ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 213 ถูกคนที่ชอบยั่วเย้า

เจียงสื้อสื้อ: “!!!”

“นี่……เสี่ยวเป่า ฉันกลับไปนอนห้องดีกว่านะ! ให้แด๊ดดี้นอนเป็นเพื่อนคุณก็พอแล้ว”

ให้นอนเอนกายบนเตียงเดียวกับจิ้นเฟิงเฉิน จะไม่ให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกแปลกประหลาดได้ยังไง

ได้ยินอย่างนี้แล้ว เสี่ยวเป่าก็รีบลงมาจากเตียงแล้วดึงมือของเจียงสื้อสื้อเอาไว้ เจ้าหนุ่มน้อยเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่มว่า: “อย่าไปเลยนะ! น้าสื้อสื้อ แค่คืนเดียว เสี่ยวเป่ายังไม่เคยได้สัมผัสถึงความรู้สึกของการนอนด้วยกันของแด๊ดดี้กับหม่ามี๊เลย!”

ขณะที่พูด เสี่ยวเป่าก็ลดสายตาต่ำลง น้ำเสียงช่างน่าสงสาร ใจดวงนึงของเจียงสื้อสื้อก็เปลี่ยนไป

แล้วนี่……จะให้เธอปฏิเสธได้ยังไงกัน! อีกอย่าง ความหมายของเจ้าหนุ่มน้อยนี้ก็คือให้เธอมาทำหน้าที่เป็นหม่ามี๊ เจียงสื้อสื้อก็ยิ่งไม่มีวิธีที่จะปฏิเสธ

“แต่ว่า…….เสี่ยวเป่า”

“น้าสื้อสื้อ คุณเพิ่งจะตอบรับว่าคืนนี้จะนอนด้วยกับกับเสี่ยวเป่า แล้วตอนนี้คุณจะเป็นกังวลอะไรล่ะ? ก็ไม่ใช่แค่นอนหลับหรอ? นี่คุณไม่ชอบฉันหรือว่าไม่ชอบแด๊ดดี้? ทำไมถึงไม่อยากนอนกับพวกเราล่ะ!”

คำพูดนี้ของเสี่ยวเป่าทำให้เจียงสื้อสื้อลำบากใจจริงๆ เธอไม่ใช่ไม่ชอบเสี่ยวเป่า แล้วก็ไม่ใช่ไม่ชอบจิ้นเฟิงเฉิน……แต่ว่า นอนที่นี่ด้วยกัน จะไม่แปลกประหลาดได้ยังไง

เสี่ยวเป่าหาว น้ำเสียงแฝงไปด้วยความง่วงเล็กน้อย

“น้าสื้อสื้อ คุณอย่ากังวลใจไปเลย เวลาก็ดึกแล้ว พวกเรารีบเข้านอนกันเถอะ!” หลังจากพูดจบ เสี่ยวเป่าก็ดึงเจียงสื้อสื้อมาบนเตียง

เจียงสื้อสื้อจนปัญญาที่จะปฏิเสธจริงๆ ทำได้เพียงเอนกายลงนอนข้างๆเสี่ยวเป่า

เธออดไม่ได้ที่จะมองไปยังจิ้นเฟิงเฉิน ขณะนี้จิ้นเฟิงเฉินก็กำลังมองเจียงสื้อสื้ออยู่ สีหน้าของเขาแฝงไปด้วยรอยยิ้มจางๆ ใบหน้าที่หล่อเหลามองแล้วช่างดูอ่อนโยน ขณะสบสายตากัน ชั่วขณะนั้น เจียงสื้อสื้อก็สับสนวุ่นวายทันที จึงรีบเอนตัวลงนอน

เจียงสื้อสื้อพยายามจะสงบลง เพียงแค่ห่มผ้านอนหลับง่ายๆเท่านั้น อีกอย่างตรงกลางยังมีเสี่ยวเป่ากั้นไว้นะ! ไม่เป็นอะไรหรอก เจียงสื้อสื้อ คุณอย่าคิดมาก

ด้านนึงเจียงสื้อสื้อนอนอยู่ อีกด้านนึงก็มีจิ้นเฟิงเฉิน เสี่ยวเป่ามีความสุขอย่างสุดที่จะบรรยาย

“น้าสื้อสื้อฝันดี แด๊ดดี้ฝันดี”

หลังจากปิดไฟ บรรยากาศภายในห้องก็เปลี่ยนเป็นแปลกประหลาดเล็กน้อยทันที แต่ก็รู้สึกอบอุ่นอย่างยิ่ง จิตใจของเจียงสื้อสื้อก็ค่อยๆสงบลง ขณะนี้เธอก็ใจลอยเล็กน้อย คนทั้งสามดูเหมือนกับเป็นครอบครัวสามคนจริงๆ นี่ทำให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกมีความสุขมาก ไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว เธอก็หลับไปแล้ว

เมื่อตื่นขึ้นมาวันที่สอง เจียงสื้อสื้อก็พบว่าตนเองนอนอยู่ในอ้อมกอดนึงที่อบอุ่น ดูเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างโอบกอดตนเองอยู่ ตอนแรกเจียงสื้อสื้อก็ยังคิดว่าเป็นเสี่ยวเป่า แต่เสี่ยวเป่าไม่ตัวใหญ่ขนาดนี้นี่!

ดูเหมือนว่าจะตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง เจียงสื้อสื้อจึงลืมตาขึ้นทันที ใบหน้าหล่อเหลาได้ขยายขึ้นตรงหน้าทำให้เธอตกตะลึงทันที

ความงงงวยของเจียงสื้อสื้อแตกกระเจิงไปชั่วพริบตา เสี่ยวเป่าล่ะ? เธอมานอนอยู่ในอ้อมกอดของจิ้นเฟิงเฉินได้ยังไง???

เกิดอะไรขึ้น!

ดึงสติกลับมา สีหน้าของเจียงสื้อสื้อก็แดงระเรื่อเล็กน้อย รีบดิ้นออกมาจากในอ้อมกอดของจิ้นเฟิงเฉิน

“เชื่อฟัง มานอนอีกแปปนึง” จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงที่ลึกซึ้งและเต็มไปด้วยความดึงดูด เขาโอบกอดเจียงสื้อสื้อไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“คุณจะนอนคุณก็ปล่อยฉันสิ!”

ตอนนี้ เจียงสื้อสื้อยังจะนอนหลับได้ที่ไหนกัน

คนทั้งสองอยู่ระยะที่ใกล้กันมาก เมื่อต่อสู้ดิ้นรน เจียงสื้อสื้อก็ค่อยๆรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ คล้ายกับว่าช่วงล่างมีของอะไรแข็งๆมาชนตนเองอยู่…

สีหน้าขาวซีดของเจียงสื้อสื้อก็แดงขึ้น ที่นิยายกล่าวไว้ไม่ผิดจริงๆ เวลาเช้าตรู่อารมณ์ทางเพศของผู้ชายรุนแรงที่สุด

“ฉันฉันฉัน……ฉันลุกขึ้นก่อนนะ”

หลังจากพูดจบ เจียงสื้อสื้อก็ดิ้นออกจากจิ้นเฟิงเฉิน รีบวิ่งออกมาจากห้องนอน

จิ้นเฟิงเฉินนอนมองเธออยู่บนเตียง ด้วยสีหน้าที่เสียดายเล็กน้อย ถูกยั่วเย้าด้วยคนที่ชอบแต่เช้าตรู่ เป็นผู้ชายธรรมดาคนนึงล้วนก็ทนไม่ไหว

…………

หลังล้างหน้าบ้วนปากแล้วจึงเปิดประตู พอดีเจียงสื้อสื้อก็มาพบกับจิ้นเฟิงเฉินที่กำลังเดินออกมา นึกถึงฉากนั้นขึ้นมา สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นเก้อเขินทันที

เดินลงมาชั้นล่าง เสี่ยวเป่ากำลังทานอาหารเช้าอยู่ที่ห้องอาหาร เห็นคนทั้งสองจึงยิ้มแล้วเอ่ยปากทักทายว่า: “น้าสื้อสื้อ แด๊ดดี้อรุณสวัสดิ์!”

“อรุณสวัสดิ์เสี่ยวเป่า!”

“น้าสื้อสื้อ ทำไมหน้าคุณแดงขนาดนั้นล่ะ?” เสี่ยวเป่าสังเกตเจียงสื้อสื้อแล้วจึงกล่าวถาม

ได้ยินอย่างนี้แล้ว เจียงสื้อสื้อก็เก้อเขินและก้มหน้าลงอย่างขาดความเชื่อมั่นทันที

“หรอ? ไม่มีนะ…”

บนใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉินแฝงไปด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย บรรยากาศการรับประทานอาหารเช้านี้พูดได้เลยว่าเข้ากันได้ดีอย่างมาก

หลังจากทานอาหารเช้าแล้ว เจียงสื้อสื้อก็เอ่ยขึ้นว่าอยากจะไปทำงาน

“บาดแผลหายแล้วหรอ?” จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยถาม ไม่เห็นด้วยเล็กน้อยที่เจียงสื้อสื้อจะไปทำงานตอนนี้ ต้องการจะใช้เวลาให้เธอพักผ่อนให้นานๆหน่อย

“ตั้งหลายวันขนาดนี้แล้ว จะยังไม่หายได้ยังไงล่ะ จะว่าไป อยู่แต่ในบ้านนี้ก็ไม่มีเรื่องอะไรให้ทำด้วย บริษัทก็ยังมีงานอีกตั้งมากมาย!”

จิ้นเฟิงเฉินไม่อาจเปลี่ยนใจเจียงสื้อสื้อได้ ทำได้เพียงส่งเธอไปบริษัท

………

หลังจากมาถึงบริษัท สวีหน้าซูซานและคนอื่นๆก็เข้ามาทักทายสอบถามถึงสภาพการบาดเจ็บกับเจียงสื้อสื้อ เจียงสื้อสื้อก็แสดงให้เห็นว่าตนเองไม่เป็นอะไรมากแล้ว ให้พวกเธอไม่ต้องกังวลใจ

เมื่อเวลาทำงาน สวีหน้าก็เอ่ยซุบซิบนินทาขึ้นมาว่า: “พี่สื้อสื้อ หลายวันมานี้ประธานจิ้นดูแลคุณอย่างใกล้ชิดมากเลยใช่ไหมล่ะ! สถานภาพของพวกคุณสองคนไปถึงไหนกันแล้ว มีอะไรนั่นไหม?”

“ไม่มี คุณอย่ามาพูดจาเหลวไหล” เจียงสื้อสื้อหน้าแดงเล็กน้อย

“แฮ่ๆๆ ใช่แล้ว พี่สื้อสื้อ พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันแห่งความรักแล้ว คุณกับประธานจิ้นวางแผนจะฉลองกันยังไงหรอ? สวีหน้าเอ่ยปากถามอีก