ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 205 เจียงสื้อสื้อเกิดอุบัติเหตุ

จิ้นเฟิงเฉินชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วมองไปยังเจียงสื้อสื้ออย่างใช้ความคิด

“รับเถอะค่ะ! เผื่อเธอจะมีธุระอะไรที่สำคัญ”

เดิมทีจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้กะว่าจะรับสายนี้ อีกอย่างนี่มันก็ดึกมากแล้วด้วย แต่พอได้ยินเจียงสื้อสื้อพูดมาอย่างนั้น สุดท้ายเขาก็รับสายจนได้ คนที่โทรมาคือเสียงพนักงานคนหนึ่ง

“สวัสดีครับคุณผู้ชาย ขอโทษนะครับคุณเป็นเพื่อนของเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้หรือเปล่าครับ? คือตอนนี้คุณผู้หญิงคนนี้เธอดื่มจนเมามากอยู่ที่ร้านของเราครับ อยากจะรบกวนคุณให้ช่วยมารับเธอกลับบ้านทีได้ไหมครับ?”

พอฟังจบ จิ้นเฟิงเฉินก็ขมวดคิ้ว เม้มปากแล้วตอบกลับไปว่า “ได้ครับ เดี๋ยวผมไปรับเอง”

เขาขอที่อยู่ของบาร์ก่อนจะวางสายจากพนักงานไป

จิ้นเฟิงเฉินเล่าเรื่องทุกอย่างให้เจียงสื้อสื้อฟัง เพราะเขากลัวเจียงสื้อสื้อจะคิดมาก เดิมเขากะว่าจะสั่งให้ผู้ช่วยของเขาไปรับซูชิงหยิง แต่ในตอนนั้นเองเสียงของคนข้างๆ ก็ดังขึ้น “งั้นเราไปรับด้วยกันเถอะค่ะ! เราอยู่ห่างจากบาร์นั้นไม่มากอีกอย่างดึกขนาดนี้แล้วจะให้ซูชิงหยิงรออยู่ที่บาร์คนเดียวก็คงไม่ดีเท่าไหร่”

อีกอย่างเธอคือศัตรูหัวใจ ความจริงเจียงสื้อสื้อเองก็ไม่ค่อยชอบซูชิงหยิงสักเท่าไหร่ แต่ว่าเธอก็ไม่ได้คิดมากอะไร เจียงสื้อสื้อเข้าใจความรู้สึกที่จิ้นเฟิงเฉินมีให้กับเธอดี ส่วนครั้งก่อนที่โรงพยาบาลสูตินรีก็เป็นเรื่องที่เข้าใจผิดกันทั้งนั้นระหว่างซูชิงหยิงกับเขาไม่ได้มีอะไรพิเศษเลย

และอีกอย่าง เจียงสื้อสื้อก็ไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับซูชิงหยิงเหมือนกัน แล้วเธอก็เป็นถึงลูกสาวของตระกูลที่มีสัมพันธ์อันดีกับจิ้นเฟิงเฉินอีกด้วย เห็นคนเดือดร้อนแล้วไม่ช่วยมันก็ไม่ได้

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าตอบรับ แล้วทั้งสองคนก็ตรงไปยังบาร์ที่ซูชิงหยิงอยู่

……

ตอนที่มาถึงบาร์ ซูชิงหยิงก็กำลังรออยู่ตรงหน้าร้าน เธอเห็นจิ้นเฟิงเฉินมาแล้วแต่ก็ทำเป็นมองไม่เห็นเจียงสื้อสื้อที่มาด้วยเลย

“เฟิงเฉินคุณมาแล้วเหรอคะ? ฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณจะต้องยังสนใจฉันอยู่”

ซูชิงหยิงรีบเปิดปากพูดทันที ถ้าเขาไม่สนใจเธอจริงดึกขนาดนี้แล้วเขาคงไม่มีทางมาหาเธอแน่

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเบาๆ แล้วพูดไปว่า “ไปเถอะครับ ผมส่งคุณกลับบ้านเอง”

ตอนนี้ซูชิงหยิงเมามากแล้ว ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์จึงทำให้เธอกล้าพูดต่อไปว่า “เฟิงเฉินค่ะ คุณรู้บ้างไหม? ว่าฉันชอบคุณ ฉันชอบคุณมากรู้ไหม? ทำไมคุณถึงไม่ยอมชอบฉันกลับบ้าง? ทั้งๆ ที่ฉันดีกว่าเจียงสื้อสื้อทุกอย่าง เฟิงเฉิน คบกับฉันได้ไหมคะ? อันไหนที่คุณไม่ชอบฉันจะแก้ไขให้หมดเลย”

“เฟิงเฉินคะ คุณเลิกกับเจียงสื้อสื้อได้ไหม? ฉันชอบคุณมากกว่ามันอีกนะ ในโลกใบนี้ไม่มีใครชอบคุณไปมากกว่าฉันแล้วค่ะ เฟิงเฉินพวกคุณดูไม่เหมาะสมกันจริงๆ นะคะ ฉันต่างหากที่รักคุณที่สุด คุณไม่รู้เลยเหรอคะว่าหลายปีมานี้ฉันทุ่มเทกับคุณไปมากเท่าไหร่”

ซูชิงหยิงดูเหมือนคนกำลังใกล้คลั่ง เธอหลงรักผู้ชายคนนี้มากจริง รักจนไม่อาจถอนตัวออกมาได้แล้ว เธอไม่สามารถอยู่ต่อได้หากขาดเขาไป……

จิ้นเฟิงเฉินฟังแล้วก็ได้แต่ขมวดคิ้ว

เจียงสื้อสื้อเองก็ไม่ได้ตอบสนองอะไรมากนัก เธอรู้ดีว่าซูชิงหยิงชอบจิ้นเฟิงเฉินมากขนาดไหน แต่เธอเองก็ไม่ต่างกันเลย เธอก็รักเขาเหมือนกัน อาจจะรักจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วเหมือนกัน เมื่ออยู่ในโลกแห่งความรักไม่มีใครที่จะยอมปล่อยมือได้ง่ายๆ หรอก เหมือนกันกับซูชิงหยิง เธอก็ไม่ยอมเหมือนกัน

“คุณเมามากแล้ว ไปเถอะ กลับก่อนค่อยว่ากัน” จิ้งเฟิงเฉินพยุงซูชิงหยิงเอาไว้

ซูชิงหยิงเดินโซซัดโซเซ เจียงสื้อสื้อกลัวเธอจะหกล้มพอเห็นท่าไม่ดีจึงอยากเข้าไปช่วย

ความจริงซูชิงหยิงก็เห็นอยู่แล้วว่าเจียงสื้อสื้อนั้นมาด้วย เพียงแต่เธอแค่จงใจทำเป็นมองไม่เห็นเท่านั้นเอง นังผู้หญิงคนนี้มีสิทธิ์อะไรถึงได้ไปอยู่กับจิ้นเฟิงเฉิน ทำไมถึงต้องมาปรากฏตัวตอนนี้ หรือมันตั้งใจมาหัวเราะเยาะเธอ?

มาแย่งทุกอย่างที่เป็นของเธอไปจนหมด พอเห็นหน้าเจียงสื้อสื้อเข้าซูชิงหยิงก็เริ่มโมโหขึ้นมา

“อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ!” พูดจบซูชิงหยิงก็สะบัดมือของเจียงสื้อสื้อออก เธอออกแรงผลักเจียงสื้อสื้อให้พ้นไป

ตอนนี้พวกเขากำลังยืนอยู่ตรงข้างถนน วันนี้เจียงสื้อสื้อสวมรองเท้าส้นสูงมา ด้วยความที่ไม่ทันตั้งตัวพอถูกผลักออกไปเธอก็เสียการทรงตัวในทันที รถคันหนึ่งกำลังวิ่งมาด้วยความเร็ว

ไฟหน้ารถกำลังวิ่งเข้าหาเธอ รูม่านตาของเจียงสื้อสื้อหดเล็กลง ใบหน้าสว่างจ้าขึ้นเรื่อย…

สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินก็เปลี่ยนไปทันทีเหมือนกัน เขารีบปล่อยมือจากซูชิงหยิงแล้วพุ่งตัวออกไปทันที แต่ว่ามันสายไปเสียแล้ว……

พอเห็นว่ารถคันนั้นกำลังจะมาชนตัวเอง เจียงสื้อสื้อก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว คนขับเองก็เร็วไม่แพ้กัน เธอรีบหักพวงมาลัยหลบออก

ทั้งสองคาดกันแค่เสี้ยววิ รถไม่ได้ชนเข้ากับเจียงสื้อสื้อ แต่มันแฉลบผ่านตัวเธอไป เจียงสื้อสื้อล้มลงบนพื้น กลิ้งไปหลายตลบ หัวกระแทกเข้ากับพื้นถนนจนเธอสลบไป

“เจียงสื้อสื้อ” จิ้นเฟิงเฉินตะโกนออกมา

ในวินาทีนั้นหัวใจของจิ้นเฟิงเฉิงเหมือนกับมันได้หยุดเต้นไปแล้ว เกิดมายี่สิบกว่าปีเขาไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวขนาดนี้มาก่อนเลย

บรรยากาศรอบๆ ตัวราวกับทุกอย่างนั้นไร้ชีวิต จิ้นเฟิงเฉินวิ่งเข้าไปโดยไม่สนอะไรทั้งสิ้น เขาอุ้มเจียงสื้อสื้อขึ้นมากอดเอาไว้

“เจียงสื้อสื้อ เจียงสื้อสื้อ” เขาร้องเรียกแต่ชื่อของเธอ

ตอนนี้เจียงสื้อสื้อไม่ได้สติแล้ว เขารีบอุ้มเธอขึ้นมาแล้วพาเธอไปส่งที่โรงพยาบาลทันที

ภายใต้แสงไฟที่สาดส่อง สามารถเห็นได้ชัดเลยว่ามือของเขานั้นกำลังสั่นแค่ไหน

ส่วนซูชิงหยิงก็ยังยืนนิ่งอยู่กับที่ เธอเริ่มสร่างเมาแล้ว เธอตระหนักได้แล้วว่าตัวเองได้ทำอะไรลงไป แล้วสีหน้าของซูชิงหยิงก็ขาวซีดขึ้นมาทันที

เจียงสื้อสื้อถูกรถชนเข้าแล้วใช่ไหม? เธอเป็นอะไร……

หัวใจดวงนั้นของซูชิงกยิงก็เริ่มกระวนกระวายขึ้นมา เธอสั่นไปทั้งตัว เธอกำลังหวาดกลัว ได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่โดยไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปดี