ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 187 ทำถูกต้อง

และการที่ได้มาทำงานร่วมกับเจียงสื้อสื้อนั้น ทำให้สวีหน้าดีใจอย่างมาก เธอรินกาแฟให้เจียงสื้อสื้อก่อนแก้วหนึ่ง พอเห็นว่าเธอวางสายแล้ว สวีหน้าก็ถามขึ้นว่า : “พี่สื้อสื้อคะ ใช่เว่ยฉีเฟิงคนนั้นโทรมานัดหรือเปล่า?”

“อืม” เจียงสื้อสื้อพยักหน้า

“แล้วพี่ไม่ไปหรือคะ? พี่ไม่ได้อยากจะหาคู่งั้นหรือคะ?”

เจียงสื้อสื้อเหลือบตามองสวีหน้า “แล้วเธอว่าตอนนี้พี่ไปได้หรือไง?”

ตอนนี้เธอยุ่งเสียจนปลีกตัวไปไหนไม่ได้เลย แล้วจะไปมีเวลานัดกินข้าวดูตัวได้ยังไงกัน

สวีหน้าหัวเราะ ก่อนจะพูดอะไรอย่างสงสัย : “พี่สื้อสื้อ พี่คิดสิคะว่าทำไมจู่ๆ ผู้จัดการซูถึงได้ยัดงานมาให้พี่เยอะขนาดนี้กันน่ะ! ตอนนี้ฉันเห็นพี่ยุ่งจนจะเป็นบ้าไปแล้วนะคะเนี่ย”

ก็จริงอย่างที่พูด แถมงานพวกนี้ก็ถูกส่งมาให้เธอแบบกะทันหันไม่กี่วันก่อนหน้านี้ด้วย ไม่รู้ว่าทำไม แต่สวีหน้ารู้สึกว่ามันประหลาดเกินไป

เจียงสื้อสื้อกลับคิดว่ามันไม่มีอะไร หากงานเยอะ เงินก็เยอะตามไปอยู่แล้ว ซูซานเองก็คงจะรู้ว่าเธอมีแม่ที่ป่วยอยู่หนึ่งคน ก็เลยอยากจะช่วยเธองั้นสินะ

หากซูซานมอบหมายงานใหญ่ๆ ที่สำคัญให้กับเจียงสื้อสื้อแบบนี้ ยังไงเธอก็ต้องรู้สึกเบิกบานใจอยู่แล้วล่ะนะ

แน่นอนว่า จะยังไงเธอก็คิดไม่ถึงเลย ว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องที่จิ้นเฟิงเหรามอบหมายมาให้อีกที

ซึ่งขณะนี้เองซูซานก็กำลังรายงานสถานการณ์ให้จิ้นเฟิงเหราทราบ อยู่ภายในห้องทำงานของเธอ

“คุณชายสองคะ ตอนนี้ฉันได้ทำตามที่คุณชายสองสั่งไว้หมดแล้วค่ะ ช่วงนี้สื้อสื้อยุ่งกับงานมาก ไม่มีเวลาไปทำเรื่องอย่างอื่นแน่นอนค่ะ”

จิ้นเฟิงเหราที่อยู่อีกฝั่งของสาย ก็ฉายแววยิ้มแย้มออกมาทางดวงตา “ทำได้ดีมาก หากยังอยากคิดจะไปดูตัวอีกล่ะก็ คงต้องเหนื่อยแน่ๆ”

ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ที่เธอได้รู้ข่าวที่เจียงสื้อสื้อไปดูตัวนั้น จิ้นเฟิงเหราก็ตกตะลึงอย่างมาก ถึงพี่ชายของเขาจะบอกว่าไม่ทำอะไรก็ตาม แต่จิ้นเฟิงเหราเองจะยอมยืนมองให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง

หากพวกเขาไม่ยอมทำอะไรเลย พี่สะใภ้ก็คงจะไปนัด ไปกินข้าวด้วยกันกับคู่ดูตัว พอถึงตอนนั้นพี่ชายของเขาก็จะโกรธ แล้วเอามาลงที่ตัวเองกับคนที่บริษัทอีกแน่

ตอนนี้ถือว่าดีแล้วล่ะ พี่สะใภ้ก็กำลังยุ่งอยู่กับงาน ไม่มีความคิดที่จะไปกินข้าวหรือนัดพบอะไรแน่ ส่วนต่อไปจะทำยังไงนั้น จิ้นเฟิงเหราเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน แต่มันก็พอจะประวิงเวลาเอาไว้ได้อยู่ล่ะนะ!

ซูซานเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี เธอเองก็ได้แต่มองดูเจียงสื้อสื้อในแผนกของเธอเอง ด้วยแววตาที่รับรู้และเข้าใจ

แต่เธอเองก็สงสัยมากเช่นกัน ทั้งๆ ที่ประธานจิ้นก็ดีมากแล้วแต่เธอก็ไม่เอา กลับไปนัดดูตัวเสียอย่างนั้น สมองของเธอถูกควักออกไปแล้วหรือไง?

ซูซานถอนหายใจดังเฮือก เจียงสื้อสื้อไม่มีทางรู้ได้เลยว่าที่เธอยุ่งแบบนี้ เป็นเพราะเรื่องดูตัวของเธอแท้ๆ เธอเองก็รู้สึกว่าแบบนี้มันก็ดีเหมือนกัน ยุ่งอยู่กับงาน ไม่ต้องไปคิดอะไรให้มากความ

……

เมื่อถึงเวลาโพล้เพล้ เจียงสื้อสื้อก็ได้รับสายจากคนๆ หนึ่ง ซึ่งคนที่โทรมาก็คือลู่เจิงนั่นเอง

“สื้อสื้อ พอมีเวลาหรือเปล่า? ตอนเย็นไปกินข้าวด้วยกันกับพี่ไหม?”

เจียงสื้อสื้อวางเอกสารในมือลง ก่อนจะตอบปฏิเสธด้วยความขอโทษไปเหมือนทุกที

“ต้องขอโทษด้วยนะคะรุ่นพี่! พอดีช่วงนี้มีเรื่องให้ต้องจัดการเยอะเลย คาดว่าเย็นนี้คงต้องทำงานล่วงเวลาอีกน่ะค่ะ”

“ยุ่งขนาดนั้นเลยหรือ?”

“ใช่เลยค่ะ! ช่วงนี้ที่บริษัทมีงานเยอะมากๆ เลยล่ะค่ะ”

เจียงสื้อสื้อนวดขมับ ถ้าหากไม่ใช่เพราะลู่เจิงโทรมาล่ะก็เธอก็คงจะลืมไปแล้วแน่ๆ หลังจากที่เสร็จงานพวกกนี้ เธอคงต้องไปเลือกของขวัญไปให้เขาเสียหน่อยแล้วล่ะ

ลู่เจิงยังคงสงสัยอยู่ในใจ แต่ก็ไม่ได้รบกวนอะไรเจียงสื้อสื้อต่อ

“ถ้าอย่างนั้นก็ทำงานก่อนก็ได้ ถ้าว่างแล้วก็อย่าลืมโทรมาหาพี่ด้วยล่ะ”

“ค่ะ” เจียงสื้อสื้อส่งเสียงตอบรับ

หลังจากวางสายไป สวีหน้าก็เดินเข้ามา พร้อมด้วยสีหน้าที่อิจฉาตาร้อน

“พี่สื้อสื้อ นี่พี่จะมีโชคดีไปถึงขนาดไหนกันเนี่ย! ไหนจะเว่ยฉีเฟิงไหนจะประธานลู่อีก อีกเดี๋ยวก็คงมีข่าวคราวของประธานจิ้นล่ะสิคะเนี่ย?”

พอพูดถึงจิ้นเฟิงเฉิน แววตาของเจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะส่อประกายบางอย่างออกมา ช่วงหลายวันที่ผ่านมาเธอไม่ได้ข่าวคราวอะไรจากจิ้นเฟิงเฉินเลย นอกเสียจากเสี่ยวเป่าที่มีพูดถึงเขาอยู่ในโทรศัพท์บ้างเป็นครั้งคราว

เจียงสื้อสื้อเองก็ยอมรับ ว่าในใจของเธออยากจะพบเขามาก แต่เธอก็กลัวการไปพบกับเขา พลันเสียงของสวีหน้าก็ดังขึ้นอีกรอบ ขัดความคิดของเจียงสื้อสื้อขึ้น

“อ้อ ใช่แล้วพี่สื้อสื้อ ถึงพี่จะยุ่งยังไง แต่พี่จะยุ่งจนเป็นแบบนี้ไม่ได้นะคะ! ตอนนี้ก็ถึงเวลาเลิกงานแล้ว กลับให้เร็วไปหาอะไรกิน นอนหลับเพื่อฟื้นฟูจิตใจและร่างกายดีกว่าไหมคะ พี่ดูหลายวันที่ผ่านมาสิ ว่าพี่ทำงานมากแค่ไหน หากเป็นแบบนี้ต่อไปร่างกายพี่จะแบกรับไม่ไหวเอานะคะ”

หลายวันที่ผ่านมาที่สวีหน้าอยู่กับเจียงสื้อสื้อนั้น เธอก็ได้รู้ความจริงว่าอะไรคือคนบ้างานกันแน่ ปริมาณงานของพี่สื้อสื้อนั้น คงไม่มีทางเยอะไปมากกว่านี้แล้วล่ะ

“เอาล่ะ รู้แล้วน่า เธอกลับไปกินข้าวก่อนเถอะ! เดี๋ยวพี่ทำพวกนี้เสร็จแล้วจะกลับไปเอง ทันทีเลยล่ะ” เจียงสื้อสื้อตอบกลับ

“ค่ะ” สวีหน้าพยักหน้ารับ

เดิมทีเธอเองก็อยากจะกลับไปด้วยกันกับเจียงสื้อสื้อ แต่ที่เธอยังมีเรื่องที่ต้องทำที่บ้านอีก จึงทำได้เพียงกลับไปก่อน

……

เรื่องวางแผนนโยบายเหมือนจะมีปัญหานิดหน่อย เจียงสื้อสื้อเองก็ยุ่งจนประมาณสี่ทุ่มกว่าๆ ความคิดของเธอทั้งหมดอยู่ที่งาน โดยไม่ได้สนใจเวลาเลย จนกระทั่งมือถือของเธอดังขึ้น

สายที่โทรมาก็ยังคงเป็นลู่เจิงเหมือนเดิม เจียงสื้อสื้อนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรับสายขึ้น

“สื้อสื้อ ยังยุ่งอยู่หรือเปล่า?” พลันมีน้ำเสียงที่อ่อนโยนของลู่เจิงดังขึ้น

เจียงสื้อสื้อจึงหันไปดูเวลา ก่อนจะพบว่านี่มันสี่ทุ่มกว่าแล้ว