บทที่ 198 ทำไมถึงต้องสะกิดบาดแผลของเธอขึ้นมาอีก
เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าตนเองกำลังจะคลุ้มคลั่ง เป็นเพราะตระกูลเจียงและตระกูลหลานบีบบังคับให้เธอต้องทำแบบนั้น ทำไมถึงตอนนี้แล้วยังไม่ยอมปล่อยเธอไปอีก
นึกถึงเหตุการณ์เมื่อไม่กี่ปีที่แล้ว เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าโลกใบนี้ช่างมืดหม่นเหลือเกิน ความรู้สึกของความเจ็บปวดไร้ที่พึ่งพาเมื่อหกปีก่อนกลับเข้ามาในใจของเธออีกครั้ง
ร่างกายของเธอเย็นจัด ตอนนี้ความรู้สึกของเจียงสื้อสื้อนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เกลียดตระกูลเจียงที่ไม่ยอมปล่อยเธอไป เกลียดเจียงนวลนวลที่ยิ่งผยองแบบนี้
หลานซือเฉินเริ่มเอ่ยปากเตือนเจียงนวลนวล “คุณจะทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาให้ได้เลยใช่ไหม?”
ตอนนี้ทั้งตระกูลจิ้นและตระกูลฉินล้วนอยู่ที่บริเวณนี้หมด ถ้าหากไม่ระวังทำอะไรผิดไปล่ะก็ ตระกูลเจียงและตระกูลหลานจะอยู่อย่างไร……
“จะทำไม? อย่างไรเธอก็ตัดขาดจากตระกูลไปแล้ว”
ฉินมู่หลันมองไปที่ทั้งสอง ก่อนจะถามออกมาอย่างเก็บกด “เกิดอะไรขึ้นกันแน่ วันนี้พวกเธอต้องบอกมาอย่างชัดเจน ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือนที่มาทำให้งานเลี้ยงวุ่นวายถึงขนาดนี้”
ซูชิงหยิงยืนอยู่ข้างๆคอยมองสีหน้าที่ซีดขาวของเจียงสื้อสื้ออย่างนิ่งๆ ริมฝีปากเริ่มผุดยิ้มขึ้นมา
พูดออกมาเถอะ รีบพูดออกมา!
พูดออกมาแล้ว เจียงสื้อสื้อคนนี้ก็จะจบสิ้นทันที
จิ้นเฟิงเฉินเป็นของเธอผู้เดียวเท่านั้น
เจียงนวลนวลยิ้มเย็นขึ้นมา จ้องมองไปที่เจียงสื้อสื้อ ก่อนจะเอ่ย “ประธานจิ้น คุณนายจิ้น จะบอกให้ก็ได้นะ! พี่สาวที่แสนดีของฉันคนนี้น่ะ ตอนนั้นเพื่อที่จะให้ได้เงินเพียงเล็กน้อย เธอถึงกับยอมที่จะ……”
ยังไม่ทันพูดจบ เจียงสื้อสื้อก็ตบเข้าเต็มแรงเข้าที่ใบหน้าของเจียงนวลนวล
เรื่องของปีนั้นเป็นเพราะเธอถูกบังคับจนหมดหนทาง ถึงได้ทำเรื่องเช่นนั้นลงไป เรื่องนั้นเป็นบาดแผลของเธอ ผ่านมาหลายปีขนาดนี้แล้วทำไมยังต้องมาสะกิดบาดแผลของเธออีก?
นึกถึงเด็กคนนั้น นึกถึงช่วงเวลาที่ทรมานช่วงนั้น สมองของเจียงสื้อสื้อรวนไปหมด เหมือนถูกผีสิงก็ไม่ปาน เธอสูญเสียการควบคุมไปโดยสิ้นเชิง
เธอกำลังคิดว่าหรือตอนนี้เธอจะตายลงไปพร้อมกับเจียงนวลนวลเลยทีเดียว
อย่างนี้ทุกอย่างจะได้จบสิ้นลง
เธอจะได้ไม่ต้องทรมานอีกต่อไปแล้ว
เจียงสื้อสื้อตบตีเจียงนวลนวลอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะบีบคอของเธอแน่นขึ้น
เจียงนวลนวลถูกตบตีจนอึ้งไป ใบหน้าของเธอเจ็บแสบและร้อนมาก เธอไม่ทันได้ตอบโต้อะไรกลับไป เจียงสื้อสื้อก็ลงมือซ้ำเติมลงมาอีก น้ำเสียงเยือกเย็นนั้นดังขึ้นที่ข้างหูเธอ
“เจียงนวลนวล ยังจำคำสัญญาที่เธอให้ไว้ได้ไหม? ฉันสละกองทุนของตระกูลไปแล้ว พวกเธอได้ในสิ่งที่อยากได้แล้ว ยังต้องการอะไรอีก?” เจียงสื้อสื้อตะโกนเสียงสูง
“เธอแย่งคนในครอบครัวของฉันไป แย่งหลานซือเฉินไป แย่งทุกอย่างที่ควรจะเป็นของฉันไป มาถึงตอนนี้ยังไม่ยอมที่จะปล่อยฉันไปอีก?”
หลานซือเฉินไม่เคยเห็นเจียงสื้อสื้อเป็นเช่นนี้มาก่อน เขาเห็นลักษณะที่น่าเวทนาขอความช่วยเหลือของเจียงนวลนวลแล้วก็รีบเอ่ยขึ้น “สื้อสื้อ คุณใจเย็นก่อน ปล่อยมือออกก่อน เรื่องนี้เป็นความผิดของนวลนวล ผมจะจัดการกับเธอเอง”
เจียงนวลนวลตั้งครรภ์อยู่ หลานซือเฉินจะไม่กังวลได้อย่างไร
เจียงสื้อสื้อหัวเราะเสียงเย็นออกมา สายตาเย็นชามองไปยังหลานซือเฉิน
“คุณแคร์เธอขนาดนี้ ทำไมตอนแรกคุณถึงไม่เคยแคร์ฉันเลย? เธอบีบบังคับให้ฉันต้องทำเรื่องแบบนั้น ทำไมฉันต้องปล่อยเธอไปด้วย?”
ถ้าหากหลานซือเฉินอยากช่วยเธอสักนิด ถ้าหากตระกูลเจียงไม่เคยเข้ามาปั่นป่วนแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เจียงสื้อสื้อก็คงจะไม่บ้าคลั่งเช่นตอนนี้……
ลำคอที่ถูกบีบแน่นขึ้นทำให้เจียงนวลนวลตกใจมากขึ้นไปอีก เธออยากพูดบางอย่างแต่กลับพูดไม่ออก
“เรื่องที่ทั้งสองตระกูลสัญญากันต้องทำได้แน่นอน คุณปล่อยเธอ เร็วๆ” หลานซือเฉินพูดอย่างรีบร้อน
ตอนนี้สถานการณ์ค่อนข้างวุ่นวาย ทุกคนคิดไม่ถึงว่าเจียงสื้อสื้อจะทำแบบนี้ เธอสูญเสียการควบคุมไปโดยสิ้นเชิง ทุกคนล้วนไม่รู้จะจัดการอย่างไรดี
ถ้าเข้าไปรั้งแล้วทำให้เจียงสื้อสื้อคลั่งกว่าเดิมอาจจะทำให้ เจียงสื้อสื้อบีบคอเจียงนวลนวลจนถึงแก่ชีวิตได้……
“คุณปู่ น้าสื้อสื้อเป็นอะไรไป?” เสี่ยวเป่าตกใจจนร้องไห้ออกมา
“พี่ชาย ตอนนี้จะทำอย่างไรดี?” จิ้นเฟิงเหราเอ่ยถาม
ถ้าหากพี่สะใภ้บีบคอเจียงนวลนวลจนเสียชีวิตต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้คงต้องติดคุกสถานเดียว
จิ้นเฟิงเฉินมองไปยังเจียงสื้อสื้อ เขาก็ไม่เคยเห็นเจียงสื้อสื้อเป็นเช่นนี้มาก่อน
เรื่องอะไรที่ทำให้เธอเป็นขนาดนี้กันนะ……ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าที่เจียงสื้อสื้อไม่ยอมคบหากับเขาไม่ใช่เป็นเพราะซูชิงหยิง แต่เป็นเพราะเรื่องนี้ต่างหาก
แต่ว่าตอนนี้เขายังไม่อยากรู้ว่าแท้จริงแล้วเป็นเรื่องอะไรกันแน่ เขาแต่ต้องการให้เจียงสื้อสื้อมีสติและใจเย็นขึ้นมา
เจียงสื้อสื้อไม่ยอมปล่อยมือออก ดวงตาของเจียงนวลนวลเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เธอไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะคลั่งได้ขนาดนี้
“ทำไมเหรอ เธอกลัวเป็นด้วยเหรอ?” เจียงสื้อสื้อหัวเราะเสียงเย็น ทำให้ดูน่าขนลุกขึ้นไปอีก
เจียงนวลนวลแทบจะร้องไห้ออกมา ส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปทางหลานซือเฉิน
หลานซือเฉินทำตัวไม่ถูก เขาเคยทำเรื่องที่ไม่ถูกต้อง เลยเกิดความรู้สึกผิดในใจขึ้นมา
นาทีนี้เจียงสื้อสื้อเหมือนกับว่าไม่สนใจแล้วว่าใครจะสนใจว่าเธอทำเรื่องอะไรไป ในสมองเธอตอนนี้มีเสียงหนึ่งที่คอยบอกเธอว่าลงมือเถอะ! ออกแรงมากขึ้นอีกหน่อย บีบคอให้ผู้หญิงคนนี้สิ้นชีวิตซะ ทุกอย่างจบสิ้นลง เธอจะได้ปล่อยวาง……
เจียงนวลนวลแทบจะหายใจไม่ออกแล้ว เจียงสื้อสื้อเพิ่มแรงบีบให้หนักยิ่งขึ้นไปอีก แต่ตอนนั้นเอง มีบางอย่างโอบรอบเธอจากด้านหลัง อ้อมกอดนี้ช่างอบอุ่นและคุ้นเคยเหลือเกิน……
“สื้อสื้อ เชื่อฟังหน่อย ปล่อยมือออก”
น้ำเสียงที่หนักแน่นดังอยู่ข้างหู เจียงสื้อสื้อตัวแข็งทื่อขึ้นมา อยู่ๆในสมองของเธอก็มีแสงสว่างเกิดขึ้น เจียงสื้อสื้อเริ่มรู้ตัวแล้วว่าตนกำลังทำอะไรอยู่ ในสมองมีสองเสียงที่กำลังตบตีกันอยู่ ถ้าหากเธอฆ่าคนตาย แม่ที่อยู่ที่โรงพยาบาลจะเป็นอย่างไร……งานการที่เธอเพิ่งจะเริ่มทำได้จะเป็นอย่างไร
อยู่ๆก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของเสี่ยวเป่าขึ้นมา เจียงสื้อสื้อรู้สึกเจ็บหัวใจเป็นอย่างมาก ก่อนจะทำตามคำสั่งของจิ้นเฟิงเฉิน ค่อยๆปล่อยมือออก หลานซือเฉินรีบดึงเจียงนวลนวลออกมา
พอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของหลานซือเฉินแล้ว เจียงนวลนวลก็รู้สึกเหมือนได้ฟื้นจากความตายขึ้นมาใหม่ เธอมองไปยังเจียงสื้อสื้อ ไม่ได้พูดอะไรออกมา ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้บ้าคลั่งไปแล้ว
คุณท่านตระกูลฉินมองมาด้วยความสงสาร ก่อนจะเข้ามาถาม “หลานเจียง ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อซีดขาว คนทั้งคนเริ่มเซไปมา ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะดับวูบและหมดสติไว้
จิ้นเฟิงเฉินตกใจขึ้นมา รีบรับตัวเจียงสื้อสื้อเข้ามา
ปฏิกิริยาของคุณปู่ก็เปลี่ยนไป ก่อนจะตะโกนอย่างรีบร้อน “เฟิงเฉินรีบพาสื้อสื้อไปโรงพยาบาลเร็วๆ”
จิ้นเฟิงเหราพยักหน้า อุ้มเจียงสื้อสื้อขึ้นมาก่อนจะเดินจากไป
