ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่192 จะขาดคุณไปได้อย่างไร

ตอนสุดท้าย ประธานหลิวดื่มจนไร้สภาพ ก่อนจะถูกพาออกไป สภาพแบบนี้ของเขาเกรงว่าพรุ่งนี้จะลุกไปทำงานคงจะลุกไม่ขึ้น ตอนนี้ยิ่งไม่ต้องนึกถึงเรื่องที่จะได้ร่วมงานกับเจียงสื้อสื้อเลย

ธุรกิจนี้ก็ถูกพับเก็บไปเรียบร้อย เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วเหลือบมองไปที่จิ้นเฟิงเฉิน ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับสวีหน้า

หลังจากเจียงสื้อสื้อจากไป จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่อยากจะอยู่ในห้องอาหารต่อไปแล้ว ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับซูชิงหยิง ซูชิงหยิงเอ่ยปากขึ้น “เฟิงเฉิน ไม่คุยงานธุรกิจแล้วหรือ?”

ในใจของซูชิงหยิงรู้ดีว่าทำไมจิ้นเฟิงเฉินถึงเดินออกมา ก็เป็นเพราะเจียงสื้อสื้ออีกนั่นแหละ นี่เป็นอีกรอบที่เขายอมทิ้งงานไป

“ไม่คุยแล้ว คุณกลับไปก่อนเถอะ!” จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยปาก

นานๆทีจะได้ออกมาพร้อมกับจิ้นเฟิงเฉิน ซูชิงหยิงไม่ยอมที่จะจากไปแบบง่ายๆเช่นนี้ เธอดึงมือของจิ้นเฟิงเฉินไว้ ก่อนจะเอ่ยขึ้น “คุณแคร์เจียงสื้อสื้อขนาดนั้นเลยเหรอ? เฟิงเฉิน เธอไม่แม้แต่จะสนใจคุณด้วยซ้ำ ผู้หญิงแบบนั้นไม่คู่ควรกับความใส่ใจของคุณ”

ซูชิงหยิงไม่รู้ว่าผู้หญิงอย่างเจียงสื้อสื้อนั้นมีดีอะไร เธอไปนัดดูตัวกับผู้ชายคนอื่นแล้ว จิ้นเฟิงเฉินกลับยังปกป้องเธออยู่

สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินเข้มขึ้น เขามองไปยังซูชิงหยิง ก่อนจะเม้มปากหนัก “เรื่องของผมคุณอย่ายุ่งให้มาก”

พูดจบ เขาก็สะบัดมือของซูชิงหยิงออกและเดินจากไป

ซูชิงหยิงยืนอยู่ที่เดิม ในใจเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม ทำไมกัน? ทำไมจิ้นเฟิงเฉินไม่เห็นถึงความดีของตนแม้แต่น้อย

แม้แต่ส่งเธอกลับบ้านก็ทำไม่ได้? เขารีบร้อนเดินจากไปแบบนี้ หรือว่าจะไปหาเจียงสื้อสื้ออีก? ในใจของซูชิงหยิงเกิดความริษยาเพิ่มมากขึ้น

เธอคิดว่าเธอต้องบอกเรื่องนั้นกับจิ้นเฟิงเฉิน เธอต้องให้เขารู้ว่าแท้จริงแล้วเจียงสื้อสื้อเป็นคนเช่นไร เธอต้องการให้เขาตายใจ

ผู้ชายคนนี้เป็นของเธอแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น

……

เดินออกมาจากห้องอาหารแล้ว เจียงสื้อสื้อและสวีหน้าก็กลับบ้านด้วยกัน

ระหว่างทางสวีหน้าเอ่ยขึ้น “พี่สื้อสื้อ เห็นได้ชัดว่าประธานจิ้นแคร์พี่มาก ระหว่างพี่และเขามีเรื่องไม่เข้าใจกันอะไรทำไมถึงไม่แก้ไขแล้วก็คบกันไปเลย!”

ไม่ว่าอย่างไร ถ้าทั้งสองคนนี้ไม่ได้คู่กัน สวีหน้าคงจะรู้สึกเสียดายมาก

เจียงสื้อสื้อยิ้มออกมา “พอเถอะ อย่าพูดถึงเรื่องพวกนี้เลย รีบกลับไปเถอะ!”

“ได้เลย พี่สื้อสื้อ พี่ก็รีบกลับไปพักผ่อนดีๆล่ะ ราตรีสวัสดิ์”

“ราตรีสวัสดิ์”

ทั้งสองแยกย้ายจากกันตรงทางแยก เจียงสื้อสื้อก็ค่อยๆกลับถึงบ้านตนเอง เพิ่งจะเปิดประตูเข้าบ้าน เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกปวดกระเพาะขึ้นมา คงจะเป็นฤทธิ์ของเหล้าที่ดื่มเข้าไปเมื่อครู่ ก่อนที่เธอจะรีบทานยาเข้าไป

แต่ว่าอยู่ต่อหน้าจิ้นเฟิงเฉินแล้ว ประธานหลิวคนนั้นก็ไม่ยอมปล่อยเธอไป เธอก็ทำได้แค่รับแก้วเหล้ามาดื่มจนหมด ตอนอยู่ในห้องน้ำเธอก็กังวลว่าจะคุยงานกับประธานหลิวอย่างไร ไม่คิดว่าจิ้นเฟิงเฉินจะออกหน้ามาปกป้องตน

หลังจากทานยาเสร็จ เธอก็นอนพักอยู่บนโซฟา แต่เจียงสื้อสื้อกลับไม่รู้สึกอยากนอนเลย ในสมองเธอกำลังครุ่นคิดถึงคำพูดที่สวีหน้าพูดออกมาเมื่อครู่อยู่

เธอนึกว่า เมื่อวานที่จิ้นเฟิงเฉินจากไปด้วยความผิดหวังแบบนั้นแล้ว เขาคงจะไม่มายุ่งกับตนอีก แต่กลับตรงกันข้าม

เจียงสื้อสื้อหวังว่าเขาจะไม่มายุ่งกับตนอีก แต่ตอนนี้ เขาดีกับเธอขนาดนี้ ความรู้สึกผิดเริ่มผุดขึ้นมาในใจของเธออีกแล้ว

ไม่รู้ว่าตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินเป็นอย่างไรบ้าง กลับไปหรือยัง

ยิ่งคิดยิ่งนอนไม่หลับ ก่อนจะยกมือถือขึ้นมาเปิดวีแชทขึ้น ก่อนจะเห็นว่า จิ้นเฟิงเหราโพสต์รูปของเสี่ยวเป่า

รูปภาพของเสี่ยวเป่าน่ารักมาก ดูแล้วน่ารักน่าหยิก ก่อนที่จะเห็นว่าจิ้นเฟิงเหราเขียนแคปชั่นประกอบว่า

“เด็กน้อยที่น่าสงสารของบ้านนี้ ถูกคนทอดทิ้งแล้ว”

เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าคำพูดนี้มีนัยยะบางอย่าง ในใจรู้สึกไม่ค่อยดี ก็ยิ่งข่มตาหลับไม่ลงเข้าไปอีก เธอวางโทรศัพท์ลง ก่อนจะยกผ้าห่มมาคลุมหัว

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ โทรศัพท์ของเจียงสื้อสื้อก็ดังขึ้นมา คุณท่านตระกูลฉินโทรมาหาเธอ

“คุณปู่ฉินคะ ดึกขนาดนี้แล้วทำไมยังไม่เข้านอนอีก?”

“ฮ่าๆ กำลังจะเข้านอนแล้ว แต่ว่าคิดถึงหลานขึ้นมาพอดีน่ะ”

“คุณปู่ ขอโทษทีค่ะ ช่วงนี้ที่บริษัทมีงานยุ่งๆ หนูทำงานจนถึงดึกทุกวันเลย ไม่มีเวลาไปชงชากับท่านเลยค่ะ”

ในใจของเจียงสื้อสื้อรู้สึกผิดขึ้นมา ตอนแรกตกลงกับคุณท่านตระกูลฉินไว้ว่าหลังเลิกงานจะไปหา แต่ตอนนี้…… คุณท่านตระกูลฉินหัวเราะออกมา “ไม่เป็นไร ปู่ไม่ถือสา ที่โทรมาหาหลานเพราะอยากบอกว่า วันมะรืนเป็นวันคล้ายวันเกิดของปู่ ต่อให้หลานยุ่งขนาดไหนงานวันเกิดของปู่ก็ขาดหลานไปไม่ได้!”

“ได้ค่ะ คุณปู่ฉิน ท่านวางใจเถอะ! วันนั้นหนูจะไปร่วมงานแน่นอน”

ต่อให้จะยุ่งขนาดไหน แต่ว่ารับปากไว้แล้ว เจียงสื้อสื้อจะไม่ไปไม่ได้!

ทั้งสองพูดคุยกันอีกสักพักก่อนจะวางสายไป

หลังจากวางสายไป เจียงสื้อสื้อก็ปรับอารมณ์ของตนใหม่ บอกกับตัวเองว่าไม่ต้องไปคิดเรื่องนั้นแล้ว ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติก็พอ