ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 222 อยากนอนกับผมหรือ?

รอคนที่อยู่ในอกสงบนิ่งลงมา เขาจึงปล่อยมือ

เจียงสื้อสื้อก้มหัว ไม่ค่อยกล้าไปสบตาของจิ้นเฟิงเฉิน

เธอร้องไห้จนตาบวม น่าเกลียดมาก

จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้ไปเปิดโปง เพียงแค่เร่งเธอไปล้างหน้า จากนั้นจะพาเธอไปกินมื้อดึก

เจียงสื้อสื้อไม่ได้ปฏิเสธ

เธอในหลายวันนี้ก็ไม่ได้กินอะไรบ้าง ในเวลานี้กระเพาะกำลังปวด จะต้องกินอะไรรองท้องบ้าง

หลังจากสิบกว่านาที ทั้งสองจับมือออกจากบ้าน

จิ้นเฟิงเฉินจับมือเธออย่างแน่น เหมือนดั่งไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น เช่นดั่งล้วนจะไม่ปล่อยมือ

เจียงสื้อสื้อรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งมาจากปลายนิ้วของเขา ใจดูเหมือนก็อุ่นขึ้นตามมา

หลังจากยี่สิบนาที ทั้งสองอยู่ร้านอาหารส่วนตัวที่อยู่ใกล้บ้าน สั่งข้าวต้มสองถ้วยกับผัดผักง่ายๆกี่จาน

เจียงสื้อสื้อดื่มคำเล็กๆอยู่ จิ้นเฟิงเฉินนั่งจ้องมองอยู่ตรงข้าม

เจียงสื้อสื้อถูกจ้องมองจนอึดอัดเล็กน้อย ถามว่า “คุณทำไมไม่กินล่ะ?ไม่ถูกปากหรือ?”

“ไม่หิว คุณกินเยอะหน่อย”

จิ้นเฟิงเฉินยื่นมือข้างหนึ่ง จับตรงแก้มของเธอเบาๆ “หลายวันนี้สีหน้าไม่ค่อยดี คราวหน้าเป็นเช่นนี้อีก ผมย่อมไม่ปล่อยคุณแน่”

ใบหน้าเจียงสื้อสื้อแดงขึ้นทันที

เธอรู้สึกทันทีว่า จิ้นเฟิงเฉินหยอกล้อสาวขึ้นมา แทบจะเอาชีวิตคนจริงๆ โดยเฉพาะคือคู่กับใบหน้าที่เป็นเช่นดั่งเทพเทวดาใบนั้น…….ทุกวินาทีขาอ่อน

เจียงสื้อสื้อตื่นตะลึงความคิดของตนเอง ไอเสียงเบาๆเสียงหนึ่ง พูดว่า“นั่นฉันกินต่อ เอาถ้วยของคุณนั่นให้ฉันด้วย ฉันสามารถกินหมดได้”

จิ้นเฟิงเฉินพูดว่า “ผมช่วยเป่าให้คุณ ถ้วยที่อยู่ต่อหน้าคุณนั้นกินให้หมดก่อน”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า

ในที่สุดก็กินข้าวเสร็จ เป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้วครึ่งชั่วโมง

ออกจากร้านอาหาร จิ้นเฟิงเฉินถามเธอ “กลับบ้านหรือ?”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ถ้าไม่งั้น?”

จิ้นเฟิงเฉินดึงมือของเธอ พูดว่า “อย่ากลับไปเลย สถานที่นั้นมีความทรงจำที่ไม่ดี คืนนี้ไปอยู่นั่นกับผม พรุ่งนี้ผมให้คนไปเปลี่ยนสถานที่ให้คุณ”

“อ่า? นี่…….ก็ไม่ต้องแล้วล่ะ?” เจียงสื้อสื้อตกกะใจ รู้สึกว่าเรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่สักหน่อยแล้ว

แต่ว่าจิ้นเฟิงเฉินยืนหยัดมาก “จำเป็นต้องย้าย ผมไม่อยากให้คุณหลังจากวันนี้ถูกคนแปลกประหลาดมาก่อกวนอีก นี่ก็คือวิธีที่ผมสามารถปกป้องคุณได้ ดังนั้น คุณปฏิเสธผมไม่ได้”

ถูกเขาพูดเช่นนี้ เจียงสื้อสื้อยังเกรงใจที่จะปฏิเสธได้ที่ไหน มีเพียงพยักหน้า “นั่น………ตกลงล่ะ แต่ว่า ฉันนอนกับเสี่ยวเป่า”

จิ้นเฟิงเฉินยักคิ้ว “ความหมายแอบแฝงอีกด้านหนึ่งของคำนี้ก็คืออยากนอนกับผมหรือ?”

เจียงสื้อสื้อติดคอ “ใครอยากจะนอนกับคุณ!”

จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะ

วันต่อมา บ้านใหญ่ของตระกูลจิ้น

ซูชิงหยิงถือของขวัญถุงใหญ่ถุงเล็กมาเยี่ยมแม่จิ้น

แม่จิ้นแค่เห็นซูชิงหยิงก็ชอบมาก เข้าไปต้อนรับอย่างอบอุ่นมาก พูดว่า “ชิงหยิง วันนี้ทำไมมีเวลามาล่ะ?”

ซูชิงหยิงยิ้มพูดว่า “ไม่มีอะไร ก็คือหลายวันก่อนฝากเพื่อนเอาชาแดงยี่ห้อหนึ่งมาจากต่างประเทศชานี้รสชาติหอมหวาน คิดว่าคุณน้าน่าจะชอบ”

พูดแล้วก็เอาของขวัญที่อยู่ในมือส่งไป

แม่จิ้นยิ้มพูดว่า “ยังเป็นแกเด็กคนนี้ที่มีน้ำใจ” ทั้งพูด ทั้งรับของขวัญมา ส่งให้พ่อบ้านที่อยู่ข้างๆ ให้เขาไปชงชา อีกทั้งยกของหวานที่เพิ่งออกจากเตามาบริการซูชิงหยิง

ซูชิงหยิงนั่งอยู่บนโซฟา ความคิดในสมองกลับมีมากมาย

หลังจากคุยกับมู่จิ่งเซินประมาณหนึ่งแล้ว เธอยังรู้สึกไม่ค่อยดีเล็กน้อยเหมือนเดิม

จิ้นเฟิงเฉินทำร้ายกฎเกณฑ์เพื่อเจียงสื้อสื้อ ไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้งแล้ว ยากจะรับรองว่าครั้งนี้จะไม่เป็นเช่นดั่งแต่ก่อน

ดังนั้นเพื่อความมั่นใจ เธอยังอยากจะเปิดโปงเรื่องนี้ให้กับแม่จิ้นรู้มีเพียงเช่นนี้ จึงสามารถตัดโอกาสเจียงสื้อสื้อที่จะเข้ามาในตระกูลจิ้นอย่างหมดสิ้น

นึกถึงตรงนี้ นัยน์ตาซูชิงหยิงกวาดคิดแผนการผ่านไป

ในเวลานี้ คนใช้ยกของหวานออกมาแล้ว

แม่จิ้นเรียกเธอ “มา ลองชิมดู นี่คือเมื่อกี้ฉันอบด้วยตัวเอง ใส่น้ำตาลน้อย ไม่หวาน ไม่ต้องกลัวอ้วน”

ซูชิงหยิงพยักหน้าทั้งพูดว่า “นี่คือคุณน้าจะทำให้เฟิงเฉินใช่ไหมล่ะ? เขาไม่ชอบกินหวาน”

“ใช่ล่ะ ก็เป็นแกที่เข้าใจเขามากที่สุด” แม่จิ้นยิ้มพูดว่า “ฉันคือเห็นเขายุ่งทั้งวันได้เพียงแต่อาศัยกาแฟให้มีสติ กาแฟนี้ดื่มเยอะเกินไปก็ไม่ดี ง่ายต่อการทำร้ายกระเพาะ ฉันกลัวกระเพาะของเขาทนไม่ไหว ก็ทำให้พวกเขาพี่น้องเล็กน้อย อีกชุดหนึ่งใส่น้ำตาลเยอะหน่อยคือจะให้เฟิงเหรากับเสี่ยวเป่า ก็จะไม่เอาให้แกแล้ว”

ซูชิงหยิงยิ้มชิมดูหนึ่งชิ้น พูดว่า “ทำได้ดีมาก อร่อย”

“จริงหรือ? ถ้าชอบแกก็กินเยอะหน่อย”

ทั้งสองพูดอย่างสนุกสนาน แม่จิ้นกับซูชิงหยิงคือยิ่งดูยิ่งชอบ ทนไม่ไหวตบหลังมือของเธอพูดว่า “ชิงหยิงอ่า เฟิงเฉินกับเรื่องของความรักเดิมทีไม่มีประสบการณ์อะไรเลย เพราะฉะนั้นอยู่ในด้านนี้อาจจะทึ่มๆเล็กน้อย หรืออาจจะเกิดความรู้สึกที่ผิดพลาดเล็กน้อย แกก็อยู่ข้างๆเขา จำไว้หาโอกาสใกล้ชิดเขามากๆ ทำให้เขาเข้าใจแกมากขึ้น แกดีเลิศเช่นนี้ ไม่ด้อยกว่าใครๆ ฉันเชื่อว่า เฟิงเฉินสามารถเห็นความดีของแกได้แน่นอน”

ซูชิงหยิงฟังถึงตรงนี้ อยู่ดีๆสายตาก็มืดครึ้มลง “คุณน้า…………ที่ท่านพูดฉันล้วนรู้ แต่ว่ามีบางสิ่งบางอย่าง ไม่ใช่ฉันสามารถควบคุมได้”

แม่จิ้นอดไม่ได้ขมวดคิ้วขึ้นมา “ทำไมพูดเช่นนี้ล่ะ?”

สีหน้าซูชิงหยิงเศร้าลง คำพูดติดที่ปาก ดูเหมือนพัวพันอยู่ว่า ควรพูดหรือไม่

แม่จิ้นแค่ตาเห็นก็มองเบื้องหลังออก พูดว่า“ก็เพราะว่าเจียงสื้อสื้อคนนั้นใช่หรือไม่?”