ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 214 วันแห่งความรัก

“ต้องขอโทษด้วยนะ…….รุ่นพี่ พรุ่งนี้ฉันมีธุระนิดหน่อย เกรงว่าจะไม่สามารถไปทานข้าวด้วยกันกับคุณได้”

ไม่ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะคิดวางแผนที่จะฉลองในวันแห่งความรักหรือไม่ แต่พรุ่งนี้เจียงสื้อสื้อก็วางแผนแล้วว่าจะอยู่ด้วยกันกับเขา บางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งที่ชอบ

ได้ยินอย่างนี้แล้ว สายตาของลู่เจิงก็หงอยเหงาลงเล็กน้อย แต่ก็พูดอะไรลำบาก

หลังจากวางสายโทรศัพท์ ผู้ช่วยของลู่เจิงก็เดินเข้ามาในห้องทำงานแล้วเอ่ยปากกล่าวว่า: “ท่านประธาน ฉันได้ตรวจสอบแล้ว ก่อนหน้านี้หลายวันคุณเจียงได้ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ด้วยเหตุนี้หลายวันมานี้จึงลาหยุดไม่ได้ไปบริษัท”

ได้ยินอย่างนี้แล้ว สีหน้าลู่เจิงก็เปลี่ยนไป

“ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์?”

หลายวันก่อนลู่เจิงไปรอเจียงสื้อสื้อที่บริษัทจิ่นเส้อ แต่ก็ถูกแจ้งให้ทราบว่าเจียงสื้อสื้อลาหยุด เขาโทรศัพท์ไปก็ไม่มีคนรับ จนปัญญาแล้วลู่เจิงจึงหาคนให้ไปตรวจสอบดู

“ใช่ครับ เพียงแต่ได้รับบาดเจ็บที่ผิวภายนอกเล็กน้อย โดยภาพรวมตอนนี้ก็ฟื้นคืนสู่สภาพเดิมแล้ว”

ลู่เจิงจึงเป่าปากอย่างโล่งอก เห็นสีหน้าผู้ช่วยลังเลใจเล็กน้อย เขาจึงขมวดคิ้วแล้วเอ่ยปากกล่าวถามว่า: “ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า?”

อึอักอยู่ครู่นึง ผู้ช่วยจึงเอ่ยปากกล่าวว่า: “ท่านประธาน ฉันยังตรวจสอบได้อีกว่า หลายวันมานี้คุณเจียงพักรักษาตัวอยู่ที่คฤหาสน์ของคุณชายจิ้น ดูเหมือนว่าคนทั้งสอง…….”

ได้ยินอย่างนี้แล้ว อารมณ์บนใบหน้าของลู่เจิงก็เปลี่ยนไป

“ออกไปเถอะ!” ลู่เจิงกล่าวอย่างเย็นชา

ผู้ช่วยมองท่านประธานของตนเอง ก็อดไม่ได้ที่จะเจ็บปวดใจเล็กน้อย หลายปีมานี้ ท่านประธานล้วนคิดถึงคุณเจียงมาโดยตลอด คนทั้งสองยากที่จะได้พบเจอกัน แต่ว่า…..เฮ้อ ผู้ช่วยถอนหายใจ ในที่สุดก็ออกจากห้องทำงานไป

ในสมองของลู่เจิงก็กลับไปคิดถึงฉากช่วงเวลาในมหาวิทยาลัย สีหน้าก็อดไม่ได้ที่จะหดหู่ลง

สื้อสื้อ โชคชะตาระหว่างเรามันคงไม่มีจริงๆใช่ไหม…

………

สำหรับเทศกาลวันแห่งความรักนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้สนใจจริงๆ แต่ทว่าจิ้นเฟิงเหราสนใจ เช้าตรู่วันต่อมา จิ้นเฟิงเหรามาถึงบริษัทก็ได้เตือนสติพี่ชายตนเอง

“พี่ๆๆ วันนี้วันแห่งความรัก คุณกับพี่สะใภ้มีนัดหมายอะไรไหม?”

“วันแห่งความรัก?”

“ใช่!” จิ้นเฟิงเหรารู้ดีว่าพี่ชายของเขาจำเทศกาลเหล่านี้ไม่ได้ ดังนั้นจึงกล่าวต่อไปว่า: “วันแห่งความรักอีกชื่อคือวันวาเลนไทน์ ตอนนี้คุณและพี่สะใภ้ก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว! จะต้องฉลองนะ! ซื้อช่อดอกไม้ดินเนอร์สุดโรแมนติกให้พี่สะใภ้เซอร์ไพรส์เล็กน้อย เหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องที่คู่รักควรจะทำ คุณไม่ได้วางแผนที่จะอยู่ในห้องทำงานตลอดทั้งวันใช่ไหม?”

อีคิว(ความฉลาดทางอารมณ์)พี่ชายของเขานี้ จิ้นเฟิงเหราเป็นกังวลจริงๆ ถ้าไม่ได้เขาช่วยเตือนสติ พี่สะใภ้อาจจะต้องผิดหวังอย่างมาก!

ได้ยินคำนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็หยุดไปครู่นึง เมื่อก่อนเขาไม่เคยสนใจกับเทศกาลนี้ แต่ปัจจุบันนี้มีเจียงสื้อสื้อแล้ว……….

ทันที จิ้นเฟิงเฉินก็สั่งให้ผู้ช่วยไปซื้อดอกไม้และจองร้านอาหาร

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน คนที่เดินผ่านก็เห็นท่านประธานที่เคร่งขรึมเย็นชามาตั้งแต่ไหนแต่ไร เมื่อเดินออกจากห้องทำงานพร้อมถือช่อดอกกุหลาบช่อนึง ก็ต้องตะลึงงัน พนักงานทั้งหมดของจิ้นกรุ๊ปต่างก็เดือดพล่านกันขึ้นมาทันที

“พวกคุณเห็นไหม คาดไม่ถึงว่าท่านประธานจะหอบช่อดอกกุหลาบช่อนึง! นี่คือจะไปฉลองวันแห่งความรักใช่ไหม? ว้าวๆๆ ที่แท้ท่านประธานก็กำลังปลูกต้นรักจริงๆด้วย นี่ไม่ใช่ข่าวลือนะ!”

“อ๊ะๆๆ ท่านประธานก็หล่อดอกไม้นั่นก็สวย! อิจฉาผู้หญิงคนนั้นจังเลย!”

“ผู้หญิงแบบไหนกัน ที่จะมาเป็นภรรยาของท่านประธานพวกเราได้ ช่างอยากเห็นซะเหลือเกิน”

คนทั้งหลายแสดงความคิดเห็นกันเซ็งแซ่ มีเพียงซูชิงหยิง ที่สีหน้าโศกเศร้าอย่างสุดที่จะบรรยาย เวลานี้แทบอยากจะใช้ม้าแยกร่างเจียงสื้อสื้อออกเป็นชิ้นๆจริงๆ

…………

เดิมทีเจียงสื้อสื้อก็คิดว่าจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้สนใจเทศกาลนี้ จนกระทั่งหลังเลิกงาน เมื่อจิ้นเฟิงเฉินหอบช่อดอกกุหลาบสีแดงมารอเธอที่ชั้นล่างเจียงสื้อสื้อก็นิ่งอึ้งไปทันที

เขาสวมชุดสูทสีดำ ขณะนี้กำลังยืนพิงอยู่ข้างรถ ใบหน้าหล่อเหลาไม่แสดงออกถึงอารมณ์ ดูเหมือนจะสังเกตเห็นว่าเจียงสื้อสื้อมาถึงแล้ว จิ้นเฟิงเฉินจึงค่อยๆเงยหน้า

ช่วงเวลานี้ เจียงสื้อสื้อก็ถือหัวใจที่สับสนวุ่นวายเดินเข้ามา

โชคดีที่วันนี้เธอเลิกงานช้า โดยรวมคนของบริษัทต่างก็ไปกันแล้ว ไม่เช่นนั้นได้เห็นภาพนี้ก็อาจจะเอาไปซุบซิบนินทา!

จิ้นเฟิงเฉินนำช่อดอกไม้ส่งมอบให้เจียงสื้อสื้อ เอ่ยด้วยเสียงเบาๆและเต็มไปด้วยความมีเสน่ห์ว่า: “สุขสันต์วันแห่งความรัก!”

“ขอบคุณค่ะ” เจียงสื้อสื้อยิ้มรับ ความรู้สึกแห่งความสุขและความหวานชื่นพรั่งพรูอยู่ในหัวใจ ใจดวงนึงได้ถูกเติมเต็ม ความรู้สึกนี้ แต่ก่อนตอนที่อยู่ด้วยกันกับหลานซือเฉินไม่เคยมี

เจียงสื้อสื้อคิดในใจว่า เธอรักจิ้นเฟิงเฉินมากจนไม่อาจจะถอนตัวจริงๆ

จิ้นเฟิงเฉินเปิดประตูรถให้เจียงสื้อสื้อ หลังจากนั้นตนเองก็นั่งในตำแหน่งผู้ขับ รถก็เคลื่อนออกจากล่างตึกของบริษัทจิ่นเส้อไป

เจียงสื้อสื้อมองดอกกุหลาบสีแดงสดใส กล่าวด้วยใบหน้าที่แฝงไปด้วยรอยยิ้มจางๆว่า: “ฉันยังคิดว่า คุณคงจำไม่ได้หรอกว่าวันนี้เป็นวันแห่งความรัก”

“เฟิงเหรามาช่วยเตือนสติฉัน” จิ้นเฟิงเฉินเม้มๆปากแล้วตอบกลับ

มิน่าล่ะ! เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

“ไม่นึกเลยว่าประธานจิ้นผู้สง่าผ่าเผยจะสามารถมาฉลองวันแห่งความรักได้ ยังมอบดอกกุหลาบให้อีกด้วย! จิ้นเฟิงเฉิน นับวันคุณยิ่งทำให้ฉันรู้สึกมหัศจรรย์จริงๆ”

เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะนึกถึง เมื่อตอนที่เพิ่งพบกับจิ้นเฟิงเฉิน ผู้ชายคนนี้ดูแล้วช่างเย็นชาน่ากลัวสุดที่จะบรรยาย เวลานั้นเจียงสื้อสื้อและเขาต่างก็อยู่ด้วยกันอย่างระมัดระวัง เกรงว่าตนเองพูดอะไรผิดไปแล้วจะทำให้ท่านประธานนี้โกรธ แต่ตอนนี้………

เจียงสื้อสื้อรู้สึกเพียงว่า เรื่องราวทุกอย่างดูเหมือนจะดำเนินไปในทิศทางที่ดี แต่มันก็ทำให้เธอรู้สึกว่าไม่เป็นความจริงอย่างมาก คล้ายกับว่ามีอะไรบางสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกว่าไม่สบายใจเล็กน้อย