ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 212 ทำให้เธอออกไปจากโลกของจิ้นเฟิงเฉิน

ซูชิงหยิงหยุดเล็กน้อย เอียงตามองคนที่อยู่ข้างๆ ดูๆแล้วผู้ชายน่าจะอายุราวๆยี่สิบกว่าๆ สวมใส่ชุดสูทแบรนด์เนม รูปร่างหน้าตาหล่อเหลา ทั่วทั้งตัวดูมีกลิ่นอายของความเป็นแบดบอย ดูท่าน่าจะเป็นลูกท่านหลานเธอของตระกูลเศรษฐี

“คุณคือ?” ซูชิงหยิงเอ่ยปากกล่าวถาม

ได้ยินเช่นนี้ ในแววตาของผู้ชายหดหู่ลงไปเล็กน้อย แต่ก็ยังยิ้มแล้วเอ่ยปากกล่าวว่า: “ฉันคือมู่จิ่งเซินเป็นลูกชายคนโตของตระกูลมู่ คุณจำฉันไม่ได้หรอ? ก่อนหน้านี้ที่เราเคยพบกันที่งานเลี้ยงต้อนรับของคุณไง?”

ซูชิงหยิงหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ในสมองนึกถึงคนๆนี้ได้อย่างเลือนลาง

เธอรู้จักกับมู่จิ่งเซินในงานเลี้ยง เขายังต้องการที่จะติดต่อสัมพันธ์กับตนเอง หลังจากงานเลี้ยงจบลงสองสามวัน มู่จิ่งเซินก็ยังนัดตนเองทานข้าว เพียงแต่ซูชิงหยิงถูกปฏิเสธ

ดูเหมือนว่าคนๆนี้ก็คิดอะไรกับตนเอง แต่ใจของซูชิงหยิงล้วนอยู่กับจิ้นเฟิงเฉิน กับการจีบเหล่านี้พื้นฐานแล้วล้วนไม่เอามาใส่ใจเลยสักนิด

“คุณซูอารมณ์ไม่ดีหรอ? ทำไมถึงมาดื่มเหล้าแก้กลุ้มอยู่คนเดียวล่ะ?” มู่จิ่งเซินเอ่ยปากถาม เขามองไปยังซูชิงหยิง ด้วยสีหน้าที่แฝงไปด้วยความรักใคร่ชื่นชมเล็กน้อย

“อืม” ซูชิงหยิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เป็นเพราะคุณชายจิ้นหรอ? ได้ยินมาว่าเขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว……

มู่จิ่งเซินชอบซูชิงหยิงอย่างแท้จริง เขาเป็นลูกชายคนโตของตระกูลมู่ ตั้งแต่เด็กจนโตเขาถูกเลี้ยงดูอย่างลูกกุญแจทองคำ ต้องการอะไรก็ได้อย่างนั้น ยิ่งความรักก็มีมาไม่น้อย แต่ก็ไม่มีใครทำให้ใจมู่จิ่งเซินเต้นแรงได้

จนกระทั่งได้พบกับซูชิงหยิงครั้งแรกที่งานเลี้ยงครั้งก่อน เป็นครั้งแรกที่มู่จิ่งเซินเข้าใจถึงความรู้สึกของหัวใจเต้นแรง เธอเปรียบดั่งเจ้าหญิงที่สูงส่งคนนึง ในเวลานั้นมู่จิ่งเซินก็คิดว่า จะต้องมอบสิ่งที่ดีที่สุดบนโลกใบนี้ให้กับเธอ

หลังจากต้องการที่จะติดต่อสัมพันธ์ มู่จิ่งเซินก็นัดเธอทานข้าว แต่ก็ถูกปฏิเสธอย่างนุ่มนวล ต่อมาเขาจึงได้รู้ว่า ภายในใจของซูชิงหยิงมีคนที่ชอบอยู่แล้วตลอดมา และคนนี้ก็คือจิ้นเฟิงเฉิน

ภายในใจของมู่จิ่งเซินนั้นโศกเศร้า ไม่ได้ติดต่อกับซูชิงหยิงอีกเลย แต่เขาก็ให้ความสนใจกับเรื่องราวของเธอมาโดยตลอด ก่อนหน้านี้สองสามวันเหมือนกับจะได้ยินมาว่าจิ้นเฟิงเฉินมีคนที่ชอบแล้ว ในใจของมู่จิ่งเซินก็มีความหวังขึ้นมา ไม่คาดคิดว่าวันนี้จะบังเอิญพบเจอกับซูชิงหยิงโดยตรง

“คุณซู คุณดีเลิศขนาดนี้ เพราะอะไรถึงต้องมากลัดกลุ้มใจกับผู้ชายคนนึงที่ไม่ได้รักคุณแบบนี้ บนโลกนี้ยังมีคนอีกมากที่ยังรักคุณ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเทียบไม่ได้กับจิ้นเฟิงเฉิน แต่พวกเขาก็รักคุณยิ่งกว่าเขา”

“คุณชายมู่พูดติดตลก ขอโทษนะ เรื่องของฉันคุณไม่มีสิทธิที่จะมาจู้จี้”

หลังจากพูดจบ ซูชิงหยิงก็หิ้วกระเป๋าถือออกจากบาร์เหล้าไป

เห็นสถานการณ์อย่างนี้ มู่จิ่งเซินก็รีบดึงมือของเธอเอาไว้

“คุณซู ฉันไม่ได้จู้จี้เรื่องของคุณ ฉันแค่อยากจะบอกคุณว่า……ฉัน ฉันก็ชอบคุณ ถึงแม้ว่าตอนนี้คุณจะไม่ชอบฉัน แต่ก็หวังว่าคุณจะให้โอกาสฉันสักครั้ง”

แต่ไหนแต่ไรมามู่จิ่งเซินก็ยังไม่เคยเอาใจใส่ผู้หญิงคนไหนขนาดนั้น สำหรับซูชิงหยิง เขาคือชอบมาจากในก้นบึ้งของหัวใจ

“ต้องขอโทษด้วย คุณชายมู่ ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว” ซูชิงหยิงเอ่ยปากปฏิเสธอย่างนุ่มนวล

“ชิงหยิง ฉันรู้ว่าคุณชอบจิ้นเฟิงเฉิน แต่ว่าผู้ชายคนนั้นไม่คุ้มค่าที่คุณจะรักอีกแล้ว คุณรักเขามาตั้งหลายปีขนาดนั้น แต่ผลสุดท้ายเขาก็ไปชอบคนอื่น ชิงหยิง ตัดใจจากเขาเถอะ! และอยู่ด้วยกันกับฉัน ฉันจะดูแลคนอย่างดี มู่จิ่งเซินเอ่ยปากพูด

เวลานี้ซูชิงหยิงเมาแล้ว ได้ฟังคำพูดนี้ เธอก็โกรธเล็กน้อย สลัดมือจากมู่จิ่งเซิน เอ่ยปากกล่าวด้วยความโมโหว่า: “ตัดใจ? ไม่มีทาง ฉันซูชิงหยิงตลอดชั่วชีวิตนี้จะไม่มีทางตัดใจจากจิ้นเฟิงเฉิน”

เธอรักผู้ชายคนนี้อย่างจริงจังแล้ว จะให้ตัดใจไปง่ายๆได้ยังไง

“ฉันลูกสาวคนโตของตระกูลซูไม่มีทางที่จะพ่ายแพ้เจียงสื้อสื้อผู้หญิงคนนั้น เธอก็เป็นผู้หญิงคนนึงที่เคยตั้งท้อง จะไปเหมาะสมกับจิ้นเฟิงเฉินได้ยังไง ไม่ช้าก็เร็วฉันจะไล่เธอออกไปจากโลกของจิ้นเฟิงเฉิน”

ระหว่างที่พูด แววตาของซูชิงหยิงก็โหดเหี้ยมเล็กน้อย

จนถึงวินาทีสุดท้าย เธอก็จะไม่ยอมตัดใจ อย่างมากก็แค่ถึงให้เจียงสื้อสื้อให้ตายไปด้วยกัน ในที่สุดพวกเขาก็ไม่มีใครที่จะต้องคิดถึงจิ้นเฟิงเฉิน

ได้ยินเช่นนี้แล้ว สีหน้าของมู่จิ่งเซินก็ตกใจเล็กน้อย เพราะให้ความสนใจกับเรื่องเหล่านี้มาโดยตลอด เขาค่อนข้างที่จะรู้ว่าคนที่จิ้นเฟิงเฉินชอบเป็นใคร แต่ก็คาดไม่ถึงว่าเจียงสื้อสื้อจะเคยตั้งท้องมาก่อนหรือเนี่ย?

มองขอบตาที่แดงก่ำของซูชิงหยิง หยดน้ำตาในตาเกือบจะไหลลงมา สีหน้าของมู่จิ่งเซินก็เจ็บปวดเล็กน้อย เธอชอบผู้ชายคนนั้นขนาดนั้นเลยหรอ?

ในที่สุด ซูชิงหยิงก็เดินโงนเงนออกไป มู่จิ่งเซินมองดูเธอตลอดช่วยเหลือเธอหลังจากพยุงเธอขึ้นรถแล้วจึงออกไป

……

วันเวลาผ่านพ้นไปหลายต่อหลายวัน เจียงสื้อสื้ออยู่พักพื้นที่บ้านของจิ้นเฟิงเฉิน ได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี ตอนนี้บาดแผลก็เกือบจะหายดีแล้ว เจียงสื้อสื้อกำลังไตร่ตรองดูว่าจะย้ายออกไปดีไหม? ถึงแม้จะพูดได้ว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของจิ้นเฟิงเฉินกับเธอดีอย่างมาก แต่ขืนอยู่แบบนี้ต่อไปก็คงจะไม่ดี……

เย็นวันนี้ เจียงสื้อสื้อลงทำครัวด้วยตนเอง ทำอาหารที่น่าทานหลายอย่าง เมื่อขณะทานอาหารเธอก็เอ่ยว่าจะย้ายออกไปในวันพรุ่งนี้

เพียงได้ฟังคำนี้ เสี่ยวเป่าก็ไม่เต็มใจทันที

“น้าสื้อสื้อ อย่าไปนะ! คุณอยู่ที่นี่ต่อไปเถอะ!”

จิ้นเฟิงเหราก็ด้วย ทานอาหารไปพลาง ก็เอ่ยปากพูดขึ้นว่า: “ใช่! พี่สะใภ้ คุณอยู่ที่นี่กับพี่ชายฉันและเสี่ยวเป่าดีกว่านะ! นี่ย้ายมาย้ายไปลำบากแย่เลย!”

ที่สำคัญคือ พี่สะใภ้เธอทำกับข้าวอร่อยมากจริงๆ ถ้าย้ายออกไปจริงๆ ตนเองจะทานของเหล่านี้อีกได้ยังไง…..