลุ่มลึก
สายตาของ สวีหน้าไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตกใจแค่ไหน เจียงสื้อสื้อถูกจิ้นเฟิงเฉินดึงเข้าห้องไปอย่างไม่คาดคิด! นี่นี่นี่…….
ไม่รู้ว่าทั้งสองคนทำอะไรกันอยู่ในห้อง ผ่านไปสักพัก จิ้นเฟิงเฉินก็พาเจียงสื้อสื้อออกจากโรงแรมไป
“นี่……ประธานจิ้นพาพี่สื้อสื้อไปที่ไหนแล้ว?” สวีหน้าพูดตะกุกตะกัก หันหน้าไปมอง ถึงเห็นว่าใบหน้าของซูชิงหยิงไม่ต้องพูดก็รู้ว่าเศร้าหมองแค่ไหน
เห็นทั้งสองคนจับมือกันเข้าลิฟต์ไป สายตาของซูชิงหยิงพูดได้ว่าอยากจะฆ่าเจียงสื้อสื้อใจจะขาด เพราะว่าเธอยังมองเห็นกล่องกำมะหยี่ที่อยู่ในมือเจียงสื้อสื้อ
ถึงแม้ภาพไม่ค่อยชัด แต่ว่าซูชิงหยิงยังคงมองออก นี่คือเข็มกลัดหน้าอกที่จิ้นเฟิงเฉินซื้อในห้างวันนี้
ตอนแรกซูชิงหยิงฝากความหวังไว้ว่าเขาจะซื้อให้เธอรึเปล่านะ แต่ก็ไม่ใช่ เธอพยายามปลอบใจตัวเอง
เหอะเหอะเหอะผู้หญิงต่ำๆ คนนี้! เธอไปไหนกับจิ้นเฟิงเฉินกันนะ? ซูชิงหยิงโกรธจนแทบระเบิดออกมา แต่ทำได้แค่อดทนรอ
สวีหน้าก็รู้ดีว่าซูชิงหยิงที่กำลังโกรธอยู่ยั่วยุอะไรไม่ได้ เธอทำได้แค่กลับมารอข่าวเจียงสื้อสื้อที่ห้องของโรงแรม
……
หลังจากที่จิ้นเฟิงเฉินและเจียงสื้อสื้อขึ้นเครื่องบิน ก็ปิดโทรศัพท์ จนกระทั่งก่อนนอน เจียงสื้อสื้อถึงนึกขึ้นได้ว่า สวีหน้าอยู่ที่นิวยอร์ก
เธอเองหายไปหนึ่งวัน คิดว่า สวีหน้าคงเป็นห่วงแทบแย่แล้ว? เจียงสื้อสื้อรีบเปิดเครื่องโทรศัพท์ เป็นไปตามที่คิด มีสายโทรศัพท์หลายสายที่ไม่ได้รับ หนึ่งในนั้นก็มีลู่เจิงที่โทรเข้ามา นอกจากนั้นเป็นสายของ สวีหน้า
เจียงสื้อสื้อรีบโทรกลับไปหา สวีหน้า
“พี่สื้อสื้อ ในที่สุดพี่ก็ติดต่อฉันแล้ว พี่ไปไหนคะ? รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงพี่แทบแย่”
ฟังเสียงบ่นของ สวีหน้าที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะละอายใจ
“ขอโทษนะ! สวีหน้า พี่มีเรื่องนิดหน่อยเลยออกจากโรงแรมมาก่อน พรุ่งนี้เธอบินกลับไปก่อนเถอะ! ไม่ต้องรอพี่แล้ว”
รู้ว่าเจียงสื้อสื้อสบายดี สวีหน้าก็สบายใจได้แล้ว เธอรู้ว่าเจียงสื้อสื้อไปกับจิ้นเฟิงเฉิน ถึงแม้จะสงสัยว่าทั้งคู่ไปทำอะไร แต่ว่า สวีหน้าก็ไม่ได้ถามอะไรมากมาย ทั้งคู่คุยกันแค่ไม่กี่ประโยค หลังจากนั้นก็วางสายไป
อีกด้านหนึ่ง ซูชิงหยิงก็ได้รับข้อความให้เธอกลับไปก่อนจากจิ้นเฟิงเฉิน
เธอหาเขาทั้งวันแต่กลับได้รับข้อความแบบนี้ ซูชิงหยิงโกรธจนหน้าแดง เพราะว่าเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเฉินถึงได้ทิ้งเธอไว้แบบนี้อีกแล้ว
ไม่แน่ว่าวันนี้ทั้งสองคนอาจจะเที่ยวเล่นอย่างสบายใจอยู่ที่ไหนสักแห่ง คิดถึงภาพนั้น ซูชิงหยิงอยากจะสับเจียงสื้อสื้อออกเป็นหมื่นๆ ชิ้น เรื่องทั้งหมดนี้ควรจะเป็นของเธอแต่เป็นเพราะเจียงสื้อสื้อผู้หญิงต่ำๆ คนนี้
ซูชิงหยิงอยากไปตามหาพวกเขา แต่ก็ไม่รู้ว่าทั้งคู่ไปไหนไปทำอะไร ทำได้แค่กลับประเทศคนเดียวอย่างจนใจ
