ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 242 มีชีวิตอยู่จนเบื่อแล้ว

เจียงสื้ออสื้อเพียงแค่หยุดนิ่งไป ยังไงKevinก็เป็นคนรับผิดชอบงานร่วมมือนี้ กำลังจะตกลง ก็โดนลู่เจิงที่กำลังเข้ามาห้าม

“Kevin สื้อสื้อนั้นเป็นดอกไม้ที่มีเจ้าของแล้วนะ ไม่ใช่ว่าคุณจะทำอะไรง่ายๆนะ”ลู่เจิงชอบเจียงสื้อสื้ออยู่แล้ว Kevinเห็นว่าสายตาของเขานั้น ไม่ได้มีเพียงความเชิดชู แต่ยังมีความหวงด้วย

Kevinชักมือกลับ รู้สึกเสียดายนิดๆ แล้วคิดว่าเจียงสื้อสื้อกับลู่เจิงเป็นคู่กัน “หรือว่าคุณเจียงจะเป็นแฟนสาวคุณหรอ?ถ้าเป็นของคุณจริง ผมก็คงต้องแย่งกับคุณดีๆแล้ว”

เจียงสื้อสื้อได้ยินเช่นนี้ ก็เริ่มรู้สึกไม่ดี จึงยิ้มแล้วแทรกว่า:“Kevin คุณนี้หยอกเก่งจริงๆเลยนะ”

Kevinยักไหล่ แล้วกระพริบตาใส่เธอ “ยังไงละ คุณเจียง คุณจะให้ผมมาจีบได้หรือเปล่าครับ?”

“คุณหยอกเล่นหน่า คนที่ทั้งเก่งทั้งมีเงินอย่างคุณนั้น กลัวว่าคนที่อยากเป็นผู้หญิงของคุณนั้น อาจเยอะจนนับไม่ถ้วนแล้ว แล้วจะมาถึงฉันได้ยังไงกันละ”คำพูดของเจียงสื้อสื้อ ก็มีน้ำเสียงหยอกเล่นเช่นกัน

Kevinเห็นเธอไม่ปฏิเสธแบบอ้อมค้อมเช่นนี้ จึงไม่ได้ขออีก แล้วพูดแบบโล่งอกว่า:“คุณพูดได้ถูก ผมรอให้คนอื่นมาจีบยังดีกว่าเยอะเลย”

พวกเขานั้น คุยไปคุยมา ก็คุยเข้าเรื่องงาน

เพราะว่านิสัยที่ตั้งใจทำงานมากเช่นกัน จึงทำให้พวกเขาคุยกันได้ดีมาก

ส่วนKevinก็เก็บความรู้สึกที่กระทำกับเจียงสื้อสื้อตอนแรก

ตลอดงานเลี้ยงยามเย็นที่ผ่านมา ก็ไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่ล้ำเส้นกับเธออีก ซ้ำยังปกป้องเธอได้ดีมาก ช่วยเธอกันเรื่องยุ่งไปได้ไม่น้อย

เขาคนนี้เป็นคนง่ายๆตรงไปตรงมา ชอบยกย่องเด็กผู้หญิงที่ตั้งใจทำงาน และไม่ได้มีการดูถูกเธอเลยแม้แต่นิด

และอีกอย่าง……ข้างตัวของเธอยังมีคนที่ค่อยปกป้องแบบใกล้ชิดอีกด้วย

แล้วKevinก็มองลู่เจิงไปแวบหนึ่งแบบทำอะไรไม่ได้

หลังจากที่จบงานเลี้ยงยามเย็น เจียงสื้อสื้อก็ออกมาพร้อมกับซูซาน ลู่เจิงออกรถมาแต่เช้า จอดอยู่ตรงหน้าของพวกเธอ

“สื้อสื้อ ผมส่งพวกคุณกลับไปนะ”ลู่เจิงลงรถมา

เจียงสื้อสื้อมองดูซูซานแวบหนึ่ง แล้วคิดได้ว่ามีเรื่องจะคุยระหว่างทางด้วย แล้วจึงปฏิเสธไปตรงๆว่า:“รุ่นพี่คะ ไม่เป็นไร พวกเราขับรถมาเอง”

“ถ้าเป็นเช่นนี้……”ลู่เจิงรู้สึกผิดหวัง แต่ก็ไม่ได้มีอะไรมาก “งั้นพวกคุณก็ระวังตัวดีๆนะ”

ซูซานไปเอารถมา แล้วส่งเจียงสื้อสื้อกลับไปยังปลอดภัย ระหว่างทางก็อดที่จะชมเธอไม่ได้

“สื้อสื้อ ยินดีกับคุณด้วยนะ คุณเป็นฮีโร่ของพวกเราบริษัทจิ่นเส้อเลยนะ วันนี้คุณทำภารกิจอันใหญ่เสร็จอีกแล้วนะ”

หลังจากที่เจียงสื้อสื้อได้ยิน ก็พูดแบบโล่งใจว่า:“นี้คือหน้าของฉัน ดีที่วันนี้แค่ตกใจที่ไม่จริงเอง ความพยายามของพวกเราไม่ได้เสียไปฟรีๆ”พริบตาเดียว ก็มาถึงใต้ตึกที่อยู่แล้ว เธอลงรถแล้วเดินขึ้นไป ซูซานก็โทรหาจิ้นเฟิงเหราแล้วรายงานเรื่องของวันนี้ให้

พอจิ้นเฟิงเหราได้ยิน ก็ด่าออกมาทันทีว่า:“ไอ้ซูชิงหยิงนั้น ไม่เอาหน้าเลยจริงๆ กล้าลอกเลียนแบบแม้กระทั่งงานของพี่สะใภ้ผม มันคงมีวิตอยู่จนเบื่อแล้วมั้ง!”

แล้วเขาก็ถามด้วยความเป็นห่วงอีกว่า:“พี่สะใภ้ผมเป็นยังไงบ้าง?เธอคงทั้งโกรธทั้งเสียใจ”

ซูซานจะไปกล้าบอกว่าก่อนหน้านี้เจียงสื้อสื้อกังวลจนสั่นไปทั้งตัวนั้นได้ยังไงกันละ เธอจึงไม่ได้บอกแล้วก็เปลี่ยนประเด็น

“สุดท้ายแล้วดีที่Kevinก็ยังเชื่อถือพวกเราอยู่ แล้วสื้อสื้อก็เชิดแสงบนงานเลี้ยงยามเย็นด้วย Kevinพึงพอใจกับพวกฉันมาก ถึงขั้นว่าตั้งใจจะเชิญสื้อสื้อเต้นด้วยกัน”

ถ้าซูซานไม่พูดเรื่องเชิญเต้น ก็ไม่มีอะไรแล้ว พอจิ้นเฟิงเหราได้ยิน ก็รีบถามแบบตกตะลึงว่า:“งั้นได้เต้นด้วยกันหรือไม่?”

นี้คือพี่สะใภ้ในอนาคตของเขาเลยนะ จะให้ผู้ชายคนอื่นมาทำเช่นนี้ง่ายๆไม่ได้

ซูซานอึ้ง แล้วก็รีบพูดว่า:“ไม่มีนะ คือประธานลู่ช่วยกะนไว้แล้วนะ”

“ทำไมตรงไหนก็มีลู่เจิงออกมาเป็นคนค่อยปกป้องวะ?”จิ้นเฟิงเหราบ่นไปประโยคหนึ่ง จากนั้นก็วางสายทันที

ทันได้นั้นเขาก็รีบนำข้อมูลที่ได้มา รายงานให้กับจิ้นเฟิงเฉินทั้งหมดเลย

ส่วนจิ้นเฟิงเฉินนั้นหลังจากที่ได้ยิน ก็ทำหน้าบึง และไม่ได้พูดอะไรมาก ก็ได้ยินเจียงสื้อสื้อผลักประตูเข้ามา

เขารีบวางสายลง ยังไม่ทันได้ยินประโยคต่อไปของจิ้นเฟิงเหรา

ถึงแม้ว่าเขาจะรู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ แต่เขาก็ไม่ได้เป็นคนที่เริ่มพูดถึงเรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจนี้

จิ้นเฟิงเฉินแค่ถามเธอว่า:“วันนี้ทั้งวันของคุณเป็นไปได้ดีมั้ย?”

เจียงสื้อสื้อตอบแบบไม่ทันคิดว่า:“ตอนแรกก็ไม่ได้ไปได้ดีอะไรหรอก แต่ว่า สุดท้ายก็จัดการได้เรียบร้อย ผลสุดท้ายก็ยังพอใจอยู่”

เขาเห็นสีหน้าของเธอเหนื่อยล้ามาก จึงรู้สึกเจ็บใจขึ้น แล้วพาเข้าห้องรับแขกด้วยความเป็นห่วง

“เหลือมื้อกลางคืนให้คุณเป็นพิเศษเลยนะ หิวมั้ย จะกินสักนิดมั้ย?”

เจียงสื้อสื้อไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ก็นั่งลงมา ยิ้มแล้วพูดว่า “คุณเป็นคนลงมือทำเอง ฉันก็ต้องกินแน่นอนสิ”

เธอกินไปไม่กี่คำ ก็เพิ่งจะสังเกตว่าเธอหิวแล้วจริงๆ ใช่เวลาเพียงแป๊บเดียว เธอก็กินมื้อกลางคืนจนหมดเกลี้ยง

เธอเห็นว่าหน้านั้นไม่เหลืออะไรแล้ว จึงยิ้มแบบขอโทษ “ขอโทษด้วยนะ ฉันหิวแล้ว คุณยังไม่ได้กินเลย หรือว่าจะ……”

เจียงสื้อสื้อยังไม่ทันพูดจบ ตัวเธอนั้นก็โดนกอดเข้าไปในอ้อมกอดของจิ้นเฟิงเฉินแล้ว “ผมกินคุณก็พอแล้ว”

พูดจบ ภายใต้สายตาของเธอ เขาก้มหัวลง แล้วอมริมฝีปากที่ยังชื้นนุ่มของเธอไว้

เขาแกะฟันสวยของเธอออกช้าๆ ส่วนลิ้นก็ไหลเข้าไปแบบไหลลื่น

จูบที่พัวพันกันนั้น จิ้นเฟิงเฉินปล่อยเธอออกแบบไม่ค่อยยอม

เจียงสื้อสื้อเขินจนแดงไปทั้งหน้า ถึงแม้ว่าจะจูบกันแล้วหลายรอบ แต่เธอก็ยังรู้สึกเขินอายอยู่ดี

เธอมองดูนาฬิกาที่อยู่บนกำแพงนั้น ในใจคิดว่าเวลานี้ยังเช้าอยู่ ทำไมไม่เห็นเสี่ยวเป่าละ

เหมือนกับว่าจะเดาได้ว่าเธอกำลังงงอะไรอยู่ จิ้นเฟิงเฉินจึงพูดแบบพอดีว่า:“เสี่ยวเป่าโดนปู่ย่าของเขารับไปแล้ว”